Αφορά την ανάρτηση http://kranosgr.blogspot.com/2012/01/blog-post_8588.html Τι μου θύμισε η ανάρτηση! Τη χρονιά που πήγα ως Υπδκτής στ...
Αφορά την ανάρτηση http://kranosgr.blogspot.com/2012/01/blog-post_8588.html
Τι μου θύμισε η ανάρτηση! Τη χρονιά που πήγα ως Υπδκτής στο ΤΥΓ νησιού
στο Β Αιγαίο ρώτησα τον Τξχο: «Τι κάνουμε εάν μας επιτεθούν οι Τούρκοι
σήμερα?» Μου απάντησε χαμογελώντας συγκαταβατικά: «Γιατρέ δεν γίνονται
έτσι οι πόλεμοι. Θα προηγηθεί μια περίοδος έντασης και εάν τα πράγματα
δεν πάνε καλά τότε σταδιακά θα ακολουθήσουν τα προβλεπόμενα –
επιστράτευση κά»
Κι όμως εκείνο το παγωμένο βράδυ του Ιαν 1996
(εκτελούσα χρέη Δκτού καθώς ο μακαρίτης πλέον Δκτής είχε φτάσει στο
νησί μόλις την προηγουμένη), όλα έγιναν μέσα σε λίγες ώρες – από τα
μέτρα συναγερμού, μέχρι τη μετάβαση στους ΧΤΠ, την ενεργοποίηση των
υπόγειων χειρουργείων και τη λήξη της έντασης στις 4 τα χαράματα.
Εκείνες τις ώρες το «χύμα Υγκό» - όπως μας έλεγαν - δούλεψε σαν σκυλί.
Σαν μια γροθιά. Ο φοβερός φίλος Δντής του 3ου Γραφείου (Ψυχίατρος)
οργάνωσε το προσωπικό με τέτοιο τρόπο και ήταν σαν να είχαμε επάνδρωση
400%. Το ΤΥΓ δήλωσε επιχειρησιακή ετοιμότητα μόλις λίγα λεπτά μετά το
ΛΑΤ και ο Τξχος παρά τις φούριες του ήρθε με το υπηρεσιακό να
διαπιστώσει ότι όντως η μονάδα ήταν έτοιμη! Το πνεύμα μονάδος στο ζενίθ –
λίγο η άγνοια κινδύνου, λίγο το πρωτόγνωρο του γεγονότος, λίγο τα
γονίδια, λίγο η προετοιμασία από τον καιρό της ειρήνης και η επιμονή σε
ορισμένα επιχειρησιακά θέματα έκαναν το προσωπικό να ζητωκραυγάζει «Ζήτω
η Ελλάδα» σε θερμοκρασία κάτω του μηδενός. Και είχαμε και μαζί μας και
δύο μικρά παιδιά μιας Αξκού Νοσηλεύτριας γιατί ο σύζυγος ήταν
παρατηρητής στο εξωτερικό και καμιά στα ΣΟΑ δεν προσφέρθηκε να
κρατήσει τα παιδιά. Ακόμη θυμάμαι τα αγωνιώδη τηλεφωνήματα των εν αδεία
ευρισκομένων (Αξκών και στρατιωτών) που ενώ ήθελαν να επιστρέψουν η
Ολυμπιακή δεν τους εύρισκε θέσεις! Κατάκοπους μας βρήκε το χάραμα και η
λήξη του συναγερμού. Νομίζαμε ότι «νικήσαμε» τότε! Δεν είχαμε μάθει
ακόμη τα γεγονότα στα Ίμια και την ανάρμοστη συμπεριφορά της τότε
πολιτικής ηγεσίας. Εμείς προετοιμαζόμασταν για βομβαρδισμό
αντιπερισπασμού και εκείνοι μιλούσαν για σημαίες που τις πήρε ο άνεμος.
Σταδιακά ο ενθουσιασμός έγινε θυμός που κρατάει από τότε και συνεχώς
εντείνεται με κάθε νέα πληροφορία. Αυτή θαρρώ ότι ήταν η μεγαλύτερη
συνεισφορά μου στο Στράτευμα (πέρα από τις ιατρικές μου υπηρεσίες) μετά
από 35 χρόνια υπηρεσίας. –
Τξχος ε.α. (ΥΙ)
