Για την επέκταση της αντιαρματικής τάφρου στον Έβρο είχαμε γράψει στην Π&Δ/ΙΔ στον τεύχος Ιουνίου. Αν και τα έργα ήταν γνωστά στου...
Για την επέκταση της αντιαρματικής τάφρου
στον Έβρο είχαμε γράψει στην Π&Δ/ΙΔ στον τεύχος Ιουνίου. Αν και τα
έργα ήταν γνωστά στους «παροικούντες στην Ιερουσαλήμ», τα είχε
δημοσιοποιήσει για πρώτη φορά ο τότε υπουργός Εθνικής Άμυνας Ευάγγελος
Βενιζέλος στα τέλη του περασμένου Μαΐου στην Βουλή.
Η τάφρος, που είχε κατασκευαστεί πριν από
αρκετές δεκαετίες, κάλυπτε μόνο τα σημεία των προγεφυρωμάτων, όπου
θεωρείτο ότι υπήρχε και ο μεγαλύτερος κίνδυνος εύκολης προέλασης, καθώς
υπήρχαν τουρκικές δυνάμεις πέραν του Έβρου ποταμού. Η σκοπιμότητα
επέκτασης της τάφρου και σε άλλα σημεία στην μεθόριο υπήρχε εδώ και
αρκετά χρόνια, ειδικά μετά την απόφαση της Άγκυρας για την ενίσχυση των
μέσων διάβασης ξηρών και υδάτινων κολλημάτων...
Η απόφαση τελικά λήφθηκε και επισπεύστηκε
μάλιστα υπό το πρίσμα της εξελισσόμενης κατάστασης στις ΕΔ και ειδικά
στον ΕΣ. Υλοποιείται μάλιστα από τις μονάδες Μηχανικού που εργάζονται
πραγματικά πολύ πέρα από το όποιο καθήκον και με πραγματική αυταπάρνηση.
Στις φωτογραφίες μέρος των εκτελούμενων έργων που αποτελεί και
προσπάθεια εγγυοβελτιωτικών έργων σε παραποτάμιες περιοχές αλλά και
φράκτες για την είσοδο παράνομων μεταναστών από την πρόσφατη επιθεώρηση
του ΑΓΕΣ στην περιοχή (φωτογραφίες ΓΕΣ).
Η αντιαρματική τάφρος σαν ξηρό κώλυμα
έχει τον επιχειρησιακό σκοπό να ανακόψει την ταχύτητα ελιγμού
τεθωρακισμένων και μηχανοκίνητων δυνάμεων παρεμβάλλοντας ένα φυσικό
εμπόδιο. Στο σημείο εκείνο θα πρέπει να υπάρξει ζεύξη του κωλύματος,
όπου όμως δημιουργείται «στένωση» και συσσώρευση εχθρικών δυνάμεων που
μπορούν τότε να σφυροκοπηθούν, κυρίως με πυροβολικό όπως και με
αεροπορία. Επιπλέον η προσβολή των μέσων σύζευξης-άρσης του κωλύματος,
μπορεί να δημιουργήσει επιπλέον καθυστέρηση στον εχθρό ή και να τον
αναγκάσει να αλλάξει τον σχεδιασμό του ανακουφίζοντας και
απελευθερώνοντας φίλιες δυνάμεις. Οι φωτογραφίες που ακολουθούν είναι
μάλλον διάσημες και αφορούν την ανακοπή της προέλασης συριακών
τεθωρακισμένων στα υψίπεδα του Γκολάν στον πόλεμο του Yom Kippur το
1973. Παρά τις τεχνολογικές εξελίξεις από τότε, οι τάφροι έχουν ακόμη
επιχειρησιακή αξία αλλά σε καμιά περίπτωση δεν αποτελούν πανάκεια.
Στην άλλη «πλευρά του λόφου» βέβαια το τουρκικό αντίδοτο είναι διπλό.
Αφ΄ενός υπάρχει ο μεγάλος αριθμός
γεφυροφόρων αρμάτων Leguan που έχει παραγγείλει ο τουρκικός στρατός και
παραλαμβάνονται εδώ και μήνες με το σύνολό τους φυσικά να καταφτάνει
στον Έβρο. Οι γέφυρες των Leguan μπορούν να ζεύξουν κώλυμα ανοίγματος 24
μέτρων. Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι τα προϋπάρχοντα κομμάτια της
τάφρου είχαν κατασκευαστεί για να αντιμετωπίσουν παλαιότερα γεφυροφόρα
άρματα που μπορούσαν να ζεύξουν ανοίγματα 18 μέτρων. Έτσι επεκτείνονται
ήδη και αυτά σε άνοιγμα άνω των 30 μέτρων. Υπάρχει βέβαια πάντα τρόπος
ζεύξεις οποιουδήποτε κωλύματος με την χρήση πολλαπλών γεφυρών, αλλά οι
καθυστερήσεις σε μια προέλαση υπό τα πυρά του πυροβολικού μπορεί να
είναι πάντα μοιραίες.
Ο άλλος κίνδυνος στην Έβρο προέρχεται
φυσικά από τα συστήματα ζεύξης υδάτινων κωλυμάτων SYHK της τουρκικής
FNSS με αυτοκινούμενα πλωτά οχήματα που δημιουργούν γέφυρες με πολύ
μεγάλη ταχύτητα και κυρίως ακόμη και σε ποτάμια με μεγάλη ταχύτητα ροής
των νερών.
Και στις δυο περιπτώσεις, απάντηση είναι
μόνο το πυροβολικό (και ίσως η αεροπορία με όπλα μακρού πλήγματος) αλλά
και για τα δυο θα υπάρξουν επιπλέον αναρτήσεις αλλά και δημοσιεύσεις
στην Π&Δ/ΙΔ.
