Κάθε φορά που αλλάζει χέρια το υπουργείο Εθνικής Άμυνας η αγωνία σε όσους παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στον χώρο της Εθνικής Άμυνας είν...
Κάθε φορά που αλλάζει χέρια το υπουργείο Εθνικής Άμυνας η αγωνία σε όσους παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στον χώρο της Εθνικής Άμυνας είναι αυτονόητη. Όχι φυσικά για το ότι ο όποιος προηγούμενος τα έχει κάνει όλα σωστά με αποτέλεσμα να ανησυχεί κανείς μήπως χαλάσει… η πετυχημένη συνταγή. Το πρόβλημα στην Ελλάδα έχει καταλήξει να είναι το αυτονόητο. Εάν η επιλογή μιας κυβέρνησης θα αποδειχθεί επαρκής για να βάλει έστω ένα μικρό λιθαράκι στο οικοδόμημα της εθνικής άμυνας.
Τα τελευταία χρόνια τα προβλήματα είναι τεράστια και αναπόφευκτα έχουν αφήσει το στίγμα τους στις Ένοπλες Δυνάμεις. Μπορεί όπως έχουμε γράψει και στο παρελθόν, με τεράστιες προσπάθειες και βγάζοντας “από τη μύγα ξύγκι” οι Ένοπλες Δυνάμεις να έχουν κατορθώσει να διατηρήσουν μια κρίσιμη μάζα αποτρεπτικής ισχύος ώστε να απειλούν αξιόπιστα την Τουρκία με άρνηση των στόχων που πιθανώς επιδιώξει να προωθήσει με την προσφιλή σε αυτή μέθοδο του στρατιωτικού καταναγκασμού, αυτό όμως συγκαλύπτει το πραγματικό πρόβλημα…
Καταρχάς… και καταρχήν, αυτό που θα πρέπει να θυμόμαστε, είναι ότι το “αξιόπιστα”, καταχρηστικά το αναφέρουμε εδώ, καθώς κριτής του βαθμού αξιοπιστίας του “επιπέδου πειστικότητας” της ελληνικής στρατιωτικής αποτροπής, είναι αναπόφευκτα ο αντίπαλος.
Επίσης, το γεγονός της μη εκδήλωσης επιθετικής ενέργειας, δεν αποτελεί απόδειξη της ορθότητας της δικής μας πεποίθησης, αλλά εκτίμηση. Δυστυχώς, μόνο την αποτυχία – κατάρρευση της αποτροπής σου μπορείς να γνωρίζεις, κι αυτό διότι – έστω λίγο απλουστευτικά – θα έχουν ξεσπάσει εχθροπραξίες.
Η δε “αποτροπή” στο σύνολό της, είναι κάτι πολύ ευρύτερο της στρατιωτικής αποτροπής, καθώς ουδέποτε μπορείς να γνωρίζεις μετά βεβαιότητας ποιος παράγοντας συνέβαλλε τα μέγιστα στο τελικό αποτέλεσμα, ή ποιο μείγμα παραγόντων έχει οδηγήσει στη διατήρηση της ειρήνης. Παρότι δεν μπορεί να αποδειχθεί, επαναλαμβάνουμε…
ΟΙ ΘΕΤΙΚΕΣ ΠΡΩΤΕΣ ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ
Στην πρώτη θέση των θετικών ενδείξεων θα τοποθετήσουμε τις δυο ειδήσεις της χθεσινής ημέρας, τις οποίες πρόβαλλε το defence-point.gr, ενώ η πλειοψηφία των μέσων έδειξε να μην τις αντιλαμβάνεται. Είναι η αναφορά στα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ) και στον νέο νόμο για τους εξοπλισμούς.
Όσον αφορά τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης, είναι ενθαρρυντικό να ακούς την πολιτική ηγεσία να στέλνει μήνυμα στον αντίπαλο ότι δεν τα θεωρεί πανάκεια και πως αντιλαμβάνεται την πεπερασμένη χρησιμότητά τους. Πάντα υπό την αίρεση της συμπεριφοράς της άλλης πλευράς, ώστε να μην αξιοποιούνται επικοινωνιακά για τον εξωραϊσμό της…
Όταν το DP έγραφε ότι η έννοια πάσχει και λόγω του ότι δημιουργεί την (ψευδ)αίσθηση ότι το πρόβλημα ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία δεν είναι ο τουρκικός αναθεωρητισμός αλλά η… εμπιστοσύνη, την οποία πρέπει να οικοδομήσουμε για να ζήσουμε εν ειρήνη, κάποιοι αντέδρασαν!Τουλάχιστον να διαβιβάζονται τα σωστά μηνύματα στην άλλη πλευρά και να μην εμφανίζεται η Ελλάδα ως χώρα που κατοικείται από αφελείς, λαό και πολιτικούς.
