Ομιλία ΑΝΥΕΘΑ κ. Γ. Ν. Ραγκούση, στη Βουλή, κατά τη συζήτηση για τον προϋπολογισμό για το έτος 2012

Άλλες φορές από υποχρέωση, αγαπητές και αγαπητοί συνάδελφοι,  ένα μέλος  της κυβέρνησης μπορεί  να παίρνει τον λόγο σε μια συζήτηση για...

Άλλες φορές από υποχρέωση, αγαπητές και αγαπητοί συνάδελφοι,  ένα μέλος  της κυβέρνησης μπορεί  να παίρνει τον λόγο σε μια συζήτηση για τον κρατικό προϋπολογισμό της επόμενης χρονιάς, άλλες φορές  και από ανάγκη ,  από πολιτική ανάγκη που απορρέει από το πώς ο καθένας αισθάνεται και βιώνει την ευθύνη  που με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο έχει επωμιστεί συμμετέχοντας σε αυτή την κυβερνητική, σε αυτή την κοινοβουλευτική...

συλλογική σε τελική ανάλυση, προσπάθεια για να τα καταφέρει η Ελλάδα.

Η πολιτική αυτή ανάγκη γίνεται μεγαλύτερη στη δική μου την περίπτωση , που εκτιμώ ότι το τέλος αυτής της πορείας θα δείξει τι πέτυχε και τι δεν πέτυχε η κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου.

Όμως, ήδη το ξεκίνημα αυτής της κυβερνητικής θητείας , έχει πιστοποιήσει μια επιτυχία.

Και αυτή η επιτυχία είναι ότι έχουν πέσει οι τόνοι, έχουν μειωθεί κατά πρωτοφανή έκταση οι πολιτικές εντάσεις , οι πολιτικές αντιπαραθέσεις όσον αφορά την οξύτητα των τόνων μεταξύ των κομμάτων και, άρα, αυτό μπορεί ή και πρέπει κατά τη γνώμη μου, να είναι και μια ευκαιρία τώρα, που περισσότερο από ποτέ ο καθένας ακούει τον άλλο, να αξιοποιήσουμε αυτή την ευκαιρία, την ευκαιρία της ύπαρξης αυτής της κυβέρνησης Παπαδήμου, των χαμηλών τόνων, της νηφαλιότητας και της σύνεσης, αλλά να συζητήσουμε για τις μεγάλες αλήθειες.

Γιατί δεν σας κρύβω ότι προσωπικά διαβλέπω  έναν κίνδυνο, έναν κίνδυνο αντί να είναι μια ευκαιρία για να μπουν στο τραπέζι όλες οι μεγάλες αλήθειες, και με την ευθύνη που ο καθένας  πρέπει να νιώθει, να συζητήσουμε για αυτές, να χρησιμοποιηθεί η κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου στην πραγματικότητα σαν να είναι ένα χαλί το οποίο  θα σηκώσουμε για να κρύψουμε από κάτω τη σκόνη για μια ακόμη φορά πρόσκαιρα, για μια ακόμη φορά προσωρινά.

Είναι ευκαιρία, λοιπόν, να συζητήσουμε για όλα τα θέματα, εμένα επιτρέψτε μου, να επιδιώξω η συμβολή μου στη συζήτηση για τον κρατικό προϋπολογισμό του 2012, να εστιαστεί σε δύο μείζονα κατά την  ταπεινή μου γνώμη θέματα. Ζητήματα ταυτόχρονα και ερωτήματα.

Το πρώτο είναι ποιο είναι το πραγματικό σε τελική ανάλυση, το μείζον πρόβλημα της Ελλάδας.

Το δεύτερο θέμα, ζήτημα, ερώτημα, ποιες είναι οι αιτίες για αυτό το πρόβλημα.

Πιστεύω βαθιά, αγαπητές και αγαπητοί συνάδελφοι, ότι αν δεν προσδιορίσουμε στο πλαίσιο ενός δημόσιου διαλόγου, και εάν δεν κατασταλάξουμε στον ορισμό του προβλήματος  και στον εντοπισμό των αιτιών του προβλήματος, τότε θα έχουμε χάσει μια ακόμα μεγάλη ευκαιρία,  θα έχουμε δυστυχώς επιδεινώσει τα σημερινά αδιέξοδα.

Είναι αλήθεια ότι μιλώντας για το πρόβλημα της Ελλάδας, στην πραγματικότητα δεν μιλάμε για τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο από το πρόβλημα των Ελλήνων.

Και το πρόβλημα των Ελλήνων αυτή τη στιγμή, χωρίς καμιά αμφιβολία, είναι τα παράγωγα της ύφεσης.

Και παράγωγα της ύφεσης, όπως κατ’ επανάληψη έχει επισημανθεί, δεν είναι άλλα από την αύξηση της ανεργίας, δεν είναι άλλα από την επέκταση της φτώχιας, της μείωσης των εισοδημάτων, φαινόμενα, οικονομικά αποτελέσματα που τι παράγουν; Παράγουν οργή, αγανάκτηση,  παράγουν σε ό,τι αφορά τους πολίτες, μια πολύ μεγάλης έκτασης και πρωτοφανούς διάστασης απελπισία στις περισσότερες περιπτώσεις.

