Χαρακτηρισμοὶ ποὺ ἀπηύθυνε ὁ Χριστός, ὄχι ἀσφαλῶς στὸν πονεμένο λαό, ἀλλὰ στὴν βουλὴ τῶν Ἑβραίων, πού, ἂν καὶ ὄχι καλλιεπεῖς, δὲν θεώρησαν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ὅτι πρέπει νὰ τοὺς ἀπαλείψουν ἢ νὰ τοὺς παραλλάξουν, ὅπως κάνουν οἱ σημερινοὶ ἀναγνῶστες τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ μετατρέπουν τὸ ἐγάμησε σὲ ἔγημε, γιὰ νὰ μὴ φανοῦν κακόγλωσσοι.
Ὅταν ἡ ἁγία μας Ἑλένη, στὴν ἀπόγνωσή της νὰ βρῆ τὸν τίμιο Σταυρό, ἱκέτευσε τὴν Παναγία νὰ τῆς δείξη σημεῖο, ἡ Θεοτόκος τῆς παρουσίασε ἕνα πρωτόγνωρο φυτό, τὸν μοσχομυρισμένο βασιλικό. Δὲν ξαναμύρισε τόσο εὐωδιαστὸ βότανο. Μάζεψε τοὺς ἀνθρώπους της καὶ τοὺς ὑπέδειξε: «Σκάψετε στὸν τόπο αὐτόν, καὶ θὰ εὕρουμε τὸ πολυπόθητο ξύλο, νὰ σταματήσουν οἱ κόποι μας». Πράγματι, ἔτσι ἔγινε. Ὁ ἁγιασμένος Σταυρὸς ἐμφανίστηκε καὶ μύρισαν τὰ πέρατα τῆς γῆς καὶ οἱ καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων εὐχαριστήθηκαν τὸ εὐλογημένο ξύλο. Βρῆκαν καὶ τοὺς ἥλους καὶ ἴσως καὶ κάποια ἄλλα ἀπὸ τὰ σύμβολα τοῦ λυτρωτικοῦ πάθους. Τότε, μήπως ὁ βασιλεὺς Κωνσταντῖνος ἔβγαλε κανένα αὐτοκρατορικὸ διάταγμα νὰ φυτευθῆ αὐτὸ τὸ εὐλογημένο φυτὸ σὲ ὅλους τοὺς προαύλειους χώρους κάθε σπιτιοῦ, εἴτε μικροῦ εἴτε μεγάλου; Βεβαίως ὄχι. Καὶ ὅμως, αὐτὸ ἁπλώθηκε σὲ ὅλη τὴν γῆ καὶ μοσχομυρίζει μέχρι καὶ σήμερα τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης, μέχρι τοῦ σημείου ποὺ νὰ τραγουδᾶ ἡ λαϊκὴ μοῦσα «ὁ βασιλικὸς κι ἂν ξεραθῆ, τὴν μυρωδιὰ τὴν ἔχει».
Τὸ φυτὸ ὅμως ποὺ λέγεται χασὶς καὶ θεσπίζεται νόμος ἀπὸ τοὺς μωροὺς καὶ τυφλοὺς κρατοῦντες νὰ φυτευθῆ παντοῦ, δὲν εἶναι τὸ φυτὸ τῆς σωτηρίας ἀλλὰ τῆς καταστροφῆς τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ διὰ νόμου νὰ προστατεύεται καὶ νὰ καλλιεργῆται τὸ φυτὸ αὐτό; Πολὺ ψηλὰ σήκωσε ὁ διάβολος τὴν παντιέρα του καὶ δὲν εἶναι ἀπὸ κάποιους πετυχημένους, ἀλλὰ ἀπὸ τοὺς τροπαιούχους τῆς ἁμαρτίας, ἀπὸ κείνους ποὺ κάνουν τὰ πάθη τους σημαιάκι. Αὐτοὶ εἶναι τὸ ἐστιλβωμένο κέρατο τοῦ διαβόλου. Καὶ ἔχουν τὴν ἀπαίτηση οἱ κρατοῦντες καὶ σ᾽ αὐτὴν τὴν ἁπλοχωριὰ τοῦ διαβόλου νὰ σιωπήσουμε. Φρικῶδες τὸ πρᾶγμα καὶ μοναδικὸ στὴν ἱστορία ἡ καλλιέργεια τοῦ φυτοῦ τοῦ θανάτου. Καὶ κρατοῦν καὶ δικαιολογίες στὰ χέρια τους: «Γιὰ νὰ μὴ γίνεται –λένε– ἡ διακίνηση αὐτοῦ τοῦ θανατηφόρου φυτοῦ μυστικὰ ἀπὸ ὑπουργούς» (ὄχι βέβαια μὲ βαρκάκια καὶ λέμβους, ἀλλὰ μὲ τρικάταρτα καράβια). Σίγουρα μ᾽ αὐτὸ τὸ φυτὸ θὰ φτιάχνετε στέφανα καὶ μπουμπουνιέρες στὶς χαρὲς τῶν παιδιῶν σας.
