ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ 1990 – 1992. Άρθρο του Προέδρου της ΕΣΠΕΘ Υπλγου (ΕΜ) Στέφανου Κουκουράβα

ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΕΣΠΕΘ (ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ 1990 – 1992)

Με αφορμή το ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ που εξέδωσε το γραφείο τύπου του ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ EΡΓΑΣΙΑΣ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, όπου διαψεύδει δημοσιεύματα εφημερίδας, σχετικά με το όργιο φημών των τελευταίων ημερών, που αφορά την «οριστική κατάργηση της μεταβατικότητας των ορίων ηλικίας» και το «πρόωρο τέλος στις συντάξεις πριν από τα 62 έτη», μιλώντας για παραπληροφόρηση και χωρίς κανένα ίχνος αξιοπιστίας, θα κάνω ιδιαίτερη μνεία, σε ότι αφορά την αδικία του ασφαλιστικού καθεστώτος των καταταγέντων στις ΕΔ & ΣΑ τα έτη 1990 – 1992.

Αναρωτιέμαι, όπως ο κάθε καλόπιστος συνάδελφος – αναγνώστης, τι απέγιναν άραγε οι υποσχέσεις της παρούσας Κυβέρνησης, επί του ανωτέρου σχετικού θέματος (ασφαλιστικό 1990 – 1992), το οποίο ταλανίζει ιδιαιτέρως πληθώρα στελεχών, οι οποίοι αν μη τι άλλο πρεσβεύουν καθημερινά και ποθούν κάποια εκ των ημερών, η Κυβέρνηση να κάνει πράξη τις προεκλογικές της υποσχέσεις.

Δυστυχώς όμως «Φωνή βοώντος εν τη ερήμω».

Μέχρι πρότινος ουδείς πολιτικός παράγοντας, επέδειξε το ιδιαίτερο ενδιαφέρον με απώτερο στόχο την απτή αναγνώριση του δίκαιου αιτήματος της επίλυσης του ασφαλιστικού 1990 – 1992. Πολλοί ήταν αυτοί που υποσχέθηκαν τη συγκεκριμένη άρση αδικίας, αλλά μάταια όμως διότι ουδεμία ουσιαστική ενέργεια (τροποποίηση ή αναθεώρηση) δεν έχει δρομολογηθεί μέχρι σήμερα, για την επίλυση του συγκεκριμένου προβλήματος που ταλανίζει όχι μόνο τα ίδια τα στελέχη, αλλά συνεπακόλουθα και τις οικογένειες τους.

Να επισημάνω ότι, η παραπάνω κατηγορία συναδέλφων (Στρατιωτικοί - Σώματα Ασφαλείας) είναι ο μοναδικός κλάδος εργαζομένων στο σύνολο του ευρύτερου δημοσίου τομέα, που αποσπάται αυθαίρετα και εντελώς καταχρηστικά από την μεγάλη «μήτρα» των παλαιών ασφαλισμένων (Ν.2084/1992). Πρέπει δε να τονιστεί ότι, οι οποιεσδήποτε τροποποιήσεις – μεταρρυθμίσεις επήλθαν επί του ασφαλιστικού συστήματος μεταγενέστερα του Ν.2084/1992, όπως επίσης όλες οι συναφείς προβλέψεις των Ν.3513/2006 και Π.Δ. 169/2007, δεν υπερέβησαν τις συνταγματικές επιταγές, έτσι ώστε να διαχωρίσουν αποσπασματικά και μεροληπτικά την υπόψη κατηγορία εργαζομένων.    

Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα συγκεκριμένα στελέχη καθημερινά αισθάνονται τον εμπαιγμό της Πολιτείας στο πρόσωπό τους και αναρωτιούνται γιατί στήθηκε πάνω σε αυτούς όλη η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού, γιατί να αποκοπούν από την κατηγορία των παλαιών ασφαλισμένων, γιατί να καταδικαστούν ερήμην του ασφαλιστικού συστήματος, υπηρετώντας περισσότερα έτη και αντίστοιχα να λάβουν χαμηλότερες συντάξεις από αυτούς που υπηρέτησαν λιγότερα έτη.

