Γράφει ο Φίλιππος Τσιρτσώνης Απόστρατος ΠΝ Αγαπητοί συνάδελφοι... Η κατάσταση που βιώνουμε σήμερα, μόνο ως τραγική μπορεί ...
Γράφει ο Φίλιππος Τσιρτσώνης
Απόστρατος ΠΝ
Αγαπητοί συνάδελφοι...
Η κατάσταση που βιώνουμε
σήμερα, μόνο ως τραγική μπορεί να χαρακτηρισθεί και τίποτα άλλο. Η υποδεικνυόμενη
πολιτική που εφαρμόζεται από τις κυβερνήσεις των τελευταίων τεσσάρων ετών...
με
τις αλλεπάλληλες εξαπατήσεις του Ελληνικού λαού, έχει ως στόχο να μας κάνει
στην κυριολεξία πένητες στην ίδια μας την Πατρίδα κι αυτό είναι πια πασιφανές. Η
ακολουθούμενη πολιτική, εφευρίσκοντας συνεχώς γελοίες δικαιολογίες και τρόπους,
αφενός για την επιβολή νέων φόρων και αφετέρου για την αφαίμαξη ποσών από τις συντάξεις,
αποσκοπεί αν όχι στην πλήρη εξαθλίωσή μας, τουλάχιστον στην εφαρμόσιμη
φτωχοποίηση.
Θα πρέπει όλοι μας να
αντιληφθούμε, ότι δεν πρόκειται περί συνεχών άστοχων χειρισμών, ή λαθεμένων
αποφάσεων, αλλά σκόπιμων. Εξορθολογισμός δαπάνης, σημαίνει περικοπή της
σπατάλης και όχι περικοπή σύνταξης και μισθού, όπως το ερμηνεύουν και το
εφαρμόζουν οι πολιτικοί μας σήμερα. Αφού πρώτα μας πήραν και εξανέμισαν, ως
ανάξιοι στην καλύτερη περίπτωση, τις κάθε είδους ασφαλιστικές εισφορές μας,
τώρα έρχονται με τον κακώς ερμηνευόμενο εξορθολογισμό, να περικόψουν κάθε τι για
το οποίο εμείς έχουμε προπληρώσει, όπως
φυσικά και ο κάθε άλλος εργαζόμενος.
Στις οικογένειές μας, δεν
είμαστε όλοι στρατιωτικοί, γι αυτό και δεν απαιτούμε μόνο για μας, αλλά για
ολόκληρη την κοινωνία και τους Έλληνες.
Σε κάθε μας επιστολή, παράπονο
και διαμαρτυρία, το σύστημα μας λοιδορεί δήθεν πως φωνάζουμε για προνόμια που χάσαμε,
λες και εμείς δεν έχουμε στις οικογένειές μας, άνεργους, παιδιά που ήθελαν να
σπουδάσουν, αδέλφια που δουλεύουν περιστασιακά, συζύγους απολυμένες!
Έχετε αναρωτηθεί άραγε, σε
πόσα χρόνια τα παιδιά μας θα μαζέψουν ένσημα 40 χρόνων; Θα το καταφέρουν ποτέ;
Όχι δεν νομίζω. Πάραυτα οι κρατήσεις θα τους γίνονται για μια δήθεν σύνταξη που
δεν θα πάρουν ποτέ. Δεν το βλέπετε;;
Για όσους δεν με γνωρίζουν, το
όνομά μου είναι παρακάτω, αλλά προς το παρόν είμαι ένας από εσάς, που ενώ
βλέπετε τι συμβαίνει στην κοινωνία μας, σε εμάς τους ίδιους και στην χώρα μας
γενικότερα, συνάμα παρακολουθείτε και την αδράνεια τόσο των ενώσεών μας, όσο
και των υπολοίπων συναδέλφων σε ατομικό επίπεδο, με αποτέλεσμα να αγανακτείτε
περισσότερο, όπως ακριβώς κι εγώ!
Είμαι ένας απ αυτούς, δηλαδή στην
ουσία ένας από εσάς, που μέχρι χτες αναρωτιόμουν γιατί δεν γίνεται μια κίνηση,
πότε θα γίνει μια κίνηση, γιατί καθόμαστε με σταυρωμένα χέρια και τέλος πάντων,
τι περιμένουμε;
Τελικά, την απάντηση σ αυτό που
έψαχνα εδώ και τρία χρόνια, την έδωσα μόνος μου και όπως αποδείχθηκε, ήταν μέγα
λάθος να περιμένω να μου την δώσουν οι άλλοι.
