Άρθρο του Δημητρίου Σούκερα MBA(ER) Αντισυνταγματάρχη (ΑΣ) ε.α Προέδρου της Α.ΚΙ.Σ Μάλλον ο John Adair δεν γνωρίζει τον σημερινό...
Άρθρο του Δημητρίου Σούκερα MBA(ER)
Αντισυνταγματάρχη (ΑΣ) ε.α
Προέδρου της Α.ΚΙ.Σ
Μάλλον
ο John Adair δεν
γνωρίζει τον σημερινό Υπουργό Άμυνας της χώρας που δήλωσε πως, «κανείς δεν θα
φεύγει πριν τα 58», απορίας άξιο όμως είναι, ποιοι τελικά στην χώρα, πόσα και
ποιά ακριβώς γνωρίζουν, για το
λειτούργημα που επιτελούν οι Στρατιωτικοί και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες
το φέρνουν αγόγγυστα σε πέρας.
Στην
χώρα πολλοί έχουν πειστεί, πως οι
Στρατιωτικοί είναι απλά «καραβανάδες» και η εθνική ασφάλεια είναι αποτέλεσμα
κατοχής και διατήρησης οπλικών συστημάτων και όχι ποιότητας ανθρώπινου
δυναμικού.
Συνεπώς
είναι αναμενόμενο, ιδιαίτερα στα χρόνια του μνημονίου, να προβάλλεται η
συζήτηση σχετικά με τον αριθμό ετών που οφείλει να υπηρετεί ένας μαχητής,
την ηλικία στην οποία οφείλει να φεύγει από το στράτευμα για να επιστρέψει στην
κοινωνία και πότε αυτός χαρακτηρίζεται συνταξιούχος, ή ότι άλλο, προκειμένου αν
έχει υπάρξει σπατάλη και η Ελληνική Πολιτεία έχει χάσει από την σχέση της με
τους στρατιωτικούς, να επανορθώσει.
Μάλιστα
στην αρχή τεχνηέντως, αλλά στην συνέχεια
απροκάλυπτα, προβάλλεται μεθοδικά πως οι στρατιωτικοί αποχωρούν από το
στράτευμα «νωρίς», παρότι ακόμη παραμένουν σε παραγωγική ηλικία. Το ερώτημα που
επίσημα ακόμη δεν έχει απαντηθεί όμως είναι, τι ακριβώς εννοούν όσοι δηλώνουν
πως οι στρατιωτικοί φεύγοντας στα 43 τους χρόνια, με 25 χρόνια υπηρεσίας στο
στράτευμα, όπως ίσχυε μέχρι πρόσφατα, ή και στα 53 τους με 35 χρόνια παραμονής,
μετά την αποχώρησή τους παραμένουν ακόμη σε παραγωγική ηλικία; Αυτή και μόνη η
επίκληση της φράσεως «παραγωγική ηλικία» αποκρύπτει την ενδόμυχη αποδοχή πως ο
στρατιωτικός είναι εργαζόμενος και παρέχει εργασία συμμετέχοντας σε μια παραγωγική διαδικασία. Μάλλον αγνοούν όσοι έχουν πεισθεί για το
ευδόκιμο του όρου, πως οι στρατιωτικοί παγκοσμίως, δεν είναι εργαζόμενοι και
δεν παρέχουν τυπική εξαρτημένη εργασία, αλλά εκτελούν λειτούργημα με
μεταβαλλόμενες συνθήκες προσφοράς του χωρίς να λαμβάνεται υπόψη πρακτικά ο
χρόνος που καθημερινά βρίσκονται στην υπηρεσία. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν
λαμβάνουν μισθό αλλά μηνιαία αποζημίωση.
Η επόμενη ερώτηση που προκύπτει αβίαστα είναι:
άραγε τι είναι αυτό που επιδιώκει η Ελληνική Πολιτεία, να διατηρήσει σε
ακμαιότητα τα ίδια στελέχη επί μακρύτερο χρονικό διάστημα προκειμένου να διαθέτει
αποτελεσματικές Ένοπλες Δυνάμεις, για να
εκτελούν τι ακριβώς «οι υπέργηροι» στο
στράτευμα; Για να ηγηθούν αν απαιτηθεί, νέων 20 ετών σε πολεμικές επιχειρήσεις;
Αλήθεια πιστεύει κανείς πως μπορούν
άνθρωποι πάνω από τα 45, μαζικά να
συμμετέχουν σε Πολεμικές Επιχειρήσεις με ίσους όρους με τους νέους;
Τελικά
ίσως πλέον διαφαίνεται μια συνεχώς κλιμακούμενη τάση των πολιτικών της χώρας,
να μετατρέψουν τους Στρατιωτικούς από υπερήφανους ανθρώπους, που νόμιζαν πως
εκτελούσαν λειτούργημα για την προάσπιση της χώρας και του λαού της, σε απλούς
εργαζόμενους. Μάλιστα το κάνουν αυτό ενώ γνωρίζουν πως τα μέτρα που λαμβάνουν
απευθύνονται σε «μουγγούς» αφού πάντοτε οι Στρατιωτικοί δεν παραπονιούνται, δεν
ζητούν, δεν διαμαρτύρονται και πάντοτε εκτελούν κανονικά το καθήκον τους.
