Γράφει ο Κωνσταντίνος Βουλγαράκης
Υποναύαρχος ε.α ΠΝ
Πριν από 25 χρόνια, βρέθηκα ως Ύπαρχος παραλαβής μιας Φρεγάτας, από τις ΗΠΑ (Newport). Ο Έλληνας και ο Αμερικάνος Κυβερνήτης, ήταν πραγματικά οι «Άριστοι των Αρίστων» Αξιωματικών και είχαν την υψηλή εποπτεία της παραλαβής, αλλά η δουλειά (συντονισμός και έλεγχος) έβγαινε από τους Υπάρχους των δύο (2) πληρωμάτων. Εγώ πάντα ήμουνα «δύσκολος», αυστηρός, τυπικός και απαιτητικός Αξιωματικός. Ο Αμερικανός Ύπαρχος όμως, ήταν ένα άχρουν, άοσμο και άγευστο «φυτό εσωτερικού χώρου», που απλά περιφέρονταν στο πλοίο, αέργως και χωρίς να τον λογαριάζει κανείς.
Κάποτε, μας κάλεσε στο σπίτι του (5-6 Αξιωματικούς), ο κυριλέ Αμερικανός Κυβερνήτης (και αφού συσκεφθήκαμε μεταξύ μας, τι εστί Αμερικανιστί casual ενδυμασία που μας είπε), πήγαμε και διαπιστώσαμε …. τι σημαίνει Αμερικάνικο μπάρμπεκιου …. με casual ενδυμασία. Εκεί ήταν και οι οικογένειες 5-6 Αμερικανών Αξιωματικών, που έδειχναν μεταξύ τους μεγάλη οικειότητα …. σαν φιλαράκια όλοι από τα παλιά. Κουβεντιάζοντας μεταξύ τους οι δύο Κυβερνήτες, κάποια στιγμή ο Αμερικανός Κυβερνήτης, εκθείαζε στον δικό μας, πόσο καλός και αποτελεσματικός είναι ο Ύπαρχος του …. ενώ ο δικός του υστερεί και δεν ανταποκρίνεται ανάλογα με τη θέση και το βαθμό του. Ο δικός μας Κυβερνήτης, ακούγοντας έκπληκτος τις κατηγορίες αυτές, του είπε: «… μα εγώ βλέπω ότι έχετε μεγάλη οικειότητα μεταξύ σας»!! Και ο Αμερικάνος με απόλυτα φυσικό ύφος του απάντησε: «Ναι είμαστε καλοί φίλοι, αλλά του έχω πει ότι …. θα τον αφήσω στάσιμο»!!!!!
Λίγο αργότερα, ως Κυβερνήτης μικρού πλοίου, ήρθε η ώρα να κάνω τις «πρώτες μου» ετήσιες τακτικές αξιολογήσεις, του πληρώματος μου και αποφάσισα ότι ….. «εγώ θα κάνω ουσιαστική αξιολόγηση» του πληρώματος μου. Έτσι λοιπόν, ζήτησα από τους Αξιωματικούς Διευθυντές, τις έγγραφες εισηγήσεις τους και παράλληλα φρόντισα, να πάρω και τη γνώμη των βασικών Υπολόγων του πλοίου, για το προσωπικό της αρμοδιότητας των, όπως πάντα έκανα από νεαρός ακόμα Διευθυντής.
Μάζεψα λοιπόν ότι στοιχείο μπορούσα να μαζέψω, για καθέναν από το πλήρωμα, πήρα μαζί μου για μελέτη, τη σχετική Πάγια Διαταγή περί Αξιολογήσεων Προσωπικού …. και απομονώθηκα επί μέρες, στο Γραφείο του σπιτιού μου. Για κάθε άτομο, έκανα περίπου 40 λεπτά (μετρημένα), για να συντάξω την Έκθεση του, μελετώντας εισηγήσεις Αξιωματικών και Υπολόγων, ατομικά στοιχεία και προσπαθώντας βέβαια, να φέρω στο νου μου, όσο πιο πολλές και ζωντανές εικόνες για καθένα, διέθετε η μνήμη μου!!
Συνέταξα λοιπόν τις Εκθέσεις μου και αφού ένοιωσα ήσυχος με τη συνείδηση μου, υπερήφανος για το πλοίο και το πλήρωμα μου, τις έβαλα σ’ ένα φάκελο και τις πήγα στο Διοικητή μου (έναν εξαίρετο Αξιωματικό, πραγματικό άντρα και πατριώτη), για τη σχετική-προβλεπόμενη Γνωμάτευση του. Πριν τις υπογράψει και ενώ κουβεντιάζαμε γενικά, αυτός τις ξεφύλλισε για να πάρει μια γενική εικόνα και τον είδα …. να συνοσφρίζεται.
- Κώστα, εγώ έχω καλή εικόνα για το πλοίο σου, αλλά εσύ εδώ, αφήνεις κάποιους στάσιμους!!
