Κάποιες ημέρες μετά αναζήτησα μια άλλη δημοσίευση στους σελιδοδείκτες μου και σκόνταψα πάνω στο κείμενο που είχα πρόσφατα αποθηκεύσει –και, εν τω μεταξύ, είχα ξεχάσει. Είχα λίγο χρόνο, πριν να φύγω για το μάθημα, και το άνοιξα. Καθηλωτικό! Με αναφορά στο, για κάποιους λόγους γνωστό, βιβλίο «Πολιτική Ιστορία της Ελλάδας: Φαυλοκρατία» του Αριστομένη Αντωνακέα, το κείμενο αμφισβητούσε την καταγωγή του Ελ. Βενιζέλου, μια στάση αρκετά διαδεδομένη σε συνωμοσιολογικούς κύκλους, και αποκάλυπτε την «αλήθεια» για την εθνική ταυτότητα του «εθνάρχη», όπως τον αποκαλούσε ειρωνικά. Οι παππούδες του Ελ. Βενιζέλου ήταν Εβραίοι από την Κέρκυρα και το όνομα «Βενιζέλος» ήταν αποτέλεσμα λανθασμένης πρόσληψης του ονόματος «Μπενύ Σελόν» από κάποιον υπεύθυνο στο Λιμεναρχείο του Πειραιά, όπου βρέθηκε μετά από πολλές περιπέτειες ο πατέρας του, Κυριάκος, πριν φτάσει μετά από νέες περιπέτειες στα Χανιά, για να παντρευτεί τη Θερισσιώτισσα Στυλιανή Πλουμιδάκη. Η «αντιχριστιανική και αντιεθνική ταυτότητα» του Ελ. Βενιζέλου «αποκαλύπτεται» και από αναφορές που θέλουν έναν Κρητικό παππά με το όνομα Ιερόθεος και έναν Τούρκο θρησκευτικό λειτουργό να συμφωνούν, πριν γεννηθεί ο Βενιζέλος, ότι είναι «διάβολος» ή «φουρόγατος». Η φήμη αυτή «επιβεβαιώθηκε» και από το γεγονός ότι, κατά τη βάπτισή του, ο μικρός Ελευθέριος λέρωσε την κολυμβήθρα, σαν μια προφητεία πως θα βλάψει εκκλησία και έθνος.
Οι αναφορές αυτές μού κίνησαν το ενδιαφέρον. Η εβραϊκή καταγωγή του Ελ. Βενιζέλου αποτελεί μια πολύ γνωστή επίκληση των διαφόρων εθνικιστικού περιεχομένου sites και blogs, όπως και η εβραϊκή βοήθεια που δέχτηκε κατά τη, διαρκώς ανοδική, πολιτική του σταδιοδρομία. Συμπέρασμα που προκύπτει: ο Ελ. Βενιζέλος ήταν ένας εβραιοκινούμενος (sic) εθνικός μειοδότης, προδότης της Ελλάδας και της θρησκείας. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, καθώς εβραϊκό αίμα έρρεε στις φλέβες του, ενώ ο ίδιος δεν ήταν Έλληνας. Η αλήθεια είναι ότι σε κάποια sites τονίζεται ότι οι παππούδες του ήταν Εβραίοι, ενώ η μάνα του αγνή πλην πλανεμένη Κρητικοπούλα, αλλά αυτό λίγο επηρεάζει την αλήθεια: ο Βενιζέλος δεν ήταν Έλληνας.
Κάποια παράξενη παρόρμηση με έκανε στη συνέχεια να προχωρήσω σε ένα απλό συνταίριασμα λέξεων στο Google: «καταγωγή», κάποιο όνομα επιφανούς Έλληνα πολιτικού και, αν χρειαζόταν «Εβραίος» ή «Τούρκος». Παιδικό και λίγο ανόητο αυτό το google search με έφερε προ απίστευτων ευρημάτων. Τα απαριθμώ σύντομα.
