Άρθρο του Ανθλγού (ΑΠΖ) Φασούλα Ευθύμιου
Μέλος Δ.Σ ΕΣΠΕ.ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ
Το άρθρο 126 παρ.6α και παρ. 6β αναφέρεται στην μισθολογική κατάταξη των μαθητών των παραγωγικών σχολών των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας και πιο συγκεκριμένα ως εξής:
6. Μισθολογική κατάταξη μαθητών των Σχολών:
β. Σωμάτων Ασφαλείας:
Παρατηρώντας τους παραπάνω πίνακες δημιουργούνται εύλογα ερωτήματα, μερικά από τα οποία είναι:
1) Γιατί άραγε αυτή η τόση μεγάλη διαφορά στις αποδοχές των μαθητών των παραγωγικών σχολών των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, όπως βλέπουμε και στους πίνακες και ειδικότερα, 3πλάσιες αμοιβές στις σχολές Υπαξιωματικών και 5πλάσιες στις αντίστοιχες σχολές των Αξιωματικών;
2) Είναι άραγε ευχαριστημένοι στο Υπουργείο Οικονομικών και στο ΥΠ.ΕΘ.Α, βλέποντας αυτούς τους πίνακες με τις δυσμενείς διακρίσεις σε βάρος των μαθητών παραγωγικών σχολών των Ενόπλων Δυνάμεων; Γιατί κανένας δεν αντέδρασε εως τώρα και συνεχίζει να μην αντιδρά; Μήπως οι μαθητές των σχολών των Ενόπλων Δυνάμεων είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού; Μήπως είναι λιγότερο Έλληνες; Μήπως είναι γόνοι πλουσίων οικογενειών; Μήπως έχουν λιγότερες ανάγκες από τους μαθητές των σχολών των Σωμάτων Ασφαλείας; ή μήπως απλά η πολιτεία εθελοτυφλεί και αφήνει να γίνονται τόσο κατάφορες αδικίες σε μικρούς ηγήτορες που θα κλειθούν να υπηρετήσουν και να επανδρώσουν τις ένοπλες δυνάμεις και θα δώσουν όλο τους τον εαυτό για την πατρίδα;
Πώς είναι δυνατόν σε ένα κράτος δικαίου τόσο στους μαθητές των στρατιωτικών σχολών όσο και στα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων (που υπηρετούν κατά βάση στα σύνορα της χώρας) να επιτρέπεται να γίνονται τόσο κατάφορες αδικίες σε σχέση με τον υπόλοιπο δημόσιο τομέα; Και αναφέρω μερικές από αυτές που υπάρχουν στο παρόν νομοσχέδιο (υπερωριακή απασχόληση, επίδομα μεταπτυχικού ή διδακτορικού, αποζημίωση επίσημων αργιών η κυριακών, επίδομα παραμεθωρίου σε περιοχές μόνο για υπόλοιπο δημόσιο, εργασία πέραν του πενθημέρου, διαφορά στην ημερήσια αποζημίωση εκτός έδρας, ανεκτέλεστες αμετάκλητες αποφάσεις δικαστηρίων, κ.α.).
Οι κραυγές αγωνίας και αγανάκτησης δεν φαίνεται να φτάνουν τόσο ψηλά όσο θα έπρεπε να φτάσουν. Το άδικο όμως σίγουρα δε το θέλει ούτε ο θεός. Ας σκύψουν λοιπόν κάποιοι πάνω από τα προβλήματα των στελεχών των ενόπλων δυνάμεων (οικονομικά θέματα, μεταθέσεις, οικογενιακή μέριμνα, μοριοδότηση) για να συνεχίσουν και τα στελέχη να κάνουν απερίσπαστα, όπως πάντα έκαναν, το χρέος τους προς την πατρίδα.
Ας ελπίσουμε ότι τα γραφόμενα αυτά δεν θα είναι για μία ακόμα φορά φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Ας σταματήσουν κάποιοι να χτυπούν συγκαταταβατικά τα στελέχη στην πλάτη, χύνοντας «κροκοδείλια δάκρυα», δήθεν κατανοώντας τα προβλήματα. Η οικονομική κρίση της χώρας μας χτύπησε άδικα τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων σε σχέση με τον υπόλοιπο δημόσιο τομέα και αυτό είναι γνωστό σε όλους.
