Ζήσαμε και εξακολουθούμε να ζούμε, ίσως με λιγότερη ένταση αυτές τις μέρες, το μύθο του παραλόγου. Τα ΜΜΕ, με πηχυαίους τ...
Ζήσαμε και εξακολουθούμε να ζούμε, ίσως με λιγότερη ένταση αυτές τις μέρες, το μύθο του παραλόγου. Τα ΜΜΕ, με πηχυαίους τίτλους, αναφέρονται ακόμα και σήμερα στην «σύλληψη» των Ελλήνων στελεχών στον Έβρο. Πολλοί από μας, που υπηρετήσαμε σε εκείνα τα μέρη, αδυνατούμε να κατανοήσουμε την απλοϊκότητα της σκέψης των γραφομένων στις εφημερίδες και στα διάφορα site, καθόσον ξέρουμε καλά ότι ο Τούρκος «την τρίχα του δεν την αλλάζει». Οι Τούρκοι κάνουν την δουλειά τους, εμείς την κάνουμε;
Το να βιαστείς να απαντήσεις στο παραπάνω ερώτημα δείχνει τουλάχιστον αμηχανία της σκέψης σου, ο προβληματισμός μάλλον θα πρέπει να μας διακατέχει. Η απάντηση δεν είναι μονοδιάστατη καθόσον πολλές φορές μάθαμε να σιωπούμε σε παρόμοια περιστατικά, περιστατικά που συνέβηκαν είτε στον Έβρο είτε στο Αιγαίο, αλλά η σιωπή μήπως είναι ενθάρρυνση;
Σαφώς και δεν υπονοούμε με τις παραπάνω σκέψεις μας μια πολεμοχαρή αντίληψη της κατάστασης, αλλά η αξία της ανθρώπινης υπόστασης, μια αξία με Θεϊκή καταβολή, φέρνει στις σκέψεις μας την αντίθεση των εννοιών του «ανθρωπισμού» και του «απανθρωπισμού».
Ενώ τόσο ο ανθρωπισμός όσο και ο απανθρωπισμός είναι πραγματικές εναλλακτικές καταστάσεις, ΜΟΝΟ ο ανθρωπισμός είναι ο προορισμός του ανθρώπου. Αυτός όμως ο προορισμός χάνεται διαρκώς από την προοπτική του ατόμου και έτσι ο απανθρωπισμός χαρακτηρίζει όχι μόνο εκείνους από τούς οποίους αφαιρέθηκε η ανθρωπιά, αλλά κι εκείνους (αν και με διαφορετικό τρόπο) που από μόνοι τους την έχουν αφαιρέσει. Είναι μια πραγματική διαστρέβλωση, μια διαστροφή του προορισμού του ανθρώπου και αυτό οι γείτονες μας το έχουν βιώσει μέσα από την δήθεν αναβίωση της Οθωμανικής τους «αυτοκρατορίας» .
Μέσα σε ένα λαβύρινθο ερεθισμάτων και συνάψεων που έχει ο καθένας μας η απλότητα της «πραγματικότητας» και «του φαίνεσθε», σε παρόμοιες περιπτώσεις, μετατρέπεται σε μια ουτοπιστική πραγματικότητα που τίποτα δεν είναι τυχαίο και τίποτα δεν μπορεί να εξηγηθεί έτσι απλά. Όλοι μας γνωρίζουμε την πολυπλοκότητα του ανθρώπου ως ψυχοσωματική οντότητα. Είναι λοιπόν η έννοια της πραγματικότητας, η ίδια σημασιολογική χροιά αυτής, που περιχαρακώνει τον ψυχισμό της ανθρώπινης υπόστασης, τα συναισθήματα, με αποτέλεσμα κάποιες φορές να εκδηλώνονται πραξιακές συμπεριφορές που δηλώνουν τον απανθρωπισμό του ατόμου και εδώ, οι κατεπίφαση «σύμμαχοι» μας, τον απανθρωπισμό τους, τον έχουν καταδείξει πολλές φορές.
Ο βιωμένος απανθρωπισμός σε οδηγεί σε μονοπάτια απολυτοσύνης και εγωισμού και η μόνη αντίδραση που έχει να αντιπαραθέσει ο ανθρωπισμός είναι ο δυναμισμός, με εμφατικό τρόπο, του δικαίου συναισθήματος που σε διακατέχει και όχι η σιωπή. «Φωνάζω» και απαιτώ σημαίνει ζητώ και διεκδικώ το «δίκιο μου» και όχι «φωνασκώ» για να με ακούσει ο άλλος. Στο Στρατό πιστεύω ότι μάθαμε να διεκδικούμε το δίκιο μας, με ανθρωπισμό, γιατί είμαστε Έλληνες.
Αυτή ακριβώς άλλωστε είναι η σημειολογία του Στρατού. Μια κοινότητα εμπειρίας. Μια κοινότητα ερεθισμάτων. Εμπειρία/συναισθήματα ενός συνόλου ανθρώπων που έχουν ή αισθάνονται πως έχουν κοινό παρελθόν (κοινή Μνήμη), προσλαμβάνουν με παρόμοιο τρόπο το παρόν (κοινή Συνείδηση) και κυρίως θέλουν να διαμορφώσουν μαζί το μέλλον (κοινή Βούληση), που είναι άλλωστε και η αποστολή του στρατού. Ο Στρατός είναι μια αδιάκοπη ολότητα, ταξιδεύει αενάως, χάνει επιβάτες, κερδίζει επιβάτες και τελικά η αξιολογική σημειολογία της προσφοράς φαίνεται στο τέρμα του ταξιδιού, ίσως και με μια γλυκόπικρη ανάμνηση των συναισθημάτων. Αυτό που μένει όμως είναι ότι είμαστε, ΑΝΘΡΩΠΟΙ και δεν αλλοιώνεται η ανθρωπιά μας, γιατί είμαστε Έλληνες.
Φωνή λοιπόν, φωνή που εκπέμπει δυναμισμό και όχι σιωπή, αυτοί είναι οι Έλληνες, στον Μαραθώνα, το 1821, στην Κορυτσά, στο Τεπελένι, παντού και πάντα, διότι :
«Η Μεγαλοσύνη των λαών δεν μετριέται με το στρέμμα
Με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα»
Κωστής Παλαμάς
Ευάγγελος Π. Γαβρίλης
Ταξίαρχος ε.α
Παιδαγωγός ΕΚΠΑ
Σύμβουλος Εργασιακής Ψυχικής Υγείας
&
Επαγγελματικού Προσανατολισμού (MSc)
