Η γνωστή τακτική που έξυπνα χρησιμοποιούν συνήθως οι Τούρκοι στο μεγαλείο της! Για άλλη μια φορά παρουσιάζουν τον θύτη ως θύμα και το αντίθετο. Τα αποτελέσματα βέβαια αυτών των ''μέτρων'' είναι γνωστά σε όλους μας. Μια ακόμη γενοκτονία από το ''βδέλυγμα της ερημώσεως'', από τη χώρα που έχει ως φιλοσοφία και θεωρεί κατόρθωμα να αρπάζει ότι καλό έχει ο γείτονάς της. Προσωπικά, συνιστώ σε όσους δεν είναι ψύχραιμοι να μην διαβάσουν τα λεγόμενα του Κεμάλ στην ομιλία του αυτή.
Πέραν όμως της πολιτικής αυτής, οι Τούρκοι θεωρούν ότι τυχόν αναγνώριση της γενοκτονίας διεθνώς ή και από τους ίδιους θα αποτελούσε συντριπτική ήττα στα διπλωματικά χρονικά της!
Με την ύπαρξη της Κουρδικής κρατικής οντότητας στα σύνορά της, και με τη ωρίμανση σταδιακά της δημιουργίας του μεγάλου κράτους Κουρδιστάν, αισθάνεται να απειλείται πλέον πολύ σοβαρά η κρατική της συνοχή. Η προσπάθεια διατήρησης της εθνικής της συνοχής μάλλον απέτυχε οριστικά.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο της συνοχής εντάσσουν οι Τούρκοι και το Ποντιακό ζήτημα, όπως και κάθε άλλο παρόμοιο θέμα.
Μια αναγνώριση της Γενοκτονίας από τους ίδιους, φοβούνται ότι συντελεί στην διάλυση της κρατικής-εθνικής συνοχής, ενώ μια διεθνής αναγνώριση θα άνοιγε το δρόμο και σε άλλες αναγνωρίσεις (π.χ. Αρμενίων, Ασσυρίων), οπότε ουσιαστικά θα έδινε δυνατότητα πιθανόν εδαφικών διεκδικήσεων και αποζημιώσεων και τελικά διεθνώς μια εικόνα της βαρβαρικής Τουρκίας.
Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου
Εισαγωγή
"Εάν τα παρεληλυθότα μνημονεύεις, άμεινον περί των μελλόντων βουλεύσει", μας υπενθυμίζει ο αρχαίος ρήτορας Ισοκράτης, δηλαδή ''Αν θυμάσαι τα περασμένα, ξέρεις να αντιμετωπίζεις καλύτερα το μέλλον''.
Γενικά - Γενοκτονία
Αποτελεί εθνικό μας χρέος λοιπόν σήμερα, να θυμηθούμε και να θυμίσουμε στον κόσμο την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, την τραγωδία δηλαδή του αφανισμού των 353.000 προγόνων μας από τους Τούρκους τον περασμένο αιώνα.
Τί είναι όμως γενοκτονία; Σύμφωνα με τον νομικό ορισμό που αναγράφεται στο άρθρο 2 της σχετικής συνθήκης των Ηνωμένων Εθνών από το έτος 1948, γενοκτονία σημαίνει μεθοδική εξολόθρευση, ολική ή μερική, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας, σκοτώνοντας ή προκαλώντας σοβαρή φυσική ή πνευματική βλάβη ή προκαλώντας συνθήκες για την φυσική εξόντωση μελών της ομάδας αυτής. Πρόκειται για ένα πρωτογενές έγκλημα, το οποίο δεν έχει συνάρτηση με πολεμικές συγκρούσεις.
Είναι γεγονός ότι όσα έγιναν στον Πόντο την εποχή εκείνη, ήταν αποτέλεσμα της απόφασης των Τούρκων σωβινιστών για επίλυση του εθνικού προβλήματος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με τη φυσική εξαφάνιση των γηγενών εθνοτήτων, δηλαδή με τις γενοκτονίες των χριστιανικών λαών, Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων, καθώς και με τη βίαιη τουρκοποίηση των μουσουλμανικών εθνοτήτων.
Ήδη η προσπάθεια αφανισμού των χριστιανών της περιοχής του Πόντου είχε αρχίσει από το 1911, με απόφαση που πήραν οι Νεότουρκοι σε συνέδριό τους στη Θεσσαλονίκη. Απόφαση για εξόντωση, η οποία και δυναμώθηκε το 1914 με τον οικονομικό πόλεμο και την καταλήστευση των ελληνικών περιουσιών, με τις επιθέσεις και λεηλασίες από οργανωμένες συμμορίες, τις εξορίες, τις ομαδικές εκτοπίσεις και τα τάγματα εργασίας σε απόμακρες περιοχές της Ανατολίας, όπου ελάχιστοι επέζησαν. Ήταν τότε που το οικουμενικό πατριαρχείο, σε ένδειξη πένθους, έκλεισε στις 15 Μαΐου 1914 όλες τις εκκλησίες και τα σχολεία και κατήγγειλε τους διωγμούς στις μεγάλες χώρες της εποχής. Δεν κατάφερε, όμως, τίποτε γιατί ξέσπασε ο Α' παγκόσμιος πόλεμος.
Η λυσσαλέα εκστρατεία γιγαντώθηκε από το έτος 1916, οπότε και σταδιακά δημιουργήθηκε το αντάρτικο κίνημα των Ποντίων με αποκλειστικό κίνητρο τη σωτηρία τους. Το ποντιακό αντάρτικο, που είχε το χαρακτήρα της εθνικής αντίστασης, έδρασε κυρίως στο δυτικό Πόντο, αλλά και στον ανατολικό περισσότερο στην περιοχή της Σάντας, και έγραψε νέες σελίδες ηρωισμού της Ελληνικής αντίστασης.
Η σκληρότερη όμως φάση της γενοκτονικής εκστρατείας άρχισε στις 19 Μαΐου 1919, με την αποβίβαση του Μουσταφά Κεμάλ στη Σαμψούντα, με άδεια του Σουλτάνου, και κράτησε μέχρι το 1923. Με την υποστήριξη 2 Σωμάτων Στρατού, της Σεβάστειας και του Ερζερούμ, όπως ο ίδιος ο Κεμάλ είπε σε ομιλία του αργότερα, και τη βοήθεια τούρκων αιμοσταγών τσετέδων (ανταρτών-ληστών), άρχισε το φοβερό έργο του.
Τι να πρωτοεπισημάνει κανείς; Τις εκτελέσεις των επιφανών ποντίων, βουλευτών, τραπεζιτών, δασκάλων, παπάδων, δημοσιογράφων; Τους διωγμούς και τους φόνους απλών ανθρώπων; Τις αρπαγές και τους βιασμούς των γυναικών, τις αρπαγές και σφαγές μικρών παιδιών; Τις εκκενώσεις και πυρπολήσεις ολόκληρων πόλεων και χωριών, τις λυσσαλέες καταστροφές εκκλησιών και μοναστηριών, καθώς και τους ομαδικούς εξισλαμισμούς;