Μάθημα στρατηγικής σκέψης στην αναδιοργάνωση του Στρατού…

Μάθημα για την ελληνική πολιτική και στρατιωτική ηγεσία η οποία υποτίθεται ότι πασχίζει να αναδιοργανώσει το στράτευμα, θα μπορούσε να ...

Μάθημα για την ελληνική πολιτική και στρατιωτική ηγεσία η οποία υποτίθεται ότι πασχίζει να αναδιοργανώσει το στράτευμα, θα μπορούσε να αποτελέσει η λειτουργία του αμερικανικού Στρατού, στο ζήτημα του εκσυγχρονισμού των δυνάμεών του. Την περασμένη εβδομάδα λοιπόν, ο αμερικανικός Στρατός παρουσίασε το Σχέδιο Εκσυγχρονισμού 2012, που ουσιαστικά είναι εις βάθος επεξήγηση του πως οι αιτήσεις χρηματοδότησης θα προχωρήσουν το Στρατό μπροστά στο να εξοπλιστεί ως δύναμη του 21ου αιώνα.

 

Όπως είναι λογικό το σχέδιο παρουσιάζει τις προτεραιότητες και τα προγράμματα που θα βοηθήσουν στην επίτευξη του στρατηγικού στόχου, όπως είναι τα βήματα που πρέπει να ακολουθηθούν και οι θεσμικές αλλαγές που πρέπει να γίνουν για να υπάρξει η μεγιστοποίηση του οφέλους από τον εξοπλισμό των στρατιωτών.

Όπως δήλωσε ο ταξίαρχος Έντουαρντ Ντόνελι, διευθυντής Διακλαδικών και Μελλοντικών Προγραμμάτων, «το στρατηγικό περιβάλλον που πιστεύουμε ότι θα αντιμετωπίσουμε το πρώτο μισό του 21ου αιώνα, χαρακτηρίζεται από τέσσερα πράγματα: συνεχείς συγκρούσεις, αβεβαιότητα για το επιχειρησιακό περιβάλλον, μειωμένη πρόσβαση στις πρώτες ύλες και αυξημένο κόστος εργασίας και υλών. Πρέπει να τεθούν προτεραιότητες για τα χαρακτηριστικά της δύναμης που θα επιχειρήσει σε αυτό το περιβάλλον και έπειτα χρειάζεται να αναπτυχθεί, να εγκριθεί και να καθοριστούν οι προδιαγραφές για τον εξοπλισμό που χρειάζεται αυτή η δύναμη ώστε να είναι επιτυχής σε αυτό το περιβάλλον.»

Το σχέδιο του Στρατού περιγράφει τρεις κύριες προτεραιότητες που είναι αλληλο-συσχετιζόμενες. Αυτές είναι:
> δικτύωση της δύναμης
> προστασία και ενίσχυση των στρατιωτών
> αποτροπή και νίκη κατά των υβριδικών απειλών.

Σύμφωνα με τον ταξίαρχο Ντόνελι, η δικτύωση της δύναμης επιτρέπει την ανταλλαγή πληροφοριών από το επιτελείο μέχρι το στρατιώτη. Για την προστασία και ενίσχυση των στρατιωτών, όλα ξεκινούν από το γεγονός ότι ο στρατιώτης είναι η κυρίαρχη δύναμη στο πεδίο της μάχης, οπότε πρέπει να προστατευθεί και να ενισχυθεί με τα μέσα της δικτύωσης.

Επιπλέον των γενικών προτεραιοτήτων, ο εκσυγχρονισμός «δείχνει» επτά συστήματα που είναι άκρως απαραίτητα για την επιτυχία στις τρέχουσες και μελλοντικές επιχειρήσεις. Αυτά τα συστήματα είναι:

> Διακλαδικός τακτικός ασύρματος, που θα προσφέρει ταυτόχρονα λήψη/μετάδοση δεδομένων, βίντεο και ήχου στους πεζούς στρατιώτες, στα αεροσκάφη και τα πλοία.
Τακτικό Δίκτυο Πληροφοριών Μαχητή, που θα είναι ο σπονδυλική στήλη των ευρυζωνικών τηλεπικοινωνιών των επιχειρησιακών δυνάμεων.
> Το Χερσαίο Όχημα Μάχης.
> Το Κοινό Διαμοιραζόμενο Χερσαίο Σύστημα Στρατού, που θα παρέχει στοιχεία πληροφοριών, παρατήρησης και αναγνώρισης στις αερομεταφερόμενες και χερσαίες πλατφόρμες αισθητήρων.
> Διακλαδικές Πλατφόρμες Διοίκησης Μάχης, που θα δίνει δυνατότητες διοίκησης κι ελέγχου στις διεσπαρμένες δυνάμεις, σε όλα τα είδη επιχειρήσεων.
> Ολοκληρωμένη Διαχείριση Paladin, που είναι πρόγραμμα αναβάθμισης των αυτοκινούμενων πυροβόλων Paladin, για αύξηση της δυνατότητας άμεσης εκπομπής πυρών, της προστασίας δύναμης, της επιβιωσιμότητας και της επιχειρησιακής ετοιμότητας.
> Kiowa Warrior OH-58F, δηλαδή αναβάθμιση των γνωστού ελικοπτέρου με νέους αισθητήρες.

