"Εκτός από το άμεσο πρόβλημα ασφάλειας του Ισραήλ, τίθεται και το ηθικό ερώτημα, αν πράγματι υπάρχει ιστορικό δικαίωμα δημιουργία...
"Εκτός από το άμεσο πρόβλημα ασφάλειας του Ισραήλ,
τίθεται και το ηθικό ερώτημα, αν πράγματι υπάρχει ιστορικό δικαίωμα δημιουργίας
ανεξάρτητης αραβικής ‘Παλαιστίνης’ στην περιοχή"
άποψη του Ραββίνου Μορντεχάϊ Φριζή
Πολλοί θεωρούν πως αν δημιουργούταν στη Δ. Όχθη και Γάζα κράτος Παλαιστίνης, αυτό θα έλυνε δια μαγείας το μεσανατολικό.
Και όμως, η δημιουργία ενός τέτοιου κράτους, θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη ακόμα αιματοχυσία στην περιοχή. Νωπές είναι ακόμη οι μνήμες των Ισραηλινών πολιτών από την ανελέητη ρίψη ρουκέτων από τη λωρίδα της Γάζας, στην οποία κυριαρχεί αποκλειστικά η Χαμάς. Και για όποιον θυμάται, η άνοδος της Χαμάς έγινε εφικτή, μόνο όταν το Ισραήλ αποχώρησε μονομερώς μέσα από όλη τη λωρίδα της Γάζας.
Η λωρίδα αυτή δεν είναι αυτόνομο κράτος, και όμως αυτό δεν εμπόδισε να εξοπλιστεί σαν αστακός, κάτω από τα μάτια των διεθνών οργανισμών. Πόσο μάλλον, πως αν δημιουργηθεί ένα ανεξάρτητο ‘παλαιστινιακό’ κράτος, ο διεθνής έλεγχος θα είναι ακόμα λιγότερος, αφήνοντας έτσι την μετατροπή του κράτους αυτού σε ένα φυτώριο τρομοκρατίας, που θα χώνει βαθειά τα φαρμακερά αγκάθια του μέσα στο εβραϊκό κράτος...
Εκτός από το άμεσο πρόβλημα ασφάλειας του Ισραήλ, τίθεται και το ηθικό ερώτημα, αν πράγματι υπάρχει ιστορικό δικαίωμα δημιουργίας ανεξάρτητης αραβικής ‘Παλαιστίνης’ στην περιοχή, την στιγμή μάλιστα που οι άραβες δεν κρύβουν πως ένα τέτοιο βήμα, αποτελεί την αρχή για την καταστροφή της λεγόμενης ‘σιωνιστικής οντότητας’.
Iστορικά δεν δύναται να συνδέει κανείς τους αρχαίους λαούς της Χαναάν, τους αρχαίους Φιλισταίους, ή τους Σαμαρείτες με τους σύγχρονους Άραβες «παλαιστίνιους». Όλοι οι παραπάνω αρχαίοι λαοί (εκτός των ολιγάριθμων σήμερα Σαμαρειτών), χάθηκαν, αφομοιώθηκαν ή μεταλλάχτηκαν στην πάροδο των αιώνων, και δεν προέρχονται άλλωστε από τον εθνάρχη των αραβικών φυλών, τον Ισμαέλ. Η μόνη ιστορική σχέση των «παλαιστινίων» με το αρχαίο παρελθόν της γης του Ισραήλ, είναι συνδεδεμένη με τους νομάδες απόγονους του Ισμαέλ, οι οποίοι στην αρχαιότητα ποτέ δεν δημιούργησαν ένα ξεχωριστό αυτόνομο αραβικό παλαιστινιακό κράτος. Η απεγνωσμένη προσπάθεια να τους συνδέσει κανείς με τόσους διαφορετικούς μεταξύ τους λαούς και υποτιθέμενους προγόνους φανερώνει από μόνη της, την έλλειψη μιας αληθινής ιστορικής βάσης, και θυμίζει κατά πολύ την άκυρη προσπάθεια των Σκοπιανών να αποδείξουν πως είναι απόγονοι του Μ.Αλεξάνδρου και των αρχαίων Μακεδόνων.