Ξεκινάω από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ακριβώς επειδή συνδέεται πολιτικά και οικογενειακά με τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν ήταν Έλληνας: ήταν δισεγγονός του Εβραίου Μωυσή-Νικόλαου Μητσοτάκη, ο οποίος σε κάποιες άλλες «πηγές» είναι γνωστός ως Μωρίς-Νικόλας. Αυτός διέμενε στη Μονεμβασιά. Ο αδελφός του Μωυσή ή Μωρίς, Κωνσταντίνος, μετέβη στα Χανιά όπου υπήρξε σημαντικός παράγοντας της εκεί εβραϊκής Συναγωγής και πολιτικός μέντορας του Ελ. Βενιζέλου, με εβραϊκή εποπτεία. Γιος του Κωνσταντίνου ήταν ο Κυριάκος, πατέρας του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Το «κανονικό» όνομα της οικογενείας είναι Μπεν Σαλόμ. Το θέμα, φυσικά, δεν είναι απλό, καθώς ο γιος του αποθανόντος Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ο Κυριάκος, είναι ο νυν πρόεδρος της Ν.Δ. και επίδοξος πρωθυπουργός. Και, φυσικά, δεν είναι Έλληνας.
Η προηγηθείσα αναφορά στη Ν.Δ. με αναγκάζει να μείνω στον ευρύτερο αυτό χώρο. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, γνωστός και αυτός ως «εθνάρχης», διχάζει. Όχι, όμως, με πολιτικό μόνο κριτήριο. Το μέγα ζήτημα είναι η καταγωγή του και το πώς αυτή συνέβαλε στο να καθιερωθεί στην πολιτική ζωή ακόμα ένας «εθνοπροδότης». Το «κανονικό» του όνομα είναι Καραμάν-Αλή και μοιάζει για τουρκικό. Ωστόσο η καταγωγή του «πολιτικού από το τουρκοκρατούμενο Κιουπκόι» είναι ασαφής. Είχε μάλλον εβραϊκή ρίζα, ενώ οι πιο ευφάνταστοι (συγγνώμη, μελετημένοι) την προσδιορίζουν ως «τουρκοεβραϊκή ή εβραιοτουρκική», καθώς ο «Καρά-Αμάν-Αλή» προέρχεται από το γένος των ντονμέδων Σαββατιανών. Άλλοι λένε ότι δεν έχει ρίζες, άποψη που ερεθίζει, καθώς καταρρίπτει ακόμα και την πιθανότητα να φύτρωσε. Πορεύτηκε πάντα με τη στήριξη των Αμερικανών και των Εβραίων (ίσως αυτό μειώνει την πιθανότητα τουρκικής καταγωγής), ενώ αναδύθηκε στην πρωθυπουργία δηλητηριάζοντας τον Παπάγο. Φυσικά, κατά την αυτοεξορία του στο Παρίσι, είχε δάσκαλο το Raymond Aron, άνθρωπο της εμπιστοσύνης του Kissinger, και με τη σύμπραξη των κουμμουνιστών (σκόπιμο το «ου»), συνέβαλε στην ανατροπή της «εθνοσωτήριου επανάστασης». Συμπέρασμα: φυσικά ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν ήταν Έλληνας. Αλλά, όπως σωστά επισημαίνεται, κανείς δεν μπορεί να τον χαρακτηρίσει ως προδότη, καθώς προδότης θα ήταν, αν ήταν Έλληνας.
Ο ανιψιός του, ο Κώστας, είναι της ίδιας οικογένειας, αλλά όχι ακριβώς της ίδιας, καθώς μάλλον κυριαρχεί το τουρκικό αίμα στις φλέβες του. Το υποδηλώνει το όνομά του, «Καραμάν-Αλής», με τελικό –ς αυτός. Αναφορές στην καταγωγή του play-station της Ραφήνας δεν γίνονται, περιμένουμε τον αποχαρακτηρισμό των εγγράφων, αφού αφορούν το πολύ πρόσφατο παρελθόν.
Περνώντας στον επόμενο πρωθυπουργό από το χώρο της Ν.Δ., πρέπει να επισημάνουμε ότι ούτε ο Αντώνης Σαμαράς είναι Έλληνας. Ο εγγονός της Πηνελόπης Δέλτα, κόρης του Εβραίου επιχειρηματία Εμμανουήλ Μπενάκη, στηρίζει τα εβραϊκά συμφέροντα στην Ελλάδα, από τα οποία και στηρίζεται. Το όνομά του είναι Μπεν Χιράμ, είναι από μασονικό σόι, και η εβραϊκή του καταγωγή φαίνεται και από τον τρόπο που ανταλλάσσει χειραψία (να προσέχετε πού θέτετε τον αντίχειρα, όταν χαιρετάτε κάποιον)! Ο Αντώνης Σαμαράς, λοιπόν, φαίνεται να έχει καταφέρει το ακατόρθωτο. Στηρίζει την πολιτική του σταδιοδρομία σε μια εθνοκεντρικής φύσης ρητορεία, χωρίς να είναι ο ίδιος Έλληνας.
