Όλοι έχουμε ακούσει κατά καιρούς, πως για την "κατάντια" του τάδε ή του δείνα κλάδου φταίνε οι συνδικαλιστές. Επίσης όλοι ξέρουμε την άποψη που έχει το μεγαλύτερο μέρος της κοινής γνώμης για τους συνδικαλιστές. Ο όρος και μόνο λοιπόν, σε πολλές περιπτώσεις, προκαλεί... ανατριχίλα. Αυτό ίσως έπρεπε να ήταν το πρώτο πράγμα που θα είχαμε στο μυαλό μας, όλοι εμείς που ασχοληθήκαμε με τη συλλογική έκφραση των Στρατιωτικών ή του "χακί συνδικαλισμού" όπως τον βάπτισαν χαριτωμένα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Θεωρητικά η δουλειά των συνδικαλιστών είναι η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και η προστασία τους από τις αυθαιρεσίες του εργοδότη. Στη συλλογική έκφραση των Στρατιωτικών τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Τα καταστατικά των Ενώσεων αναφέρουν πως σκοπός μας είναι η ανάπτυξη συναδελφικών δεσμών, η εξύψωση του επαγγελματικού, κοινωνικού και πολιτιστικού επιπέδου των συναδέλφων, μελέτη και υποβολή εισηγήσεων και προτάσεων σχετικά µε τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας, την επιμόρφωση και άλλων ζητημάτων που απασχολούν τους Έλληνες Στρατιωτικούς. Γίνονται όμως όλα αυτά;
Τα πράγματα ξεκίνησαν κάπως έτσι. Με όνειρα κι ελπίδες για τη συλλογική έκφραση των Στρατιωτικών. Με αγώνα και διεκδικήσεις. Κι έτσι άρχισαν να έρχονται και τα πρώτα αποτελέσματα. Γρήγορα όμως φάνηκε πως ο "κακός συνδικαλισμός" άρχισε να χτυπάει και τη δική μας πόρτα. Μήπως κάποιοι από μας δεν ασχολούμαστε πλέον με τα προβλήματα των συναδέλφων και την προώθηση τους και μας νοιάζει η προώθηση των δικών μας προσωπικών φιλοδοξιών; Μήπως μας αρέσει η "εξουσία" και θέλουμε να ανέλθουμε όλο και ψηλότερα συνδικαλιστικά; Μήπως θέλουμε να καταλάβουμε θέσεις; Κάποιοι να ασχοληθούμε αργότερα με την πολιτική; Και φυσικά, αυτό που κατά τη γνώμη είναι το χειρότερο, μήπως το δέλεαρ είναι το "αμετάθετο" που προσφέρει μια θέση στο Δ.Σ. κάποιας Ένωσης;;;
Δεν είναι κακό να υπάρχουν στον άνθρωπο θεμιτές και ευγενείς φιλοδοξίες. Το κακό όμως είναι όταν επιδιώκονται εις βάρος της συλλογικής έκφρασης και σε βάρος των προβλημάτων των Στρατιωτικών. Δυστυχώς, φοβάμαι πως από απερισκεψία και σκόπιμη κακή πολιτική μας, ίσως σύντομα οδηγηθούμε σε αποτελέσματα που θίγουν άμεσα τα συμφέροντα των συναδέλφων τα οποία υποτίθεται ότι προωθούμε. Απλό παράδειγμα όλων αυτών που λέω, είναι αν σκεφτούμε το πόσα προβλήματα προωθούσαμε στην αρχή της δημιουργίας των Ενώσεων και πόσα τώρα. Φτάσαμε να μας νοιάζει ο "πόλεμος" (που ίσως υπάρχει) ανάμεσα σε Ενώσεις, Ενότητες, Ομοσπονδίες και δεν ξέρω και ποιων άλλων, παρά με τα θέματα που πραγματικά πρέπει να ασχολούμαστε.
Προκειμένου ο "χακί συνδικαλισμός" να μπει στον φυσικό του δρόμο είναι αναγκαίο να γίνουν αλλαγές και να ληφθούν μέτρα που θα κόψουν την όρεξη εμάς των συνδικαλιστών οι οποίοι στο όνομα του δήθεν αγώνα μας για το κοινό καλό, προωθούμε απλά τον εαυτό μας. Δεν νοείται να απολαμβάνουμε ιδιαίτερης μεταχείρισης έναντι των συναδέλφων επειδή απλά είμαστε συνδικαλιστές. Δεν είναι "ηθικό" να απολαμβάνουμε ειδικές άδειες, αμετάθετο και άλλα και στο τέλος να μη μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει, ποιοι ενδιαφερόμαστε πραγματικά να ασχολούμαστε με τα προβλήματα των συναδέλφων και ποιοι το κάνουμε μόνο για τα προνόμια που μας προσφέρει η θέση.