Καὶ ὅλα αὐτὰ ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ἐκφράζουν τάχατες πόθο καὶ ἐπιθυμία νὰ ἐπισκεφθοῦν αὐτὸν τὸν ἅγιο τόπο. Γιατὶ, ἀπ᾽ ὅ,τι πληροφοροῦμαι, διαβουλεύεται πάλι μιὰ καινούργια προσπάθεια ἐπισκέψεως τοῦ ἄθεου. Καὶ μάλιστα μὲ πρωταγωνιστὴ τὸν ἀρχιγραμματέα τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Κοινότητος καὶ συναγωνιστὴ τὸν γνωστὸ ὑπουργό, ποὺ καὶ στὴν πρώτη προσπάθεια ἔβαλαν τὰ ροῦχα στὸν μούσκιο, γιὰ νὰ τὰ πλύνη ἡ πεθερά…
Κι ἐσεῖς, ἅγιοι πατέρες τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Κοινότητος, δὲν τοῦ ἑτοιμάζετε τὰ μπαγάζια του καὶ τὸν κρατᾶτε στὰ ὄπα-ὄπα. Τίς ὑμᾶς ἐβάσκανεν, ὦ ἀνόητοι Γαλάτες; Νὰ ἑτοιμάζουμε ὑποδοχὲς στοὺς ἄθεους καὶ ἀντίχριστους; Ὄχι ἄλλες ἀνοσιουργίες. Ἂς σταματήσουμε κι ἂς παρακαλέσουμε τὸν Κύριο νὰ ἐξολοθρεύση ὅσους μισοῦν τὴν νέα Σιών. Πῦρ νὰ κατακαύση αὐτούς. Ἀνασκουμπωθῆτε, ὅσοι ἀγαποῦμε τῆς Παναγιᾶς τὸ περιβόλι.
Βέβαια, ἡ πολιτικὴ δὲν πιστεύει πουθενά, παρὰ μόνον στοὺς ψήφους, καί, ὅπως καὶ νὰ τὸ κάνουμε, ἔχουμε κι ἐμεῖς οἱ χριστιανοὶ ἕνα ψηφάκο σ᾽ αὐτὸ τὸ κράτος. Δὲν πιστεύω ὅτι θὰ ἐπαναλάβουν ὅσοι πιστεύουν στὸν Τριαδικὸ Θεὸ αὐτὸ τὸ λάθος. Τότε, θὰ εἴμαστε ἄξιοι τῆς τύχης μας. Προσέχετε ὅμως καὶ αὐτὸν ποὺ προβάλλουν ὑποψήφιο γιὰ τὴν διακυβέρνηση τῆς χώρας, νὰ μὴ γίνη ὁρμητικώτερος ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας. Διπλὸ εἶναι τὸ κακό. Τὸ νόμισμα ἔχει δύο ὄψεις. Δὲν μποροῦμε σήμερα νὰ ποῦμε αὐτὸ ποὺ ἔλεγαν οἱ πατέρες μας «ἡμάρτομεν, ἀλλ᾽ οὐκ ἀπέστημεν ἀπὸ σοῦ». Φοβοῦμαι ὅτι τὸ νόμισμα τοῦ ἄπιστου καὶ ἁμαρτωλοῦ θὰ κυκλοφορήση σὲ καινούργια ἔκδοση. Λαέ, πρόσεχε. Οὔτε ἡ ἀποχὴ σὲ βοηθάει, οὔτε τὸ δὲν βαριέσαι.
«Κύριε τῶν δυνάμεων, μεθ᾽ ἡμῶν γενοῦ· ἄλλον γὰρ ἐκτός σου βοηθὸν ἐν θλίψεσιν οὐκ ἔχομεν. Κύριε τῶν δυνάμεων, ἐλέησον ἡμᾶς». Ἀμήν.
Γρηγόριος ὁ Ἀρχιπελαγίτης