- Τι στάσιμους κε Διοικητά, πως δηλαδή τους αφήνω στάσιμους!? ρωτώ αιφνιδιασμένος και θιγμένος
- Μα έχεις βάλει …. 8αρια, σε κάποιες βαθμολογίες προσόντων!!
- Έεε ναι, αλλά το 8 είναι «λίαν καλώς» στα προσόντα αυτά!! λέω περήφανος, αυθόρμητα και με τη σιγουριά ….. ότι έπιασα τον Διοικητή μου αδιάβαστο!!
Εκεί πια, ακολουθεί παύση, κοιταζόμαστε όλοι σιωπηλοί και αμήχανα και τη σιωπή σπάει ο Αρχιεπιστολέας (σαΐνης), που ρωτά:
- Κώστα, αυτά είναι τα πρώτα σου φύλα έτσι!? Και ασφαλώς, τα σύνταξες, σύμφωνα με την Πάγια Διαταγή!?
- Να έτσι ακριβώς!! λέω
- Κοίτα Κώστα (παίρνει το λόγο ξανά ο Διοικητής, μ’ ένα ελαφρό μειδίαμα)!! Μπορεί η Διαταγή να λέει ότι το 8 είναι «λίαν καλός», αλλά όποιος πάρει βαθμολογίες με 8, θα μείνει αργότερα στάσιμος!!
- Στάσιμος με το 8 (!?) …., λέω εγώ με εμφανή έκπληξη και απορία!?
- Ναι-ναι θα μείνει στάσιμος με το 8, για να μη σου πω και με το 9, είπαν γελώντας και οι δυο τους (που είδαν τα μάτια μου να ανοίγουν)!! Γι’ αυτό, αν επιμένεις σ’ αυτή τη βαθμολογία, άστα εδώ όπως είναι. Αν όμως θεωρείς ότι αυτοί οι άνθρωποι, δεν αξίζει να μείνουν στάσιμοι, τότε πάρε τα πίσω και κάνε ….. αυτό που πρέπει!! είπε ο Διοικητής και μούδωσε πίσω τον φάκελο!!
Πήρα τον φάκελο, περισσότερο αιφνιδιασμένος παρά πεπεισμένος και πήγα πίσω στο πλοίο, σκασμένος …. και μπερδεμένος!!
Άλλη μια βδομάδα τώρα περισυλλογή και απομόνωση, με το δίλημμα, αν θα πρέπει να κάνω τα 8αρια … 9αρια, αλλά όμως, αφού τα 8αρια θα γίνονταν 9αρια, τότε και τα 9αρια, δεν θα ήταν δίκαιο …. να γίνουν 10αρια!? Και με τα 10αρια …..τι κάνουμε!? Και τώρα έτσι, πως εγώ θα ξεχωρίσω-θα διαχωρίσω τον καλό από τον άριστο, διότι σίγουρα …… ΑΡΙΣΤΟΙ δεν μπορεί να είναι ΟΛΟΙ!?
Αν πάλι επιμείνω και αφήσω ως έχουν τις βαθμολογίες, τις οποίες θεωρώ σωστές και δίκαιες, τότε θα είναι δίκαιο, κάποιοι απ’ το πλοίο μου …. να μείνουν πίσω στην εξέλιξη τους, σε σχέση με τους (αν μη τι άλλο, ισάξιους) συναδέλφους των, στα διπλανά πλοία!?
Και ΠΩΣ τελικά, θα πρέπει να γίνει τώρα η αξιολόγηση:
- Αυτοτελώς και αδέκαστα για κάθε άτομο, σύμφωνα με τα προσόντα και την απόδοση του …. σαν να μην υπάρχουν άλλοι γύρω του!?
- Συγκριτικά, σε σχέση με τους συναδέλφους του, μέσα στο πλοίο και μέσα στο ΙΔΙΟ πλήρωμα …. σαν να μην υπάρχουν άλλα πλοία!?
- …. ή μήπως «συγκαταβατικά», σύμφωνα με την άτυπη κοινή πρακτική και πεπατημένη ….. όπου ΟΛΟΙ είναι ίδιοι σαν μια μάζα!?
Εδώ σε θέλω μάγκα μου …. Κυβερνήτη!!
Αυτή είναι η χειρότερη φουρτούνα, που πρέπει να παλέψεις με τον εαυτό σου και τη συνείδηση σου!! Είναι από τις ώρες, που λες …. ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή, που βρέθηκα σ’ αυτή τη θέση, που έχω αυτό το καθήκον!!
Αυτό το δίλλημα όμως, μόνο εφόσον έχεις αυτοσεβασμό, εφόσον έχεις συνείδηση του καθήκοντος σου και συνάμα, συναίσθηση του περιβάλλοντος σου …. ή δε άλλως, ακολουθείς τη συμβουλή, ενός παλαιότερου δημοφιλούς και μάγκα φίλου συναδέλφου: «έλα ρε Κώστα, λες …. στην Γραμματέα σου, να συντάξει τις αξιολογήσεις και να βάλει σε όλους 10αρια και εσύ έτσι, γίνεσαι καλός με όλους, ήσυχα και ξεκούραστα»!!
