Προχθές, σκάλιζα κάποιες παλιές μου φωτογραφίες και θυμήθηκα ένα γεγονός που μου είχε συμβεί όταν ήμουν μικρός. Πριν πολλά –π...
Προχθές, σκάλιζα κάποιες παλιές μου φωτογραφίες και θυμήθηκα ένα γεγονός που μου είχε συμβεί όταν ήμουν μικρός.
Πριν πολλά –πολλά χρόνια, όταν ήμουν περίπου επτά χρονών, ζώντας στο Άργος, κάποια μέρα, κάνοντας ποδήλατο στην αυλή του σπιτιού μου, έχασα την ισορροπία μου και πέφτοντας κτύπησα στο μέτωπο. Αμέσως έτρεξε η μητέρα μου, έντρομη, γιατί προφανώς κάπου στο μέτωπό μου έτρεχαν αίματα. Θυμάμαι τα λόγια της «Στο είχα πει, να προσέχεις με αυτό το παλιοποδήλατο γιατί δεν έχει ισορροπία».
Το ποδήλατο λοιπόν «έφταιγε», αν και καινούργιο, που εγώ και χωρίς να πολυξέρω, του είχα αφαιρέσει τις βοηθητικές του ρόδες. Η φράση της μητέρα μου με βόλεψα μια χαρά, γιατί με απενοχοποίησε, χωρίς να εξετάσω, ίσως και λόγω της ηλικίας μου, τις συνέπειες των δικών μου λαθών. Πόσες φόρες στην ζωή μας, προσπερνούμε τα πράγματα με ελαφρά καρδιά και τα βρίσκομαι μπροστά μας αργότερα, βέβαια όταν είμαστε μικροί, ίσως είναι μικρό το κακό, αλλά όταν μεγαλώσουμε και μάλιστα βρεθούμε σε ηγετικές θέσεις τι γίνεται; άραγε το να προσπερνούμε με ελαφρά καρδιά όλα αυτά που γύρω μας πονούν και μας στενοχωρούν, είναι «παιδική» αφέλεια απενοχοποίησης;
Δυστυχώς, σήμερα, στην χώρα μας και μάλιστα τον τελευταίο καιρό, η «παιδική» απενοχοποίηση, έγινε στρατηγική για κάποιους σε περιστατικά όπως η εξακολουθητική κράτηση Ελλήνων στρατιωτικών σε τουρκικές φυλακές, η αυθαίρετη πρόσκρουση τουρκικού πλοίου σε ελληνική κανονιοφόρο κ.λ.π, λησμονώντας όλοι αυτοί, ότι η μεγιστοποίηση της συσσωρευμένης απενοχοποιητικής στάσης, δημιουργεί ηττοπαθητική διάθεση και έλλειψη ανάληψη ευθυνών.
Κάπου διάβασα, ότι είναι δική μου ευθύνη το να προστατεύω τον εαυτό μου από όσους μου κάνουν κακό, δικό μου θέμα να αναλάβω την ευθύνη για ότι μου συμβαίνει και δική μου υποχρέωση να ξέρω το μερίδιο της συμμετοχής μου στα γεγονότα που με πληγώνουν.
Πρέπει να έχω ενσυναίσθηση, για το καθετί που κάνω και μέχρι «που» είμαι υπεύθυνος γιαυτά που κάνω. Για να μου συμβούν, όλα όσα μου συμβαίνουν, πρέπει και γω κάπου να κάνω λάθος. Σαφώς και δεν ισχυρίζομαι ότι πρέπει να τα διαχειρίζομαι όλα τέλεια. Λέω απλώς, ότι εγώ είμαι υπεύθυνος για ότι μου συμβαίνει αφού σε μεγάλο βαθμό ή έστω και σε μικρό, «έχω βάλει και γω το χεράκι μου».
Ίσως δεν μπορώ να ελέγξω, μέχρι ενός σημείου, την συμπεριφορά όλων εκείνων που είναι στο περίγυρό μου, εργασιακό ή μη, μπορώ όμως να ελέγξω τη δική μου συμπεριφορά προς αυτούς. Πρέπει να αποφασίσω τι θέλω, πως πρέπει να ενεργήσω για να πετύχω τον στόχο μου και το κυριότερο, να ενεργήσω ελεύθερα, απενοχοποιώντας τις δράσεις μου, έχοντας την ελευθερία του ΘΕΛΩ και ΜΠΟΡΩ, γιατί οι:
«Άνθρωποι τύχης είδωλον επλάσαντο, πρόφασιν ιδίης αβουλίης»
μετάφραση : οι άνθρωποι επινόησαν τη θεά της Τύχης για να δικαιολογήσουν τη δική τους έλλειψη θέλησης.
Δημόκριτος, 470-370 π.Χ, Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος
Ευάγγελος Π. Γαβρίλης
Ταξίαρχος ε.α
Παιδαγωγός (ΕΚΠΑ)
Σύμβουλος Εργασιακής Ψυχικής Υγείας
&
Επαγγελματικού Προσανατολισμού (MSc)
