Αναδημοσίευση του εξαιρετικού κειμένου από το megaratv.gr
Βλέπω τις τελευταίες ημέρες φωτογραφίες αστυνομικών εκτός Ελλάδας να παίζουν ή να
κρατούν αγκαλιά μικρά προσφυγόπουλα. Φωτογραφίες που αναπαράγονται είτε ως επίσημη επικοινωνιακή πολιτική των χωρών (βλ. Γερμανία), είτε επειδή έγιναν viral μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. Κάθε φορά που βλέπω τέτοιου είδους κοινοποιήσεις έρχονται στο μυαλό μου οι φωτογραφίες Έλληνα αστυνομικού από το Κέντρο Υποδοχής Μεταναστών στη Σάμο, που εδώ και πολλούς μήνες έχουν πέσει στα χέρια μου και για πολλούς λόγους δε δημοσίευσα.
Αρχικά, ούτε ο ίδιος ο Μ.Κ., που υπηρετεί σήμερα στο Α.Τ. Μεγάρων ήθελε να δημοσιοποιηθούν αυτές οι φωτογραφίες, γεγονός που δε σας κρύβω με βόλεψε καθώς αισθανόμουν πως θα έπρεπε να απολογηθώ ή να αιτιολογήσω αυτή τη δημοσίευση σε ομάδες ανθρώπων που μπορεί να θεωρούσαν πως υπάρχει κάποιος δόλος στην κίνηση αυτή.
Κανένα κίνητρο δεν υπάρχει όμως για κάποιον που συνεχίζει να είναι άνθρωπος και προσφέρει μια αγκαλιά ή απλά μια ανθρώπινη αντιμετώπιση, και απο πλευράς μου η ανάδειξη της ανθρωπιάς, που δυστυχώς στις μέρες μας αποτελεί είδηση. Άλλωστε οι φωτογραφίες αυτές κρύβουν ιστορίες ανθρώπων που έφυγαν από τις πατρίδες τους για μια καλύτερη ζωή και συνάντησαν μίσος, τόσο από τις αρχές όσο και από τους πολίτες των χωρών που διέσχισαν μέχρι να φτάσουν στον τελικό προορισμό τους, που είναι η Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη.
Οι νέοι της παραπάνω φωτογραφίας έφυγαν πρίν από περίπου ένα χρόνο από τη Δαμασκό της Συρίας, πέρασαν από το Κέντρο Υποδοχής Μεταναστών στη Σάμο και σήμερα ζουν και εργάζονται στη Γερμανία. Από το Κέντρο Υποδοχής θυμούνται και αυτοί οπως και πολλοί άλλοι έναν αστυνομικό τον οποίον φώναζαν με το μικρό του όνομα. Κράτησαν επαφή μέσω Facebook από όπου μοιραζονται ακόμη και σήμερα τα νέα τους και τον συμβουλεύονταν για ό,τι χρειάζονταν όσο βρίσκονταν στην Ελλάδα.
Το κοριτσάκι της φωτογραφίας, η μικρή Bella, ήρθε μαζί με τη μητέρα της από το Κονγκό. Ο Μ.Κ. εκανε ενέργειες προκειμένου να γίνει ανάδοχός της, όμως ελλείψει νόμιμων εγγράφων της ίδιας και της μητέρας της αυτό δεν ηταν δυνατό. Σήμερα βρισκεται ακόμα στη Σάμο.
Από την παραπάνω ιστορία εγώ θα κρατήσω δύο αλήθειες. Το ότι υπάρχουν ακόμη άνθρωποι, πολίτες ή αστυνομικοί, που βλέπουν αυτούς τους ανθρώπους, τους πρόσφυγες, τους μετανάστες, ως ισότιμους και τους αντιμετωπίζουν με ευγένεια και ανθρωπιά μέσα σε ένα γενικευμένο πλαίσιο μίσους και φόβου. Απ' την άλλη, μην ξεχνάμε πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι βλέπουν την Ελλάδα σαν μέσο για να πάνε στην Ευρώπη, μιας και κανείς δε θέλει να μείνει εδώ. Ας μας προβληματίσει αυτό για τις συνθήκες που επικρατούν στη χώρα μας.
