Του Ανέστη Τσουκαράκη – Τ/χη ΣΔΓ, Προέδρου ΣΥΣΜΕΔ Την 9η-12-2010 δόθηκαν, σε απάντηση της αναφοράς που κατέθεσε στο ελληνικό Κοινοβο...
Του Ανέστη Τσουκαράκη – Τ/χη ΣΔΓ, Προέδρου ΣΥΣΜΕΔ
Την 9η-12-2010 δόθηκαν, σε απάντηση της αναφοράς που κατέθεσε στο ελληνικό Κοινοβούλιο ο βουλευτής κ. Φ. Κουβέλης, τα αριθμητικά στοιχεία που συνθέτουν τη μισθοδοσία των Ελλήνων στρατιωτικών. Στοιχεία αμείλικτα για τις απολαβές τους. Συγγνώμη δεν δόθηκε ποτέ και από κανέναν κυβερνητικό παράγοντα για όσα εις βάρος μας οι στρατιωτικοί εισπράξαμε.
Στοιχεία που ούτε, προφανώς, στη σύνταξη των νομοσχεδίων για το ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό των στρατιωτικών δεν ελήφθησαν υπόψη σε συνδυασμό με τις εγγενείς ιδιαιτερότητες εργασίας που παρουσιάζει ο κλάδος και γίνεται παντιέρα σε όλους τους νόμους, Τουναντίον, με λάθος στοιχεία το ασφαλιστικό σύστημα παρέτεινε βίαια τον εργασιακό βίο των στρατιωτικών κατα 15 χρόνια εργασίας, θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι οι Έλληνες αξιωματικοί και υπαξιωματικοί των παραγωγικών σχολών είναι οι μόνοι που προσελήφθησαν από το Ελληνικό Δημόσιο χωρίς καμιά παρέμβαση. Μετά από προκήρυξη κλήθηκαν να συμμετάσχουν σε πανελλήνιες εξετάσεις, να φοιτήσουν εσώκλειστοι 4 και 2 χρόνια στις αντίστοιχες σχολές, από τις οποίες αν αποφάσιζαν να αποχωρήσουν θα έπρεπε να καταβάλουν και έξοδα φοίτησης ως αποτρεπτικό στοιχείο. Μετά την αποφοίτηση τους υποχρεωτική παραμονή 8 ετών (πριν από το 2003 ήταν 12 έτη) και έναρξη εργασίας σε ένα περιβάλλον καθόλου ελκυστικό. Πειθαρχία, αυστηροί και πολύπλοκοι κανονισμοί λειτουργίας, δύο ποινικά δίκαια (Στρατιωτικό και κοινό) και το βάναυσο καθεστώς των μεταθέσεων (το σημαντικότερο όλων). Ποιος άλλος εργαζόμενος, άραγε, βιώνει αυτή την εμπειρία; Υπάρχει η περίπτωση να επικαλεστεί κανείς ότι υπάρχει ισότητα μεταξύ των στρατιωτικών και όλων των άλλων λοιπών εργαζομένων όσον αφορά το εργασιακό τους καθεστώς, ώστε να τους εξισώσει μισθολογικά αλλά και ασφαλιστικά;
Και όμως το έπραξαν. Όλοι οι στρατιωτικοί γνωρίζαμε τις δυσκολίες, αλλά γνωρίζαμε ότι και το Κράτος αναγνώριζε το έργο και την προσφορά μας. Η αποχώρηση στην 25ετία δεν εκφράζει την τεμπελιά, αλλά την αδυναμία να εργαστούμε περισσότερο κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες. Η 25ετία, άλλωστε, ίσχυε και σε άλλους εργαζομένους, οι περισσότεροι όμως συνέχιζαν να εργάζονται γιατί δεν είχαν λόγο να φύγουν. Μπορεί ένας στρατιωτικός να έχει τις ίδιες δυνατότητες ανάπτυξης της προσωπικότητας του και της οικογένειας του, να προγραμματίσει τη ζωή του, όταν στο σύνολο του εργασιακού του βίου είναι υπό μετάθεση; Γιατί να ζει σαν εσωτερικός μετανάστης χωρίς μόνιμη κατοικία; Με ποια λογική του στερούνται βασικά δικαιώματα; Μήπως, τον εκδικείται η ίδια η Πολιτεία που καλείται να την υπερασπίσει; Με την αλλαγή του ασφαλιστικού συνταξιοδοτικού, μήπως, οδηγούμεθα σ’ ένα στρατό ηλικιωμένων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον ετοιμοπόλεμο των Ενόπλων Δυνάμεων και την Εθνική Ασφάλεια της χώρας; Αλλιώς ας εξηγήσει η Πολιτεία τι νόημα υπάρχει στο να πληρώνει ο Έλληνας ένα μεσήλικα στρατιωτικό και σε λίγα χρόνια ηλικιωμένο για να διασφαλίσει τα σύνορα της χώρας του.
Εφημερίδα: ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ + 13 – ΣΕΛ.37 (21.01.2011)
