Του Αντισυνταγματάρχη (ΣΔΓ) Τσουκαράκη Ανέστη Προέδρου του ΣΥΣΜΕΔ Και μετά τη μικρή, αλλά αναγκαία, ανάπαυλα των ημερών, την κατάνυξη...
Του Αντισυνταγματάρχη (ΣΔΓ)
Τσουκαράκη Ανέστη
Προέδρου του ΣΥΣΜΕΔ
Και μετά τη μικρή, αλλά αναγκαία, ανάπαυλα των ημερών, την κατάνυξη της Μεγάλης Εβδομάδας και το ταπεινό, λιτό τραπέζι της Κυριακής, επιστροφή στη σκληρή πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που τρέχει στους ξέφρενους ρυθμούς της. Μια πραγματικότητα, που όσο και να προσπαθείς να τη φτάσεις, σα χέλι ξεγλιστράει και απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο από εσένα. Οφθαλμαπάτη, όνειρο.
Τσουκαράκη Ανέστη
Προέδρου του ΣΥΣΜΕΔ
Και μετά τη μικρή, αλλά αναγκαία, ανάπαυλα των ημερών, την κατάνυξη της Μεγάλης Εβδομάδας και το ταπεινό, λιτό τραπέζι της Κυριακής, επιστροφή στη σκληρή πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που τρέχει στους ξέφρενους ρυθμούς της. Μια πραγματικότητα, που όσο και να προσπαθείς να τη φτάσεις, σα χέλι ξεγλιστράει και απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο από εσένα. Οφθαλμαπάτη, όνειρο.
Από τις ελάχιστες φορές που οι Έλληνες στρατιωτικοί πέρασαν τις Άγιες ημέρες του Πάσχα με τις οικογένειές τους – λόγω οικονομικής κρίσης στα στρατόπεδα δεν έλαβαν χώρα εορτασμοί - πλην αυτών που λόγω καθήκοντος εκτελούσαν υπηρεσία, βρίσκονταν σε επιφυλακή, περιπολούσαν στις θάλασσες ή υπηρετούν στις ειρηνευτικές αποστολές.
Και εκεί κάπου στην πραγματικότητα, σε συγκεκριμένο χρονικό σημείο, θα κληθούμε όλοι οι Έλληνες πολίτες να συνδράμουμε με την υποχρέωσή μας να εκλέξουμε τους ηγήτορες της Χώρας μας, για το αμέσως επόμενο καθοριζόμενο διάστημα. Αυτούς τους ανθρώπους που θα διαχειριστούν την τύχη μας, αλλά και την ύπαρξη της ίδιας της Χώρας μας. Απρόβλεπτος, όμως, ο Έλληνας. Περήφανος. Αδούλωτος. Πεισματάρης. Που ενώνεται στη δυσκολία. Που «φτύνει» στον εμπαιγμό. Που «μουντζώνει» τους προσκυνημένους. Θεριεύει.
Και σιγά – σιγά ανοίγει το σεντούκι με τις υποσχέσεις. Συνήθεια παλιά, γνώριμη. Τα ίδια και τα ίδια κάθε φορά. Ακούσαμε και θα ακούσουμε τα ίδια ξύλινα λόγια, προκειμένου ο στόχος να επιτευχθεί. «….. οι Έλληνες στρατιωτικοί δεν αντέχουν άλλες περικοπές …. πρέπει όλοι μας να σταθούμε πλάι στους Έλληνες στρατιωτικούς …. το φρόνημα των Ενόπλων Δυνάμεων πρέπει να μείνει αλώβητο … είστε το καμάρι μας …. είστε η ελπίδα μας …. με εσάς νοιώθουμε ασφάλεια …».
Οι Έλληνες στρατιωτικοί, όμως, πλέον, κλείνουν τα αυτιά. Δεν ξεχνούν. Οι συζητήσεις και τα πηγαδάκια αναμοχλεύουν τα ίδια λόγια… «αντιπαραγωγικοί …. γραφειοκράτες…. αυτιστικοί….. νεαροί συνταξιούχοι ….. υψηλόμισθοι …..». Φέρνουν στη σκέψη τις ίδιες εικόνες των ίδιων ακριβώς ανθρώπων που, μέσα από τους πάσης φύσεως διαύλους επικοινωνίας, προσπάθησαν να διαμορφώσουν και να αποχαυνώσουν το μυαλό. Να αποπροσανατολίσουν και να καθοδηγήσουν στη φερόμενη λύτρωση.
Δεν ξεχνούν την απαξίωση. Δεν ξεχνούν τη βαναυσότητα της επιδρομής. Υπομένουν, καρτερικά, όπως όλοι οι Έλληνες πολίτες. Προσδοκούν. Αναμένουν το νέο, το καινούριο, το αθώο, το άδολο. Διαμορφώνουν προσωπικότητα. Χτίζουν συνείδηση. Βγαίνουν από το γυάλινο κόσμο τους. Ατσαλώνονται. Αποκρούουν την επίθεση. Συσπειρώνονται. Είναι σίγουροι, γιατί έτσι έμαθαν, ότι στο τέλος θα κερδίσουν. Η ενότητά τους το κάτι άλλο. Απερίγραπτη. Σιδερένια γροθιά. Επιστρέφουν τις κακοήθειες και τις παραπλανήσεις, από όπου και εάν εκτοξεύονται. Συνδιαμορφώνουν το μέλλον τους.
Αναζητούν επίλυση των χρόνιων προβλημάτων τους. Έντιμες λύσεις. Δίκαιες. Όπως ξέρουν, δέχονται και τους ταιριάζει. Δικαιώματα που τους αναλογούν, υπολειπόμενα στα χρονοντούλαπα. Δίκαιη εργασία. Επιβράβευση, όχι εκδούλευση. Δίκαιη αποζημίωση, όχι εκδούλευση. Ισοδύναμη ανάπαυση, όχι εκδούλευση. Ίση παροχή, όχι εκδούλευση. Ίσα προνόμια, όχι εκδούλευση. Αξιοκρατία, όχι εκδούλευση. Διαφάνεια, όχι εκδούλευση. Αξιοπρεπή σύνταξη, όχι εκδούλευση.