Φεύγω από το χώρο της Ν.Δ. και περνάω στο χώρο του παλαιού ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν ήταν Έλληνας. Εδώ το πράγμα είναι πιο περίπλοκο, κάτι σαν τη σκουληκομερμυγκότρυπα ένα πράγμα. Ο Τσάντ Μινέικο Παπανδρέου ήταν λιθουανοπολωνοαμερικανοεβραϊκής καταγωγής, γιος της Εβραίας Σοφίας Μινέικο, κόρης του Ζίγκμουντ, ο οποίος διέμενε στην Πολωνία. Στηρίχτηκε στις μασονικές στοές στην Ελλάδα και έδωσε το χρίσμα στον γιο του, τον Γιώργο, γνωστό και ως ΓΑΠ. Ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν ήταν Έλληνας.
Αναφορικά με το Γιώργο Παπανδρέου, παρόλο που είναι ακόμα ενεργός στο πολιτικό σκηνικό της χώρας, υπάρχει περισσότερο ζουμί. Μάλλον εδώ δεν περιμένουμε τα αρχεία να παλιώσουν. Ο Γιώργος Α. Παπανδρέου είναι ο Jeffrey Giorgos Mineiko Papandreou Chant, γνωστότερος πιο απλά ως Jeffrey. Γιος του ανθρώπου που στην Ελλάδα κυκλοφορούσε ως Ανδρέας Παπανδρέου και της Margaret Chant, κατοίκου Αμερικής με παππού τον Douglas Chant, γνωστό στέλεχος των Ιεχωβάδων(!). Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι μασόνος, αβάπτιστος, μέλος της διαβόητης λέσχης Bildeberg, η οποία, παρότι είναι μυστική, δεν φροντίζει ούτε να αποκρύπτει την ταυτότητα των μελών της, ούτε τους τόπους συναθροίσεώς της, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία… Σε κάποιο site, το οποίο προσέγγισε το θέμα πιο διαλλακτικά και, τρόπον τινά, επιστημονικά, έμαθα επίσης ότι ο Jeffey Mineiko (ο Γιώργος, ντε) είναι Έλληνας, αλλά κατά το 1/8 μόνο. Τώρα εδώ τίθεται μέγα ζήτημα. Γιατί αν δυο τα πόδια, δυο τα χέρια, ένα το κεφάλι, ένα το σώμα και από ένα μυαλό και ψυχή, ποιο 1/8 είναι ελληνικό; Γιατί, αν είναι της ψυχής, τότε το πρόβλημα είναι «μη πρόβλημα». Μάλλον, όμως, είναι το ένα πόδι το ελληνικό, αυτό με το μεγάλο δεύτερο δάχτυλο. Συμπέρασμα, ούτε ο Γιώργος είναι Έλληνας, συμπέρασμα που προκύπτει λογικά, αφού ούτε ο Ανδρέας ήταν.
Μένοντας στο χώρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και πριν την εποχή Γιώργου στο τιμόνι του, κυβερνήτης του κόμματος και της χώρας ήταν για οκτώ χρόνια ο Ααρών Αβούρι, ή Αβούρης κατά το ελληνικότερον. Για όσους νομίζουν ότι είναι απλά Εβραίος, η αλήθεια είναι κάπως διαφορετική. Ο Ααρών Αβούρι είναι κρυπτομογγολοεβραίος (πρόδηλη και μια τουρκική ρίζα εδώ). Απόδειξη περί της καταγωγής είναι ότι η κόρη του είναι παντρεμένη με Εβραίο επιχειρηματία, ενώ ο γάμος τελέστηκε σε εβραϊκή Συναγωγή. Στενός φίλος του Ααρών είναι ο, επίσης Εβραίος, Χρήστος Ροζάκης-Ροζενστάιν. Άλλη απόδειξη; Και αυτός χαιρετάει με παράξενο τρόπο. Για όλους όσοι δεν κατάλαβαν, περί του Κώστα Σημίτη ο λόγος, ο οποίος, προφανώς και δεν είναι Έλληνας.
Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ότι πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και δεύτερος πόλος της κυβέρνησης Παπαδήμου αρχικά και Σαμαρά μεταγενέστερα, σε ρόλο υπάρχου, ήταν ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Όχι, ο Βενιζέλος ο Βαγγέλης δεν είναι Σαλονικιός. Εβραίος (ροταριανός) μασόνος είναι κατά μία εκδοχή (πάντα ο μασόνος είναι μια έννοια διαδικτυακά ευπώλητη), επονομαζόμενος Τουρκούτ, ειδικός απεσταλμένος των εβραϊκών συμφερόντων στην Ελλάδα. Κατά μια άλλη είναι Τούρκος από πλούσιο τζάκι, Τουρκιντζίογλου το όνομα. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος αναπτύσσει μια συνεπή αντιεθνική και αντιχριστιανική πολιτική. Τώρα, αν κάποιος το δει σοβαρά το ζήτημα, πιο πιθανή είναι η δεύτερη εκδοχή, αυτή της τουρκικής καταγωγής. Γιατί, αν είναι Εβραίος, τότε η εσωκομματική σύγκρουση με τον Γιώργο Παπανδρέου θα θύμιζε πιο πολύ οικογενειακό διπλό, κάτι σαν φιλικό προετοιμασίας. Το σίγουρο είναι ότι ούτε ο Βενιζέλος είναι Έλληνας.
Μη Έλληνες και πιθανότατα ανθέλληνες ήταν και διατελέσαντες πρόεδροι της Δημοκρατίας. Ο Κωστής Στεφανόπουλος ήταν είτε Αλβανός είτε Εβραίος, κάτι που γίνεται εμφανές από τα εβραϊκά αξεσουάρ που συνόδευαν το ντύσιμό του. Ο Κάρολος Παπούλιας είναι επίσης Εβραίος ή Αλβανός (φαίνεται ότι η συγκεκριμένη διττή εθνική υπόσταση συνοδεύει μόνο το θεσμό του πολιτειακού άρχοντα της χώρας), ενώ το «κανονικό του όνομα» είναι Sulejman Papulja.
Μεταβαίνω στο «σήμερα». Τα σχέδια των Εβραίων και των εχθρών του έθνους (οι πρώτοι δεν ταυτίζονται με τους δεύτερους, καθώς οι πρώτοι εχθρεύονται τους πάντες, όχι μόνο εμάς) έχουν βρει νέο εκφραστή. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο Αξελ Χαβα Ναγκίλα ή Άξελ Τζίπρα. Κατά μια εκδοχή το επίθετό του είναι Τζίμπρα, καθώς όσο πιο πολλά σύμφωνα έχει ένα όνομα τόσο λιγότερο ελληνικό είναι. Η καταγωγή του εβραϊκή ή τουρκοεβραϊκή (πιθανότερο αυτό), απόγονος της εβραϊκής οικογένειας Άμποτ. Ο Τσίπρας είναι αβάπτιστος επίσης, με μεγάλο ερώτημα να αποτελεί η ύπαρξη ή μη οικογενειακού τάφου (με τόσα επώνυμα λογικό το ερώτημα). Προφανώς και είναι ο νέος κρίκος της αλυσίδας των μη Ελλήνων που κυβερνούν τον τόπο αυτό.
Στα sites και τα blogs αυτά βρίσκει κανείς πολλές ενδιαφέρουσες «πληροφορίες», ενώ η σύμπτωση κάποιων από αυτές τα καθιστά «ασφαλείς χώρους διασταυρωμένης πληροφόρησης». Συχνή είναι η αναφορά στη λέσχη Bildeberg, στη μασονία, ενώ η ευθύνη της καθοδήγησης πέφτει πότε στον Σόρος και πότε στους Rothschilds. Βαρύγδουπο λεξιλόγιο καθιστά το μέγεθος των εθνικών εγκλημάτων που διέπραξαν οι ανθέλληνες πρωθυπουργοί σαφές. «Εθνικοί ολετήρες», «νενέκοι», «εθνικοί μειοδότες», «εθνοπροδότες», «πουλημένοι» και «εβραιοτόμαρα» είναι λέξεις πολύ μικρές, για να περιγράψουν το έγκλημα που συνεχώς διαπράττεται. Ωστόσο, καθιστούν αυτόν τον όμορφο χώρο του διαδικτύου ένα ευδιάκριτο συνεχές… Όπως και η ύπαρξη κάποιων (πολλών) εκφραστικών, συντακτικών και ορθογραφικών εγκλημάτων. Μάλλον στο βωμό του χρέους προς την αποκάλυψη της ιστορικής αλήθειας κάποια τέτοια πραγματάκια μπορούν να θυσιαστούν.
