ΣΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΤΟ ΔΙΑΣΕΛΟ
Σελίδες γραμμένες που γυρίζουν αργά, στο βιβλίο της ζωής που προσθέτει ακόμη μια δέσμη τους, με το πέρασμα άλλης μίας χρονιάς….
Το μόνο που αλλάζει είναι η αρίθμηση τους….
Τόσο απλά, τόσο αθόρυβα, ο χρόνος καταγράφει την ύπαρξη του καθενός, με ημερολογιακή ακρίβεια, ταξινομώντας πράξεις και γεγονότα, μνήμες και αναμνήσεις, αισθήματα και συναισθήματα…….
Στην μεσονύκτια ώρα, που ο κρότος των πυροτεχνημάτων κι η ταραχή που σημαδεύει τα πρώτα δευτερόλεπτα της νέας χρονιάς, διακόπτουν τη χειμωνιάτικη γαλήνη της νύχτας, οι σκέψεις υποχωρούν στην ιλαρή οπτασία της ελπίδας, αφού νωρίτερα, βασάνισαν το νου, ανασκοπώντας όλα αυτά που πέρασαν στο υποσυνείδητο πρόσφατα και συνδυάστηκαν με παλιότερες στιγμές που κατέγραψε, στην αναγκαία λειτουργία της συνθετικής μας κρίσης…..
Την ώρα τούτη, τα πράγματα είν’ επίσημα κι απλά.
Ντυμένα με την ματαιόδοξη στολή της πρόσκαιρης ευεξίας, λειαίνονται περίτεχνα στο τεχνητό φως που δημιουργεί το στημένο εορταστικό σκηνικό. Ανακατεύονται στην πρόσκαιρη έξαψη της αλλαγής του χρόνου, αποκτούν παλμό στην αντίστροφη μέτρηση των δευτερολέπτων, ξεσπούν την έντασή τους στο ανάκρουσμα της υποδοχής των πρώτων στιγμών.
Τα διαδέχεται μια σύντομη πλημμυρίδα ευχών που εύκολα ξεστομίζονται, μια παρορμητική καταιγίδα εναγκαλισμών και χειραψιών που πρόθυμα εκδηλώνονται.
Κι ύστερα, όσο ραγδαία εξελίχθηκαν στην σημαίνουσα στιγμή, άλλο τόσο γρήγορα θα ξεθυμάνουν, παραχωρώντας τόπο στην ανέμελη ατμόσφαιρα και στη φαιδρότητα του νου, που αποζήτησε ακόμη μια αφορμή για να παρασυρθεί από εύκολα κι ευχάριστα συναισθήματα, έστω κι αν γνώριζε εκ των προτέρων, το πρόσκαιρο που θα διαρκέσουν, παρότι ντύθηκε με το λαμπερό χιτώνα της προσμονής.
Στην αλήθεια της επόμενης ανατολής, στο αιφνίδιο ράπισμα του κρύου αγέρα, στην έξοδο από το σύννεφο της νύχτας που προηγήθηκε, τα πρόσωπα θα συσπάσουν μηχανικά τους μύες και μονομιάς θα ξεθυμάνει το αψέντι που ρούφηξαν άπληστα οι διψασμένες αισθήσεις και μετατράπηκαν σε παραισθήσεις.
Όταν το φως του παγωμένου πρωινού, θα εισβάλλει αδυσώπητο στην αντίληψη, σημαίνοντας και την ατέρμονη συνέχεια της επιβίωσης στην αέναη πορεία της ζωής, τότε, θα γίνει πλέον συνειδητό, πως άλλη μια νύχτα πέρασε, ένα όνειρο βιάστηκε να τελειώσει και να δώσει την θέση του σε άλλη μιαν ελπίδα, ότι θα γίνουν πραγματικότητα, οι ευχές που απλόχερα μοιράστηκαν στην λάμψη της μεσονύκτιας γιορτής.
Στο διάσελο του χρόνου προβάλλει η πρόκληση της αλήθειας, όπως την βλέπει και την προσπερνά η όραση του καθενός, ανάλογα στην αποκλειστική του ικανότητα θεώρησης και διάκρισης, άλλοτε μ’ οξεία ευκρίνεια, ενίοτε μ’ επιλεκτική πρεσβυωπία.
