ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ ΤΗΣ ΕΑΑΣ ΡΟΔΟΠΗΣ ΣΤΗ Β. ΗΠΕΙΡΟ - ΒΙΤΣΙ

Από μικροί μεγαλώσαμε με τις ιστορίες και τα τραγούδια της εποποιίας του «40», και μια κρυφή νοσταλγία τροφοδοτούσε το όνειρό μας ώστε μια μέρα να επισκεφθούμε αυτούς τους αιματοβαμμένους τόπους, τα υψώματα της Βορείου Ηπείρου. Εκεί όπου ο Ελληνικός στρατός χάρισε τις τελευταίες ένδοξες ιστορικές σελίδες του Έθνους μας, εκεί όπου στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων όσο κανείς άλλος, τα έβαλε με υπερδυνάμεις της εποχής και βγήκε πάλι νικητής.

Στις 25 Αυγ. 2017, γεμίσαμε ένα λεωφορείο με στρατιωτικούς εν αποστρατεία, απογόνους των θανόντων ηρώων της Ροδόπης στο Βορειοηπειρωτικό μέτωπο και φίλους της ΕΑΑΣ, ξεκινήσαμε στις 6:30 το πρωί από την Κομοτηνή για να «περπατήσουμε» στα βήματα του δικού μας θρυλικού 29^ου ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΠΕΖΙΚΟΥ.

Επειδή προσκυνηματική εκδρομή προς τη δυτική Ελλάδα χωρίς προσκύνημα στην Παναγία Σουμελά δε γίνεται, έτσι κι εμείς σταματήσαμε για λίγο, προσκυνήσαμε τη Χάρη της, ξεδιψάσαμε με δροσερό Αγίασμα και ξαποστάσαμε κάτω απο τη σκιά των πλατάνων Της. 

Κατά την διαδρομή και με επί πραγματικού εδάφους ενημερώσεις για τα γεγονότα του ΄40, φτάσαμε στον 1^ο σταθμό του ταξιδιού μας, στο Πόγραδετς. Εκεί, στην περιοχή του Πόγραδετς "μπήκε" στον πόλεμο του ΄40 το δικό μας Σύνταγμα, το 29 Σύνταγμα Πεζικού Κομοτηνής. Ακούγεται οικείο το όνομα, αφού η σημερινή 29 Ταξιαρχία Πεζικού (29 Σύνταγμα τότε), υιοθέτησε το όνομα «ΠΟΓΡΑΔΕΤΣ» και το διατηρεί με υπερηφάνεια κατά την προσφώνησή της.

Ρομαντική η διανυκτέρευση στην γραφική πόλη και ευδιάθετο το πρωινό εγερτήριο που ακολούθησε. Η διαφορά ώρας (μία ώρα πίσω από την ελληνική) δεν μας επηρέασε.

Ακολουθώντας πιστά το πρόγραμμα και οπλισμένοι ψυχολογικά για τη συνέχεια, φτάσαμε στα χώματα που πότισαν με το αίμα τους οι Κομοτηναίοι του 29^ου Συντάγματος.

Στη Γραμποβίτσα και Τσεράβα βρίσκονται τα υψώματα που επιχείρησαν οι ένδοξοι πολεμιστές μας. Οι νίκες διαδέχονταν η μία την άλλη όμως πολλοί δεν τις γεύτηκαν. Θυσιάστηκαν αθόρυβα στο βωμό της ελευθερίας και το κορμί τους βυθίστηκε ήσυχα κάτω από το παχύ στρώμα χιονιού που σκέπαζε την περιοχή. Ίσως ένας λεκές αίματος να μαρτυρούσε προσωρινά το σημείο της θυσίας τους μέχρι που έλιωσε κι αυτό. Μετά τη θυσία τους έμειναν εκεί, άταφοι και δεν επέστρεψαν ποτέ στην πατρίδα. Δεν υπήρξε ποτέ γι΄ αυτούς ένα μνήμα, για να το ποτίσει με τα δάκρυά της μια μάνα, μια γυναίκα, μια αδερφή.

Ένας από τους ήρωες που δεν επέστρεψαν ποτέ, ο στρατιώτης Ματσούδης Ευάγγελος από τον Ίασμο, έπεσε εκεί την 6^η Δεκεμβρίου 1940. Εμβληματική η παρουσία του συνοδοιπόρου 80χρονου σήμερα υιού του, Ματσούδη Λάμπρου, στον τόπο θυσίας του πατέρα του. Μέσα σε μια άκρως κατανυκτική ατμόσφαιρα, με αγέρωχο παράστημα και γεμάτος από υπερηφάνεια που του μεταλαμπάδευσε ο ήρωας πατέρας του, σκάλισε το νωπό θαρρείς ακόμα, αιματοβαμμένο χώμα και γέμισε ένα μικρό δοχείο. Χώμα ιερό, που θα το μεταφέρει στον Ίασμο και πλέον θα γεμίσουν οι συγγενείς του ένα μνήμα για να στάξουν τα δάκρυά τους και να μπήξουν ένα κερί όταν θα μνημονεύουν τον ήρωά τους.

Συνεχίζοντας το οδοιπορικό μας φτάσαμε στην Κορυτσά, την τρίτη κατά σειρά πόλη της Αλβανίας σε πληθυσμό μετά τα Τίρανα και τη Σκόδρα. Μπροστά στα σκαλιά του επιβλητικού Ιερού Καθεδρικού Ναού της "Αναστάσεως του Κυρίου", της Μητροπόλεως Κορυτσάς, συναντηθήκαμε με τους συμπροσκυνητές μας του Παραρτήματος ΕΑΑΣ Ν. Ξάνθης και γίναμε μια ομάδα των 150 ατόμων. Στο εσωτερικό του ναού μας υποδέχτηκε ο ξεναγός μας, ο ομογενής κ. Θεμιστοκλής Μπάμπουλας και η εκπρόσωπος του Γενικού Ελληνικού Προξενείου Κορυτσάς, η κ. Γαβρίλη.