Μπορεί οι αναφορές αυτές να βρίθουν γελοιότητας, το ζήτημα εν γένει όμως όχι και τόσο. Με μια πρόχειρη (εξαιρετικά πρόχειρη) διερεύνηση στο χώρο των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης (συγκεκριμένα στο Facebook) διαπίστωσα ότι ο αριθμός των likes κάποιων μόνο από τις σελίδες που προωθούν τέτοιου τύπου ενημέρωση ανέρχεται σε 700.606. Γνωρίζω φυσικά –και ελπίζω- ότι ο αριθμός αυτός δεν είναι καθαρός, καθώς σε μεγάλο βαθμό προκύπτει από μια αλληλεπικάλυψη κοινών χρηστών. Παρόλα αυτά, σημασία έχει εδώ ο «θόρυβος» που παράγεται, που καθιστά τέτοιου τύπου πληροφόρηση εύκολα προσβάσιμη στο μέσο χρήστη, ενώ η διαρκής και τακτική αναπαραγωγή της δημιουργεί σταδιακά ένα κοινό που αναζητά «αντισυμβατική» πληροφόρηση και αναγνωρίζει ως αληθές μόνο ό,τι αναδεικνύει κάποιου τύπου συνωμοσιολογική ερμηνεία του οικονομικού και πολιτικού γίγνεσθαι. Ο Tanguieff επιχειρηματολογεί ότι τέτοιου τύπου πληροφόρηση, που φαινομενικά στοχεύει στην ερμηνεία και την εξήγηση, ουσιαστικά λειτουργεί ως κατηγορητήριο. Αναδεικνύονται έτσι κρυφοί εχθροί, που λειτουργούν ως κακόβουλες δυνάμεις (στον κόσμο της συνωμοσιολογικής μυθολογίας τα πρωτεία σε ρόλο στόχου έχουν οι «Εβραίοι» και τα αποτελέσματα αυτής της ανόητης μυθολογίας μίσους είναι γνωστά από το πρόσφατο παρελθόν). Αυτούς τους αποκαλύπτουν οι «γνωσιοκράτες» (αυτοί που κρατούν τα κλειδιά της μυστικής συνωμοσίας στα χέρια τους) και κερδίζουν τα εύσημα των «γνωσιοπρολετάριων» (απλών καθημερινών ανθρώπων που αναζητούν απαντήσεις για τα δεινά του κόσμου). Πέρα, όμως, από τα εύσημα οι «γνωσιοκράτες» κερδίζουν και ένα κοινό.
Είμαστε σε μια εποχή ρευστή, χαρακτηριστικό, νομίζω, κάθε εποχής. Ωστόσο σήμερα η πληροφορία είναι προσβάσιμη από παντού, κάτι που είναι ευλογία και κατάρα μαζί. Καθώς ο άνθρωπος πορεύεται ως ένα τυχαίο ον, με μόνη σιγουριά τη φθαρτότητα, νιώθει την ανάγκη να προσδεθεί σε κάτι απόλυτο. Και αυτό το απόλυτο μπορεί κάποιες φορές να είναι η αίσθηση της γνώσης. Η πίστη σε κάποια «γνώση» μπορεί να γεννήσει κάτι ακόμα πιο απόλυτο, το συναίσθημα του φόβου που παράγει με τη σειρά του το μίσος. Η σκηνή των «τριάντα δευτερολέπτων μίσους» από το «1984» του G. Orwell μπορεί να αποτελεί μια αντανάκλαση των όσων είναι πιθανόν να κάνουν κάποιοι άνθρωποι που είναι πρόθυμοι να μισήσουν όποιον κατηγορεί ο «γνωσιοκράτης» στον οποίο πιστεύουν. Και κάπως έτσι προκύπτει –ή δημιουργείται- ένας εχθρός, συνήθως προαιώνιος και τρομερός, βάσει του οποίου θα οριστεί μια ταυτότητα ή θα προσδιοριστεί ένα εμπόδιο που πρέπει να καταστραφεί (Umberto Eco, «Κατασκευάζοντας τον εχθρό»). Και κάπως έτσι ανθίζει εκ νέου μια μορφή εθνικιστικής σκέψης, η οποία εδράζεται στο μίσος, στη συνωμοσιολογία, στη νοσηρή ερμηνεία και προσδιορίζεται βάσει ενός εχθρού που πρέπει να εξοντωθεί.
Ο Βασίλης Νάστος είναι φιλόλογος-εκπαιδευτικός.
ΠΗΓΗ: http://www.matrix24.gr
