Γράφει ο Κωνσταντίνος Βουλγαράκης Υποναύαρχος ε.α ΠΝ Δεν θέλω να βλέπω ηττοπάθεια ΤΩΡΑ !! ΤΩΡΑ πολεμάμε , αγωνιζόμαστε, παλεύ...
Γράφει ο Κωνσταντίνος Βουλγαράκης
Υποναύαρχος ε.α ΠΝ
Δεν θέλω να βλέπω ηττοπάθεια ΤΩΡΑ !!
ΤΩΡΑ πολεμάμε,
αγωνιζόμαστε, παλεύουμε να επιβιώσουμε, δεν κοιτάμε πίσω μας, δεν
σκεφτόμαστε τίποτα άλλο, δεν κάνουμε λογαριασμούς και υπολογισμούς, ούτε
πόσο αντέχουμε, ούτε πόσο απέχουμε !!
Και το λέω εγώ, που
αμφισβήτησα ρητά και ενσυνείδητα, τόσο αυτό το είδος τακτικής του
πολέμου, όσο και την ικανότητα αυτού του «Στρατηγού» να ανταπεξέλθει!!
Τώρα όμως, το ΚΑΘΗΚΟΝ μας, επιβάλλει … αφοσίωση στον Αρχηγό, συσπείρωση πλάι του, ομόνοια, αποφασιστικότητα και εμμονή στον σκοπό μας και …. ΤΙΠΟΤΑ άλλο!!
Οι δάφνες της νίκης θα είναι δικές του (και χαλάλι του), αλλά … η ήττα, ΟΛΗ δική μας!!
Το
1981 (νεαρός Σημαιοφόρος), το 1987 (στα ντουζένια μου, Διευθυντής
Οπλισμού) και το 1995 (Κυβερνήτης Πολεμικού Πλοίου), είχα την «εμπειρία»
να γραδάρω τα κότσια των συντρόφων μου, πάνω σε στιγμές μεγάλου
κινδύνου και έντασης συμπλοκής !!
Και στις τρεις (3) περιπτώσεις κατάλαβα ότι, αυτούς που θα ήθελα δίπλα μου,
αυτοί που ήταν άξιοι της αποστολής και της ιδιότητας τους, αυτοί που
στάθηκαν αντάξιοι της ιστορίας και της παράδοσης του Ναυτικού μας, ήταν
τελικά αυτοί που παρέμεναν διακριτικά έξω από το προσκήνιο, αυτοί που
ποτέ δεν ακουγόντουσαν διότι απλά δούλευαν, αυτοί που δεν προβάλλονταν ούτε σαν θαλασσόλυκοι, ούτε σαν Τουρκοφάγοι !!
Όσο
για τους άλλους, τους «υπερπατριώτες», τους «θαλασσοφάγους», τους
ειδικούς «μάστορες» και τους ξεχωριστούς μάγκες … του καναπέ, της TV και
των αιθουσών ψυχαγωγίας, τους ΕΙΔΑ σ’ αυτές τις ώρες τις δύσκολες,
τότε που όλοι κινδυνεύαμε και αγωνιζόμασταν να σβήσουμε τη φωτιά που
έκαιγε το πλοίο μας, που σαν καρυδότσουφλο στη μανία της θάλασσας, κάτω
από black out και αδυναμία χειρισμών, έπλεε έρμαιο παρασυρόμενο πάνω στα
βράχια !! Τότε είναι που (αηδιασμένος και απογοητευμένος) τους ΕΙΔΑ … λουφαγμένους και
αδρανείς, μαζεμένους ΟΛΟΥΣ μαζί, στο κατάστρωμα με τις σωσίβιες
λέμβους, ζωσμένους να φορούν έτοιμοι να σωσίβια τους και να έχουν δεμένα
στη ζώνη τους, πλαστικές σακούλες με τα τιμαλφή τους (μη τυχόν και χάσουν τα λεφτά τους και τα ρολόγια τους)!!!!
Είναι εικόνες άφθαρτες που με στοιχειώνουν και …. με προσγειώνουν, απέναντι στα μεγάλα και στα παχιά λόγια !! Έκτοτε, προσέχω ΠΟΙΟΥΣ ακούω και πως αξιολογώ τους γύρω μου. Έκτοτε, γίνομαι δυσάρεστος, λέγοντας και επιμένοντας ότι :
«Ο καθένας μας πρέπει να ανησυχεί (δηλαδή να σκέπτεται και να υπολογίζει), πριν συμβεί
το κακό, όταν όμως συμβεί το κακό, τότε κοιτά μόνο να πολεμήσει, τότε
συγχωρεί και παραβλέπει τα πάντα και μόνο μάχεται. Μετά το τέλος και
πριν αρχίσουν τα επινίκια ή και ο θρήνος, τότε είναι, που βγάζει
ψύχραιμα και δίκαια τα συμπεράσματα του. Τότε μόνο, επαινεί και καταδικάζει … πράξεις και συμπεριφορές» !!
