Τέλη Ιουνίου. Εδώ και μερικές ημέρες, μια ακόμη σχολική χρονιά για τα παιδιά και για τους γονείς, έφτασε στο τέλος της. Οι πιο πολλές ...
Τέλη Ιουνίου. Εδώ και μερικές ημέρες, μια ακόμη σχολική χρονιά για τα παιδιά και για τους γονείς, έφτασε στο τέλος της. Οι πιο πολλές φυσιολογικές οικογένειες επιστρέφουν σε κανονικούς ρυθμούς, και κανονίζουν τις καλοκαιρινές τους διακοπές, για να ξεκουραστούν και να γεμίσουν τις « μπαταρίες» για την επόμενη χρονιά.
Υπάρχουν όμως και κάποιες οικογένειες που δεν μπορούν να ζήσουν σχεδόν ποτέ με κανονικούς ρυθμούς, και αυτό συμβαίνει, γιατί το επάγγελμα των γονέων είναι αυτό που δεν επιτρέπει να συμβεί αυτό. Αυτοί, στούς οποίους αναφέρομαι είναι οι Στρατιωτικοί.
Αρκετές θα είναι και φέτος οι οικογένειες που θα υποβληθούν στη διαδικασία της ΜΕΤΑΘΕΣΗΣ. Για πολλές οικογένειες αυτό το καλοκαίρι θα είναι ένα ακόμα «μαύρο» καλοκαίρι, γιατί, θα πρέπει οι γονείς να αποχωριστούν τα παιδιά τους, οι παππούδες να αποχωριστούν τα εγγόνια τους, φίλοι να αποχωριστούν τους φίλους τους, συγγενείς να αποχωριστούν τους συγγενείς τους, και συμμαθητές τους συμμαθητές τους.
Ολόκληρα νοικοκυριά θα πρέπει να μαζευτούν μέσα σε κούτες και να ξαναστηθούν πάλι στο καινούργιο μέρος και σπίτι. Καινούργια πόλη, καινούργια γειτονιά, καινούργιοι φίλοι, καινούργιοι γείτονες, κανούργιοι συμμαθητές, όλα καινούργια. Αλλά, μόνο για 2 χρόνια, μετά πάλι απο την αρχή. Φυσιολογικό; Μάλλον όχι. Προφανώς, όχι.
Και ενώ όλα αυτά, σε μια ευνομούμενη πολιτεία θα αντιμετωπίζονταν με την δέουσα σοβαρότητα, και θα γινόταν προσπάθεια να αμβλυνθούν τα προβλήματα αυτά στην βάση τους, στην δική μας πολιτεία αντιμετωπίζονται , σαν να είναι κάτι το φυσιολογικό που πρέπει να συμβαίνει στις οικογένειες αυτές των στρατιωτικών, και πρέπει κάθε 2 χρόνια να το περνάνε, έτσι γιατί είναι μέρος του επαγγέλματος τους (το επέλεξαν θα πουν κάποιοι και ας μην το έχουν ζήσει ποτέ αυτό). Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά έρχεται και η υπηρεσία να προσθέσει και μερικά ακόμη προβλήματα στην διαδικασία των μεταθέσεων που έχουν ως εξής:
α) Ενώ η διαδικασία της μετάθεσης αρχίζει με την δήλωση της φρουράς προτίμησης που γίνεται από τα στελέχη τον μήνα Σεπτέμβριο-, και έχει η υπηρεσία αρκετούς μήνες μπροστά της για να τις ολοκληρώσει με τον σωστό και έγκυρο τρόπο- φτάνουμε κάθε χρόνο στα μέσα καλοκαιριού, χωρίς να έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία, με αποτέλεσμα τα στελέχη και οι οικογένειές τους να βρίσκονται σε αναβρασμό. Μάλλον για την υπηρεσία θα είναι φυσιολογικό αυτό, γιατί συμβαίνει πλέον κάθε χρόνο τα τελευταία χρόνια. Να υπενθυμίσω ότι το άρθρο αυτό γράφεται τέλος Ιουνίου 2018 και πολλά στελέχη δεν γνωρίζουν την μετάθεσή τους ακόμη. Φυσιολογικό; Μάλλον όχι. Προφανώς όχι.
β) Ειδικά για την φετινή χρονιά βγήκε καινούργια υπουργική απόφαση για τις μεταθέσεις και τα μόρια, και μάλιστα εφαρμόστηκε από τις αρμόδιες διευθύνσεις μεσούσης της διαδικασίας των μεταθέσεων με το γνωστό αλαλούμ, (με τον υπολογισμό των μορίων) ενώ θα έπρεπε να εφαρμοστεί από την καινούργια χρονιά. Φυσιολογικό και αυτό μάλλον για την υπηρεσία. Μάλλον ναι.
γ) Φυσιολογικό θα είναι μάλλον για την υπηρεσία και να απαντάει στις ενδικοφανείς προσφυγές όποτε κρίνει αυτή, κρατώντας σε αγωνία, ακόμα και για μήνες τα στελέχη, ενώ θα πρέπει να απαντήσει εντός 15 ημερών, όπως προβλέπεται στον νόμο 3883/2010. Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφερθεί , ότι δεν έχει ακόμα προβλεφθεί η σύσταση 2βάθμιου συμβουλίου για την εκδίκαση των ενδικοφανών προσφυγών. Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι γίνομαι γραφικός. Μάλλον ναι. Αλλά προφανώς, δεν είμαι γραφικός αλλά ρεαλιστής.
δ) Φυσιολογικό μάλλον θεωρείται από την υπηρεσία το να μετατίθενται τα στελέχη κάθε 2 χρόνια ή ακόμα και κάθε χρόνο, αν πρόκειται για χρόνο διοίκησης, με εργασιακό βίο τα 40 έτη υπηρεσίας, χωρίς να υπάρχει ανώτατο όριο μεταθέσεων ή ηλικίας που να ισχύει το αμετάθετο για τα στελέχη. Αυτό και αν είναι φυσιολογικό.
ε) Αν προσθέσουμε και την οικονομική λαίλαπα που έπεσε πάνω στα στελέχη τα χρόνια των μνημονίων τότε το κερασάκι ήρθε και έδεσε με την τούρτα. Φυσιολογικό και αυτό. Μάλλον, ναι. Προφανώς, ναι.
Πολλά προφανή, θα μου πείτε …. Μάλλον, όμως, όχι και τόσο προφανή και φυσιολογικά, όταν μιλάμε για ανθρώπους και καταστάσεις που τους αφορούν.
Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε, γιατί για τις οικογένειες αυτές τίποτα από όλα αυτά δεν είναι προφανή και φυσιολογικά.
Καλό καλοκαίρι και καλό κουράγιο στους μετατιθέμενους συναδέλφους και στις οικογένειές τους.
