Η Συμφωνία της Βάρκιζας υπογράφηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1945 στην παραθαλάσσια τοποθεσία της Αττικής μεταξύ Κυβέρνησης και ΕΑΜ και επιχ...
Η Συμφωνία της Βάρκιζας υπογράφηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1945 στην
παραθαλάσσια τοποθεσία της Αττικής μεταξύ Κυβέρνησης και ΕΑΜ και
επιχείρησε να τερματίσει θεσμικά τις πολιτικές και πολεμικές
συγκρούσεις, που έμειναν στην ιστορία ως “Δεκεμβριανά”.
Οι συγκρούσεις του Δεκεμβρίου του 1944 στην Αθήνα ήταν μια μάχη
εξουσίας μεταξύ της πρώτης μετακατοχικής Κυβέρνησης του Γεωργίου
Παπανδρέου και των Άγγλων από τη μία πλευρά και του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ από την
άλλη. Η Κυβέρνηση, ανίσχυρη και χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση, είχε
ανάγκη την αγγλική βοήθεια.
Το ΕΑΜ με μπροστάρη το ΚΚΕ ήταν πανίσχυρο,
λόγω του πρωταγωνιστικού του ρόλου στην Αντίσταση.
Τα “Δεκεμβριανά” άφησαν πίσω τους περίπου 7.000 μαχητές νεκρούς (230
Άγγλους, 3.500 Κυβερνητικούς, 3.000 ΕΑΜικούς) και απροσδιόριστο αριθμό
αμάχων. Στις 11 Ιανουαρίου 1945 υπογράφηκε ανακωχή ανάμεσα στους Άγγλους
και τον ΕΛΑΣ, με την οποία οι δυνάμεις του υποχρεώθηκαν να εκκενώσουν
την Αττική και τη Θεσσαλονίκη.
Στις 2 Φεβρουαρίου 1945 άρχισαν οι διαπραγματεύσεις για την υπογραφή
της συμφωνίας στο εξοχικό του πολιτικού Παναγιώτη Κανελλόπουλου στη
Βάρκιζα.
Ο πρωθυπουργός Νικόλαος Πλαστήρας, που είχε διαδεχθεί τον Γεώργιο
Παπανδρέου στις 3 Ιανουαρίου, εκπροσωπήθηκε από τον υπουργό Εξωτερικών
Ιωάννη Σοφιανόπουλο, τον υπουργό Εσωτερικών Περικλή Ράλλη και τον
υπουργό Γεωργίας Ιωάννη Μακρόπουλο. Την αντιπροσωπεία του ΕΑΜ
αποτελούσαν ο Γεώργιος Σιάντος (γενικός γραμματέας του Κ.Κ.Ε), ο
Δημήτριος Παρτσαλίδης (γραμματέας της κεντρικής επιτροπής του Ε.Α.Μ.)
και ο Ηλίας Τσιριμώκος (γενικός γραμματέας της Ε.Λ.Δ).
Έπειτα από διαβουλεύσεις δέκα ημερών, η Συμφωνία της Βάρκιζας
υπογράφηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1945. Αποτελείτο από 9 άρθρα και
προέβλεπε, μεταξύ άλλων, αφοπλισμό όλων των ένοπλων σωμάτων της
Αντίστασης, ανασύνταξη του Εθνικού Στρατού, εκκαθάριση του κρατικού
μηχανισμού από τους συνεργάτες των Γερμανών, αμνηστία για τα πολιτικά
αδικήματα, δημοψήφισμα για το πολιτειακό ζήτημα και εκλογή Συντακτικής
Συνέλευσης για την κατάρτιση νέου Συντάγματος.
Η σημασία της συμφωνίας αναδεικνύεται ακόμη περισσότερο από το
γεγονός ότι το κείμενό της δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως,
προσδίδοντας στο περιεχόμενό της ισχύ νόμου. Στις 28 Φεβρουαρίου
ολοκληρώθηκε ο αφοπλισμός του ΕΛΑΣ, ο οποίος παρέδωσε:
100 πυροβόλα, 210 όλμους, 420 πολυβόλα, 1400 οπλοπολυβόλα, 700
αυτόματα, 49.000 τυφέκια και πιστόλια. H υπογραφή της Συμφωνίας βρήκε
αντίθετο τον Άρη Βελουχιώτη, οποίος όχι μόνο δεν πειθάρχησε στις
αποφάσεις του ΚΚΕ, αλλά επιχείρησε να συνεχίσει τον ένοπλο αγώνα.
Το χάσμα ανάμεσα στις δύο παρατάξεις δεν έδειχνε να γεφυρώνεται
εύκολα και σύντομα η Συμφωνία της Βάρκιζας αποτέλεσε γράμμα κενό.
Η Συμφωνία περιείχε ουσιαστικές αδυναμίες και νομικά κενά, τα οποία
σε συνδυασμό με την έλλειψη συνεννόησης ανάμεσα στις δύο πλευρές,
οδήγησαν τελικά στην ουσιαστική ακύρωσή της. Υπήρχε, χαρακτηριστικά, η
παρακάτω σημαντική παράλειψη:
Ενώ με τη συμφωνία της Βάρκιζας παραχωρούνταν αμνηστία στους αντάρτες
του ΕΛΑΣ, δε λαμβάνετο πρόνοια για τα ποινικά αδικήματα που
διαπράχθηκαν στην περίοδο των Δεκεμβριανών. Αυτή η παράλειψη θα έχει
μοιραίες επιπτώσεις στις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα. Μετά την
υπογραφή της Συνθήκης ξέσπασε η λεγόμενη Λευκή Τρομοκρατία και κύμα
αντεκδικήσεων εναντίον των κομμουνιστών.
Η νέα πολιτική πόλωση οδήγησε και στα δραματικά γεγονότα του Εμφυλίου Πολέμου, που διήρκεσε ως τις 30 Αυγούστου του 1949.