Πω-πω Θεέ μου, τι μπέρδεμα και τι καημός μεγάλος!!
Εδώ, η λογικής συγκρούεται με την πραγματικότητα, η συνείδηση συγκρούεται με τον νόμο (την Πάγια Διαταγή)!! ΓΙΑΤΙ όμως!? Που είναι το ΛΑΘΟΣ!? Ποιος-ποιος-ποιος επιτέλους κάνει αυτό το λάθος!?
Μεγαλώνοντας (και ωριμάζοντας), αργότερα κάποια στιγμή, βρέθηκα να υπηρετώ στο εξωτερικό, σε μια πολυπληθή ομάδα Ελλήνων συναδέλφων. Εκεί Διοικητής μας, ήταν ένας καλοπροαίρετος, συμπαθέστατος και …. «πολύ καλός» (λαοφιλής) Αξιωματικός. Ήρθε η ώρα, να κάνει και αυτός, τις ετήσιες Αξιολογήσεις όλων μας. Με φώναξε λοιπόν στο Γραφείο του, για να μου δείξει τις βαθμολογίες μου (διότι πρόσφατα τότε, είχε αρχίσει να είναι υποχρεωτική η επίδειξη τους)!! Μου είπε ότι ήμουν …. σε ΟΛΑ Άριστος (!!), μου είπε κι άλλα καλά λόγια, είδα την Έκθεση, υπέγραψα ότι έλαβα γνώση της αξιολόγησης μου και έφυγα …. χωρίς σχόλια!! Ακολούθησαν και άλλοι Αξιωματικοί, που ΟΛΟΙ έμπαιναν στο Γραφείο του ανήσυχοι και ΟΛΟΙ τους έβγαιναν ….. καμαρωτοί, με τη μύτη ψηλά και μ’ ένα χαμόγελο, μέχρι τ’ αφτιά!!
Στο τέλος, απέμεινε ένας πραγματικά εξαίρετος Αξιωματικός, ο Θανάσης, τον οποίον ο Διοικητής τον έψαχνε, για να πάει να υπογράψει κι αυτός επιτέλους την Έκθεση του, για να τις στείλει στη συνέχεια στην Ελλάδα. Πάει λοιπόν ο Θανάσης, πάντα με το χαμόγελο, κάθεται στην καρέκλα και ο Διοικητής του δίνει να δει την Έκθεση του. Ο Θανάσης, χωρίς να ρίξει καν μια ματιά στο 8φυλο έντυπο, γυρίζει απ’ ευθείας στην τελευταία σελίδα, υπογράφει και την επιστρέφει στον Διοικητή …. που μένει κάγκελο!!
- Καλά ρε Θανάση, δεν θες να δεις τις βαθμολογίες που σου έβαλα!? ρωτά ο έκπληκτος Διοικητής
- Τι να δω κε Διοικητά!! Αφού βάλατε όλο 10αρια ….. στον «τάδε Μ.», σε μένα θα έχετε βάλει μικρότερο βαθμό!? είπε γελώντας ο Θανάσης (ο δε «τάδε Μ.», ήταν απλά, ένα συμπαθές ….. παράδειγμα προς αποφυγήν, καλός για παρέα, αλλά για δουλειά αλλού, όπως λέμε)
Έκτοτε, όλα κύλισαν ομαλά, ΑΠΑΝΤΕΣ εξελίχθηκαν σταδιοδρομικά απρόσκοπτα, ο μεν Θανάσης έφαγε τα χρόνια του στο Γενικό Επιτελείο, σε δύσκολες θέσεις, ο δε «τάδε Μ.», ήταν πάντα φρέσκος, στην περιφέρεια, από δω κι από κει «μ’ άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε» και τελικά …… ΟΛΟΙ συνταξιοδοτήθηκαν ευδοκίμως, εξαντλώντας την επετηρίδα τους και στον ανώτερο καταληκτικό βαθμό της Κατηγορίας τους!!
Έζησαν δηλαδή ΟΛΟΙ αυτοί καλά και ο «τάδε Μ.» καλύτερα ….. αλλά όμως ΟΛΟΙ τους, ΠΑΝΤΑ με το παράπονο στα χείλη, ότι ….. τελικά δεν υπάρχει αξιοκρατία στο Ναυτικό, ότι δεν υπάρχουν ΙΣΕΣ ευκαιρίες, ότι γίνονται μεγάλες αδικίες, ότι ….. κάποιοι σέρνουν το κάρο και ζορίζονται και κάποιοι άλλοι, κάθονται καβάλα και απολαμβάνουν, ότι ….. ότι …. ότι ….!!