Όπως τόνισε ο ταξίαρχος Ε. Ντόνελι, το σχέδιο αντικατοπτρίζει τον τρέχον προϋπολογισμό έναντι των ρόλων, αποστολών και καθηκόντων που μπορεί πιθανόν να αντιμετωπίσει ο Στρατός στην τρέχουσα στρατηγικής, έχοντας βέβαια υπόψη τις μελλοντικές επιχειρήσεις. Ο εξοπλισμός που ζητάμε είναι μείγμα ευελιξίας σε συνάρτηση με τα οικονομικά δεδομένα.

Στόχος της παρουσίασης αυτής της είδησης είναι να γίνουν οι απαιτούμενες συγκρίσεις με τη λογική του Ελληνικού Στρατού, των Ενόπλων Δυνάμεων και της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου Άμυνας.

Κάθε επιχείρημα ότι οι Αμερικανοί έχουν άλλες δυνατότητες και δεν πρέπει να συγκρινόμαστε μαζί τους είναι παντελώς άτοπο. Πρώτον, γιατί το άρθρο αυτό παρουσιάζει μια διαδικασία λογικής σκέψης – στρατηγικής – στο ζήτημα του σχεδιασμού και εξοπλισμού δύναμης. Δεύτερον, οι ΗΠΑ αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα, με αποτέλεσμα να διακυβεύεται η κυρίαρχη θέση τους, γεγονός που έχει οδηγήσει σε σοβαρές περικοπές.

Επιπλέον, δεν προτείνουμε να αντιγράφουμε στο 100% το αμερικανικό πρότυπο, όχι μόνο γιατί δε γίνεται, αλλά γιατί οι ανάγκες μας είναι διαφορετικές. Και το κυριότερο, έχει αποδειχθεί ότι τόσα χρόνια αντιγράφουμε συχνά, ελλείψει ικανότητας να επεξεργαστούμε τα δεδομένα και τα διδάγματα, βγάζοντας ένα «ελληνικό αποτέλεσμα».

Ένα απλό ερώτημα είναι το πότε, ο Ε.Σ. γενικότερα, προχώρησε ολοκληρωμένα σε σωστό σχεδιασμό δύναμης ο οποίος να υλοποιήθηκε με συνέπεια. Και σε αυτό το θέμα η ευθύνη είναι και της στρατιωτικής και της πολιτικής ηγεσίας διαχρονικά.

Δηλαδή, πότε ο Ε.Σ. σχεδίασε μια σωστή δύναμη, προχωρώντας έπειτα στην καταγραφή των αναγκών για τον ανάλογο εξοπλισμό με τις κατάλληλες προδιαγραφές και πότε η πολιτική ηγεσία όντως υλοποίησε αυτόν τον σχεδιασμό, σεβόμενη τις ανάγκες του επιτελείου (και των λοιπών επιτελείων γενικότερα). Πλην λίγων εξαιρέσεων, αγοράστηκαν ή ξεκίνησαν οι διαδικασίες και δεν αγοράστηκαν συστήματα που δεν είχαν καμία σχέση με τις ανάγκες του Ε.Σ. και ήταν απλά «πολιτική απόφαση».

