Το στερεότυπο του μέσου Έλληνα για την Ουκρανία δεν είναι και το πλέον θετικό, ενώ είναι συνδεδεμένο με άλλου είδους… εξαγωγές από αυτές...
Το στερεότυπο του μέσου Έλληνα για την Ουκρανία δεν είναι και το
πλέον θετικό, ενώ είναι συνδεδεμένο με άλλου είδους… εξαγωγές από αυτές
που θα αναπτύξουμε στη συνέχεια…
Είναι πραγματικά αποκαρδιωτικό να διαπιστώνει κανείς ότι μια χώρα που
φλερτάρει και αυτή με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (IMF) διαθέτει
άκρως αξιόλογη αμυντική βιομηχανία και προβαίνει σε εξαγωγές για το 2010
που ανέρχονται στο ένα δισεκατομμύριο δολάρια.
Δυστυχώς,
εμείς στην Ελλάδα, στον τομέα της αμυντικής βιομηχανίας τέτοια νούμερα
τα βλέπουμε πλέον μόνο στο… συσσωρευμένο χρέος ορισμένων εταιριών, όπως
για παράδειγμα τα ΕΑΣ (1,2 δισεκατομμύρια ευρώ χρέος), ενώ η παραγωγική
δραστηριότητα περιορίζεται σε ψίχουλα…
Κι όλα αυτά για μια χώρα που διαθέτει εξαιρετικά μυαλά και
επιστήμονες, αλλά και σχέδια και πρωτοβουλίες ιδιωτών οι οποίες έμεναν
πάντοτε στη μέση διότι ουδέποτε αγκαλιάστηκαν από το άθλιο ελληνικό
Δημόσιο που μας κληρονόμησε η Μεταπολίτευση και όλοι αυτοί που φρόντισαν
να κεφαλαιοποιήσουν την εντός ή εκτός εισαγωγικών αντιστασιακή απέναντι
στη χούντα δράση τους, καθήμενοι στο «σβέρκο» της χώρας για τέσσερις
δεκαετίες κατορθώνοντας να την αποτελειώσουν. Απέδειξαν ότι στην ουσία
δεν ήταν παρά κηφήνες ολκής, παρασιτικά στοιχεία της κοινωνίας τα οποία
«πότισαν» με την αρρωστημένη νοοτροπία τους την ελληνική κοινωνία,
αποκοιμίζοντάς την, με τα αποτελέσματα να τα «εκταμιεύουμε» σήμερα…
Το σαμποτάζ – κυριολεκτικά – ενίοτε ερχόταν εκ των έσω, αφού ένα
ελληνικό προϊόν ή η απόκτηση σοβαρής τεχνογνωσίας από κάποιος άλλο
κάποιου ξένου προμηθευτή πιο πρόθυμου να δώσει τεχνογνωσία από ότι οι
αποκαλούμενες ως «παραδοσιακές προμηθεύτριες χώρες» (ονόματα δε λέμε
υπολήψεις δεν θίγουμε…), θα έκλεινε τη στρόφιγγα της στρατιάς διαφόρων
παρασιτικών στοιχείων που εξακολουθούν να κινούνται στο χώρο της
βιομηχανίας και παρασιτεί σε βάρος του δημοσίου χρήματος επί πολλά έτη
συλλέγοντας… μίζες και καταδικάζοντας την ελληνική ανάπτυξη… σε
υπανάπτυξη. Δυστυχώς, συνένοχοι σε αυτό το διαχρονικό έγκλημα δεν ήταν
μόνο τα συγκεκριμένα παράσιτα και διεφθαρμένοι πολιτικοί, αλλά και
ένστολοι. Ας ελπίσουμε ότι έχει έρθει η ώρα να αναδειχθούν υγιείς
δυνάμεις των οποίων το όραμα δεν θα είναι η παρασιτική σε βάρος της
κοινωνίας διαβίωση, αλλά η δουλειά, η σκέψη, η έρευνα, η ανάπτυξη, η
εφαρμογή και τα προϊόντα.
Την
είδηση που αποτέλεσε αφορμή του σχόλιου τη δημοσίευσε η ουκρανική
έκδοση της επιχειρηματικής – οικονομικής εφημερίδας Kommersant-Ukraine
που καταγράφει τις εξαγωγές του οργανισμού που εποπτεύει τις εξαγωγές
στον τομέα της αμυντικής βιομηχανίας, την κρατική εταιρία
Ukrspetsexport. Για την Ιστορία, το ακριβές ποσό των εξαγωγών οπλικών
συστημάτων ανήλθε στα 956,7 εκατομμύρια δολάρια.
Κύριες αγορές είναι οι χώρες της Αφρικής (κυρίως το Σουδάν και η
Δημοκρατία του Κονγκό) όπου πωλήθηκαν συνολικά 250 άρματα μάχης T-55 και
T-72, πολλαπλούς εκτοξευτές ρουκετών τύπου Grad, αυτοκινούμενα πυροβόλα
των 122 χιλιοστών 2S1 Gvozdika και τα αντίστοιχα των 152 χιλιοστών 1S3
Akatsia, πυροβόλα D-30, όλμους των 82 χιλιοστών και περίπου 10.000
τυφέκια AK-47 Kalashnikov.
Πούλησε ακόμα η Ουκρανία ένα άρμα μάχης T-80BV που είχε κατασκευαστεί
το 1985 στις Ηνωμένες Πολιτείες και πυραύλους αέρος-αέρος που
χρησιμοποιούν τα μαχητικά MiG της Λιβύης στην Ιταλία. Τα συστήματα αυτά
προφανώς πωλήθηκαν στη Δύση για λόγους μελέτης και εκπαίδευσης εκ μέρους
των Ενόπλων Δυνάμεων των αγοραστριών χωρών.
Υπάρχουν βέβαια και οι φωνές που αμφισβητούν αυτά τα στοιχεία. Ουσία
παραμένει ότι και λίγο μικρότερο να είναι το μέγεθος των εξαγωγών η
ουσία δεν αλλάζει. Και μπορεί το σοβιετικό παρελθόν της Ουκρανίας να της
κληρονόμησε τεχνογνωσία, φρόντισε όμως να την αξιοποιήσει και να την
εξελίξει. Κι αν δεν μας αρέσει το παράδειγμα της Ουκρανίας, ας δούμε τις
συμβαίνει στη γειτονιά μας και τη δραστηριότητα που αναπτύσσουν χώρες
όπως η Βουλγαρία και η Σερβία…
Και μια τελευταία σκέψη: πριν λίγες ώρες, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης
συγκάλεσε σύσκεψη για την κατάσταση στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη. Μήπως
να έπαιρνε την πρωτοβουλία ο Παναγιώτης Μπεγλίτης, ο οποίος αν μη τι
άλλο επιθυμεί να βρει τον τρόπο να προσφέρει, να συνεισφέρει στην αλλαγή
της κατάστασης και της νοοτροπίας και να πράξει το ίδιο για την
αμυντική βιομηχανία; Από τους μικρότερους έως τους μεγαλύτερους; Είναι
βέβαιο ότι πολλά θα ακούσει που θα του κινήσουν το ενδιαφέρον. Θα είναι
μια καλή αρχή…
http://www.defence-point.gr/news/?p=15610
