Του Νίκου Λυγερού Μετά την ανακοίνωση και τη χάραξη των 20 θαλάσσιων οικοπέδων στο Ιόνιο και Νότια της Κρήτης, η Ελλάδα βρίσκεται σε...
Του Νίκου Λυγερού
Μετά την ανακοίνωση και τη χάραξη των 20 θαλάσσιων οικοπέδων στο Ιόνιο
και Νότια της Κρήτης, η Ελλάδα βρίσκεται σε άλλο στάδιο λόγω της αρχής
του γύρου αδειοδότησης, αφού οι υποψήφιες εταιρείες θα πρέπει να
λειτουργήσουν σε οικόπεδα, τα οποία πρέπει να είναι ξεκάθαρα όσον αφορά
στο νομικό πλαίσιο σύμφωνα με το Δίκαιο της Θάλασσας. Αυτό σημαίνει
πρακτικά ότι τα θαλάσσια οικόπεδα που βρίσκονται σ’ επαφή με τη μέση
γραμμή θα πρέπει να υποστηριχθούν από μία οριοθέτηση de jure κι όχι μόνο
de facto.
Με άλλα λόγια πρέπει να προχωρήσουμε σε συμφωνίες οριοθέτησης
με την Αλβανία, την Ιταλία και τη Λιβύη. Από την ανατολική πλευρά της
ελληνικής ΑΟΖ, βλέπουμε μία ριζοσπαστική κινητικότητα με την Κύπρο και
την Αίγυπτο. Μάλιστα η τριμερής του Καΐρου ανάγκασε την Τουρκία να
εκδηλωθεί για εσωτερική κατανάλωση για να πείσει τους ψηφοφόρους ότι
κάνει κάτι. Η ουσία είναι ότι οι τρεις χώρες μπαίνουν σ' ένα νέο κύκλο
διαπραγματεύσεων πιο ανθεκτικό και αποτελεσματικό από κάθε άλλο στο
παρελθόν, με δηλωμένο σκοπό την επιτάχυνση συμφωνιών οριοθέτησης μεταξύ
των τριών όπου υπάρχει ανάγκη υπογραφής. Με άλλα λόγια η
αποφασιστικότητα των τριών χωρών δηλώνεται επιτέλους επίσημα για να
γνωρίζουν και οι λαοί τους ότι τώρα περνάμε σε μια νέα φάση. Έτσι η
γεωπολιτική σκακιέρα της περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου αλλάζει
οριστικά και ενεργοποιούνται νοητικά σχήματα με νέες δομές και σχέσεις.
Είναι σημαντικό λοιπόν να αντιληφθούμε ότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα
ιστορικών συμφωνιών για τον Ελληνισμό που ακολουθούν τις συμφωνίες που
έχει πετύχει η Κύπρος με την Αίγυπτο το 2003, με τον Λίβανο το 2007 και
το Ισραήλ το 2010. Η ενεργοποίηση της υψηλής στρατηγικής της Ελλάδας από
το 2012 φέρνει λοιπόν τις πρώτες επίσημες δηλώσεις από χώρες που πριν
μερικά χρόνια μόνο ήταν αδιανόητο να συνεννοηθούν. Με αυτό το πεδίο
δράσης, η Ελλάδα με την Κύπρο αναπτύσσουν νέες στρατηγικές προοπτικές
ακόμα και για το ευρωπαϊκό επίπεδο, αφού οι πράξεις αυτές συμβαδίζουν
απόλυτα με την ενεργειακή ασφάλεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης που θέλει ν’
αναπτυχθούν οι αυτόχθονες πηγές ενέργειας, έτσι ώστε να μην είναι τόσο
εξαρτημένη από το ρωσικό πλαίσιο. Ήρθε η ώρα λοιπόν να συνυπολογίσουμε
όλα αυτά τα νέα δεδομένα για να είμαστε προετοιμασμένοι ως λαός, διότι η
ελληνική ΑΟΖ δεν είναι μόνο ένα νομικό χαρτί χωρίς επιπτώσεις, αλλά το
μέλλον της πατρίδας μας. Πρέπει τώρα επί του πρακτέου να κάνουμε
συμφωνίες οριοθέτησης δίχως να ξεχάσουμε ότι όλο αυτό το πεδίο δράσης
πρέπει να υποστηριχθεί από την ανακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ, έτσι ώστε
κάθε συμφωνία μας σε διμερές επίπεδο να ενταχθεί στο νομικό πλαίσιο του
Δικαίου της Θάλασσας δίχως καμιά εξαίρεση, για να είμαστε εντελώς
καλυμμένοι σε σχέση με όλους τους άλλους παίκτες.