Μόνιμη επωδός της πολιτικής ηγεσίας, είτε υπέγραφε συμβάσεις είτε όχι, ήταν η έλλειψη χρημάτων. Κι αφού υπήρχε η έλλειψη χρημάτων γιατί δεν προχώρησαν σε αγορά μεταχειρισμένων συστημάτων, προκειμένου να συμπιεστεί το κόστος, καλύπτοντας έτσι το πρόβλημα της αριθμητικής επάρκειας; Και φυσικά η πολιτική ηγεσία δεν έδειξε να κατανοεί ή να μη θέλει να κατανοήσει, ή να μη γνώριζε καθόλου (αν και θεωρητικά αδύνατο δεδομένου ότι η πολιτική ηγεσία επιλέγει αρχηγούς επιτελείων και με βάση τα επαγγελματικά τους προσόντα, κι επιπλέον ο κάθε υπουργός/υφυπουργός διαθέτει συμβούλους «ειδικούς» στα στρατιωτικά θέματα) ότι η ισχύς ενός στρατεύματος δεν είναι ο αριθμός των πλατφορμών, αλλά και μεταξύ αρκετών άλλων, η διαθεσιμότητα, οι αισθητήρες, τα σύγχρονα πυρομαχικά, τα συστήματα ISTAR και ασφαλώς οι δυνατότητες εκπαίδευσης όσων θα τα αξιοποιήσουν επιχειρησιακά κ.λπ.

Άρα πως ένας υπουργός/υφυπουργός περηφανεύεται λέγοντας ότι έχουμε σύγχρονο στρατό όταν υπάρχει θέμα με τα πυρομαχικά αρμάτων, όταν οι υπουργοί και οι σύμβουλοί τους δεν προμηθεύτηκαν σύγχρονα μεταχειρισμένα άρματα που υπήρχαν διαθέσιμα στην αγορά για να αποσύρουν τα παλαιά που έχουν υψηλό κόστος συντήρησης; Πως παρουσιάζονται στα ΜΜΕ τη στιγμή που τα τρέχοντα μεταχειρισμένα συστήματα στη διεθνή αγορά (όπως π.χ. αυτά που αποσύρει η Ολλανδία) τα κοιτούν να απομακρύνονται; Να μη μιλήσουμε φυσικά για τους αισθητήρες των Leopard 2HEL σε σύγκριση με τα Leopard 2A4 της Τουρκίας, που κατέληξαν στη γείτονα χώρα λόγω αδιαφορίας της δικής μας ηγεσίας; Να συζητήσουμε μήπως με πόσο λιγότερα χρήματα η Τουρκία έχει φτιάξει μια αρματική δύναμη αρκούντως απειλητική αν και το ελληνικό άρμα μάχης γενικώς υπερτερεί. Ωστόσο, δεν υπερτερεί τόσο όσο θα ανέμενε κανείς από το επιπλέον που κατέβαλε η χώρα. Για να μην πούμε ότι είμαστε ακριβοί… στα πίτουρα και φθηνοί στο αλεύρι, συζητώντας το αστείο ποσό το οποίο δεν διαθέτουν επί τόσα χρόνια για να βελτιώσουν π.χ. τα θερμικά…

Γιατί έδιναν τόσα χρόνια αποκλειστική έμφαση στις πλατφόρμες και όχι στα ηλεκτρονικά συστήματα (ISTAR), ώστε να υπάρχει έγκαιρος εντοπισμός του αντιπάλου και αποτροπή ή αντιμετώπισή του;

Εκτός από την οικονομική κρίση η ηγεσία της χώρας παρουσιάζεται άτολμη (sic). Και το κυριότερο στερείται φαντασίας για λύση των επιμέρους προβλημάτων. Τέτοια συγκυρία συνολικά κακής ηγεσίας του γενικότερου συστήματος δεν είχαμε ποτέ, εδώ και πολλές δεκαετίες. Μιλάμε όχι για τις επιμέρους ικανότητες ενός εκάστου ηγήτορα, στρατιωτικού ή πολιτικού, αλλά για το τελικό αποτέλεσμα. Τι δεν λέει ο στρατιωτικός στον πολιτικός και πόσο ΔΕΝ επιμένει στην υλοποίηση ορισμένων κρίσιμης σημασίας επιλογών. Κι επιτέλους, πόσο παραπάνω περιμένουν να φθάσουν οι στρατιωτικοί αυτής της βαθμίδας; Ούτε μία παραίτηση δεν έχουμε δει, ενώ το παρασκήνιο οργιάζει…

Κι όλα αυτά τα ερωτήματα ίσχυαν και ισχύουν όχι μόνο για όσους πολιτικούς είναι ή ήταν στην ηγεσία, αλλά και για όσους ήταν ή είναι στην αντιπολίτευση. Υποτίθεται ότι ρόλος τους είναι να ελέγχουν και να παρεμβαίνουν. Έχουν άλλωστε κι αυτοί τους ειδικούς – υποτίθεται – οι οποίοι εργάζονται στο αντικείμενο που γνωρίζουν και οι οποίοι πληρώνονται από τη χρηματοδότηση που παρέχει ο ελληνικός λαός στα κόμματα… Και δεδομένου ότι γνωρίζουν το αντικείμενο και παρεμβαίνουν, ας προτείνουν τα σχέδιά τους. Θα έπεφτε αρκετό γέλιο αν βάζαμε κάτω και αναφερόμασταν στο τι έχει ειπωθεί… διακομματικά στο Κοινοβούλιο για θέματα του ευρύτερου τομέα της άμυνας… Η ανεπάρκεια – ειδικά ορισμένων – είναι εφιαλτική.