Ας γίνουν κάποια από τα δίκαια αιτήματα των στελεχών επιτέλους πράξη, έτσι ώστε το αίσθημα δικαίου να επικρατήσει κάποια στιγμή και στα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων.
Το άρθρο 126 παρ.6α και παρ. 6β αναφέρεται στην μισθολογική κατάταξη των μαθητών των παραγωγικών σχολών των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας και πιο συγκεκριμένα ως εξής:
6. Μισθολογική κατάταξη μαθητών των Σχολών:
β. Σωμάτων Ασφαλείας:
Παρατηρώντας τους παραπάνω πίνακες δημιουργούνται εύλογα ερωτήματα, μερικά από τα οποία είναι:
1) Γιατί άραγε αυτή η τόση μεγάλη διαφορά στις αποδοχές των μαθητών των παραγωγικών σχολών των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, όπως βλέπουμε και στους πίνακες και ειδικότερα, 3πλάσιες αμοιβές στις σχολές Υπαξιωματικών και 5πλάσιες στις αντίστοιχες σχολές των Αξιωματικών;
2) Είναι άραγε ευχαριστημένοι στο Υπουργείο Οικονομικών και στο ΥΠ.ΕΘ.Α, βλέποντας αυτούς τους πίνακες με τις δυσμενείς διακρίσεις σε βάρος των μαθητών παραγωγικών σχολών των Ενόπλων Δυνάμεων; Γιατί κανένας δεν αντέδρασε εως τώρα και συνεχίζει να μην αντιδρά; Μήπως οι μαθητές των σχολών των Ενόπλων Δυνάμεων είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού; Μήπως είναι λιγότερο Έλληνες; Μήπως είναι γόνοι πλουσίων οικογενειών; Μήπως έχουν λιγότερες ανάγκες από τους μαθητές των σχολών των Σωμάτων Ασφαλείας; ή μήπως απλά η πολιτεία εθελοτυφλεί και αφήνει να γίνονται τόσο κατάφορες αδικίες σε μικρούς ηγήτορες που θα κλειθούν να υπηρετήσουν και να επανδρώσουν τις ένοπλες δυνάμεις και θα δώσουν όλο τους τον εαυτό για την πατρίδα;
Πώς είναι δυνατόν σε ένα κράτος δικαίου τόσο στους μαθητές των στρατιωτικών σχολών όσο και στα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων (που υπηρετούν κατά βάση στα σύνορα της χώρας) να επιτρέπεται να γίνονται τόσο κατάφορες αδικίες σε σχέση με τον υπόλοιπο δημόσιο τομέα; Και αναφέρω μερικές από αυτές που υπάρχουν στο παρόν νομοσχέδιο (υπερωριακή απασχόληση, επίδομα μεταπτυχικού ή διδακτορικού, αποζημίωση επίσημων αργιών η κυριακών, επίδομα παραμεθωρίου σε περιοχές μόνο για υπόλοιπο δημόσιο, εργασία πέραν του πενθημέρου, διαφορά στην ημερήσια αποζημίωση εκτός έδρας, ανεκτέλεστες αμετάκλητες αποφάσεις δικαστηρίων, κ.α.).
Οι κραυγές αγωνίας και αγανάκτησης δεν φαίνεται να φτάνουν τόσο ψηλά όσο θα έπρεπε να φτάσουν. Το άδικο όμως σίγουρα δε το θέλει ούτε ο θεός. Ας σκύψουν λοιπόν κάποιοι πάνω από τα προβλήματα των στελεχών των ενόπλων δυνάμεων (οικονομικά θέματα, μεταθέσεις, οικογενιακή μέριμνα, μοριοδότηση) για να συνεχίσουν και τα στελέχη να κάνουν απερίσπαστα, όπως πάντα έκαναν, το χρέος τους προς την πατρίδα.
Ας ελπίσουμε ότι τα γραφόμενα αυτά δεν θα είναι για μία ακόμα φορά φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Ας σταματήσουν κάποιοι να χτυπούν συγκαταταβατικά τα στελέχη στην πλάτη, χύνοντας «κροκοδείλια δάκρυα», δήθεν κατανοώντας τα προβλήματα. Η οικονομική κρίση της χώρας μας χτύπησε άδικα τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων σε σχέση με τον υπόλοιπο δημόσιο τομέα και αυτό είναι γνωστό σε όλους.
