Το έγκλημα της σφαγής αμάχων στο Δίστομο το 1944 δεν ήταν πολεμική πράξη όπως ισχυρίζεται η υπεράσπιση των Γερμανών αλλά έγκλημα κατά ...
Το έγκλημα της σφαγής αμάχων στο Δίστομο το 1944 δεν ήταν
πολεμική πράξη όπως ισχυρίζεται η υπεράσπιση των Γερμανών αλλά έγκλημα
κατά της ανθρωπότητας και στο δικαστήριο της Χάγης μαζί με τους Ιταλούς
οι κάτοικοι του Διστόμου περιμένουν δικαίωση.
« Οι 218 σφαγιασθέντες κάτοικοι του Διστόμου, ανάμεσά
τους και 57 παιδιά κάτω των 17 ετών, μπορεί κανείς να ισχυριστεί οτι
...φορούσαν στρατιωτικές στολές και κρατούσαν όπλα;
Διότι μόνο έτσι θα μπορούσαν οι Γερμανοί νομικοί να ισχυριστούν οτι
έκαναν, δήθεν, πολεμική πράξη κατα των στρατευμάτων κατοχής των ναζί το
1944. Απλά ήταν ένα στιγερό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας!
Πολύ περισσότερο που 1 στους 4 νεκρούς ήταν αβάπτιστα μωρά λίγων μηνών,παιδάκια , άγουροι έφηβοι ».
Πολύ περισσότερο που 1 στους 4 νεκρούς ήταν αβάπτιστα μωρά λίγων μηνών,παιδάκια , άγουροι έφηβοι ».
Με αυτά τα λόγια υποστήριξε ο Διστομίτης δικηγόρος Μιλτιάδης Σφουντούρης την θέση ότι η Σφαγή του Διστομου το 1944 ήταν εγκλημα κατά της ανθρωπότητας και όχι πολεμική πραξη όπως ισχυρίζεται η γερμανική πλευρά στη Χάγη.
Ο γραμματέας της Πανελλήνιας Ένωσης
Θυμάτων Ναζιστικής Κατοχής.Μιλτιάδης Σφουντούρης που εκπροσωπώντας και
τον πολιτισμικό Σύλλογο Διστόμου βρίσκεται στη Χάγη μαζί με τον Πρόεδρο
της Ενωσης Βασίλη Καρκούλια,συμμετείχαν σε επιστημονικό Συμπόσιο που
διοργανώθηκε στο Πανεπιστήμιο της Χάγης από το Ινστιτούτο για τα
Συνταγματικά και ΑνθρώπιναΔικαιώματα και στο περιθώριο των εργασιών
συνομίλησαν με επιστήμονες,δημοσιογράφους και δικηγόρους απο τη Γερμανία
και την Ιταλία που υποστηρίζουν την υπόθεση των αποζημιώσεων.
Το θέμα του Συμποσίου ήταν «Αποζημιώσεις λόγω μαζικών παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Σύγχρονες εξελίξεις και προκλήσεις σχετικά με την ετεροδικία του κράτους
«Εμείς ζητάμε», είπε ο Σφουντούρης, «να εκτελεστεί η απόφαση των
ελληνικών και των ιταλικών δικαστηρίων. Η ετεροδικία κάμπτεται όταν
πρόκειται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας».
Η Γερμανία, όπως είναι γνωστό, προσέφυγε
στη Χάγη επιδιώκοντας την καταδίκη της Ιταλίας, επειδή θεωρεί ότι τα
ιταλικά δικαστήρια, μησεβόμενα την ετεροδικία της Γερμανίας, έχουν
εγκρίνει κατασχέσεις περιουσιακών στοιχείων του γερμανικού
δημοσίου,αναφορικά με θύματα του ναζισμού στην Ιταλία, και του
Πρωτοδικείου Λιβαδειάς,που επικυρώθηκε από τον Άρειο Πάγο και επιδίκασε
28 εκατομμύρια ευρώ στα θύματατου Διστόμου.
Όπως τόνισαν οι εκπρόσωποι της ιταλικής
πλευράς, δεν μπορεί να τεκμηριωθεί ετεροδικία για εγκλήματα κατά της
ανθρωπότητας, αφού υποστήριξαν ότι ηετεροδικία υφίσταται μόνο για την
επίλυση διαφορών μεταξύ κρατών.
Τόνισαν δε ότι τα εγκλήματα πολέμου
δικάζονται από τα δικαστήρια και δεν λύνονται μέσω των διεθνών συμβάσεων
και ως τέτοια θεωρούνται τα εγκλήματα, που διέπραξαν τα ναζιστικά
στρατεύματα.-
