Από τα διαμάντια του διαδικτύου μας προέκυψε αυτό το αφιέρωμα, γεμάτο ανθρωπιά και χιούμορ, γλαφυρή περιγραφή της ιλαροτραγωδίας που ονομάζε...
Από τα διαμάντια του διαδικτύου μας προέκυψε αυτό το αφιέρωμα, γεμάτο ανθρωπιά και χιούμορ, γλαφυρή περιγραφή της ιλαροτραγωδίας που ονομάζεται Ελληνικός Στρατός!
Ως Δίκτυο Ελεύθερων Φαντάρων Σπάρτακος εκφράζουμε μια συγκεκριμένη αντίληψη για τις Ένοπλες δυνάμεις και καλούμε τους συναδέλφους φαντάρους να σταθούν με Αξιοπρέπεια και με συλλογικό, αγωνιστικό τρόπο να υπερασπιστούν τα δικαιώματα τους. Ως εκ τούτου, η φράση του συγγραφέα Κωνσταντίνου Κουλίνα «Εσύ πρέπει να είσαι ο εαυτός σου και να προνοήσεις ώστε όταν απολυθείς να σε θυμούνται για καλό λόγο» μας καλύπτει απόλυτα, καθώς αναδεικνύει πολύ ουσιαστικότερα πράγματα για την στάση ζωής του κάθε ανθρώπου.
Καλή ανάγνωση.Εκεί που σταματάει η λογική, αρχίζει ο στρατός, vol 1
Μια φράση που συνοψίζει με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο, τα όσα διαδραματίζονται μέσα σε αυτό το δημιούργημα που ονομάζεται Ελληνικός στρατός. Δημιούργημα εκείνων που έχουν δημιουργήσει κατά καιρούς, τόσο ωραία πράγματα στη χώρα μας, από το 74’ και μετά. Σε μια χώρα που λίγες υπηρεσίες λειτουργούν και αποδίδουν σωστά, πως θα μπορούσε να διαφοροποιείται ο στρατός;
Όσοι έχουν υπηρετήσει, θα με καταλάβουν και τους ζητώ συγνώμη γιατί αυτά που θα γράψω ανήκουν στο κομμάτι εκείνο που δεν περιλαμβάνει τις ευχάριστες αναμνήσεις από τη θητεία. Όσοι θα υπηρετήσουν αργότερα, θα τα νιώσουν και εκείνοι στο πετσί τους. Η γυναικεία συντροφιά της πόλης, θα αρκεστεί στα λεγόμενά μου.
Ας ξεκινήσουμε με το θέμα των σκοπιών. Όταν έχεις σκοπιά, έχεις την υποχρέωση να στέκεσαι μπάστακας μπροστά από το κτίριο που πρέπει να φυλάξεις. Με το μυαλό σου βάζεις ότι θα πρόκειται για κάποια σημαντική αποθήκη με πυρομαχικά, για το σημείο με τα καύσιμα, ή το κτίριο που στεγάζει τα σύγχρονα όπλα παραγωγής 1981. Γελιέσαι. Ο Ελληνικός στρατός έχει κάνει το ένα βήμα παραπέρα. Φυλάς αποθήκες που είναι άδειες από τότε που κτίστηκε το στρατόπεδο, πρόσφατα βαμμένα παγκάκια και γενικά, σημεία που όσο και να στύψεις το μυαλό σου, δεν πρόκειται να βρεις λογική απάντηση.
Ανά τακτά χρονικά διαστήματα, βάζεις τη τζίφρα σου στο βιβλίο της σκοπιάς. Ένα μαγικό βιβλίο, που έχει αντέξει χιόνια, βροχές, ανέμους, ίσως και ίχνη σπέρματος από κάποιον στρατιώτη που βαριόταν. Θα το ξεχωρίσεις από το γεγονός, ότι ενώ είναι συνήθως ένα τετράδιο σαν και αυτά που είχαμε στο σχολείο, αντί να έχει διατηρήσει την ορθογώνια μορφή του, αυτό επιμένει να τυλίγεται σαν τους πάπυρους που βλέπεις να ξετυλίγουν στα έργα. Αν έχεις αργήσει δεν σε νοιάζει και πολύ. Το 8 το κάνεις 6 και το 40, 20. Όπως βολεύεσαι. Σημασία έχει να βάζεις όσες υπογραφές σου ζητούν.
