Του Κωνσταντίνου Βουλγαράκη Υποναύαρχος ε.α. ΠΝ Δεχόμαστε εδώ και μερικά χρόνια, μια ανελέητη επίθεση χλεύης, απαξίωσης και κατηγο...
Του Κωνσταντίνου Βουλγαράκη
Υποναύαρχος ε.α. ΠΝ
Δεχόμαστε εδώ και μερικά χρόνια, μια ανελέητη επίθεση χλεύης,
απαξίωσης και κατηγοριών, ενδεχομένως σε
υπερβολικό βαθμό, αλλά και χωρίς αυτό να είναι τελείως αδικαιολόγητο.
Σαν «ομάδα» (Κράτος – Κοινωνία), χάνουμε παντού και πάντα,
υστερούμε και στα απλά και στα αυτονόητα !!
Σαν «μονάδες» (άτομα – οργανικά στοιχεία), ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ
ΣΥΓΚΡΙΘΕΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ !!!!
Δεν είναι μόνο αυτό το παλικάρι ο αεροπόρος, που σήμερα μας πότισε
μια στάλα βάλσαμο υπερηφάνειας. Ποτέ δε θα σχολίαζα μια μεμονωμένη περίπτωση,
ένα αποσπασματικό γεγονός. Ακριβώς το ίδιο αίσθημα, το απόλαυσα και ως Διοικητής
ΝΚ, στις επίσημες εκδηλώσεις (τις τελευταίες πανηγυρικές) για τη Μάχη της Κρήτης
το 2011, όπου ένας επισμηναγός της 115ΠΜ ….. «παλάβωσε» όλα τα έθνη και ειδικά
τα golden boys...
των περίφημων και προβεβλημένων “RED ARROWS”, σε αντίστοιχες επιδείξεις δεξιοτεχνίας
και ακρίβειας, θάρρους, κουράγιου, επαγγελματισμού και ετοιμότητας.
Τότε (στο απόγειο της οικονομικής κρίσης – υπενθυμίζω), δε μπορούσαν
να μη βουρκώσουν τα μάτια σου και να μην αισθανθείς δυο (2) κεφάλια ψηλότερος
από οποιονδήποτε ξένο, ΟΧΙ ΜΟΝΟ από την παλικαρίσια σπασμένη (από τα πολλά G) φωνή του (που μετέδιδε ο ασύρματος
στα μεγάφωνα), για το πάθος και την υπερηφάνεια του που ανέδυε, για την πατρίδα
και την αποστολή του, ΑΛΛΑ ΚΑΙ για τα σχόλια που άκουγες γύρω σου, να
σιγομουρμουρίζουν οι άναυδοι ξένοι, δίνοντας δεξιά και αριστερά συγχαρητήρια, σ’
όποιον φορούσε στολή !!
Θα μπορούσα να γράψω κατάλογο ολόκληρο, με «εκφράσεις ευαρέσκειας»
Διοικητών ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων επιχειρήσεων, την ίδια περίοδο (υπενθυμίζω ήταν οι
επιχειρήσεις στην Τυνησία – Λιβύη και Αίγυπτο), για μοναδικές ξεχωριστές διακρίσεις
Ελληνικών Πολεμικών Πλοίων, το θαυμασμό και την πραγματική αναγνώριση της ναυτοσύνης,
του επιπέδου της εκπαίδευσης και του επαγγελματισμού των πληρωμάτων, όπως οι ίδιοι
μου τα ανέφεραν στις επισκέψεις τους στη Σούδα (και σας διαβεβαιώ ότι δεν ήταν
αβροφροσύνη πρωτοκόλλου). «Στη δύσκολη επιχείρηση, στέλναμε το Ελληνικό πλοίο»,
ανέφεραν ευθαρσώς και αιτιολογημένα.
Θα μπορούσα να γράψω σελίδες ολόκληρες, από τέτοια βιώματα τεσσάρων
δεκαετιών, από τις «επαφές» μας με τους ξένους και την υπεροχή μας σε κάθε είδους
πρόκληση (αλλά όλες, ως άτομα και μονάδες : είτε πλοίο, είτε αεροπλάνο, είτε στέλεχος
επιτελείου, σπουδαστής, κλπ) !!!
ΑΝ, αν, αν, …… αν ποτέ μπορούσαμε να οργανωθούμε και να πειθαρχήσουμε
ως συγκροτημένες «ομάδες», ΤΟΤΕ πράγματι θα γράφαμε ιστορία ανάλογη των προγόνων
μας, θάμασταν αντάξιοι τους !!
Σ’ ευχαριστώ Σμηναγέ Γιώργο Ανδρουλάκη,http://www.haniotika-nea.gr/127915 διότι μ’ έκανες να αναπολήσω
στιγμές βαριάς, πολύ βαριάς εθνικής περηφάνιας που έχω ζήσει, μ’ έκανες να ξεχάσω
τη σημερινή μιζέρια και τη δυσοσμία προσβολών που μας περιβάλει, από ανάξιους
που δε μπορούν να κατανοήσουν το δικό σου πάθος, την προσήλωση και αυτοθυσία
στο καθήκον.
Νάσαι καλά παλικάρι μου, ο Θεός μαζί σου !!