Ειδικά δε, άμα ακούσεις τον «τάδε Μ.» (και τους ομοίους του), να λέει τα παράπονα του …. για την αξιοκρατία και να κατακεραυνώνει το «Σύστημα» για τις αδικίες και εσύ δεν τον ξέρεις, τότε πια είσαι σίγουρος …. ότι αυτός ο άνθρωπος θα έπρεπε να γίνει Ναύαρχος (για να φτιάξει τα πάντα) …… ενώ ο δε Θανάσης, ακούει, δεν μιλά και απλώς χαμογελά, έκτοτε!!
Πείτε μου τώρα!! Αν εσείς βρισκόσασταν σ’ ένα Συμβούλιο Κρίσεων Προσωπικού και είχατε μπροστά σας, φακέλους αξιολογήσεων για 100 άτομα, ΟΛΟΙ τους ΑΡΙΣΤΟΙ, σύμφωνα με τον ατομικό φάκελο τους, πως θα κάνατε την κρίση σας, με τι στοιχεία θα κρίνατε ….. «ΠΟΙΟΣ απ’ όλους» θα προαχθεί, ποιος θα αναλάβει Κυβερνήτης, ποιος θα τοποθετηθεί στην κρίσιμη θέση εξωτερικού, ποιος θα πρέπει να ξεχωρίσει απ’ τους άλλους και να πάει …. πιο μπροστά, πιο γρήγορα, πιο ψηλά απ’ τους συναδέλφους του …. ή μήπως θεωρείτε, ότι κάτι τέτοιο ΔΕΝ απαιτείται, δεν είναι αξιοκρατικό κάποιοι να ξεχωρίζουν απ’ τους άλλους και ειδικά μάλιστα, «κάποιοι θνητοί να κρίνουν κάποιους άλλους», αφού οι ΠΑΝΤΕΣ στην Ελλάδα είναι Άριστοι, ούτως ή άλλως!?
Και μετά όλοι διερωτώνται και δυσανασχετούν, που η Ηγεσία, μας κρίνει τελικά «δια της προσωπικής της άποψης», με το έτσι γουστάρω και πατώντας την κοιλιά της, δηλαδή!! Και βέβαια, όλοι αμφισβητούν τις αποφάσεις της, λέγοντας: «μα και γω άριστος ήμουνα, αλλά δεν ….» (άααχ κακούργα κοινωνία)!!
Τελικά, ποιοι είναι αυτοί που αδικούνται!? Τελικά ποιοι είναι αυτοί που ευνοούνται!? Τελικά ποιοι είναι αυτοί, που δεν θέλουν, ένα σωστό και αυστηρό Σύστημα Αξιολόγησης!! Τελικά. μήπως ο «λαϊκισμός», είναι πάντα η εύκολη και ασφαλής λύση και βρίσκεται βαθιά μέσα στο DNA, όλων μας!?
Μήπως ο λαϊκισμός είναι δειλία – ευθυνοφοβία και ανικανότητα, που βολεύει και ικανοποιεί τους ανόητους και τους μετρίους και γι’ αυτό όλοι τον αποδέχονται και τον καλλιεργούν!?
Είμαστε πράγματι, μια Χώρα ξεχωριστή, μια Χώρα πραγματικά …. ΑΡΙΣΤΩΝ και ΗΘΙΚΩΝ πολιτών, που δεν χρειάζονται αξιολόγηση ή μήπως είμαστε απλά, μια Χώρα …… μετριοτήτων, που φοβούνται και απεχθάνονται την αξιολόγηση, ΚΡΥΠΤΟΜΕΝΟΙ (κρυπτόμενοι επιμελώς) πίσω από …. την προσχηματική «αδυναμία του Συστήματος», που οι ΙΔΙΟΙ δημιούργησαν και επιβάλλουν!?
Άραγε, πόσα χρόνια ακόμα θα χρειαστεί η Ελλάδα, για να φτάσει σε μια ορθολογική κατάσταση διαχωρισμού των φιλικών – υπηρεσιακών σχέσεων, ανάλογης αυτής του Αμερικανού Κυβερνήτη-Υπάρχου, που περιέγραψα αρχικά!?
- Ναι-ναι θα μείνει στάσιμος με το 8, για να μη σου πω και με το 9, είπαν γελώντας και οι δυο τους (που είδαν τα μάτια μου να ανοίγουν)!! Γι’ αυτό, αν επιμένεις σ’ αυτή τη βαθμολογία, άστα εδώ όπως είναι. Αν όμως θεωρείς ότι αυτοί οι άνθρωποι, δεν αξίζει να μείνουν στάσιμοι, τότε πάρε τα πίσω και κάνε ….. αυτό που πρέπει!! είπε ο Διοικητής και μούδωσε πίσω τον φάκελο!!
Πήρα τον φάκελο, περισσότερο αιφνιδιασμένος παρά πεπεισμένος και πήγα πίσω στο πλοίο, σκασμένος …. και μπερδεμένος!!
