Πρόκειται για τρία κτήρια επί των οδών Δεινοκράτους και Ιατρίδου (περιοχή Λυκαβηττού) που έχουν χαρακτηριστεί διατηρητέα, ως ιδιαίτερης περιβαλλοντικής και οικιστικής αξίας.
Διαθέτουν σπάνια πλέον οικοδομική τεχνολογία και ρυθμολογικά στοιχεία, χρήζοντα διατήρησης και ανάδειξης. Έχουν πολυγωνική λιθοδομή και αξιόλογα διακοσμητικά στοιχεία στις όψεις τους και ξύλινη τετράριχτη στέγη με βυζαντινού τύπου κεραμίδια. Αποτελούν χαρακτηριστικά δείγματα στρατιωτικής αρχιτεκτονικής του 19ου αιώνα και των αρχιτεκτονικών ρευμάτων της εποχής.
Από το 1882 μέχρι το 1897 τμήμα του κτηριακού συγκροτήματος αξιοποιήθηκε για τη λειτουργία του «Στρατιωτικού Σχολείου Υπαξιωματικών» το οποίο ήταν εφάμιλλο και ισάξιο της Σχολής Ευελπίδων. Από το 1904 και μέχρι το 1971 το συγκρότημα χρησιμοποιήθηκε αδιάκοπα από το Α΄ Στρατιωτικό Νοσοκομείο (1904-1945), το οποίο μετονομάστηκε το 1945 σε 401 Στρατιωτικό Νοσοκομείο. Νοσηλεύτηκαν σε αυτό χιλιάδες ασθενείς και τραυματίες (αξιωματικοί και οπλίτες) των Βαλκανικών Πολέμων, του Μακεδονικού Μετώπου, της Μικρασιατικής Εκστρατείας, του Ελληνο-Ιταλικού και του Ελληνο-Γερμανικού πολέμου.
Στόχος του έργου είναι η αποκατάσταση των εκτεταμένων βλαβών που παρουσιάζουν τα κτίσματα αυτά (καταρρεύσεις στεγών-τοίχων, διάβρωση πατωμάτων, σήψη ξύλινων στοιχείων, οξείδωση σιδηρών στοιχείων), η ενίσχυση των στοιχείων των υφισταμένων φερόντων οργανισμών τους και η διαρρύθμιση των εσωτερικών χώρων προκειμένου να καταστούν λειτουργικά και να αξιοποιηθούν ως: χώρος πολιτιστικών εκδηλώσεων και εκθέσεων μουσειακού υλικού-αρχείο-βιβλιοθήκη. Η ευρύτερη περιοχή όπου βρίσκεται το συγκρότημα των κτηρίων του πρώην 401 Στρατιωτικού Νοσοκομείου, σε χώρο ιδιοκτησίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, είναι γνωστή ως «στρατιωτικά παραπήγματα».
