ΔΕΚΑΝΕΑΣ ΛΑΜΠΡΙΔΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ 95ΣΤ ΕΣΣΟ ΔΙΑΤΑΞΤΕ Είμαι Θεσσαλονίκη. Στρατόπεδον Καρατάσου ή Καρα-Τσάτσου όπως το ονόμαζαν και τα καρντ...
ΔΕΚΑΝΕΑΣ ΛΑΜΠΡΙΔΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ 95ΣΤ ΕΣΣΟ ΔΙΑΤΑΞΤΕ
Είμαι Θεσσαλονίκη. Στρατόπεδον Καρατάσου ή Καρα-Τσάτσου όπως το ονόμαζαν και τα καρντάσια λόγω ότι ήταν μες την πόλη και μόνο οι βυσματίες ερχόταν σ αυτό. Εγώ πως μπλέχτηκα εκεί είναι μια άλλη ιστορία. Είναι Ιούλιος λοιπόν. Κουφόβραση. Έχουμε πρωινό εγερτήριο και αναφορά. Εκείνη την εποχή δεν είμαι και στις πολύ καλές μου, έχω φάει 5-6 καμπάνες απανωτές και μ έχει πιάσει ένας αρνητισμός.
Κυκλοφορώ αξύριστος, αγυάλιστος ένα χυμαδιό σκέτο. Δεν μ απασχολει τίποτα. Οι συνάδελφοι βλέποντας με σε τέτοιο χάλι προσπαθούν να με προστατέψουν και μ αφήνουν θαλαμοφύλακα στην αναφορά για να μη με δεί κανας αρχιλοχίας/λοχαγός/διοικητής και μ αρχίσουν στις φυλακές. Κάθομαι λοιπόν στο διάδρομο των θαλάμων και περιμένω να τελειώσει η μπουρδελοαναφορά. Στο διάδρομο βρισκόταν και οι οπλοστάτες όπου αποθέταμε τα όπλα και υποτίθεται ότι τα πρόσεχε ο εκάστοτε θαλαμοφύλακας. Χα. Ναι. Εκει που καθόμουν λοιπόν με φανελάκι τιράντα και μούσι καπνίζοντας λέω: Ρε δεν πάω να πάρω κανα Μίλκο και κανα σάντουιτς για πρωινό μέχρι να τελειώσει η μαλακία αυτή? Αργούνε. Ε και πάω έτσι χύμα μέχρι το κυλικείο. Στην επιστροφή και γεμάτος χαρά δαγκώνοντας την παντόφλα-σάντουιτς στρατού, μπαίνω στο λόχο. Στο θάλαμο με περιμένει ο λοχαγός. Λοχαγός = Νταμάρι 2 μέτρα βλάχαρος και δεν με πάει μία.
- ΛΑΜΠΡΙΔΗΗΗΗΗΗΣ, ΠΟΥ ΗΣΟΥΝΑ?
- Εεεμ εδώ κυρ λοχαγέ μέχρι το κυλικείο πήγα να πάρω κάτι να φάω.
- ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΣΗΚΩΘΗΚΕΕΕΕΕΣ ΚΙ ΕΦΥΓΕΕΕΕΕΣ? ΚΑΙ ΑΦΗΣΕΣ ΤΑ ΟΠΛΑ ΜΟΝΑΑΑ ΤΟΥΥΥΣ?
(Απάντηση για πολλά Οσκαρ μη έχοντας συναίσθηση του τι λέω):
- Σιγά μη νιώθανε μοναξιά τα όπλα κυρ λοχαγέ....:Ρ:Ρ:Ρ
Οι άλλοι τριγύρω χτυπιούνται από το γέλιο. Ο λοχαγός γίνεται κόκκινος σαν αστακός. Αρχίζει και ουρλιάζει μου ρίχνει 5 φυλακή και κάνει σα παλαβός. Τον έχω βγάλει έξω φρενών. Αλλά έχω μια τρομερή ηρεμία και χαζογελάω. Του σπάω ακόμα πιο πολύ τα νεύρα.
- ΞΕΡΕΙΣ ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΜΙΛΑΑΑΑΑΣΣΣ ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕ? ΘΑ ΣΕ ΠΑΤΗΣΣΣΣΩ ΚΑΑΑΑΤΩΩΩΩΩ ΡΕΕΕΕ. ΜΗ ΓΕΛΑΑΑΑΑΑΑΑΣΣΣ ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ
Τον κοιτάζω πάλι με ένα ηλίθιο χαμόγελο και με κίνδυνο να μου ξεκολλήσει το κεφάλι με σφαλιάρα του λέω:
- Ουτε ΤΡΙΧΑ δεν μπορείς να μου ακουμπήσεις ΜΕΓΑΛΕΕΕΕ. Και του κουνάω επειδικτικά το δάχτυλο μπροστά στη μύτη του. Και σηκώνομαι και φεύγω.
Λοιπόν αυτός μετά απ αυτό πρέπει να έπαθε ψυχολογικά. Αλλά εγώ θα ήθελα να του πώ να το δει θετικά το θέμα. Φίλε λοχαγέ που λες σκέψου. Τώρα πια είσαι έτοιμος να προσφέρεις στην πατρίδα πιο πολλά αφού πέρασες ένα τέτοιο ψυχολογικό τεστ και δεν αυτοκτόνησες η δεν με σκότωσες. Μπορεις να πας ειδική αποστολή στο Ιράκ η σε οποιαδήποτε άλλο πόλεμο. Να γίνεις μέχρι και Στρατηγός. Στο έυχομαι. Ο καλός σου φίλος Δεκανέας Λαμπρίδης Παναγιώτης 95ΣΤ ΕΣΣΟ
http://laburdius.blogspot.com/