Άλλη μια βδομάδα τώρα περισυλλογή και απομόνωση, με το δίλημμα, αν θα πρέπει να κάνω τα 8αρια … 9αρια, αλλά όμως, αφού τα 8αρια θα γίνονταν 9αρια, τότε και τα 9αρια, δεν θα ήταν δίκαιο …. να γίνουν 10αρια!? Και με τα 10αρια …..τι κάνουμε!? Και τώρα έτσι, πως εγώ θα ξεχωρίσω-θα διαχωρίσω τον καλό από τον άριστο, διότι σίγουρα …… ΑΡΙΣΤΟΙ δεν μπορεί να είναι ΟΛΟΙ!?
Αν πάλι επιμείνω και αφήσω ως έχουν τις βαθμολογίες, τις οποίες θεωρώ σωστές και δίκαιες, τότε θα είναι δίκαιο, κάποιοι απ’ το πλοίο μου …. να μείνουν πίσω στην εξέλιξη τους, σε σχέση με τους (αν μη τι άλλο, ισάξιους) συναδέλφους των, στα διπλανά πλοία!?
Και ΠΩΣ τελικά, θα πρέπει να γίνει τώρα η αξιολόγηση:
- Αυτοτελώς και αδέκαστα για κάθε άτομο, σύμφωνα με τα προσόντα και την απόδοση του …. σαν να μην υπάρχουν άλλοι γύρω του!?
- Συγκριτικά, σε σχέση με τους συναδέλφους του, μέσα στο πλοίο και μέσα στο ΙΔΙΟ πλήρωμα …. σαν να μην υπάρχουν άλλα πλοία!?
- …. ή μήπως «συγκαταβατικά», σύμφωνα με την άτυπη κοινή πρακτική και πεπατημένη ….. όπου ΟΛΟΙ είναι ίδιοι σαν μια μάζα!?
Εδώ σε θέλω μάγκα μου …. Κυβερνήτη!!
Αυτή είναι η χειρότερη φουρτούνα, που πρέπει να παλέψεις με τον εαυτό σου και τη συνείδηση σου!! Είναι από τις ώρες, που λες …. ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή, που βρέθηκα σ’ αυτή τη θέση, που έχω αυτό το καθήκον!!
Αυτό το δίλλημα όμως, μόνο εφόσον έχεις αυτοσεβασμό, εφόσον έχεις συνείδηση του καθήκοντος σου και συνάμα, συναίσθηση του περιβάλλοντος σου …. ή δε άλλως, ακολουθείς τη συμβουλή, ενός παλαιότερου δημοφιλούς και μάγκα φίλου συναδέλφου: «έλα ρε Κώστα, λες …. στην Γραμματέα σου, να συντάξει τις αξιολογήσεις και να βάλει σε όλους 10αρια και εσύ έτσι, γίνεσαι καλός με όλους, ήσυχα και ξεκούραστα»!!
Πω-πω Θεέ μου, τι μπέρδεμα και τι καημός μεγάλος!!
Εδώ, η λογικής συγκρούεται με την πραγματικότητα, η συνείδηση συγκρούεται με τον νόμο (την Πάγια Διαταγή)!! ΓΙΑΤΙ όμως!? Που είναι το ΛΑΘΟΣ!? Ποιος-ποιος-ποιος επιτέλους κάνει αυτό το λάθος!?
Μεγαλώνοντας (και ωριμάζοντας), αργότερα κάποια στιγμή, βρέθηκα να υπηρετώ στο εξωτερικό, σε μια πολυπληθή ομάδα Ελλήνων συναδέλφων. Εκεί Διοικητής μας, ήταν ένας καλοπροαίρετος, συμπαθέστατος και …. «πολύ καλός» (λαοφιλής) Αξιωματικός. Ήρθε η ώρα, να κάνει και αυτός, τις ετήσιες Αξιολογήσεις όλων μας. Με φώναξε λοιπόν στο Γραφείο του, για να μου δείξει τις βαθμολογίες μου (διότι πρόσφατα τότε, είχε αρχίσει να είναι υποχρεωτική η επίδειξη τους)!! Μου είπε ότι ήμουν …. σε ΟΛΑ Άριστος (!!), μου είπε κι άλλα καλά λόγια, είδα την Έκθεση, υπέγραψα ότι έλαβα γνώση της αξιολόγησης μου και έφυγα …. χωρίς σχόλια!! Ακολούθησαν και άλλοι Αξιωματικοί, που ΟΛΟΙ έμπαιναν στο Γραφείο του ανήσυχοι και ΟΛΟΙ τους έβγαιναν ….. καμαρωτοί, με τη μύτη ψηλά και μ’ ένα χαμόγελο, μέχρι τ’ αφτιά!!