Εάν αυτό είναι το πρόβλημα της Ελλάδας, αφού αυτό είναι το βασικό πρόβλημα των Ελλήνων, πρέπει να προσδιορίσουμε τις αιτίες.

Γιατί αν δεν προσδιορίσουμε, και μάλιστα με έναν ορθό ιστορικά, πολιτικά, θεσμικά, κοινωνικά και οικονομικά ορθό τρόπο, τις αιτίες, απλούστατα δεν θα λύσουμε το πρόβλημα.

Απλούστατα, όπως πολύ φοβάμαι ότι συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις, θα δρούμε και θα αποφασίζουμε κατά τρόπο που αναπαράγει το πρόβλημα.

Και είναι αλήθεια ότι το τελευταίο διάστημα, πιθανότατα ένα διάστημα που ξεπερνά τους 12 μήνες, έχουν έρθει στην επιφάνεια πολλές προσεγγίσεις. Άλλες επιπόλαιες κατά την ταπεινή μου γνώμη, άλλες αποσπασματικές.

Επίσης, μιλώντας για τις αιτίες των προβλημάτων, έχουν υπάρξει πάρα πολλές ανακρίβειες και πάρα πολλοί, θα τους χαρακτήριζα, συνειδητοί αντιπερισπασμοί, να πάμε αλλού την κουβέντα, να δώσουμε την εντύπωση ότι κάτι άλλο φταίει για αυτό το οποίο βιώνει σήμερα ο Έλληνας πολίτης.

Εγώ θα σας πω απερίφραστα και με πολύ καθαρό τρόπο ότι πιστεύω ότι δύο είναι βασικά οι μείζονες αιτίες για το πρόβλημα που σήμερα έχει η χώρα και ο Έλληνας πολίτης.

Η πρώτη αιτία είναι ότι κατέρρευσε στα χέρια αυτής της κυβέρνησης, και για να το πω ακόμη καλύτερα από τον Οκτώβριο του 2009 και μετά, κατέρρευσε το μοντέλο της εύκολης μεταπολιτευτικής ανάπτυξης.

Μιας ανάπτυξης η οποία στην πρώτη δυσκολία, που εκδηλώθηκε όχι το 2009 αλλά το 2008, στην πρώτη διεθνή δυσκολία, σήκωσε τα χέρια ψηλά. Γιατί;

Γιατί ήταν ένα μοντέλο, όπως εγώ νομίζω ότι πρέπει να χαρακτηρίζεται, εύκολης ανάπτυξης, με την έννοια πού στηριζόταν;  Στον δανεισμό , στον εξωτερικό δανεισμό, ο οποίος όσο υπήρχε μπορούσε να εξυπηρετεί ελλειμματικές δημοσιονομικές πολιτικές.

Δημοσιονομικές πολιτικές που είχαν ένα βασικό στίγμα, μια κυρίαρχη ταυτότητα, το δημοσιονομικό έλλειμμα.

Δηλαδή, το να ξοδεύεις περισσότερα από αυτά που μπορείς να εισπράξεις.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η Ελλάδα με τους πρώτους διεθνείς κραδασμούς στην πραγματικότητα να βρεθεί αντιμέτωπη με τα επίχειρα 35 ετών, μιας εύκολης δημοσιονομικής διαχείρισης, μιας εύκολης ανάπτυξης, που όμως ήταν μια ανάπτυξη σε γυάλινα πόδια , η οποία όμως βεβαίως έδωσε την ευκαιρία να φτιαχτούν εύκολες πολιτικές καριέρες.

Πολιτικές καριέρες που στηρίχθηκαν στην ευκολία του να δίνεις χαρά από αυτά που δεν έχεις.

Στην ευκολία να δίνεις χαρά και να μοιράζεις πρόσκαιρες θετικές εντυπώσεις δίνοντας από εκείνα τα οποία δεν υπάρχουν και στην πραγματικότητα ναρκοθετώντας το μέλλον των επόμενων γενιών.

Όμως, αν αυτή είναι η πρώτη μεγάλη αιτία, την οποία κανείς είναι ανιστόρητος αν την παραλείπει από την ανάλυσή του, υπάρχει και μια δεύτερη αιτία κατά τη γνώμη μου.

Και η δεύτερη αιτία είναι αυτή η παρατεταμένη αβεβαιότητα και αμφιβολία που δημιουργήθηκε και δυστυχώς συντηρείται για το αν και κατά πόσο η Ελλάδα πριν την 26^η Οκτωβρίου, θα χρεοκοπήσει ή δεν θα χρεοκοπήσει , μετά την 26^η Οκτωβρίου εάν η Ελλάδα θα μείνει ή όχι μέσα στη ζώνη του ευρώ.