Στα
χρόνια επικράτησης του νεοφιλελευθερισμού, ίσως κάποιοι να σκέφτονται πως δεν
είναι κακό οι στρατιωτικοί για μερικά χρόνια να προσφέρουν καταναγκαστικά,
συμπληρωματικές εργασίες, όπως χαριτωμένα ίσως κάποιοι αναφέρουν, μιλώντας για
υπηρεσία γραφείου, ή συνέχιση της προσφοράς, σε άλλη θέση στο δημόσιο. Όμως
τότε δεν θα μιλάμε πλέον για στρατιωτικούς που επιτελούν το καθήκον τους, αλλά
για οτιδήποτε άλλο.
Αν
συνεχίσουμε την αναζήτηση σίγουρα θα
ακουστούν επιχειρήματα πως κι άλλοι στρατοί ίσως έχουν μεγάλα ηλικιακά όρια για
την αποδέσμευση των στελεχών στην κοινωνία, αλήθεια όμως πιστεύει κανείς πως οι
κίνδυνοι και η στρατιωτική ζωή είναι ίδια στην Σουηδία ή ακόμη και στην
Πορτογαλία; Όταν μάλιστα η ισχυρότερη πολεμική μηχανή διεθνώς (ΗΠΑ) εμμένει από το 1947 να μην μεταβάλλει την
δυνατότητα των δικών της να απολαμβάνουν μετά από εικοσαετή πραγματική
υπηρεσία, όχι σύνταξη όπως εσφαλμένα κάποιοι αποκαλούν, αλλά «στρατιωτικά
προνόμια αποστρατείας»(Military
Retirement
Benefits).
Τελικά
φαίνεται πως ήταν επιλογή της Ελληνικής Πολιτείας να μην διερευνήσει ποτέ, επίσημα,
μεθοδικά και σε επιστημονική βάση, τις συνθήκες κάτω από τις οποίες οι Έλληνες στρατιωτικοί
εκτελούν το καθήκον τους, αντίθετα αρέσκεται να λαμβάνει μέτρα εναντίον τους, ως απόρροια
εμπνεύσεων της στιγμής. Αντίθετα οι ΗΠΑ
από το 1967 με τον Κώδικα 37, άρθρο 1008b, κάθε τέσσερα χρόνια, με την αγωνία
του ίδιου του Προέδρου των ΗΠΑ, διενεργούν επίσημη έρευνα για τις συνθήκες που
οι Αμερικανοί στρατιωτικοί εκτελούν το καθήκον τους και κάθε φορά λαμβάνονται τα
κατάλληλα μέτρα, με σκοπό την διατήρηση
σε ενέργεια των στελεχών που το Υπουργείο Άμυνας κρίνει ως απαραίτητα.
Στις
ΗΠΑ έχουν αποδεχθεί πως το 49% των Αξιωματικών των Ε.Δ, θα αποχωρήσουν μετά τα
υποχρεωτικά 20 χρόνια υπηρεσίας, κανονικά λαμβάνοντας τις χρηματικές απολαβές
που συνεπάγονται τα χρόνια παραμονής τους, όμως είναι αρκετοί που στην συνέχεια
θα κατευθυνθούν σε θέσεις της Πολεμικής Βιομηχανίας, δημιουργώντας υπεραξία
στην οικονομία, από τις γνώσεις τους. Αντίθετα στην χώρα μας, ακόμη ισχύει
ηλικιακό κριτήριο για ανάληψη εργασίας από αποστράτους ,ενώ η νομοθεσία, δεν ευνοεί την ανάληψη εργασίας
για την διεύρυνση των εισοδημάτων τους και μάλιστα τους υποχρεώνει σε
υποχρεωτική φτωχοποίηση, λόγω των εξωπραγματικών περικοπών. Δυστυχώς σε αυτό το
έδαφος η νομοθετική πρωτοβουλία του ΥΕΘΑ, περί μη δυνατότητας για αυτεπάγγελτη
αποστρατεία των στελεχών, πριν τα 58, εγκλωβίζει τα στελέχη, και συνεπώς οι
ταυτόχρονες δηλώσεις του, περί ειλικρινούς ενδιαφέροντός του, για την
αναζωογόνησή της εγχώριας πολεμικής βιομηχανίας, δεν αντέχουν σχολιασμό.
Να
είναι άραγε η εσφαλμένη εφαρμογή του μοντέλου του John Adair, με τους τρεις κύκλους, και η
προσήλωση μόνο σε έναν από αυτούς, εκείνου που αφορά
την προσήλωση στο καθήκον, στην αποστολή(task), που εμποδίζει τους κυβερνώντες να
δουν την πραγματικότητα; Ίσως τους διαφεύγει, πως κανένα καθήκον δεν μπορεί να
έρθει σε αίσιο τέλος, αν η κάθε ηγεσία δεν κατανοήσει τα μέλη της ομάδας και
τις ανάγκες τους, ως μονάδες, ως ξεχωριστές οντότητες. Δυστυχώς Πάνο, χωρίς την
αναγνώριση ανθρώπων που από νωρίς στερήθηκαν μια κανονική ζωή και ανέλαβαν
υπέρμετρες ευθύνες, δεν μπορεί να αναπτυχθεί καμία ομάδα, η συνεργασία, το
ηθικό και το πνεύμα Μονάδος και συνεπώς το καθήκον θα μένει ημιτελές.
Αυτό
που μένει να δούμε στο επόμενο διάστημα, είναι πόσοι είναι ακόμη «ζωντανοί» από
την φυλή των «κουφών», πόσοι τελικά θα αποφασίσουν να ακούσουν την φωνή της
λογικής και πόσοι θα εννοούν να βαδίζουν
στο Βατερλώ τους. Γιατί πλέον οι μουγγοί μιλάνε!.
