Του Αντισυνταγματάρχη (ΣΔΓ) Τσουκαράκη Ανέστη Προέδρου του ΣΥΣΜΕΔ Μέχρι τον Ιούνιο τ...
Του Αντισυνταγματάρχη (ΣΔΓ)
Τσουκαράκη Ανέστη
Προέδρου του ΣΥΣΜΕΔ
Τσουκαράκη Ανέστη
Προέδρου του ΣΥΣΜΕΔ
Μέχρι τον Ιούνιο του 2012 η Κυβέρνηση θα θεσπίσει νομοθετικά μία μείωση κατά μέσο όρο 10% στα αποκαλούμενα «ειδικά μισθολόγια» του δημοσίου τομέα, στα οποία το νέο μισθολόγιο δεν ισχύει. Τούτο θα εφαρμοσθεί από την 1η Σεπτεμβρίου 2012 και εντεύθεν και θα επιφέρει εξοικονομήσεις της τάξεως των 114 εκατομμυρίων Ευρώ τουλάχιστον (με αντίκτυπο μεταφοράς 226 εκατομμυρίων Ευρώ το 2013)...
(καθαρό ποσόν αφού ληφθεί υπόψιν η επίπτωση επί των φόρων και των εισφορών κοινωνικής ασφάλισης).
(καθαρό ποσόν αφού ληφθεί υπόψιν η επίπτωση επί των φόρων και των εισφορών κοινωνικής ασφάλισης).
Το Υπουργείο Οικονομικών εξασφαλίζει την αυστηρή εποπτεία των δεσμεύσεων επί των δαπανών από τις κυβερνητικές υπηρεσίες, συμπεριλαμβανομένων των νομικών προσώπων δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου, του προϋπολογισμού δημοσίων δαπανών, των ταμείων κοινωνικής ασφάλισης και των νοσοκομείων, της τοπικής αυτοδιοίκησης και των κρατικών επιχειρήσεων, και επίσης τις αποτελεσματικές φορολογικές εισπράξεις έτσι ώστε να εξασφαλισθούν τα ποσοτικά κριτήρια του προγράμματος.
Η Κυβέρνηση δηλώνει την ετοιμότητά της να ορίσει και να θεσπίσει πρόσθετα μέτρα, εάν παραστεί ανάγκη, έτσι ώστε να τηρηθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι.
Αυτά αναφέρονται στο 2ο μνημόνιο, που υπεγράφη και δεσμεύτηκαν οι υπογράφοντες. Άρα, οι Έλληνες στρατιωτικοί γνωρίζουμε πολύ καλά ότι σχεδιάστηκαν, συζητήθηκαν, υπογράφηκαν και θα εφαρμοστούν, οσονούπω, περαιτέρω μειώσεις – περικοπές στους μισθούς μας της τάξεως κατά μέσο όρο, που σημαίνει ότι μπορεί να είναι και περισσότερο, του 10%. Γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά ότι περιμένουμε νέα επέλαση στα εισοδήματά μας με έμμεσο τρόπο. Γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά ότι στα συσσίτια θα καταλήξουμε περισσότεροι από σήμερα. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι καταστρεφόμαστε.
Ωστόσο, αυτοί που υπέγραψαν τα παραπάνω, εν αγνοία μας, βέβαια, και άνευ συγκαταθέσεώς μας, αναζητούν τώρα σανίδα σωτηρίας. Συγνώμη, μας λένε, που σας καταστρέψαμε. Τι άλλο να σας πούμε; Καταλάβαμε ότι κάναμε λάθος. Συγνώμη, μας λένε, που θα σας καταστρέψουμε λίγο ακόμη. Προφανώς αντέχουμε και συνθλίβουν λίγο ακόμη. Έτσι νομίζουν τουλάχιστον. Και κάθε λίγο και λιγάκι, δώσ’ του από δω και δώσ΄ του από κει, τα ωραία τα λόγια τα μεγάλα: «Είστε η Ελλάδα του καθήκοντος, της αυτοθυσίας, της αστείρευτης αξίας, του υψηλού χρέους, του υψηλού φρονήματος, δεν σας παραμελούμε, σας εμπιστεύεται ο Ελληνικός λαός, δεν σας προσβάλλουμε». Και νομίζουν ότι εμείς γεμίζουμε με αυτά το νοικοκυριό μας. Με αυτά τρέφουμε τα παιδιά μας. Γυρίζουμε το απόγευμα στο σπίτι και στρεφόμενοι στα παιδιά μας τους λέμε: «Γιωργάκη μου, Νικολέτα μου, κοιτάτε να δείτε σήμερα τι σας έφερα; Τιμή. Αξία. Φρόνημα. Περηφάνια. Γυναίκα, σήμερα θα φάμε την αξία μου. Αύριο σε παρακαλώ βάλε το φρόνημα και κράτα και για μεθαύριο λίγο. Να είμαστε καλά, από αυτό μου έδωσαν πολύ. Το άξιζα. Έτσι μου είπαν". Γεμίζουμε το ψυχικό μας κόσμο. Ανακουφιζόμαστε. Νοιώθουμε ακόμη πιο περήφανοι. Νοιώθουμε όμορφα και ωραία.
Και ξαφνικά, εκείνη την ώρα και μετά τα χειροκροτήματα, βάζουμε το χέρι στην τσέπη και αυτή είναι άδεια. Κοιτάει ο ένας τον άλλο. Ρε τι λένε ετούτοι εδώ; Αναρωτιόμαστε όλοι μας. Μα τι λέτε τώρα; Ποιος δουλεύει ποιον άραγε; Δεν θέλουμε λόγια. Πράξεις θέλουμε και πράξεις δεν βλέπουμε. Η καθημερινότητα μας δυσκολεύει. Η φτώχεια επεκτείνεται. Θεριεύει. Τα προβλήματα αντί να επιλύονται, όπως πιστέψαμε στα λόγια, παραμένουν άλυτα. Τα αυτιά σας κλειστά. Μα δεν ακούτε τέλος πάντων; Τι άλλο να πούμε; Δεν αντέχουμε άλλο. Ελάτε στην από δω μεριά της γραμμής. Συνταχθείτε μαζί μας. Βάλτε επιτέλους φραγμό. Σηκώστε ανάστημα. Κοιτάξτε τα παιδιά σας. Σας μιλάνε. Δεν ακούτε; Όχι; Περιμέναμε πολλά από εσάς. Σας εμπιστευτήκαμε. Σας αγκαλιάσαμε. Γίναμε ένα με εσάς. Γιατί δεν μας είπατε την αλήθεια. Γιατί δεν μας λέτε την αλήθεια; Τι κρύβετε; Με ποιους είστε; Ποιοι είναι οι εχθροί σας; Ορίστε;
Καλά τότε. Όμορφα κι ωραία. Οι Έλληνες στρατιωτικοί έμαθαν. Ξεχωρίζουν. Σκέφτονται. Δεν ξεχνούν. Έλληνες πολίτες, βλέπετε, και αυτοί. Περήφανοι. Αδούλωτοι. Θα το παλέψουν. Γνωρίζουν πώς και θα το πράξουν.