Πως γίνεται και στην οικονομία προτείνονται ακριβή σχέδια ανάπτυξης κι εξόδου από την κρίση και στις Ένοπλες Δυνάμεις δεν αντιμετωπίζουν ποτέ τα ζητήματα του πυρήνα της Άμυνας. Όχι με προκαταλήψεις του καθενός, αλλά με πραγματικά δεδομένα… Πως γίνεται και ο αρχηγός της αντιπολίτευσης να συναντιέται με την υπουργό Παιδείας αλλά να μην έχει συναντηθεί με τους αρμόδιους για τη δομή των Ενόπλων Δυνάμεων; Άμυνα είναι αποκλειστικά το σοβαρό ζήτημα της συνταξιοδότησης των στελεχών των Ε.Δ.; Ελπίζουμε να είναι κατανοητά όλα αυτά.

Και για την αμυντική βιομηχανία και την οικονομία γενικότερα, αν θέλουν να βοηθήσουν ας διοργανώσουν επιχειρηματικές δράσεις και αποστολές, για να πουλήσουν. Γιατί η Ελλάδα μεταξύ άλλων χρειάζεται πώληση των προϊόντων της. Εκτός κι αν ο ρόλος του πωλητή δεν ταιριάζει στα υψηλά ιστάμενα πολιτικά στελέχη της ελληνικής πολιτικής «ελίτ». Ταιριάζει όμως στους «κατώτερους» Ομπάμα, Σαρκοζί, Μέρκελ, Κάμερον… και με την ευκαιρία να ρωτήσουμε: Γνωρίζουν κυβέρνηση και αντιπολίτευση ότι ελληνικές εταιρίες έχουν αναπτύξει λιγότερο ή περισσότερο ενδιαφέροντα ελληνικά προϊόντα και απαιτούνται μικρά ποσά για να εξελιχθούν σε ολοκληρωμένα προϊόντα έτοιμα για τις διεθνείς αγορές. Την ίδια στιγμή είναι διαθέσιμα στην Ελλάδα κάτι λιγότερο από 2 δισεκατομμύρια ευρώ για τέτοια προγράμματα.

Δυστυχώς, ο υπεύθυνος που τα διαχειριζόταν στο υπουργείο Παιδείας αποδείχθηκε ΑΝΕΠΑΡΚΕΣΤΑΤΟΣ και τα χρήματα δεν αξιοποιήθηκαν. Μήπως να έπαιρνε πρωτοβουλία ο νέος υπουργός Άμυνας να εντόπιζε τις εταιρίες και τα προγράμματα και να τις βοηθούσε με τον τρόπο αυτό να ζήσουν, διασώζοντας και αρκετές θέσεις εργασίας; Αν δεν ξέρει ή αν δεν υπάρχουν άνθρωποι να κάνουν τη δουλειά, να τους τα πούμε εμείς! Και κάτι ακόμα: Όταν υπάρχει ελληνικό προϊόν σε μια εταιρία, τι κάνει το υπουργείο Εθνικής Άμυνας και τα επιτελεία να βοηθήσουν στην προώθησή του στο εξωτερικό; Δεν είναι καν ανάγκη να το προμηθευτούν. Λείπει όμως, δυστυχώς, η φαντασία…

Αρκετά λοιπόν με τους «θεωρητικούς». Ας μάθουν να λύνουν προβλήματα. Κι όποιος δε μπορεί ή διαφωνεί, ή το σύστημα είναι τέτοιο που δεν του επιτρέπει να λειτουργήσει ορθά έχοντας πλήρη επίγνωση της ευθύνης, ας παραιτηθεί. Ακόμα κι αυτή η κίνηση θα μπορούσε να αποτελέσει σοκ στο κοιμισμένο σύστημα. Εκτός κι αν οι υπουργοί περιμένουν να γίνουν πρωθυπουργοί και οι αρχηγοί των επιτελείων αρχηγοί, βουλευτές ή γενικοί γραμματείς, μέχρι να διαπιστώσουν τη δυσάρεστη πραγματικότητα όταν καταλήξουν στα σπίτια τους…

http://www.defence-point.gr/news/?p=14740