Φαίνεται πως κανείς μας δεν
έχει ασχοληθεί με την απάντηση, «αυτό πρέπει να κάνω τώρα», καθώς όλοι, εμμένουν
στην ερώτηση του «γιατί δεν γίνεται τίποτα;».
Όποιος το συνειδητοποιήσει
αυτό, είμαι βέβαιος ότι αργά ή γρήγορα θα πάρει μόνος του τις απαντήσεις και θα
κινηθεί προς την ίδια κατεύθυνση που κινήθηκα κι εγώ.
Για να γίνω πιο σαφής, δεν
χρειαζόταν άλλη σκέψη, πέρα από το τι θέλω να κάνω τώρα και όχι τι θα ‘θελα κάνω αύριο, ούτε
μεθαυρίο. Απλά, τι θέλω να κάνω τώρα!
Σκέφτηκα λοιπόν πως το πρώτο
βήμα που θα ‘πρεπε να κάνω, θα ήταν να συνευρεθώ και με άλλους συναδέλφους που έχουν
τις ίδιες αγωνίες με μένα. Επιπλέον δε αυτού, θεώρησα πως θα ήταν πολύ καλύτερο
για μένα, αν μπορούσε μέσα απ αυτή την συνεύρεση, να μου δινόταν η ευκαιρία και
η δυνατότητα να προσπαθήσω επιτέλους να κάνω κάτι.
Μ αυτό το σκεπτικό και επειδή δεν
γνωρίζω άλλες ενώσεις που να σου δίνουν την δυνατότητα δράσης, πλην αυτής της
ΑΝΑΕΔ, αποφάσισα για τους δικούς μου προσωπικούς λόγους, να γραφτώ ως μέλος της.
Οφείλω να ομολογήσω ότι μέχρι και
πριν ένα μήνα, ήμουν εντελώς αποστασιοποιημένος απ οτιδήποτε είχε να κάνει με
ενώσεις, κινήσεις, μέλη, αγώνες και διαμαρτυρίες.
Παρά του ότι ως απόστρατος και
ως πολίτης, τα τελευταία τέσσερα χρόνια δοκιμάζονται συνεχώς οι αντοχές μου από
τις κυβερνητικές πολιτικές, εγώ επέμενα σταθερός στον απομονωτισμό μου. Η μόνη εξαίρεση, ήταν η συμμετοχή μου στην
συγκέντρωση διαμαρτυρίας τον περασμένο Μάρτιο.
Η συγκέντρωση αυτή του Μαρτίου
όπως όλοι γνωρίζετε, δεν είχε προηγούμενο.
Προσωπικά όμως και κρίνοντάς
την εκ των υστέρων, βλέπω ότι ενώ ξεκίνησε ως αφύπνιση, στην συνέχεια
λειτούργησε ως εκτόνωση. Εν πάση περιπτώσει, το σημαντικότερο στοιχείο εκείνης
της διαμαρτυρίας, ήταν η επίδειξη της δύναμης που έχουμε, όταν φυσικά το
αποφασίζουμε. Μιας δύναμης, που ενώ οι πολιτικοί γνωρίζουν πολύ καλά ότι
διαθέτουμε, θέλουν όμως εμάς, να την αγνοούμε.
Δεν νομίζω πως είναι τυχαίο
γεγονός, η μετέπειτα ύπνωσή μας. Κάθε άλλο. Σκόπιμη και τεχνηέντως επιβαλλόμενη
από ένα σύστημα, που αποσκοπεί στην έλλειψη κάθε διάθεσης από μέρους μας, για
συνεχόμενες δυναμικές αντιδράσεις.
Υποπτεύομαι ότι κάποιοι
ανησύχησαν αρκετά με την διαμαρτυρία μας, έτσι ώστε έκτοτε να θέσουν σε
εφαρμογή, σχέδια ύπνωσης και κάματου.
Αυτό είναι το πιστεύω μου, ως
προς το τι θέλει και εφαρμόζει το σύστημα.
Είναι όμως αυτό που θέλουμε κι
εμείς;
Αν ξανακοιτάξει κανείς τις
φωτογραφίες και τα βίντεο εκείνης της ημέρας, θα αναρωτηθεί για δυο πράγματα.
Πρώτον, πως έγινε και καταφέραμε να κάνουμε κάτι τέτοιο και δεύτερον, τι έγινε τελικά
και ξανακοιμηθήκαμε.
Την ερώτηση γιατί
ξανακοιμηθήκαμε αυτή την στιγμή θα την εκλάβω ως ρητορική. Θα αποφύγω να πέσω
στην αέναη παγίδα ανεύρεσης του "τις πταίει". Δεν θέλω να χάσω για
άλλη μια φορά το ζητούμενο, που για μένα δεν είναι άλλο από το ότι θέλω να το
ξανακάνουμε.