Η συνειδητοποίηση της ανάγκης για έναν νέο λειτουργικό νόμο περί εξοπλισμών είναι εξίσου σημαντική εξέλιξη. Η επεξεργασία του είναι ολοκληρωμένη εδώ και πάνω από έναν χρόνο. Όταν όμως ο πολύ καλός και συνεννοήσιμος Δημήτρης Βίτσας κλήθηκε να βγάλει “τα κάστανα από τη φωτιά” στο μεταναστευτικό, η διάδοχος κατάσταση ήταν ίσως ό,τι χειρότερο έχει περάσει από τη θέση αυτή την περίοδο της Μεταπολίτευσης.
Μοναδική… ανταγωνιστική περίπτωση ήταν αυτή του επίσης τελώντα εν αφασία περί τα αμυντικά, Κώστα Ήσυχου! Και στις δυο περιπτώσεις κατέλαβαν τη θέση με νοοτροπία συνδικαλιστή, δεν κατάφεραν ποτέ – ή δεν ενδιαφέρθηκαν – να αντιληφθούν την ουσιαστική συνεισφορά που θα μπορούσαν να έχουν.
Αμφότεροι έδειχναν να πιστεύουν ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα του χώρου τον οποίο κλήθηκαν να υπηρετήσουν ήταν… ο εκδημοκρατισμός και η κατά βάθος πεποίθησή τους ήταν ότι η χώρα δεν είχε ξεπεράσει ούτε την απειλή πραξικοπήματος! Τα αποτελέσματα δεν θα μπορούσαν να είναι παρά απογοητευτικά. όχι πως υπήρχαν δηλαδή εξ αρχής τίποτα αυξημένες προσδοκίες…
Η ουσία είναι πως όλα δείχνουν ότι σύντομα θα βρεθεί στη συζήτηση ονέος περί εξοπλισμών που θα αντικαταστήσει τον γεμάτο αγαθές προθέσεις αλλά αποδειχθέντα στην πράξη μη λειτουργικό Νόμο Βενιζέλου.
Είναι ίσως κρίμα που δεν θα βρίσκεται στη Βουλή ο ίδιος ο Ευάγγελος Βενιζέλος, όχι για να “απολογηθεί”, αλλά διότι ένας ρεαλιστής πολιτικός έχει την αρετή να αντιλαμβάνεται ότι αν η διασφάλιση της διαφάνειας καταλήγει να μπλοκάρει κάθε διαδικασία, τότε ο ίδιος οφείλει να πρωταγωνιστήσει στη θεραπεία των προβλημάτων που ανέκυψαν στην πράξη.
Ο τρίτος τομέας που επιτρέπει αισιοδοξία, είναι η διαφαινόμενη πρόθεση αλλαγής φιλοσοφίας περί τα εξοπλιστικά. Όλοι κατανοούσαν από ένα σημείο και μετά ότι οι ανάγκες έχουν γίνει εντελώς ανελαστικές, όμως η προτεραιότητα που τους έδιναν εξακολουθούσε να είναι πολύ χαμηλή.
Ήταν προτιμότερο να δοθεί ένα επίδομα σε μια κατηγορία του πληθυσμού με υψηλές πιθανότητες να παραμείνουν ψηφοφόροι, παρά να επιλυθεί ένα κρίσιμο επιχειρησιακό πρόβλημα, ακόμα και “μη αμυντικής” φύσεως.
Εκ του πολιτικού αποτελέσματος και από μια αμιγώς ιδιοτελής πολιτικά οπτική γωνία, αυτή η τακτική μάλλον δικαιώθηκε… η χώρα είναι που ζημιώθηκε. Δεν ήταν και ποτέ προτεραιότητα αυτό όμως. Δεν μας εκπλήσσει, ούτε περιμέναμε κάτι διαφορετικό.
Οι εκκλήσεις της στρατιωτικής ηγεσίας φαίνεται πως έχουν ληφθεί σοβαρά υπόψη. Ήταν γνωστά και από πριν. Οι λεπτομέρειες των στοιχείων είναι πιο ανησυχητικές από όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας.
Η αφασία στην οποία τελούσε το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα έχει οδηγήσει σε επικίνδυνα αδιέξοδα, αφού και μόνο τις ανελαστικές ανάγκες για την εξασφάλιση ότι θα δουλεύουν κανονικά όσα ήδη υπάρχουν να καλύψεις, τα νούμερα έχουν αρχίσει να γίνονται δυσθεώρητα.