Προκειμένου όμως να πέσουν μια και καλή οι μάσκες του «παλαιστινιακού» ψεύδους και μύθου, αξίζει να ανατρέξει κανείς σε δηλώσεις των ίδιων των ηγετών του «παλαιστινιακού αγώνα» σχετικά με τις ρίζες και την καταγωγή τους. Ιδού μερικές από αυτές:
1) Το 1946 ο γνωστός τότε Αμερικανοάραβας ιστορικός Φίλιπ Χίττι, προσπαθόντας να αποτρέψει την απόφαση των Ηνωμένων Εθνών για δημιουργία δύο κρατών στην περιοχή, δήλωσε μπροστά στην Αγγλο-Αμερικανική Συνέλευση: «Δεν υπήρχε ποτέ ‘Παλαιστίνη’ στην ιστορία, ποτέ μα ποτέ».
2) Στο 1ο Κονγκρέσο Μουσουλμανικών και Χριστιανικών φορέων που έγινε στην Ιερουσαλήμ, το Φεβρουάριο του 1919 σχετικά με την εθνική «παλαιστινιακή» ταυτότητα αποφασίστηκε: «Θεωρούμε την Παλαιστίνη ως μέρος της Αραβικής Συρίας, ως αναπόσπαστο κομμάτι της. Είμαστε ενωμένοι με αυτήν [την Συρία] με δεσμούς εθνικούς, θρησκευτικούς, γλωσσολογικούς, φυσικούς, οικονομικούς και γεωγραφικούς».
3) Το 1937 ο ντόπιος άραβας ηγέτης Αούνι Μπέϊ Αμπντούλ Χάντι δήλωσε μπροστά στην Συνέλευση Πιίλ: «Δεν υπάρχει κράτος με το όνομα ‘Παλαιστίνη’! Τη ονομασία ‘Παλαιστίνη’ την δημιούργησαν οι ίδιοι οι Σιωνιστές! Ποτέ δεν υπήρξε Παλαιστίνη στη Βίβλο. Η χώρα μας για αιώνες ήταν τμήμα της Συρίας».
4) Το 1977 σε συνέντευξη του στην ολλανδική εφημερίδα ‘Τροβ’, ο τρομοκράτης και ηγετικό στέλεχος της PLO, Ζουαγιέρ Μουχασίν δήλωσε: «Ο παλαιστινιακός λαός δεν υφίσταται. Η ιδέα δημιουργίας παλαιστινιακού κράτους είναι ένα νέο όπλο στον συνεχόμενο πόλεμο ενάντια στο Ισραήλ και στοχεύει επίσης στην αραβική ενότητα. Σύμφωνα με τη πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα στους παλαιστίνιους Σύριους, και τους παλαιστίνιους Ιορδανούς ή Λιβανέζους. Μόνο εξαιτίας πολιτικών και τακτικών στόχων, δηλώνουμε σήμερα για ύπαρξη παλαιστινιακού λαού, διότι το εθνικό καλό όλων των Αράβων απαιτεί την δημιουργία μιας ξεχωριστής παλαιστινιακής οντότητας και ταυτότητας, προκειμένου να λειτουργεί ως αντίβαρο ενάντια στον Σιωνισμό. Από πλευρά τακτικής, η Ιορδανία, η οποία έχει ήδη οριοθετημένα σύνορα, δεν μπορεί να επιζητήσει κυριαρχία στη Γιάφα και τη Χάϊφα. Όμως, εγώ ως Παλαιστίνιος, μπορώ να διεκδικήσω τη Χάϊφα, τη Γιάφα, την Μπεερ Σέβα και την Ιερουσαλήμ...Αφού καταφέρουμε να πετύχουμε κυριαρχία πάνω σε όλη την Παλαιστίνη, απαγορεύεται να καθυστερήσουμε ούτε για μια στιγμή την ένωση εκ νέου της Παλαιστίνης με την Ιορδανία».
5) Το 1987 σε παναραβική συνδιάσκεψη στο Ραμπάτ Αμόν, ο τότε πρόεδρος της Συρίας Άσαντ δήλωσε: «Κράτος με το όνομα ‘Παλαιστίνη’ δεν υπήρξε ποτέ». Και τότε ο βασιλιάς της Ιορδανίας Χουσεϊν του απάντησε: «Η εμφάνιση της εθνικής παλαιστινιακής οντότητας πραγματοποιήθηκε προκειμένου να δωθεί μια απάντηση στη θέση του Ισραήλ πως η Παλαιστίνη είναι εβραϊκή».