Ας γίνουν κάποια από τα δίκαια αιτήματα των στελεχών επιτέλους πράξη, έτσι ώστε το αίσθημα δικαίου να επικρατήσει κάποια στιγμή και στα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων.
β. Σωμάτων Ασφαλείας:
Παρατηρώντας τους παραπάνω πίνακες δημιουργούνται εύλογα ερωτήματα, μερικά από τα οποία είναι:
1) Γιατί άραγε αυτή η τόση μεγάλη διαφορά στις αποδοχές των μαθητών των παραγωγικών σχολών των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, όπως βλέπουμε και στους πίνακες και ειδικότερα, 3πλάσιες αμοιβές στις σχολές Υπαξιωματικών και 5πλάσιες στις αντίστοιχες σχολές των Αξιωματικών;
2) Είναι άραγε ευχαριστημένοι στο Υπουργείο Οικονομικών και στο ΥΠ.ΕΘ.Α, βλέποντας αυτούς τους πίνακες με τις δυσμενείς διακρίσεις σε βάρος των μαθητών παραγωγικών σχολών των Ενόπλων Δυνάμεων; Γιατί κανένας δεν αντέδρασε εως τώρα και συνεχίζει να μην αντιδρά; Μήπως οι μαθητές των σχολών των Ενόπλων Δυνάμεων είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού; Μήπως είναι λιγότερο Έλληνες; Μήπως είναι γόνοι πλουσίων οικογενειών; Μήπως έχουν λιγότερες ανάγκες από τους μαθητές των σχολών των Σωμάτων Ασφαλείας; ή μήπως απλά η πολιτεία εθελοτυφλεί και αφήνει να γίνονται τόσο κατάφορες αδικίες σε μικρούς ηγήτορες που θα κλειθούν να υπηρετήσουν και να επανδρώσουν τις ένοπλες δυνάμεις και θα δώσουν όλο τους τον εαυτό για την πατρίδα;
Πώς είναι δυνατόν σε ένα κράτος δικαίου τόσο στους μαθητές των στρατιωτικών σχολών όσο και στα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων (που υπηρετούν κατά βάση στα σύνορα της χώρας) να επιτρέπεται να γίνονται τόσο κατάφορες αδικίες σε σχέση με τον υπόλοιπο δημόσιο τομέα; Και αναφέρω μερικές από αυτές που υπάρχουν στο παρόν νομοσχέδιο (υπερωριακή απασχόληση, επίδομα μεταπτυχικού ή διδακτορικού, αποζημίωση επίσημων αργιών η κυριακών, επίδομα παραμεθωρίου σε περιοχές μόνο για υπόλοιπο δημόσιο, εργασία πέραν του πενθημέρου, διαφορά στην ημερήσια αποζημίωση εκτός έδρας, ανεκτέλεστες αμετάκλητες αποφάσεις δικαστηρίων, κ.α.).
Οι κραυγές αγωνίας και αγανάκτησης δεν φαίνεται να φτάνουν τόσο ψηλά όσο θα έπρεπε να φτάσουν. Το άδικο όμως σίγουρα δε το θέλει ούτε ο θεός. Ας σκύψουν λοιπόν κάποιοι πάνω από τα προβλήματα των στελεχών των ενόπλων δυνάμεων (οικονομικά θέματα, μεταθέσεις, οικογενιακή μέριμνα, μοριοδότηση) για να συνεχίσουν και τα στελέχη να κάνουν απερίσπαστα, όπως πάντα έκαναν, το χρέος τους προς την πατρίδα.
Ας ελπίσουμε ότι τα γραφόμενα αυτά δεν θα είναι για μία ακόμα φορά φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Ας σταματήσουν κάποιοι να χτυπούν συγκαταταβατικά τα στελέχη στην πλάτη, χύνοντας «κροκοδείλια δάκρυα», δήθεν κατανοώντας τα προβλήματα. Η οικονομική κρίση της χώρας μας χτύπησε άδικα τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων σε σχέση με τον υπόλοιπο δημόσιο τομέα και αυτό είναι γνωστό σε όλους.