Στο τέλος, απέμεινε ένας πραγματικά εξαίρετος Αξιωματικός, ο Θανάσης, τον οποίον ο Διοικητής τον έψαχνε, για να πάει να υπογράψει κι αυτός επιτέλους την Έκθεση του, για να τις στείλει στη συνέχεια στην Ελλάδα. Πάει λοιπόν ο Θανάσης, πάντα με το χαμόγελο, κάθεται στην καρέκλα και ο Διοικητής του δίνει να δει την Έκθεση του. Ο Θανάσης, χωρίς να ρίξει καν μια ματιά στο 8φυλο έντυπο, γυρίζει απ’ ευθείας στην τελευταία σελίδα, υπογράφει και την επιστρέφει στον Διοικητή …. που μένει κάγκελο!!
- Καλά ρε Θανάση, δεν θες να δεις τις βαθμολογίες που σου έβαλα!? ρωτά ο έκπληκτος Διοικητής
- Τι να δω κε Διοικητά!! Αφού βάλατε όλο 10αρια ….. στον «τάδε Μ.», σε μένα θα έχετε βάλει μικρότερο βαθμό!? είπε γελώντας ο Θανάσης (ο δε «τάδε Μ.», ήταν απλά, ένα συμπαθές ….. παράδειγμα προς αποφυγήν, καλός για παρέα, αλλά για δουλειά αλλού, όπως λέμε)
Έκτοτε, όλα κύλισαν ομαλά, ΑΠΑΝΤΕΣ εξελίχθηκαν σταδιοδρομικά απρόσκοπτα, ο μεν Θανάσης έφαγε τα χρόνια του στο Γενικό Επιτελείο, σε δύσκολες θέσεις, ο δε «τάδε Μ.», ήταν πάντα φρέσκος, στην περιφέρεια, από δω κι από κει «μ’ άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε» και τελικά …… ΟΛΟΙ συνταξιοδοτήθηκαν ευδοκίμως, εξαντλώντας την επετηρίδα τους και στον ανώτερο καταληκτικό βαθμό της Κατηγορίας τους!!
Έζησαν δηλαδή ΟΛΟΙ αυτοί καλά και ο «τάδε Μ.» καλύτερα ….. αλλά όμως ΟΛΟΙ τους, ΠΑΝΤΑ με το παράπονο στα χείλη, ότι ….. τελικά δεν υπάρχει αξιοκρατία στο Ναυτικό, ότι δεν υπάρχουν ΙΣΕΣ ευκαιρίες, ότι γίνονται μεγάλες αδικίες, ότι ….. κάποιοι σέρνουν το κάρο και ζορίζονται και κάποιοι άλλοι, κάθονται καβάλα και απολαμβάνουν, ότι ….. ότι …. ότι ….!!
Ειδικά δε, άμα ακούσεις τον «τάδε Μ.» (και τους ομοίους του), να λέει τα παράπονα του …. για την αξιοκρατία και να κατακεραυνώνει το «Σύστημα» για τις αδικίες και εσύ δεν τον ξέρεις, τότε πια είσαι σίγουρος …. ότι αυτός ο άνθρωπος θα έπρεπε να γίνει Ναύαρχος (για να φτιάξει τα πάντα) …… ενώ ο δε Θανάσης, ακούει, δεν μιλά και απλώς χαμογελά, έκτοτε!!
Πείτε μου τώρα!! Αν εσείς βρισκόσασταν σ’ ένα Συμβούλιο Κρίσεων Προσωπικού και είχατε μπροστά σας, φακέλους αξιολογήσεων για 100 άτομα, ΟΛΟΙ τους ΑΡΙΣΤΟΙ, σύμφωνα με τον ατομικό φάκελο τους, πως θα κάνατε την κρίση σας, με τι στοιχεία θα κρίνατε ….. «ΠΟΙΟΣ απ’ όλους» θα προαχθεί, ποιος θα αναλάβει Κυβερνήτης, ποιος θα τοποθετηθεί στην κρίσιμη θέση εξωτερικού, ποιος θα πρέπει να ξεχωρίσει απ’ τους άλλους και να πάει …. πιο μπροστά, πιο γρήγορα, πιο ψηλά απ’ τους συναδέλφους του …. ή μήπως θεωρείτε, ότι κάτι τέτοιο ΔΕΝ απαιτείται, δεν είναι αξιοκρατικό κάποιοι να ξεχωρίζουν απ’ τους άλλους και ειδικά μάλιστα, «κάποιοι θνητοί να κρίνουν κάποιους άλλους», αφού οι ΠΑΝΤΕΣ στην Ελλάδα είναι Άριστοι, ούτως ή άλλως!?
Και μετά όλοι διερωτώνται και δυσανασχετούν, που η Ηγεσία, μας κρίνει τελικά «δια της προσωπικής της άποψης», με το έτσι γουστάρω και πατώντας την κοιλιά της, δηλαδή!! Και βέβαια, όλοι αμφισβητούν τις αποφάσεις της, λέγοντας: «μα και γω άριστος ήμουνα, αλλά δεν ….» (άααχ κακούργα κοινωνία)!!