Πιο σύντομα, απ’ όσο φανταστούμε, ο ισόβιος κατήγορος μας, η συνείδηση, θα θέσει τα αιχμηρά της ερωτήματα και θ’ απαιτήσει την απολογία για αυτά που πράξαμε κι όσα δεν πράξαμε, θ’ απαιτήσει τον κολασμό για αυτά που αντιληφθήκαμε και προσπεράσαμε εκούσια ή ακούσια, θα επιδικάσει το επιτίμιο για όλα αυτά που στέκονται μπροστά μας και στοιχειώνουν τη ραστώνη μας, προσβάλλουν την αντίληψή μας, προκαλούν την κρίση μας και απαιτούν την δράση μας.
Στη χρονιά που ξημερώνει, πιο βίαια από όσο αντίθετα ελπίσαμε στον μεσονύκτιο εορτασμό της υποδοχής της, θα βρεθούμε όλοι, στην ίδια έπαλξη που το προηγούμενο δειλινό μας είχε αφήσει.
Με ίδιες τις ανάγκες και πολύ περισσότερες τις υποχρεώσεις, που στο αρχικό τους μέτρημα, ίσως να μας τρομάξουν, πρόσκαιρα να μας απογοητεύσουν, ενδεχομένως και να μας αγανακτήσουν ή και να μας εξοργίσουν.
Όμως, ο δρόμος τούτος, γι’ άλλη μια χρονιά, έχει μία και μόνη κατεύθυνση και δεν επιτρέπει ούτε στάση, μα μήτε πισωγύρισμα.
Αναγκάζει τον καθένα, να σηκώσει πάλι την ασπίδα του για να προστατεύσει τον διπλανό του.
Αυτόν που είναι επίσης ταγμένος στην διπλανή έπαλξη από τη δική μας, συνάμα απέναντι σε ότι ξεδιπλώνεται μπροστά μας, συμπολεμιστής και συνοδοιπόρος στις νέες προκλήσεις, με το ίδιο πείσμα, με την ίδια λεβεντιά, με το ίδιο πικρό χαμόγελο που κάνει την ανάγκη φιλότιμο και την αμηχανία δράση, όμως δίπλα μας πάντα, μοιραία κοινός κι αχώριστος συμπαραστάτης.
Οι σελίδες του νέου χρόνου, είναι άγραφες.
Ο ορίζοντας, όπως πάντα θολός κι αβέβαιος.
Το άγνωστο και το μελλούμενο, συνήθως προοιωνίζεται, ενδεχομένως πιθανολογείται, μα πάντα διαμορφώνεται αποκλειστικά από πράξεις και ποτέ από προβλέψεις.
Αυτές οι πράξεις, θα είναι κι η αλήθεια μας, η ανεξίτηλη μελάνη που θα γεμίσει τις κενές σελίδες.
Στον αδέκαστο μελλοντικό κριτή εναπομένει να τις κρίνει αξιομνημόνευτες και φωτεινές, ή λησμονημένες και σκοτεινές.
Στο χέρι του καθενός μας ξεχωριστά μα κι όλων μαζί, η προσπάθεια, τίμια και μοναδική, ξέχωρη και λεβέντικη, όπως μόνο εμείς γνωρίζουμε τον τρόπο καταγραφής, στον τόμο που ανοίγεται στην ιστορία μας και τούτη την χρονιά.
Στου Θεού Το Χέρι, η δύναμη και το κουράγιο που έχουμε ανάγκη, στην ατραπό που ξεπροβάλλει.
Με την ευχή της ευόδωσης, σ’ ότι ξέχωρα ο καθένας προσδοκεί αλλά και σ’ ότι προσμένουμε όλοι μαζί στην κοινή μας αλληλένδετη πορεία,
Καλή κι ευλογημένη Χρονιά.
© Ανχης (ΤΘ) Παναγιώτης Αθ. Κούφας
31 Δεκ 17