Πιστεύω βαθιά, αγαπητές και αγαπητοί συνάδελφοι, ότι  αυτή η παρατεταμένη αβεβαιότητα, είναι ο ακρογωνιαίος λίθος που εξηγεί, που τεκμηριώνει , που αν θέλετε πλήρως ερμηνεύει, τα αποτελέσματα και το πρόβλημα , όπως το περιγράψαμε προηγουμένως , σε όλες του τις εκφάνσεις.

Δεν είναι μόνο οικονομική θεωρία , όσοι έχουν σπουδάσει Οικονομικά το γνωρίζουν αυτό, είναι και απλή λογική.

Ποιος θα επενδύσει, ποιος θα καταναλώσει, ποιος δεν θα σκεφτεί να αποσύρει τις αποταμιεύσεις του από τις τράπεζες, όταν ζει σε μια Οικονομία της οποίας το κυρίαρχο ερωτηματικό είναι «θα υπάρξει, δεν θα υπάρξει χρεοκοπία,  θα μείνουμε ή θα φύγουμε από το ευρώ».

Νομίζω ότι όλοι καταλαβαίνουν ότι στην πραγματικότητα και σε τελική ανάλυση αυτή η αβεβαιότητα και αυτή  η αμφιβολία που προκάλεσε τη συγκεκριμένη ανασφάλεια , είναι η βασική αιτία των δεινών που αυτή τη στιγμή στην κυριολεξία έχουν επεκταθεί στο σύνολο της ελληνικής οικονομίας και κατ’ επέκταση στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας.

Και, επίσης, σε αυτό το σημείο πρέπει να πούμε, και θέλω να το πω και με πολύ κατηγορηματικό τρόπο, ότι αγαπητές και αγαπητοί συνάδελφοι, δεν υπάρχει οικονομία στον κόσμο, από την πιο τεχνολογικά προηγμένη έως την πιο βιομηχανικά ισχυρή, που θα άντεχε δύο χρόνια να βιώνει, να ζει και να λειτουργεί μέσα σε αυτό το καθεστώς της αβεβαιότητας.

Αυτό είναι κάτι το οποίο δεν έπεσε από τον ουρανό, αυτή η αβεβαιότητα. Αυτή η αβεβαιότητα και αυτή αμφιβολία δημιουργήθηκε.

Και δημιουργήθηκε με ευθύνη όσων, μέσα στην προηγούμενη κυβέρνηση,  μέσα στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, μέσα στο ελληνικό Κοινοβούλιο και τα κόμματα της Αντιπολίτευσης και μέσα στην κοινωνία, έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους να αναβληθούν, να ανασταλούν, να μην πραγματοποιηθούν οι ριζικές αλλαγές, εκείνες οι προοδευτικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη αυτός ο τόπος  για να μπορέσει το συντομότερο δυνατό, για να μπορούσε το συντομότερο δυνατό, να στείλει παντού το μήνυμα ότι η ελληνική οικονομία είναι μια οικονομία που όχι μόνο θέλουμε, αλλά και που μπορεί να σταθεί στα πόδια της.

Μπορεί να διαχειριστεί τα δημοσιονομικά της, μπορεί να παράξει πλεονάσματα για να μπορέσει να ανταποκριθεί και στο μεγάλο, στο τεράστιο εξωτερικό της χρέος.

Αυτές είναι οι λογικές των καθυστερήσεων που οδήγησαν σε παλινωδίες, που οδήγησαν σε μπρος - πίσω, είναι σε τελική ανάλυση οι βασικοί υπαίτιοι σαν αντίληψη πολιτική , για το γεγονός ότι αυτή χώρα δεν άντεξε, και για αυτό δεν άντεξε και η προηγούμενη κυβέρνηση, να ζει πάνω σε ένα και μέσα σε ένα καθεστώς αβεβαιότητας και ανασφάλειας .

Γι΄ αυτό και τελειώνω, κύριε Πρόεδρε, λέγοντας το εξής, αγαπητές και αγαπητοί φίλοι, δεν θα ξημερώσει μια νέα μέρα για την ελληνική οικονομία, δεν θα ξημερώσει μια νέα μέρα για το πολιτικό σύστημα, εάν δεν διαπιστωθεί, εάν δεν συνομολογηθεί και στο εσωτερικό της χώρας και διεθνώς ότι, ναι τελείωσε η αμφιβολία και η αβεβαιότητα, η Ελλάδα δεν κινδυνεύει ούτε να χρεοκοπήσει ούτε να βγει από τη ζώνη του ευρώ.

Και επίσης, δεν θα ξημερώσει κατά την  ταπεινή μου γνώμη , μια νέα μέρα για το πολιτικό σύστημα, δεν θα βγει το πολιτικό σύστημα από την βαθύτατη κρίση εμπιστοσύνης και αξιοπιστίας στην οποία έχει περιέλθει, εάν δεν ενταφιαστεί με πολιτικό τρόπο, αλλά οριστικό τρόπο, η  κλασική, η κατεστημένη αντίληψη της Μεταπολίτευσης  ότι μπορούμε «άλλα να λέμε, άλλα να εννοούμε και στο τέλος άλλα να πράττουμε». Σας ευχαριστώ.