Τελικά, ποιοι είναι αυτοί που αδικούνται!? Τελικά ποιοι είναι αυτοί που ευνοούνται!? Τελικά ποιοι είναι αυτοί, που δεν θέλουν, ένα σωστό και αυστηρό Σύστημα Αξιολόγησης!! Τελικά. μήπως ο «λαϊκισμός», είναι πάντα η εύκολη και ασφαλής λύση και βρίσκεται βαθιά μέσα στο DNA, όλων μας!?
Μήπως ο λαϊκισμός είναι δειλία – ευθυνοφοβία και ανικανότητα, που βολεύει και ικανοποιεί τους ανόητους και τους μετρίους και γι’ αυτό όλοι τον αποδέχονται και τον καλλιεργούν!?
Είμαστε πράγματι, μια Χώρα ξεχωριστή, μια Χώρα πραγματικά …. ΑΡΙΣΤΩΝ και ΗΘΙΚΩΝ πολιτών, που δεν χρειάζονται αξιολόγηση ή μήπως είμαστε απλά, μια Χώρα …… μετριοτήτων, που φοβούνται και απεχθάνονται την αξιολόγηση, ΚΡΥΠΤΟΜΕΝΟΙ (κρυπτόμενοι επιμελώς) πίσω από …. την προσχηματική «αδυναμία του Συστήματος», που οι ΙΔΙΟΙ δημιούργησαν και επιβάλλουν!?
Άραγε, πόσα χρόνια ακόμα θα χρειαστεί η Ελλάδα, για να φτάσει σε μια ορθολογική κατάσταση διαχωρισμού των φιλικών – υπηρεσιακών σχέσεων, ανάλογης αυτής του Αμερικανού Κυβερνήτη-Υπάρχου, που περιέγραψα αρχικά!?
Μεγαλώνοντας (και ωριμάζοντας), αργότερα κάποια στιγμή, βρέθηκα να υπηρετώ στο εξωτερικό, σε μια πολυπληθή ομάδα Ελλήνων συναδέλφων. Εκεί Διοικητής μας, ήταν ένας καλοπροαίρετος, συμπαθέστατος και …. «πολύ καλός» (λαοφιλής) Αξιωματικός. Ήρθε η ώρα, να κάνει και αυτός, τις ετήσιες Αξιολογήσεις όλων μας. Με φώναξε λοιπόν στο Γραφείο του, για να μου δείξει τις βαθμολογίες μου (διότι πρόσφατα τότε, είχε αρχίσει να είναι υποχρεωτική η επίδειξη τους)!! Μου είπε ότι ήμουν …. σε ΟΛΑ Άριστος (!!), μου είπε κι άλλα καλά λόγια, είδα την Έκθεση, υπέγραψα ότι έλαβα γνώση της αξιολόγησης μου και έφυγα …. χωρίς σχόλια!! Ακολούθησαν και άλλοι Αξιωματικοί, που ΟΛΟΙ έμπαιναν στο Γραφείο του ανήσυχοι και ΟΛΟΙ τους έβγαιναν ….. καμαρωτοί, με τη μύτη ψηλά και μ’ ένα χαμόγελο, μέχρι τ’ αφτιά!!
Στο τέλος, απέμεινε ένας πραγματικά εξαίρετος Αξιωματικός, ο Θανάσης, τον οποίον ο Διοικητής τον έψαχνε, για να πάει να υπογράψει κι αυτός επιτέλους την Έκθεση του, για να τις στείλει στη συνέχεια στην Ελλάδα. Πάει λοιπόν ο Θανάσης, πάντα με το χαμόγελο, κάθεται στην καρέκλα και ο Διοικητής του δίνει να δει την Έκθεση του. Ο Θανάσης, χωρίς να ρίξει καν μια ματιά στο 8φυλο έντυπο, γυρίζει απ’ ευθείας στην τελευταία σελίδα, υπογράφει και την επιστρέφει στον Διοικητή …. που μένει κάγκελο!!
- Καλά ρε Θανάση, δεν θες να δεις τις βαθμολογίες που σου έβαλα!? ρωτά ο έκπληκτος Διοικητής
- Τι να δω κε Διοικητά!! Αφού βάλατε όλο 10αρια ….. στον «τάδε Μ.», σε μένα θα έχετε βάλει μικρότερο βαθμό!? είπε γελώντας ο Θανάσης (ο δε «τάδε Μ.», ήταν απλά, ένα συμπαθές ….. παράδειγμα προς αποφυγήν, καλός για παρέα, αλλά για δουλειά αλλού, όπως λέμε)
Έκτοτε, όλα κύλισαν ομαλά, ΑΠΑΝΤΕΣ εξελίχθηκαν σταδιοδρομικά απρόσκοπτα, ο μεν Θανάσης έφαγε τα χρόνια του στο Γενικό Επιτελείο, σε δύσκολες θέσεις, ο δε «τάδε Μ.», ήταν πάντα φρέσκος, στην περιφέρεια, από δω κι από κει «μ’ άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε» και τελικά …… ΟΛΟΙ συνταξιοδοτήθηκαν ευδοκίμως, εξαντλώντας την επετηρίδα τους και στον ανώτερο καταληκτικό βαθμό της Κατηγορίας τους!!
