Γράφει ο Κωνσταντίνος Βουλγαράκης
Υποναύαρχος ε.α ΠΝ
Τέτοιες μέρες, θυμάμαι με μια πικρή νοσταλγία, αυτό το απροσδιόριστο, τότε, για την ηλικία μου «σκίρτημα», την ανάταση και τη χαρά που είχαμε, όλα τα παιδάκια, εκεί στο Δημοτικό Σχολείο της Σούδας!! Σ’ αυτό το φτωχό τότε Ψαροχώρι, των αγράμματων ανθρώπων του μόχθου της θάλασσας, που το μόνο εφόδιο τους στη ζωή, ήταν τα χέρια τους, η λεβεντιά τους και …. τα «Πιστεύω» τους!! Τα πιστεύω τους, σε αρχές και αξίες, που τους παρέδωσαν και μεταλαμπάδευσαν από γενεά σε γενεά, οι ακόμα πιο αγράμματοι και βασανισμένοι, κυρίως πρόσφυγες Μικρασιάτες, γονείς τους!!
Σήμερα λοιπόν, γράφω με ιδιαίτερη φόρτιση, διότι κάθομαι εδώ στη βεράντα μου στην Κάτω Σούδα και μπροστά μου, απέναντι, είναι αυτό το μικρό κτίριο του Δημοτικού Σχολείου, που γεμίζει με αναμνήσεις, τα υγρά μάτια μου!!
Δεν είναι ότι το βλέπω σήμερα, για πρώτη φορά!! Σήμερα όμως, νοιώθω ότι το βλέπω διαφορετικά, το βλέπω με αγωνία, το βλέπω με αυτή την ….. «απελπισμένη ηρεμία», ενός αποκαμωμένου και εξουθενωμένου ναυαγού, που παρακολουθεί ανήμπορος εκεί μπροστά του, το σκάφος του να βουλιάζει και αυτός να μένει μόνος του, αβοήθητος και καταδικασμένος, στο πέλαγος!! Που συναισθάνεται τον κίνδυνο, που βλέπει το τέλος του και παρηγοριέται, ανακουφίζεται και απολαμβάνει τις τελευταίες του στιγμές, ξετυλίγοντας τις όμορφες αναμνήσεις του!!
Τέτοιες μέρες, οι μαμάδες έπλεναν και σιδέρωναν τα «καλά μας ρούχα», αυτά με τα οποία θα πάμε στην Εκκλησία και μετά στο σχολείο, για την μεγάλη γιορτή!! Εμείς, λέγαμε και ξαναλέγαμε το ποίημα μας, για να το μάθουμε καλά και να το απαγγείλουμε με άνεση και με παράστημα. Οι μπαμπάδες, οι συγγενείς και όλο το χωριό, τακτοποιούσαν τις δουλειές τους, διότι ήξεραν ότι την «Ημέρα εκείνη», ΟΛΟΙ θα ερχόντουσαν να μας ακούσουν και να τιμήσουν την Επέτειο. Οι δάσκαλοι ετοίμαζαν τους λόγους και τις επετειακές ομιλίες τους, ετοίμαζαν εορταστικά τις αίθουσες και στόλιζαν το Σχολείο μας.
Το Σχολείο μας, που εκείνες τις μέρες άστραφτε, πνιγμένο στα γαλανόλευκα σημαιάκια, πλημμυρισμένο από μυρωδιές δάφνης και κλαδιά φοίνικα!!
Οι φωτογραφίες των «Ηρώων του Έθνους», οι αφίσες με τα κατορθώματα των Μαχητών του ’40, στα βουνά της Αλβανίας, οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες, με τους Έλληνες στρατιώτες πνιγμένους μέσα στα χιόνια, να κυνηγούν τους εισβολείς Ιταλούς και να αντιστέκονται στην επέλαση των Γερμανών, γέμιζαν δαφνοστεφανωμένες τους τοίχους, των αιθουσών και των διαδρόμων!! Εκεί δίπλα τους και οι εικόνες, οι αφίσες με την Μητέρα Παναγία μας, να αγκαλιάζει τους μαχητές μας, τον Άγιο Νικόλα να προστατεύει τα πλοία μας και τον Χριστό να ευλογεί τον ιερό αγώνα τους!!