Ας γίνουν κάποια από τα δίκαια αιτήματα των στελεχών επιτέλους πράξη, έτσι ώστε το αίσθημα δικαίου να επικρατήσει κάποια στιγμή και στα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων.
β. Σωμάτων Ασφαλείας:
Παρατηρώντας τους παραπάνω πίνακες δημιουργούνται εύλογα ερωτήματα, μερικά από τα οποία είναι:
1) Γιατί άραγε αυτή η τόση μεγάλη διαφορά στις αποδοχές των μαθητών των παραγωγικών σχολών των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, όπως βλέπουμε και στους πίνακες και ειδικότερα, 3πλάσιες αμοιβές στις σχολές Υπαξιωματικών και 5πλάσιες στις αντίστοιχες σχολές των Αξιωματικών;
2) Είναι άραγε ευχαριστημένοι στο Υπουργείο Οικονομικών και στο ΥΠ.ΕΘ.Α, βλέποντας αυτούς τους πίνακες με τις δυσμενείς διακρίσεις σε βάρος των μαθητών παραγωγικών σχολών των Ενόπλων Δυνάμεων; Γιατί κανένας δεν αντέδρασε εως τώρα και συνεχίζει να μην αντιδρά; Μήπως οι μαθητές των σχολών των Ενόπλων Δυνάμεων είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού; Μήπως είναι λιγότερο Έλληνες; Μήπως είναι γόνοι πλουσίων οικογενειών; Μήπως έχουν λιγότερες ανάγκες από τους μαθητές των σχολών των Σωμάτων Ασφαλείας; ή μήπως απλά η πολιτεία εθελοτυφλεί και αφήνει να γίνονται τόσο κατάφορες αδικίες σε μικρούς ηγήτορες που θα κλειθούν να υπηρετήσουν και να επανδρώσουν τις ένοπλες δυνάμεις και θα δώσουν όλο τους τον εαυτό για την πατρίδα;
Πώς είναι δυνατόν σε ένα κράτος δικαίου τόσο στους μαθητές των στρατιωτικών σχολών όσο και στα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων (που υπηρετούν κατά βάση στα σύνορα της χώρας) να επιτρέπεται να γίνονται τόσο κατάφορες αδικίες σε σχέση με τον υπόλοιπο δημόσιο τομέα; Και αναφέρω μερικές από αυτές που υπάρχουν στο παρόν νομοσχέδιο (υπερωριακή απασχόληση, επίδομα μεταπτυχικού ή διδακτορικού, αποζημίωση επίσημων αργιών η κυριακών, επίδομα παραμεθωρίου σε περιοχές μόνο για υπόλοιπο δημόσιο, εργασία πέραν του πενθημέρου, διαφορά στην ημερήσια αποζημίωση εκτός έδρας, ανεκτέλεστες αμετάκλητες αποφάσεις δικαστηρίων, κ.α.).
Οι κραυγές αγωνίας και αγανάκτησης δεν φαίνεται να φτάνουν τόσο ψηλά όσο θα έπρεπε να φτάσουν. Το άδικο όμως σίγουρα δε το θέλει ούτε ο θεός. Ας σκύψουν λοιπόν κάποιοι πάνω από τα προβλήματα των στελεχών των ενόπλων δυνάμεων (οικονομικά θέματα, μεταθέσεις, οικογενιακή μέριμνα, μοριοδότηση) για να συνεχίσουν και τα στελέχη να κάνουν απερίσπαστα, όπως πάντα έκαναν, το χρέος τους προς την πατρίδα.
Ας ελπίσουμε ότι τα γραφόμενα αυτά δεν θα είναι για μία ακόμα φορά φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Ας σταματήσουν κάποιοι να χτυπούν συγκαταταβατικά τα στελέχη στην πλάτη, χύνοντας «κροκοδείλια δάκρυα», δήθεν κατανοώντας τα προβλήματα. Η οικονομική κρίση της χώρας μας χτύπησε άδικα τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων σε σχέση με τον υπόλοιπο δημόσιο τομέα και αυτό είναι γνωστό σε όλους.
