Μία Αναπόφευκτη Σύγκριση με τα εδώ Συμβαίνοντα που σε Λυπεί .
Γράφει: Ο Υποψήφιος Πρόεδρος
της ΕΑΑΣ Αντγος ε.α Στέλιος Καστραντάς
Μιας και πάλι
άρχισαν τα διάφορα αβαντοδόρικα μέσα να ξαναμασάνε το θέμα για παραπέρα μείωση
στους μισθούς και τις συντάξεις των Στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων και των
Σωμάτων Ασφαλείας, θυμήθηκα μία συζήτηση που είχα προ τριετίας με κάποιον
Ιρλανδό απόστρατο ανώτερο αξιωματικό. Ήταν τότε που τα Στελέχη των Ενόπλων
Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας εδώ στην Ελλάδα υφίσταντο τις τριπλές
περικοπές που έφτασαν το 65% έναντι των λοιπών κλάδων εργαζομένων και
συνταξιούχων του δημοσίου και τότε που και η Ιρλανδία αντιμετώπιζε ένα σκληρό μνημόνιο
που της είχαν επιβάλλει η ΕΕ και το ΔΝΤ. Στην ερώτησή μου λοιπόν προς τον φίλο
Ιρλανδό κατά πόσο τοις εκατό είχαν περικοπεί οι μισθοί
και συντάξεις τους, πληροφορήθηκα με έκπληξη ότι αν και οι περικοπές των μισθών
και συντάξεων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα ήταν εξοντωτικές εν τούτοις στους στρατιωτικούς όχι μόνο δεν
υπήρξε μείωση αλλά είδαν και κάποια μικρή αύξηση. Και ο λόγος αυτής της
πολιτικής, όπως με πληροφόρησε, ήταν ότι
το μισθολόγιο των Στελεχών των ΕΔ και των ΣΑ στην Ιρλανδία είναι συνδεδεμένο με
εκείνο των βουλευτών.
Η απάντηση αυτή με προβλημάτισε. Γιατί άραγε
,σκέφθηκα, μία ευρωπαϊκή χώρα με παράδοση στις επιστήμες ,τα γράμματα και τις
τέχνες και με ένα υποδειγματικό επίπεδο πολιτισμού και ευγένειας έχει τα
Στελέχη του Στρατού της και των Σωμάτων Ασφαλείας της σε τέτοια περίοπτη θέση
και εμείς εδώ με τις ίδιες οικονομικές δυσκολίες πέσαμε να τα φάμε και να τα
εξαθλιώσουμε να τα υποτιμήσουμε και να τα περιφρονήσουμε να τα χαρακτηρίσουμε
αντιπαραγωγικά και αυτιστικά και να τα εξαναγκάσουμε να κατέβουν στους δρόμους
για να διεκδικήσουν το δίκιο τους και να τους υποσχεθούμε μετά ότι θα
επανορθώσουμε ενώ στη πράξη αδιαφορούσαμε για να τα στείλουμε στο
Συμβούλιο της Επικρατείας να δικαιωθούν
πανηγυρικά και εμείς να αγνοήσουμε επιδεικτικά και αυτές τις αποφάσεις; Μήπως ,πάλι σκέφθηκα, η Ιρλανδία αντιμετωπίζει κάποια παρόμοια με την δική μας
τουρκική απειλή ή μήπως την έπνιξαν οι συνεχείς ροές των προσφύγων και
μεταναστών; Τέλος ,σκέφθηκα, μήπως η Ιρλανδία είναι μία τεράστια χώρα με πολλαπλές
απειλές και μεταθέτει τα Στελέχη του Στρατού της κάθε δύο και τρία χρόνια από
το ένα άκρο στο άλλο και διαλύει τις οικογένειές τους και δημιουργεί τεράστια
προβλήματα στα παιδιά τους που από το δημοτικό μέχρι να τελειώσουν και το
Λύκειο έχουν αλλάξει πέντε με έξι σχολεία; Τι να πει άραγε κανείς και τι να
σκεφθεί.
Η συμπεριφορά
αυτή της Ιρλανδίας ας προβληματίσει τους πολιτικούς μας για να σκεφθούν το χρέος τους και να
ξανακοιτάξουν τα Στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας έχοντας
ως γνώμονα το σκεπτικό του Συμβουλίου
της Επικρατείας που έθεσε ως απαράβατο
όρο το αξιοπρεπές της διαβίωσης και το κατ’ ελάχιστο επίπεδο αμοιβής τους εκείνο του Αυγούστου του
2012.Γιατί αν καταφέρουμε με τις αψυχολόγητες πολιτικές να οδηγήσουμε παραπέρα
τα Στελέχη στην πλήρη εξαθλίωση και την επαιτεία θα ήμουν περίεργος να δω πόσοι
από τους νέους θα είναι πρόθυμοι να ακολουθήσουν τον δύσκολο δρόμο και να
σταδιοδρομήσουν στις Ένοπλες Δυνάμεις και τα Σώματα Ασφαλείας της Πατρίδας
τους; Και τότε θα ήθελα να μου απαντήσει κάποιος από αυτούς που εισηγούνται και
αποφασίζουν ,τι θα γίνει με την Εθνική
Άμυνα και την Εσωτερική Ασφάλεια της Χώρας; Ή μήπως έχουμε αποφασίσει μετά την
οικονομική μας υποδούλωση να τα δώσουμε όλα;
Μήπως λοιπόν
είναι ώρα να συνέλθουμε και να στηρίξουμε και να στηριχθούμε για τη ύπαρξή μας
ως Έθνους και ως Κράτους στα Στελέχη των
Ενόπλων μας Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας και να τους δώσουμε την αίγλη
και την οικονομική δύναμη που τους πρέπει και τους αξίζει παραδειγματιζόμενοι
από τους Ιρλανδούς; Λέω Μήπως;
Αθήνα 22 Ιαν 2017