Εάν δεν το έχουμε καταλάβει, παρά τα παρατράγουδα με τις μίζες που ταλαιπώρησαν τη χώρα από την περίοδο του Άκη Τσοχατζόπουλου στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας, δεν θα πρέπει να κλείνουμε τα μάτια στο ότι εάν η χώρα έχει κάτι να αντιπαρατάξει απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα, προέρχεται από εκείνη την περίοδο κατά 80%…
Αυτό δεν αποτελεί παρά προτροπή να αντιληφθούμε ότι το “πονάει κεφάλι κόβει κεφάλι” δεν είναι η λύση. Η διαφθορά δεν ήταν αποκλειστικό προνόμιο του τομέα των εξοπλισμών και η προσπάθεια να εξαντλήσει την αυστηρότητά του το κράτος στον γηραιό πρώην υπουργό που πλέον δεν είναι και στην καλύτερη κατάσταση, αποτελεί μέγιστη – και βολική – υποκρισία, στην προσπάθειά του να δείξει ότι προωθεί την κάθαρση…
Η προώθηση της επίλυσης κρίσιμων προβλημάτων των Ενόπλων Δυνάμεων, ενώ ο χρόνος κυλά σε βάρος μας και σύντομα οι αποτρεπτικές διακηρύξεις θα στερούνται νοήματος, δεν μπορεί να περιμένει, ούτε είναι λογικό σε μια κυρίαρχη χώρα να συνδέονται στερεοτυπικά με το οικονομικό πρόβλημα.
Όταν η γεωγραφία σε έχει καταδικάσει να διατηρείς υψηλές δαπάνες για την άμυνα, το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να το συνδέσεις με την οικονομική ανάπτυξη. Ο τομέας της αμυντικής βιομηχανίας είναι άλλος ένας οικονομικός τομέας και η ανάπτυξή του προσθέτει στο ΑΕΠ μιας χώρας όπως όλοι οι υπόλοιποι… Ας συμπεριφερθούμε φυσιολογικά λοιπόν.
ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ
Η θητεία του Νίκου Παναγιωτόπουλου έχει ξεκινήσει δείχνοντας καλά σημάδια τα οποία μακάρι να οδηγήσουν στην αντιστροφή της αρνητικής τάσης που ξεκίνησε πολύ πριν το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, κάτι το οποίο αποδεικνύει ότι το πολιτικό σύστημα είχε συναίσθηση ότι η Ελλάδα πορευόταν σε επικίνδυνο μονοπάτι.
Οι Έλληνες, εθισμένοι στην ανέξοδη προεκλογική πλειοδοσία των κομμάτων, με αποκορύφωμα την ανέλιξη στην εξουσία των “πρωταθλητών” και κύρια υπεύθυνων στην καλλιέργεια της πεποίθησης στην ελληνική κοινωνία περί της ορθότητας της “θεωρίας του λεφτόδεντρου” (σ.σ. υπάρχουν χρήματα που δεν δίνονται στον λαό διότι “τρώγονται”… γενικώς), αρνούνταν σταθερά να δουν την οικονομική πραγματικότητα με αποτέλεσμα να καταβάλουν – και συνεχίζουν – βαρύτατο κόστος.
Υπό την έννοια αυτή, η παράδοση της εξουσίας στα χέρια αυτών που αντιδρούσαν σφοδρά κινητοποιώντας το “πεζοδρόμιο” σε οποιαδήποτε απόπειρα των “συστημικών κομμάτων”, στα οποία πλέον ανήκουν, να πάρουν μέτρα αποτροπής του μοιραίου, ήταν κάτι θετικό. Διότι απαξίωσε αυτές τις παρανοϊκές για φυσιολογικό σύγχρονο κράτος πεποιθήσεις.
Η μεταπολιτευτική μυθολογία κατέρρευσε. Ίσως, από το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών και μετά, ο ιστορικός του μέλλοντος θα τοποθετήσει το τέλος της περιόδου της Μεταπολίτευσης, ας ελπίσουμε μαζί με τις τραγικές παθογένειες που εξέθρεψε, παράλληλα με την απαρχή μιας νέας περιόδου πιο “ώριμης” διαχείρισης της χώρας.
Μιας νέας ωριμότητας, με τον ελληνικό λαό πολύ πιο δύσπιστο στα μεγάλα λόγια πολιτικών κρετίνων είτε αυτά είναι το αποτέλεσμα γνήσιας πεποίθησης ότι είναι εφικτά – εξαιτίας απλής αγραμματοσύνης – είτε πρόκειται για ασύστολα ψεύδη με στόχο την κατάληψη της εξουσίας και της… “κουτάλας”.
Όλα αυτά για την τροφοδότηση του κρατικιστικού παρασιτισμού που διέλυσε τη χώρα. Για τον οποίο θα ήταν άδικο να κατηγορήσει κανείς μόνο τους προηγούμενους. Οι δε σημερινοί, έχουν μια μοναδική – από πολλές απόψεις – ευκαιρία να επανορθώσουν.
