Αγαπητοί Αναγνώστες και Αγαπητές Αναγνώστριες, Τακτικός στην παρόρμηση που με οδηγεί να μοιραστώ τις σκέψεις μου, με κάθε άνθρωπο που...
Αγαπητοί Αναγνώστες
και Αγαπητές Αναγνώστριες,
Τακτικός στην
παρόρμηση που με οδηγεί να μοιραστώ τις σκέψεις μου, με κάθε άνθρωπο που θα
ήθελε να με ακούσει, θα προσπαθήσω μέσα στις λίγες γραμμές αυτού του άρθρου να
δείξω την ουσία της εκδίκησης.
Ποιάς εκδίκησης;
Αυτής που ξεκίνησε το
1975 και συνεχίζετε μέχρι και σήμερα.
Καλά, ποιος έχει τόσο
μίσος που συνεχίζει να εκδικείτε επί 37 χρόνια;
Όχι ποιος. Ίσως ποιοι
ή μάλλον τι, είναι το σωστότερο. Ένα ολόκληρο σύστημα, αποτελούμενο από χιλιάδες
ανθρώπων. Οργανωμένοι, χωρίς πάντα να φαίνεται ότι συμφωνούν μεταξύ τους.
Καλυμένοι πίσω από τους νόμους και τα οφίτσια τους. Γιατί, οι νόμοι
κατευθύνονται ή κατασκευάζονται από αυτούς. Γιατί έχουν οφίτσια-καρέκλες-
θέσεις, τις οποίες θεωρούν, «ελέω» Θείας Δίκης, κληρονομικό δικαίωμα.
Μα καλά, για ποιους
γράφεις;
Για ένα πολυπρόσωπο
μόρφωμα, στο οποίο, συμμετέχουν, άλλωτε «συνεργαζόμενοι» και άλλωτε
«αντιπαρατασσόμενοι», επαγγελματίες πολιτικοί, γόνοι και επίγονοι, τραπεζίτες
και χρηματιστές, εκδότες και δημοσιογράφοι, γενικά, όλοι αυτοί που τις
τελευταίες δεκαετίες, έχουν αναλάβει όχι μόνο την διακυβέρνηση της Χώρας, αλλά
κυρίως την σταδιακή αποχαύνωση των Ελλήνων. Με συστηματική πλύση εγκεφάλου,
«φυτεύουν» αριστοτεχνικά ιδέες και απόψεις σε όλους και τους βάζουν να
αλληλομισιούνται, ώστε να μην τους ενοχλεί κανείς, στα σχέδιά τους.
Και ποιους
εκδικούνται;
Από πού να ξεκινήσω
και που να τελειώσω; Θα μπορούσα να απαντήσω απλά και μόνο «τους Έλληνες».
Σωστή μεν απάντηση, αλλά ταυτόχρονα, ανακριβείς, καθώς και όσοι συμμετέχουν στο
προαναφερόμενο σύστημα, φέρουν την ιδιότητα του Έλληνα πολίτη. Βασικά
εκδικούνται όσους φοβούνται.
Ναι, οι άνθρωποι αυτοί
φοβούνται.
Φοβούνται τους
εργάτες, γι’ αυτό έχουν βάλει τους δικούς τους να φτιάχνουν συνδικάτα, όπου οι «πρόεδροι» ουδέποτε
εργάστηκαν.
Φοβούνται τους
Αγρότες.
Γι’αυτό έφτιαξαν Συνεταιρισμούς
που μόνο υγιείς δεν είναι. Συνεταιρισμούς που οδήγησαν τις καλλιέργειες σε
μαρασμό και τα παραγώμενα προϊόντα στις χωματερές. «Χάιδεψαν» τα αυτιά με
υποσχέσεις και τελικά οδήγησαν την ύπαιθρο σε ερήμωση και τους εναπομείναντες
στον υπερδανεισμό.
Φοβούνται τους
στρατιωτικούς.
Επειδή η στολή τους θυμίζει
ότι κάποτε είχε εκδιωχθεί η σαπίλα που αυτοί επιθυμούν να έχουν εγκαταστημένη,
δια το ιδίον αυτών όφελος. Γι’ αυτό, εκπαραθύρωσαν τους Αρχηγούς των Γενικών
Επιτελείων από το ΚΥΣΕΑ. Ψήφισαν αυστηρότερο ΣΠΚ. Απαγόρευσαν στους στρατιωτικούς
να έχουν δημόσια φωνή. Αργά και σταθερά, έπεισαν τους Έλληνες ότι οι ένστολοι
είναι «κακοί», «τεμπέληδες», «υπερπληρωμένοι», ότι είναι άχρηστοι για την
Ελλάδα. Την Ελλάδα που αυτοί επιθυμούν εννοείται. Μια Ελλάδα, που εύκολα την
παραχωρούν σε κάθε επίδοξο εκμεταλλευτή, αρκεί να πάρουν αυτοί την προμήθειά
τους.
Επιθυμούν μια Ελλάδα,
κατ’όνομα, όχι κατ’εικόνα. Μια Ελλάδα υποτελή, αρκεί αυτοί να διατηρούν τα
αγαπημένα τους οφίτσια. Και δεν έχουν άλλη ιδεολογία από αυτή. Να συνεχίσουν
την εκδίκησή τους. Αυτό μόνο τους νοιάζει!
Και με το «διαίρει
και βασίλευε», το πετυχένουν!
Μας χώρισαν σε
αριστερούς και δεξιούς, παναθηναϊκούς και ολυμπιακούς, διαδηλωτές και
αστυνομικούς, αστούς και αγρότες, κεντρώους και απόκεντρους και κάθε τι άλλο,
αρκεί να χτυπιόμαστε εμείς μεταξύ μας και αυτοί να συνεχίζουν, νόμο με τον
νόμο, να πουλάνε την Ελλάδα, κομμάτι – κομμάτι, όσο-όσο. Αρκεί να κρατήσουν τα
οφίτσιά τους!
Και για να εκτονώσουν
την πίεση, βάζουν τον κόσμο να κάνει «διαδηλώσεις». Δηλαδή, τους βάζουν να
περπατάνε φωνάζοντας… στου κουφού την πόρτα. Σιγά μην ερυθριάσουν με τις φωνές.
Και μετά, γυρνάνε και βάζουν ένα κομμάτι από τους ίδιους, να κατέβει στην
διαδήλωση, να κυρήξει την συμπάθειά του, ώστε να μείνει ο κόσμος στον δρόμο,
και όλοι οι επαγγελματίες πολιτικοί, γόνοι και επίγονοι, τραπεζίτες και
χρηματιστές, εκδότες και δημοσιογράφοι, γενικά, όλοι αυτοί που τις τελευταίες
δεκαετίες, έχουν αναλάβει όχι μόνο την διακυβέρνηση της Χώρας, να μείνουν στις
θέσεις τους ή το πολύ-πολύ να τις ανταλλάξουν μεταξύ τους, μιλώντας για
δικαίωση του λαϊκού αγώνα.
Και ύστερα, λέτε ότι
ο λαός θα κρίνει με τις εκλογές.
Μάλλον, προηγείται η
εκδίκηση.
Η εκδίκηση που μου
ψαλιδίζει τις αποχοχές, την αξιοπρέπεια, το μέλλον των παιδιών μου και κυρίως
την Χώρα που αγαπώ.
Είμαι κι εγώ ένας
«κακός» στρατιωτικός. Ένας Έλληνας που τον εκδικούνται. Ένας από εσάς.
Ευχαριστώ που
διαβάσατε το παρόν,
μετά τιμής,
ΙΤ"
