Του Στρατή Μαζίδη Ένα ζήτημα το οποίο δεν έχει απασχολήσει όσο θα έπρεπε την κοινή γνώμη είναι η αποδόμηση των Ενόπλων Δυνάμεων η οπο...
Του Στρατή Μαζίδη
Ένα ζήτημα το οποίο δεν έχει απασχολήσει
όσο θα έπρεπε την κοινή γνώμη είναι η αποδόμηση των Ενόπλων Δυνάμεων η
οποία λαμβάνει χώρα τα τελευταία χρόνια αλλά από το 2009 και εντεύθεν
έχει πάρει μορφή χιονοστοιβάδας.
Δεν είμαι ειδικός σε αμυντικά ζητήματα, απλά ενημερώνομαι σχετικά από το defencenet και το kranosgr. Κι η εικόνα που δίνεται σε μένα τον απλό πολίτη...
είναι πως αυτό που λέμε Εθνική Άμυνα δεν υπάρχει πια. Κι αυτό γιατί:
> σοβαρό εξοπλιστικό πρόγραμμα έχουμε να δούμε από την πρώτη
περίοδο διακυβέρνησης Καραμανλή όταν προτιμήσαμε τα αμερικανικά F-16 σε
μια γραμμή παραγωγής που έκλεινε από τα ρωσικά Sukhoi 27 που και
φθηνότερα και καλύτερα (κατά πολλούς) είναι.
> τα κονδύλια για τις ένοπλες δυνάμεις περιορίζονται σε βαθμό
επικίνδυνο μετατρέποντας μέχρι πρότινος αξιόμαχες μονάδες σε αποθήκες
ανταλλακτικών. Μάλιστα διαβάζουμε ανησυχητικά άρθρα ότι αεροσκάφη και
στόλος θα έχουν σε λίγα χρόνια μόνο μουσειακή αξία. Αλήθεια, τι θα γίνει
τελικά με εκείνα τα 400 άρματα μάχης Abrams που σχεδόν μας χαρίζουν οι
Η.Π.Α.;
> κι όταν ακόμη εξοπλιζόμασταν δε το πράταμε με γνώμωνα τι
εξυπηρετεί τη χώρα και τα συμφέροντά της αλλά με διαφορετικά κριτήρια
που και την άμυνα της Ελλάδας δεν εξασφάλιζαν και τον Έλληνα
φορολογούμενο επιβάρυναν δραματικά.
> το ηθικό του έμψυχου δυναμικού των ενόπλων δυνάμεων της χώρας
δεν είναι το καλύτερο. Οι αποδοχές τους εξανεμίζονται ενώ οι ίδιοι
αντιμετωπίζονται ως πιθανοί πραξικοπηματίες και ξηλώνονται σε μια
βραδιά. Την ίδια στιγμή καλούνται να δώσουν τη μάχη για την άμυνα της
χώρας με μέσα που ούτε καν συντηρούνται.
> ταυτόχρονα η Τουρκία δε σταματά να ψωνίζει. Ακόμη και με το ΔΝΤ
δε σταμάτησε να εξοπλίζεται. Τα τελευταία νέα τη θέλουν να μελετά ακόμη
και την απόκτηση αεροπλανοφόρου. Σε 3 περίπου χρόνια από σήμερα η
γείτονα θα έχει την πρώτη ετοιμοπόλεμη μοίρα με F-35 η οποία θα
ανατρέψει πλέον εντελώς τις ισορροπίες στο Αιγαίο. Σε ένα Αιγαίο όπου οι
επιθετικές ασκήσεις διαδέχονται η μία την άλλη, αλλά εμείς σφυρίζουμε
αδιάφορα με μόνιμη επωδό ότι αν η Τουρκία συνεχίσει έτσι, δε θα
προχωρήσουν οι ενταξιακές διαδικασίες. Και ενεργήθηκε η φοράδα στο
αλώνι. Κάτι ακούγεται πως θα μπορούσε να επιφέρει άμεσα η απόκτηση των
αποσυρόμενων F15 από τις Η.Π.Α. αλλά…
Θα πει κανείς, και όταν εξοπλιζόμασταν τι πετύχαμε; Το 1974 με
υπεροχή σε θάλασσα και αέρα, χάναμε τη μισή Κύπρο και αγνοούμε τη μοίρα
1619 ανθρώπων. Το 1987 πάλι με υπεροχή σε θάλασσα και αέρα, καταλήξαμε
στο Νταβός. Το 1996 με τις ισορροπίες να αλλάζουν αλλά πάλι να
υπερέχουμε, θυσιάσαμε τρεις συμπατριώτες μας γκριζάροντας το Αιγαίο.
Κακά τα ψέμματα, όταν ξεκίνησαν οι πρώτες παραβιάσεις του Εθνικού
Εναερίου Χώρου, η Π.Α. με τα υπερσύγχρονα τότε mirage και την υπεροχή
της θα μπορούσε να είχε δώσει ένα τέλος σε όλα αυτά. Διότι όπως λέει κι
ένας φίλος “αυτά πρέπει να τα σκοτώνεις μικρά!”.
Κοινός παρανομαστής; Το χαμηλό πολιτικό
μπόι. Τόσο χαμηλό που οδηγηθήκαμε ακόμη και σε περίοδο Εθνικής επετείου
να βλέπουμε την τουρκική φρεγάτα Gaziantep να εκτελεί με συνέπεια το
Λαύριο-Κέα-Κύθνος.
Όπως και να έχει όμως, στην Άμυνα περικοπές δε δικαιολογούνται. Διότι
όπως και στα σπίτια μας κόβουμε από το φαγητό μας για να εξασφαλίσουμε
τόσο την αποτροπή εισόδου επιδέξιων κακοποιών όσο και την παράδοση
σκληρού μαθήματος αν επιτύχουν να εισέλθουν, έτσι και με τη χώρα μας.
Διότι μπορεί το έμψυχο δυναμικό των Ενόπλων Δυνάμεων να είναι το
καλύτερο παγκοσμίως αλλά και ο ηρωισμός για να ανατρέψει αρνητικές
ισορροπίες απαιτεί και αυτός κάποια δεδομένα που πλέον ούτε αυτά
υπάρχουν. Όσο ήρωας, μαχητικός και ευφυής να είσαι, δεν μπορείς με
πέτρες, ρόπαλα, σφεντόνες και νεράτζια να αντιμετωπίσεις τον αντίπαλο.
Σε μια περίοδο κρίσιμη για τη χώρα και με το ζήτημα των
υδρογονανθράκων -που θα μπορέσει υπό προϋποθέσεις να μας βγάλει από τη
μιζέρια- να έρχεται στην επιφάνεια όλο και συχνότερα, οι Ένοπλες
Δυνάμεις θα έπρεπε να είναι η Νο 1 μέριμνα της κάθε κυβέρνησης, τόσο ως
δύναμη αποτροπής όσο και ως δύναμη κρούσης.
Μιας και μια καλή άμυνα οδηγεί πάντα σε μια ξαφνική και καταιγιστική επίθεση.