Ας γίνουν κάποια από τα δίκαια αιτήματα των στελεχών επιτέλους πράξη, έτσι ώστε το αίσθημα δικαίου να επικρατήσει κάποια στιγμή και στα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων.
Παρατηρώντας τους παραπάνω πίνακες δημιουργούνται εύλογα ερωτήματα, μερικά από τα οποία είναι:
1) Γιατί άραγε αυτή η τόση μεγάλη διαφορά στις αποδοχές των μαθητών των παραγωγικών σχολών των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, όπως βλέπουμε και στους πίνακες και ειδικότερα, 3πλάσιες αμοιβές στις σχολές Υπαξιωματικών και 5πλάσιες στις αντίστοιχες σχολές των Αξιωματικών;
2) Είναι άραγε ευχαριστημένοι στο Υπουργείο Οικονομικών και στο ΥΠ.ΕΘ.Α, βλέποντας αυτούς τους πίνακες με τις δυσμενείς διακρίσεις σε βάρος των μαθητών παραγωγικών σχολών των Ενόπλων Δυνάμεων; Γιατί κανένας δεν αντέδρασε εως τώρα και συνεχίζει να μην αντιδρά; Μήπως οι μαθητές των σχολών των Ενόπλων Δυνάμεων είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού; Μήπως είναι λιγότερο Έλληνες; Μήπως είναι γόνοι πλουσίων οικογενειών; Μήπως έχουν λιγότερες ανάγκες από τους μαθητές των σχολών των Σωμάτων Ασφαλείας; ή μήπως απλά η πολιτεία εθελοτυφλεί και αφήνει να γίνονται τόσο κατάφορες αδικίες σε μικρούς ηγήτορες που θα κλειθούν να υπηρετήσουν και να επανδρώσουν τις ένοπλες δυνάμεις και θα δώσουν όλο τους τον εαυτό για την πατρίδα;
Πώς είναι δυνατόν σε ένα κράτος δικαίου τόσο στους μαθητές των στρατιωτικών σχολών όσο και στα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων (που υπηρετούν κατά βάση στα σύνορα της χώρας) να επιτρέπεται να γίνονται τόσο κατάφορες αδικίες σε σχέση με τον υπόλοιπο δημόσιο τομέα; Και αναφέρω μερικές από αυτές που υπάρχουν στο παρόν νομοσχέδιο (υπερωριακή απασχόληση, επίδομα μεταπτυχικού ή διδακτορικού, αποζημίωση επίσημων αργιών η κυριακών, επίδομα παραμεθωρίου σε περιοχές μόνο για υπόλοιπο δημόσιο, εργασία πέραν του πενθημέρου, διαφορά στην ημερήσια αποζημίωση εκτός έδρας, ανεκτέλεστες αμετάκλητες αποφάσεις δικαστηρίων, κ.α.).
Οι κραυγές αγωνίας και αγανάκτησης δεν φαίνεται να φτάνουν τόσο ψηλά όσο θα έπρεπε να φτάσουν. Το άδικο όμως σίγουρα δε το θέλει ούτε ο θεός. Ας σκύψουν λοιπόν κάποιοι πάνω από τα προβλήματα των στελεχών των ενόπλων δυνάμεων (οικονομικά θέματα, μεταθέσεις, οικογενιακή μέριμνα, μοριοδότηση) για να συνεχίσουν και τα στελέχη να κάνουν απερίσπαστα, όπως πάντα έκαναν, το χρέος τους προς την πατρίδα.
Ας ελπίσουμε ότι τα γραφόμενα αυτά δεν θα είναι για μία ακόμα φορά φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Ας σταματήσουν κάποιοι να χτυπούν συγκαταταβατικά τα στελέχη στην πλάτη, χύνοντας «κροκοδείλια δάκρυα», δήθεν κατανοώντας τα προβλήματα. Η οικονομική κρίση της χώρας μας χτύπησε άδικα τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων σε σχέση με τον υπόλοιπο δημόσιο τομέα και αυτό είναι γνωστό σε όλους.
Ας γίνουν κάποια από τα δίκαια αιτήματα των στελεχών επιτέλους πράξη, έτσι ώστε το αίσθημα δικαίου να επικρατήσει κάποια στιγμή και στα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων.