Πολλοί θα πουν ότι τα παραπάνω ερωτήματα είναι ρητορικά, αλλά κατ’ εμέ πιστεύω ρεαλιστικά, διότι πραγματικά κατ’ αυτό τον τρόπο, σκέπτεται ο κάθε αδικημένος συνάδελφος επί του συγκεκριμένου θέματος. Πολλοί καθημερινά με βρίσκουν και με ρωτούν «Πρόεδρε έχουμε κάποια εξέλιξη επί του σχετικού θέματος»; Οι συνάδελφοι περιμένουν εναγωνίως την επίλυση του θέματος, διότι η παρούσα Κυβέρνηση ήταν αυτή που υποσχέθηκε προεκλογικά ότι, όταν αναλάμβανε τα ηνία, η πρώτη της κίνηση θα ήταν η επίλυση του ασφαλιστικού 1990 – 1992. Φυσικά και ύστερα από πολλές ενοχλήσεις προς την Κυβέρνηση διότι αυτή έχει  «το μαχαίρι και το πεπόνι»,  επί του σχετικού θέματος, η ίδια δεν λαμβάνει καμία απολύτως θέση.

Ποια, όμως, είναι η αλήθεια;

Έχω ξαναγράψει και θα εξακολουθήσω να το λέω, τουλάχιστον ως βάση της συζήτησης, δεν υπάρχει κανείς από τους δρώντες πολιτικούς παράγοντες, που να θέλει να δοθεί λύση επί του συγκεκριμένου θέματος αυτή τη στιγμή. Οι φερόμενοι ως πρόθυμοι να το κάνουν προκαλούνται διαρκώς, για το τι θα πράξουν εναλλακτικά στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η κοινωνία και η ίδια η χώρα, χωρίς καν να απαντούν και να παίρνουν θέση. Οπότε, όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται, μια νέα εκδοχή του διλήμματος «Επίλυση ή Εμπαιγμός», στην παρούσα φάση δεν είναι εκτός λογικής, χωρίς καμία υπερβολή στην διατύπωσή του.

Διαχρονικά ορισμένοι πολιτικοί, στο πλαίσιο του κοινωνικού αυτοματισμού και προκειμένου να καλύψουν τις ευθύνες τους, απέναντι στα συγκεκριμένα – αδικημένα στελέχη, διατείνονται ακόμη και για δήθεν προνομιακή αντιμετώπιση των στρατιωτικών, γενικότερα σε ότι αφορά στο θέμα του ασφαλιστικού.

Ουδέν ψευδέστερον!

Και μάλιστα θα έλεγα ότι το ασφαλιστικό πλαίσιο του προσωπικού των ΕΔ διαχρονικά επιβάλλεται να είναι ανάλογο της εκ του Συντάγματος (άρθρο 45) ιδιαίτερης σημασίας και αποστολής τους, ως θεσμική αρχή, η οποία εγγυάται την αποτελεσματική εκπλήρωση της κρατικής αποστολής του και «ως αντιστάθμισμα για τις ιδιαίτερες συνθήκες εκτέλεσης του καθήκοντός του».

Είναι φορές, λοιπόν, που πρέπει η Πολιτεία να αναλάβει, έστω και στο ελάχιστο, τις ευθύνες της απέναντι στους στρατιωτικούς, οι οποίοι καθημερινά μοχθούν, δίνοντας με το καλύτερο δυνατό τρόπο μέσω του λειτουργήματος τους, την εκπλήρωση της αποστολή τους, που δεν είναι άλλη από την εξωτερική ασφάλεια της Πατρίδας.

Εύχομαι και ελπίζω ότι η Κυβέρνηση, το ίδιο Υπουργείο Εργασίας, θα ξεδιπλώσει από την ατζέντα του τη συγκεκριμένη αδικία, έτσι ώστε να οδεύσει προς επίλυση το ασφαλιστικό 1990 – 1992, ευχή η οποία δεν είναι μόνο προσωπική, αλλά κατά γενική ομολογία όλων των αδικημένων στελεχών, έναντι του νέου ασφαλιστικού καθεστώτος.

-Ο-

Πρόεδρος της Ε.Σ.ΠΕ.Θ

Στέφανος Κουκουράβας

Σημείωση:  Το περιεχόμενο του παρόντος άρθρου, εκφράζει απολύτως προσωπικές απόψεις του συντάκτη.