Γνωρίζαμε τους σκύλους-διασώστες, τους σκύλους- ανιχνευτές, στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο όμως ο πιστός φίλος του ανθρώπου χρησιμοποιήθηκ...
Γνωρίζαμε τους σκύλους-διασώστες, τους σκύλους- ανιχνευτές, στο Β'
Παγκόσμιο Πόλεμο όμως ο πιστός φίλος του ανθρώπου χρησιμοποιήθηκε και ως
αντιαρματικό όπλο.Τα «Hundminen» ή «ναρκο-σκυλιά» εκπαιδευόνταν να
χτυπούν τα εχθρικά τανκς μεταφέροντας εκρηκτικά στο σώμα τους.
Τα σκυλιά - καμικάζι χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά από τους
Σοβιετικούς.
Το 1924 επετράπη η χρήση σκύλων στην υπηρεσία του στρατού
και ένα σχολείο εκπαίδευσης σκυλιών ιδρύθηκε στη Μόσχα.
Ο στρατός στρατολόγησε εκπαιδευτές σκυλιών της αστυνομίας, κυνηγούς,
εκπαιδευτές τσίρκου και επιστήμονες, σταδιακά ιδρύθηκαν δώδεκα ακόμα
σχολεία και το σοβιετικό τμήμα εκπαίδευσης σκυλιών ήταν πλέον γεγονός.
Στην αρχή, τα σκυλιά εκπαιδεύονταν να μεταφέρουν προμήθειες, στον
εντοπισμό ναρκών και στη διάσωση ανθρώπων, τομείς στους οποίους
αποδείχθηκαν πολύ αποτελεσματικά.
Ήταν στις αρχές της δεκαετίας του 30 που αποφάσισαν να μετατρέψουν
τον καλύτερο φίλο του ανθρώπου σε αντιαρματικό όπλο. Τρία από τα σχολεία
άρχισαν να εκπαιδεύουν σκυλιά για το σκοπό αυτό. Πρώτα, εκπαιδεύονταν
στο να μεταφέρουν την βόμβα κοντά στο τανκ και μετά να τρέχουν πίσω. Στη
συνέχεια, ο χειριστής τους μπορούσε είτε να πυροδοτήσει τη βόμβα με
τηλεχειριστήριο, είτε να προγραμματίσει την έκρηξη της βόμβας με
ωρολογιακό μηχανισμό.
Υπήρξαν πολλοί λόγοι για τους οποίους οι παραπάνω τεχνικές δεν
δούλεψαν. Για να αφήσουν την βόμβα δίπλα στα τανκς, τα σκυλιά έπρεπε να
τραβήξουν με το στόμα τους μία ζώνη η οποία απελευθέρωνε την βόμβα. Τα
σκυλιά όμως μπερδεύονταν, ενώ τα τηλεχειριστήρια ήταν πολύ ακριβή λύση.
Συνήθως λοιπόν επέλεγαν τη λύση του χρονοδιακόπτη και πάλι όμως το ρίσκο
ήταν μεγάλο καθώς ήταν πιθανόν ο σκύλος να επιστρέψει στο κάτοχό του
μαζί με την βόμβα. Ακόμα όμως και αν η βόμβα απελευθερωνόταν κάτω από το
αντίπαλο τανκς, απαιτείτο απόλυτος συγχρονισμός ώστε να επιτευχθεί το
πλήγμα στον εχθρό.
Σύντομα οι Σοβιετικοί εγκατέλειψαν το αρχικό τους σχέδιο
εφαρμόζοντας μία απίστευτης βαρβαρότητας εναλλακτική λυση: Αντί να
πέφτει η βόμβα από το σώμα του σκύλου, δενόταν πάνω του και όταν πήγαινε
κάτω από το τανκ την ενεργοποιούσαν. Το ζώο θυσιαζόταν χωρίς να είναι
φυσικά βέβαιη η αποτελεσματικότητα του χτυπήματος.
Ανάλογα σκληρή ήταν και η εκπαίδευσή τους. Για μέρες τα άφηναν νηστικά
και στη συνέχεια τοποθετούσαν τρόφιμα κάτω από τανκς. Η πείνα οδηγούσε
τα σκυλιά κατευθείαν στην τροφή και έτσι ο στόχος των εκπαιδευτών είχε
επιτευχθεί. Εφθασν μάλιστα να τα εκπαιδεύουν συνοδεία ήχων μάχης, ώστε
να μην τρομάζουν όταν θα εκτελούσαν το καθήκον τους, τρέχοντας κάτω από
τα αντίπαλα τανκς.
Η χρήση των σκύλων - καμικάζι έγινε πιο συχνή από το 1941, όταν οι
γερμανικές δυνάμεις προχώρησαν στα σοβιετικά εδάφη. Τα πρώτα
αποτελέσματα όμως ήταν απογοητευτικά και οι Σοβιετικοί κατηγορήθηκαν ότι
απλά θυσίαζαν τα άτυχα τετράποδα.
Στο πραγματικό πεδίο της μάχης, κάποια δεν υπάκουαν στις εντολές ή
φοβούνταν κάτω από την ομοβροντία πυρών (κάτι που δεν είχαν
αντιμετωπίσει κατά την εκπαίδευσή τους) και δεν έτρεχαν κάτω από τα
γερμανικά τανκς. Ένα άλλο αναπάντεχο πρόβλημα ήταν ότι τα σκυλιά είχαν
εκπαιδευτεί με σοβιετικά τανκς, και όχι γερμανικά. Τα τανκς όμως των δύο
πλευρών χρησιμοποιούσαν διαφορετικούς τύπους καυσίμου και τα σκυλιά
μύριζαν τα καύσιμα που είχαν συνηθίσει, με αποτέλεσμα να τρέχουν τελικά
προς το μέρος των σοβιετικών τανκς.
Στη μάχη του Κουρσκ πάντως το πλήγμα που κατάφεραν τα σκυλιά στις
γερμανικές δυνάμεις ήταν μεγάλο. Συνολικά δώδεκα τανκς καταστράφηκαν από
τις επιθέσεις 16 σκύλων - μαχητών, σε μία από τις πιο επιτυχημένες
επιχειρήσεις με εκπαιδευμένους σκύλους. Οι Σοβιετικοί υποστήριξαν
αργότερα ότι κατέστρεψαν περίπου 300 τανκς, αλλά πολλοί αμφισβητούν
αυτόν τον αριθμό.
Από το 1942 και μετά τα σκυλιά - βόμβες χρησιμοποιούνταν όλο
και λιγότερο, αν και υπήρχαν σκυλιά που συνέχισαν να εκπαιδεύονται μέχρι
το 1996.
Μετά τους Σοβιετικούς, σκυλιά -καμικάζι χρησιμοποιήθηκαν και από άλλες χώρες, όπως η Ιαπωνία και οι ΗΠΑ.
Το 2007 αντάρτες προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν σκύλους - βόμβες κατά
τη διάρκεια του πολέμου στο Ιράκ. Η πρακτική αυτή όμως προκάλεσε
έντονες αντιδράσεις, μεταξύ των οποίων και πολλών μουσουλμάνων που
πίστευαν ότι τα ζώα θα έπρεπε να θανατώνονται μόνο για τροφή.
