Γράφει ο Μιχαήλ Β. Μαντικός (Σμήναρχος ε.α) Πέντε μήνες διαπραγμάτευσης από την παρούσα κυβέρνηση «έληξε» άδοξα. Άλλοτε με σωστές και ...
Γράφει ο Μιχαήλ Β. Μαντικός (Σμήναρχος ε.α)
Πέντε μήνες
διαπραγμάτευσης από την παρούσα κυβέρνηση «έληξε» άδοξα. Άλλοτε με σωστές και
άλλοτε με λάθος κινήσεις, με τις οποίες εκπέμφθηκαν και τα αντίστοιχα μηνύματα
προς τα συμβαλλόμενα μέρη. Έτσι, φθάσαμε στο δημοψήφισμα. Μέρος του παιχνιδιού;
ή απλά μεταβίβαση ευθυνών; Όπως και να είναι, το δημοψήφισμα είναι γεγονός μετά
την απόφαση της Βουλής των Ελλήνων. Και τώρα τι; ΝΑΙ ή ΟΧΙ. Αυτό είναι το
ερώτημα στο οποίο καλείται να απαντήσει ο Ελληνικός λαός, μετά την αποτυχία της
Ελληνικής Κυβέρνησης να ολοκληρώσει
επιτυχώς, με αποτέλεσμα κερδίζω- κερδίζεις, την διαπραγμάτευση με τους εταίρους. Έτσι, προσφεύγει στο λαό,
ρωτώντας για τα αυτονόητα. Εάν δηλαδή, επιθυμεί τη συνέχιση της λιτότητας ή μια νέα προσπάθεια
επανάκτησης της αξιοπρέπειας του.
Όμως, η επιλογή της προσπάθειας επανάκτησης
της αξιοπρέπειας, θα πρέπει να συνοδεύεται με την παρουσία της αποτυχημένης κυβέρνησης
και την άρνηση για συνεργασία μιας υποτακτικής αντιπολίτευσης, η οποία απέτυχε
και η ίδια στο παρελθόν ως συγκυβέρνηση. Ταυτόχρονα, καλύπτεται με πέπλο
μυστηρίου το τι μέλλει γενέσθαι με την επιλογή του ΟΧΙ. Δηλαδή, το πολιτικό
σκηνικό είναι πολύ κατώτερο των περιστάσεων. Βλάπτουν, άθελα τους, όλοι τους
την Ελλάδα το ίδιο, όμως, «Ας φρόντιζαν
οι κραταιοί θεοί να δημιουργήσουν ένα τέταρτο καλό» (Καβάφης, «Ας φρόντιζαν», 1930),
όπως λέει ο ποιητής, προκειμένου να δικαιολογήσει την επιλογή ενός νέου , μεταξύ του μωρού Ζαβίνα, του ηλίθιου Γρυπού και του
Υρκανού, τον οποίο δεν χαρακτηρίζει αλλά τον αφήνει τελευταίο, ίσως γιατί είναι
ο χειρότερος. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, όποιο και αν είναι, ούτως ή
άλλως θα προκαλέσει πόνο. Θα ήταν φρόνιμο λοιπόν να διατηρήσουμε την ψυχραιμία
μας και την αλληλεγγύη μεταξύ μας, προκειμένου να αποφύγουμε τα χειρότερα. Η
επόμενη μέρα πρέπει να βρει τους Έλληνες ενωμένους, όπως έχουν δείξει στο
παρελθόν ότι πράττουν σε κάθε δύσκολη στιγμή της πατρίδας, κλείνοντας τα αυτιά
τους στις σειρήνες και ας είχαν μερικούς πολιτικούς που « Ηθέλησαν να γενούν μπαρμπέρηδες εις του
κασίδη το κεφάλι. Μας πονούσε το μπαρμπέρισμά τους. Μα τι να κάνομε; Είχαμε και
αυτουνών την ανάγκη», έλεγε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στον λόγο του στην Πνύκα,
στις 7 Οκτωβρίου 1838.
Το ταξίδι για την Ιθάκη συνεχίζεται.