6) Το 1970, ο ίδιος ο Γιασέρ Αραφάτ δήλωσε: «Το ζήτημα των συνόρων δεν μας ενδιαφέρει. Από την αραβική σκοπιά δεν πρέπει να μιλάμε για σύνορα. Η Παλαιστίνη δεν είναι παρά μια σταγόνα μέσα στον τεράστιο [αραβικό] ωκεανό. Η εθνότητα μας είναι η αραβική εθνότητα, η οποία απλώνεται από τον αντλαντικό ωκεανό μέχρι και την Ερυθρά θάλασσα, και ακόμα πιο πέρα». Όταν μάλιστα ο Αραφάτ ήταν στην Ιορδανία δήλωσε στην Ιταλίδα δημοσιογράφο Οριένα Φαλάτζι πως η PLO πολεμάει το Ισραήλ στο όνομα και τη χάρη του παν-αραβισμού και πως για αυτόν η Ιορδανία είναι η Παλαιστίνη.
7) Το 1956 ο πρώτος πρόεδρος της PLO, Άχμεντ Σούκρι, ως εκπρόσωπος της αραβικής λίγκας δήλωσε στον ΟΗΕ: «Είναι γνωστό σε όλους πως η Παλαιστίνη δεν είναι τίποτε άλλο παρά η νότια Συρία».
Οι ίδιοι λοιπόν οι «παλαιστίνιοι» παραδέχονται πως όντως ποτέ δεν υπήρξε ούτε Παλαιστίνη, ούτε παλαιστινιακός λαός, πως είναι αναπόσπαστο κομμάτι του αραβικού έθνους, και πως δεν τους ενδιαφέρει η ανεξαρτησία, παρά μόνο η καταστροφή του ενός και μοναδικού στον κόσμο εβραϊκού κράτους , του κράτους του Ισραήλ!
Το δημογραφικό πρόβλημα του Ισραήλ, είναι όντως υπαρκτό! Στον Σιωνισμό υπάρχουν βασικά τρεις αποκλείσεις: ο σοσιαλιστικός Σιωνισμός, ο ρεβιζιονιστικός εθνικός Σιωνισμός και ο θρησκευτικός Σιωνισμός. Οι δύο πρώτες αποκλείσεις σκεφτόμενες με τη λογική του ‘τώρα’ κατευθύνονται στη ‘λύση’ που προτείνεις, στη δημιουργία ‘παλαιστινιακού’ κράτους… Υπάρχει όμως και εδώ μια παγίδα: Όταν αύριο -Θεός φυλάξει, κατά τη γνώμη μου- υπάρξει ένα ανεξάρτητο αραβικό `παλαιστινιακό’ κράτος, ‘καθαρό’ από κάθε Εβραίο, όπως διατυμπανίζουν ακόμη και οι ‘μετριοπαθείς’ της Φάταχ (το σύμβολο της ακόμα και σήμερα εμπεριέχει όλο το κράτος του Ισραήλ, εκτός του Γκολάν…), τί θα γίνει με τους Ισραηλινούς Άραβες της Γαλιλαίας και της Νέγκεβ, οι οποίοι δηλώνουν ‘παλαιστίνιοι’ και ήδη από τώρα απαιτούν ή παραχώρηση αυτονομίας και σε αυτούς, ή μετατροπή του εβραϊκού κράτους, σε κράτος διεθνιστικό, χωρίς κανένα εβραϊκό χαρακτήρα..
Όποιος υποστηρίζει τη δημιουργία ενός τέτοιου κράτους, με άλλα λόγια, εσκεμμένα ή μη, άμεσα ή έμμεσα υποστηρίζει την εξαφάνιση του Ισραήλ. Ακόμα και η πρόταση για δημουργία ενός ενιαίου κράτους ή μιας ουτοπικής ομοσπονδίας στοχεύει στην εξαφάνιση κάθε εβραϊκού χαρακτήρα από το κράτος αυτό, τη ώρα που ήδη υπάρχουν 22 αραβικά και μουσουλμανικά κράτη! Αφού έτσι και αλλιώς οι «παλαιστίνιοι» αισθάνονται τμήμα της Συρίας, της Ιορδανίας και του παν-αραβισμού, ας δημιουργήσουν αυτόνομο δικό τους κράτος εκεί, και όχι στα αρχαία εβραϊκά εδάφη της μικρής έτσι και αλλιώς γης του Ισραήλ. Και σύμφωνα με τη αίωνια θεϊκή υπόσχεση στους Πατριάρχες του εβραϊκού λαού διαμέσου της Βίβλου, του βιβλίου της αλήθειας, η γη του Ισραήλ και η Ιερουσαλήμ θα ανήκουν για πάντα στο λαό του Ισραήλ, ο οποίος μετά από 2300 περίπου χρόνια εξορίας γύρισε και πάλι στην αρχαία του κοιτίδα!