Οι Ελληνικές Σημαίες κυμάτιζαν παντού!! Στο Σχολείο μας, στα Δημόσια κτίρια, στα σπίτια μας, στα καφενεία, αλλά ….. και στα λεωφορεία, στα αυτοκίνητα, στα καΐκια και στις βάρκες ….. των φτωχών και αγράμματων ψαράδων!!
Νοιώθω το ίδιο τρακ, την ίδια αγωνία και συγκίνηση, μόνο που τώρα δα γράφοντας βουρκώνω κιόλας, με τη στιγμή που ανέβαινα στο βάθρο για να πω το ποίημα μου ….. «για τη Σημαία ΜΑΣ» και έβλεπε εκεί μπροστά μου, ΟΛΟΥΣ αυτούς τους ψαράδες, με το σκούρο μισοφθαρμένο κουστούμι τους και το καλά κολλαρισμένο κατάλευκο πουκάμισο τους, να κάθονται απέναντι μου και να χειροκροτούν.
Οι ίδιοι άνθρωποι, που λίγο πριν και αμέσως μετά, θα ξαναβάλουν τα μπαλωμένα φτωχικά ρούχα της δουλειάς και θα ριχτούν στο μεροκάματο της θάλασσας!! Σήμερα όμως, είναι …. «άλλοι άνθρωποι», σήμερα νοιώθουν ΗΡΩΕΣ, διότι, αυτοί ….. ΞΕΡΟΥΝ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ !!
Και ξέρουν ποιοι είναι, διότι ξέρουν …. ΤΙ γιορτάζουν και ΓΙΑΤΙ το γιορτάζουν!! Ξέρουν ότι σήμερα, αυτοί εκεί οι Ήρωες στις φωτογραφίες, αυτό που τους άφησαν παρακαταθήκη, ζωντανό και αναλλοίωτο ….. είναι μια γαλανόλευκη ΣΗΜΑΙΑ, ψηλά εκεί στον ιστό του Σχολείου μας!!
Ένα «Ιερό Σύμβολο», στο οποίο ….. οι Έλληνες πάντα δηλώνουν Πίστη και Αφοσίωση, όπως ακριβώς και στα εικονίσματα, που έχουν κρεμασμένα, πάνω από το κρεβάτι τους!!
Αυτήν τη Σημαία κοιτάζουν τώρα οι ψαράδες, με «ιερή ευλάβεια», αυτήν τιμούν τώρα με «Εθνική υπερηφάνεια», γι’ αυτήν δακρύζουν από τιμή, από σεβασμό και από αποφασιστικότητα!! Θαλασσοδαρμένοι, ηλιοκαμένοι, χαρακωμένοι από τα βάσανα, σκληροί από τη ζωή τους άνθρωποι, με αξιοπρέπεια, με τιμή, με ιδανικά και με άσβεστες τις παραδόσεις μας, ως πυξίδα της ζωής τους!!
Αυτοί οι άνδρες, αυτοί οι ψαράδες, μέσα στα καΐκια μου δίδαξαν ότι : «τα Ιερά Σύμβολα, υπάρχουν, μόνο μέσα στα Ιερά Πιστεύω»!!
Γι’ αυτούς λοιπόν, τους Έλληνες ψαράδες της Σούδας, δακρύζω τώρα και εγώ, που τόσο μου λείπουν και μαζί τους ….. πια, μου λείπει τόσο πολύ και η Σημαία μας!!
ΦΩΤΟ: Το καΐκι μας, το Αγία Βαρβάρα, με τις βάρκες του, εορτάζον σημαιοστολισμένο και αυτό, μαζί με όλους μας, τότε!!!