Αρκετά πια! Δεν νομίζετε;
Έχω την αίσθηση ότι αρκετοί
σαν και μένα, αν όχι όλοι, θα πρέπει να πουν τόσο στον εαυτόν τους, όσο και
στους διοικούντες, φτάνει πια, ως εδώ και μη παρέκει.
Επανερχόμενος στην ΑΝΕΑΕΔ, θα
‘θελα να πω ότι η διαδρομή της μέχρι σήμερα, λίγο-πολύ μου είναι γνωστή. Η
μελλοντική της πορεία όμως με ενδιαφέρει πολύ περισσότερο, γιατί τώρα είμαι
μέλος της και ως μέλος, έχω προβληματισμούς, έχω απαιτήσεις, έχω προτάσεις, έχω
προσδοκίες και το κυριότερο, έχω όρεξη για προσπάθειες!
Προς τούτο, όχι απλά γράφτηκα
ως μέλος στην ΑΝΕΑΕΔ αλλά και έθεσα υποψηφιότητα για μέλος του ΔΣ στις
επερχόμενες εκλογές της, την 10η Φεβρουαρίου του 2014. Το σκεπτικό
της απόφασής μου είναι πολύ απλό και πιστεύω ότι αρκετοί από εσάς θα το
ενστερνιστείτε. Θεωρώ, πως μόνο προσπαθώντας μέσα από ένα σύνολο και
αγωνιζόμενος για το συμφέρον του συνόλου αυτού, υπάρχει πιθανότητα να βγω
κερδισμένος, εφόσον κι εγώ είμαι κομμάτι του. Με το «μοναχός σου χόρευε κι' όσο
θέλεις πήδα», δεν γίνεται δουλειά!
Διαρκώς, σκέφτομαι πόσα
πράγματα ενδεχομένως να μην είχαν αλλάξει προς το χειρότερο για μας, αν όλοι μας
είχαμε οργανωθεί κάπου τέλος πάντων, λίγο νωρίτερα. Προσπαθώντας να εξισορροπήσω,
σκέπτομαι ότι έστω και τώρα δεν είναι αργά, αφού κάποιοι προοιωνίζουν για εμάς
πολύ δυσκολότερα χρόνια. Ευελπιστώ όμως αυτή την φορά, να λογαριάζουν χωρίς τον
ξενοδόχο, δηλαδή χωρίς εμάς.
Συνάδελφε.
Μέσα απ αυτήν την επιστολή που
μόλις διάβασες, θέλω να σου ξεκαθαρίσω πως δεν προσπάθησα να σε πείσω για
τίποτα άλλο, πέραν του ότι πρέπει και επιβάλλεται αφενός μεν να αφυπνισθούμε,
αφετέρου δε να δράσουμε.
Τον τρόπο με τον οποίο θα
δράσει ο καθένας για να κερδίσει, ή έστω
να προσπαθήσει, είμαι σίγουρος ότι θα τον βρει μόνος του, γιατί τελικά απ αυτό
εξαρτάται το μέλλον του ίδιου και των παιδιών του!
Απλά στα πλαίσια της
συναδελφικότητας, ήθελα να σου πω ότι:
Κι εγώ μέχρι χθες, καθόμουν
άπραγος όπως κι εσύ!
Κι εγώ μέχρι χθες, καθόμουν
αποστασιοποιημένος όπως κι εσύ!
Κι εγώ μέχρι χθες, καθόμουν
και αναρωτιόμουν γιατί δεν γίνεται μια κίνηση!
Αλλά όλα αυτά, μέχρι χτες.
Σήμερα θεώρησα πως έφτασα στο ζενίθ της αγανάκτησής μου. Ο κόμπος
για μένα έφτασε στο χτένι και αποφάσισα να αλλάξω, αρχής γενομένης από μένα τον
ίδιο και τον τρόπο που αντιμετωπίζω την σημερινή μας κατάσταση!
Αν κάποιος πρέπει να κάνει την
αρχή για όλα αυτά, ας είμαστε εμείς, που έχουμε δώσει και όρκο στην πατρίδα.
Τέλος, θα κλείσω με τον ίδιο
τρόπο που είχα κλείσει παλαιότερα και ένα άλλο κείμενό μου.
Να οργανωθούμε και να
παλέψουμε τώρα, ή να τ αφήσουμε για λίγο αργότερα, όπου θα έχουμε χάσει πολλά
περισσότερα και ίσως τόσο ζωτικά, που ενδεχομένως να κρατάμε και πιρούνια μαζί
μας, μπας και βρούμε τίποτα στο δρόμο μας να φάμε;