Μας ενημέρωσαν για τις δραστηριότητες των ομογενών μας καθώς και για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Στη συνέχεια ξεναγηθήκαμε στην πόλη. Είδαμε μεταξύ άλλων, το Μητροπολιτικό Μέγαρο, το σπίτι του νομπελίστα ποιητή μας Γεωργίου Σεφέρη ως Πρόξενος Κορυτσάς (1936-1938), και πολλά άλλα στοιχεία που αποδεικνύουν την Ελληνικότητα της πόλης. Περπατήσαμε στο δρόμο που παρέλασε ο νικηφόρος Ελληνικός Στρατός μετά την κατάληψη της πόλης το 1940, την πρώτη σημαντική επιτυχία των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων εκτός ελληνικών συνόρων, κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Τελευταίος προορισμός στο οδοιπορικό μας στη Β. Ήπειρο, ήταν η Μπομποστίτσα, λίγα χιλιόμετρα έξω από την Κορυτσά. Ένα συμπαθέστατο τυπικό βλαχοχώρι με όλα τα αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά των βλαχοχωριών της Ηπείρου. Σε ένα μικρό ύψωμα στο τέλος του χωριού δεσπόζει ο μεγάλος σταυρός, έργο του 1996, από μια ιστορική γυναικεία φυσιογνωμία την Ερμιόνη Ανδρέου (καθηγήτρια αλβανικής φιλολογίας).

Ο χώρος που βρίσκεται ο σταυρός είναι το Μοναστήρι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου με το καμπαναριό και το παλιό νεκροταφείο του χωριού, από το 1874. Το 1940 στο νεκροταφείο αυτό μεταφέρθηκαν τα σώματα δυο αγνώστων Ελλήνων Στρατιωτών, τα οποία ενταφιάστηκαν με τις κατάλληλες τιμές από τον ηγούμενο Ησία. Κατά την δικτατορία του Εμβέρ Χότζα, το μοναστήρι μετατράπηκε σε στρατόπεδο. Οι τάφοι μαζί με τους σταυρούς αυτού του κοιμητηρίου καταστράφηκαν ολοκληρωτικά διότι εκεί ξεφόρτωναν άμμο, τσιμέντο, σίδερα για τα οχυρά και τα τούνελ που χτίζονταν στην περιοχή. Τα οστά των νεκρών που αποκαλύφθηκαν, πετάχτηκαν στα ρέματα και τους τριγύρω λάκκους. Έτσι το 1996 υψώθηκε το σύμβολο του χριστιανισμού, ο σταυρός, για να μνημονεύονται οι "μπομποστιανοί" που ενταφιάστηκαν εκεί, αυτοί που έχτισαν το καμπαναριό αλλά και οι δύο αγνώστων στοιχείων Έλληνες Στρατιώτες που έπεσαν στην μάχη για την ελευθερία και αναπαύονταν εκεί.

Εκεί βρεθήκαμε κι εμείς, σύσσωμοι οι 150 της Θράκης, τελέσαμε επιμνημόσυνη δέηση υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των πεσόντων, κατατέθηκαν στεφάνια από τους προέδρους των Παραρτημάτων της ΕΑΑΣ των Νομών Ξάνθης και Ροδόπης, κρατήσαμε ενός λεπτού σιγή και με ένα διαπεραστικό ρίγος, παρόλη τη ζέστη, ψάλαμε όλοι μαζί τον Εθνικό μας Ύμνο.

Το απόγευμα, υποσχόμενοι στους ομογενείς μας ότι δεν τους ξεχνάμε, εγκαταλείψαμε τα ιερά χώματα με ανάμικτα συναισθήματα. Αγαλλίαση για την πραγματοποίηση του οδοιπορικού μας, υπερηφάνεια για τους ήρωές μας αλλά και αγανάκτηση αφού μετά από 77 χρόνια, παραμένουν ακόμα άταφοι και δεν μπορούν να αναπαυτούν οι ψυχές τους. Σε λιγότερο από δύο ώρες βρισκόμασταν στην πανέμορφη και γραφική Καστοριά όπου ξεκουραστήκαμε και ετοιμαστήκαμε για το επόμενο προσκύνημα.

Το πρωί της Κυριακής 27 Αυγούστου 2017 σκαρφαλώσαμε στο υψόμετρο των 2100 μέτρων. Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος συμμετείχαμε και αποτίσαμε φόρο τιμής στις επετειακές εκδηλώσεις στο Βίτσι. Στις εκδηλώσεις αυτές που γίνονται υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των ηρωικά πεσόντων, Αξιωματικών και Οπλιτών του Εθνικού Στρατού και των άλλων Κλάδων των Ε.Δ και των Σωμάτων Ασφαλείας αλλά και του λοιπού πληθυσμού της χώρας μας, οι οποίοι έπεσαν ηρωικά μαχόμενοι κατά τις επιχειρήσεις 1946 – 1949, πιστοί στο καθήκον, εξασφαλίζοντας με τη θυσία τους την εδαφική ακεραιότητα και την Ελευθερία της Πατρίδας μας.

Το μεσημέρι και μετά από σύντομη ανάπαυλα στις όχθες της Ορεστιάδας λίμνης στην Καστοριά, επιστρέψαμε στην Κομοτηνή αργά το βράδυ. Κουρασμένοι από τα πολλά χιλιόμετρα των τριών ημερών του οδοιπορικού αλλά και γεμάτοι από υπερηφάνεια για το κρυφό όνειρο που πραγματοποιήσαμε.