Έζησαν δηλαδή ΟΛΟΙ αυτοί καλά και ο «τάδε Μ.» καλύτερα ….. αλλά όμως ΟΛΟΙ τους, ΠΑΝΤΑ με το παράπονο στα χείλη, ότι ….. τελικά δεν υπάρχει αξιοκρατία στο Ναυτικό, ότι δεν υπάρχουν ΙΣΕΣ ευκαιρίες, ότι γίνονται μεγάλες αδικίες, ότι ….. κάποιοι σέρνουν το κάρο και ζορίζονται και κάποιοι άλλοι, κάθονται καβάλα και απολαμβάνουν, ότι ….. ότι …. ότι ….!!
Ειδικά δε, άμα ακούσεις τον «τάδε Μ.» (και τους ομοίους του), να λέει τα παράπονα του …. για την αξιοκρατία και να κατακεραυνώνει το «Σύστημα» για τις αδικίες και εσύ δεν τον ξέρεις, τότε πια είσαι σίγουρος …. ότι αυτός ο άνθρωπος θα έπρεπε να γίνει Ναύαρχος (για να φτιάξει τα πάντα) …… ενώ ο δε Θανάσης, ακούει, δεν μιλά και απλώς χαμογελά, έκτοτε!!
Πείτε μου τώρα!! Αν εσείς βρισκόσασταν σ’ ένα Συμβούλιο Κρίσεων Προσωπικού και είχατε μπροστά σας, φακέλους αξιολογήσεων για 100 άτομα, ΟΛΟΙ τους ΑΡΙΣΤΟΙ, σύμφωνα με τον ατομικό φάκελο τους, πως θα κάνατε την κρίση σας, με τι στοιχεία θα κρίνατε ….. «ΠΟΙΟΣ απ’ όλους» θα προαχθεί, ποιος θα αναλάβει Κυβερνήτης, ποιος θα τοποθετηθεί στην κρίσιμη θέση εξωτερικού, ποιος θα πρέπει να ξεχωρίσει απ’ τους άλλους και να πάει …. πιο μπροστά, πιο γρήγορα, πιο ψηλά απ’ τους συναδέλφους του …. ή μήπως θεωρείτε, ότι κάτι τέτοιο ΔΕΝ απαιτείται, δεν είναι αξιοκρατικό κάποιοι να ξεχωρίζουν απ’ τους άλλους και ειδικά μάλιστα, «κάποιοι θνητοί να κρίνουν κάποιους άλλους», αφού οι ΠΑΝΤΕΣ στην Ελλάδα είναι Άριστοι, ούτως ή άλλως!?
Και μετά όλοι διερωτώνται και δυσανασχετούν, που η Ηγεσία, μας κρίνει τελικά «δια της προσωπικής της άποψης», με το έτσι γουστάρω και πατώντας την κοιλιά της, δηλαδή!! Και βέβαια, όλοι αμφισβητούν τις αποφάσεις της, λέγοντας: «μα και γω άριστος ήμουνα, αλλά δεν ….» (άααχ κακούργα κοινωνία)!!
Τελικά, ποιοι είναι αυτοί που αδικούνται!? Τελικά ποιοι είναι αυτοί που ευνοούνται!? Τελικά ποιοι είναι αυτοί, που δεν θέλουν, ένα σωστό και αυστηρό Σύστημα Αξιολόγησης!! Τελικά. μήπως ο «λαϊκισμός», είναι πάντα η εύκολη και ασφαλής λύση και βρίσκεται βαθιά μέσα στο DNA, όλων μας!?
Μήπως ο λαϊκισμός είναι δειλία – ευθυνοφοβία και ανικανότητα, που βολεύει και ικανοποιεί τους ανόητους και τους μετρίους και γι’ αυτό όλοι τον αποδέχονται και τον καλλιεργούν!?
Είμαστε πράγματι, μια Χώρα ξεχωριστή, μια Χώρα πραγματικά …. ΑΡΙΣΤΩΝ και ΗΘΙΚΩΝ πολιτών, που δεν χρειάζονται αξιολόγηση ή μήπως είμαστε απλά, μια Χώρα …… μετριοτήτων, που φοβούνται και απεχθάνονται την αξιολόγηση, ΚΡΥΠΤΟΜΕΝΟΙ (κρυπτόμενοι επιμελώς) πίσω από …. την προσχηματική «αδυναμία του Συστήματος», που οι ΙΔΙΟΙ δημιούργησαν και επιβάλλουν!?
Άραγε, πόσα χρόνια ακόμα θα χρειαστεί η Ελλάδα, για να φτάσει σε μια ορθολογική κατάσταση διαχωρισμού των φιλικών – υπηρεσιακών σχέσεων, ανάλογης αυτής του Αμερικανού Κυβερνήτη-Υπάρχου, που περιέγραψα αρχικά!?