Μετά συναντάμε το πλέον περίεργο της υπόθεσης. Αντί να εφιστάς την προσοχή σου προς το εξωτερικό μέρος του στρατοπέδου, εσύ επιμένεις να κοιτάς προς το εσωτερικό. Γιατί; Επειδή η έφοδος έρχεται από μέσα. Εσύ, σαν καλός στρατιώτης που είσαι, ενδιαφέρεσαι να μην ¨φας¨ καμιά ¨καμπάνα¨ από το στέλεχος που κάνει την έφοδο, οπότε έχεις τα μάτια σου 14 στους δρόμους από τους οποίους ξέρεις ότι είναι πιθανό να περάσει. Αν πηδήξει κάποιος από το συρματόπλεγμα, δεν χάθηκε και ο κόσμος. Εσύ πάντα κοιτάς μέσα στο στρατόπεδο.
Καφεδάκι και τσιγάρο απαγορεύονται. Για το τσιγάρο συμφωνώ 100%. Τα τζιμάνια του Ε.Σ. το έχουν ψάξει το θέμα. Όταν ανάβεις τσιγάρο στη ζούλα, κάνεις την καλύτερη σκοπιά. Τα μάτια σου είναι όντως 14, μήπως και σε πετύχει κανείς με το τσιγάρο. Επίσης δουλεύεις το μυαλό σου στο έπακρο. Σκαρφίζεσαι συνεχώς νέους τρόπους καπνίσματος. Γονατιστός, ξαπλωτός, το τσιγάρο σε κουτάκι από αναψυκτικό για να μην φαίνεται η καύτρα, τζούρες εναλλάξ με τον απέναντι σκοπό, ότι μπορείς να βάλεις με το νου σου. Η δημιουργικότητα στο ζενίθ της.
Φοράς την εξάρτηση. Και εδώ η φαντασία οργιάζει. Στις θήκες για τις γεμιστήρες, βάζεις τσιγάρα, καφέ, σοκολάτα, κινητό. Καλωδιώνεσαι με τα ακουστικά του mp3, βάζεις το κινητό στο αθόρυβο και κουνιέσαι στους ήχους της μουσικής. Έχεις ένα μπουκαλάκι νερό – το οποίο επιτρέπεται- ένα φακελάκι με καφέ και ένα με ζάχαρη. Δεν χάνεις χρόνο. Είσαι Έλληνας στρατιώτης και οφείλεις να αυτοσχεδιάζεις όταν δεν έχεις ποτήρι ή ¨σπαστό¨. Αδειάζεις τα φακελάκια στο πλαστικό μπουκάλι νερό των 0,10 ευρώ – ναι, τόσο κάνει το νερό μέσα στα στρατόπεδα- και αρχίζεις να κουνάς σε ρυθμό shake it, του Σάκη. Voila. Έχεις τον καφέ που ονειρευόσουν. Τακτική παμπάλαια, δοκιμασμένη από τον πατέρα σου που υπηρετούσε το 70’ .
Ενώ πλησιάζει το τέλος της σκοπιάς σου, τα λεπτά, σου φαίνονται αιώνες. Αρχίζεις να κάνεις πολλές σκέψεις. Έχει σηκωθεί από το κρεβάτι ο αντικαταστάτης μου; Φοράει τα άρβυλά του; Πήρε όπλο; Έχει ξεκινήσει ο δεκανέας αλλαγής; Θα κάνω έναν ύπνο από τις 2 μέχρι τις 6, άλλο πράγμα. Αν το στρατόπεδο δεν έχει πολλές ανάγκες να καλύψει, μη νομίζεις ότι θα είσαι εξοδούχος. Κάτι θα βρουν να κάνεις. Θα ανοίξουν σκοπιές, υπηρεσίες που έχουν να εκτελεστούν από το 50'. Έτσι είναι τα πράγματα εκεί. Δεν υπάρχει γιατί. Αν αρχίσεις να σκέφτεσαι και να ρωτάς γιατί γίνεται το κάθε τι εκεί μέσα, στο τέλος θα τρελαθείς. Απλώς κάθεσαι και παίζεις και εσύ, στο θέατρο που λέγεται στρατός.
Κάπως έτσι είναι η σκοπιά στον Ελληνικό στρατό. Αυτά τα ολίγα για σήμερα. Εις αύριον τα σπουδαία.ΥΓ. Τώρα που ξαναδιαβάζω το άρθρο, μου ήρθαν αρκετές ευχάριστες αναμνήσεις.
