Καλημέρα σε όλους.Είμαι και εγώ παθών,καθώς είμαι κάτω των 55 και έφυγα με 25 πραγματικά έτη.Είμαι προελεύσεως ΣΜΥ,και οι μηνιαίες αποδ...
Καλημέρα σε όλους.Είμαι και εγώ παθών,καθώς είμαι κάτω των 55 και έφυγα
με 25 πραγματικά έτη.Είμαι προελεύσεως ΣΜΥ,και οι μηνιαίες αποδοχές μου
μέχρι πριν τρείς μήνες περίπου,πλην μερίσματος και ΕΚΟΕΜΣ,ήταν
1296¤.Ακολούθησε μια μείωση των 30¤μηνιαίως,και πήγα στα 1265¤.Με την
τελευταία μισθοδοσία,που λογικά ξεκίνησε η μείωση του 40%, ο μισθός μου
πήγε 1150¤.Δεν χρειάζεται να πω πολλά για το κόψιμο εντελώς από πέρισυ
των δώρων και επιδόματος αδείας,κάτω των 60 γαρ,ακολούθησε η μείωση κατά
25% του μερίσματος,και πάει λέγοντας.Θέλω,μετά από όλα αυτά,και μετά
από όλα όσα θα ακολουθήσουν να ρωτήσω τον κ υπουργό.
Σ αυτή την σχετικά
νέα ηλικία που είμαστε,έχουμε το τεράστιο βάρος αποκατάστασης των
παιδιών μας με σπουδές, ή περιμένοντας το θαύμα της εύρεσης
εργασίας.Έχετε σκεφτεί κ υπουργέ να έχεις δύο παιδιά να σπουδάζουν
μακρυά από την οικογένεια,ή στην άλλη περίπτωση, να έχουν σπουδάσει,(σ
αυτή τη φάση βρίσκομαι εγώ τώρα)και να περιμένεις το θαύμα, με δύο
ενήλικα άνεργα παιδιά,και με άνεργη σύζυγο;Τι παραπάνω πρέπει να γίνει
για να θεωρούμαι κι εγώ ευπαθής κοινωνική ομάδα; Οταν δεν υπάρχουν άλλοι
οικονομικοί πόροι,αφού το περιορισμένο εφάπαξ που έλαβα,καταναλώθηκε
μέχρι τελευταίας δεκάρας για τις σπουδές των δύο παιδιών μου,ΠΩΣ θα
μπορέσω-όχι να ζήσω καλά-αλλά απλώς να επιβιώσω όταν,πληρόνοντας το
δάνειό μου και όποιες άλλες οικονομικές υποχρεώσεις,ο μισθός από τις 15
του μήνα εξανεμίζεται και υπολογίζουμε τα πάντα με το σταγονόμετρο για
να φτάσουμε στις 24 του μήνα να πληρωθούμε;Πώς θα νοιώθατε κ υπουργέ
εσείς όταν τα παιδιά σας 26 και 24 ετων θέλαν να βγούν έξω μόνο μία
ημέρα της εβδομάδας,το Σάββατο,και δεν είχατε να τους δώσετε πάνω από 5¤
το καθένα;Αυτό κάνω εγώ και κλαίω κρυφά από μέσα μου γιατί λυπάμαιγια
το ανύπαρκτο μέλον των παιδιών μου,λυπάμαι για τα χαμένα τους όνειρα και
ελπίδες.Ότι μπόρεσα να στερηθώ,για να μή νοιώσουν έλλειψη τα παιδιά
μου,το στερήθηκα.Έκοψα το τσιγάρο έκοψα το ταβερνάκι που πήγαινα έστω
και δυο τρείς φορές το μήνα,έκοψα κάθε προσωπικό μου παραπανήσιο
έξοδο,και εγω και η σύζυγός μου.Τί άλλο να κάνουμε,να σταματήσουμε να
τρώμε και να αναπνέουμε;Αν χρειαστεί θα το κάνουμε κι αυτό.Ετσι
κατάντησε να ζεί ένας στρκός, που για 25 ολόκληρα χρόνια,δεν έδωσε την
παραμικρή αφορμή για σχόλια από τους προισταμένους του και που στερήθηκε
πολλές φορές την οικογένειά του για χάρη της πατρίδος,Και τώρα
ανταμείβεται "αναλόγως".Συγνώμη από τους αναγνώστες αν έγινα κουραστικός με τα προσωπικά μου,αλλά κάπου έπρεπε να τα πω να νοιώσω λίγο καλύτερα,και για να πληροφορηθούν ορισμένοι κακώς ενημερωμένοι για το πως ζούν οι στρκοί.
Αναγνώστης
