Γράφει ο Σταμάτης Γιαννίσης Το δίλημμα «Μεσοπρόθεσμο ή Τάνκς», το οποίο, εμμέσως πλην σαφώς, έθεσε ο εξοχότατος αντιπρόεδρος της κυ...
Γράφει ο Σταμάτης Γιαννίσης
Το δίλημμα «Μεσοπρόθεσμο ή Τάνκς», το οποίο, εμμέσως
πλην σαφώς, έθεσε ο εξοχότατος αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θεόδωρος
Πάγκαλος, έφερε στο προσκήνιο μια παλιά αλλά κάποτε εξαιρετικά δημοφιλή
συζήτηση στην ελληνική κοινωνία.
Συζήτηση, που άρχισε κάπου στις
αρχές του περασμένου αιώνα και κράτησε για παραπάνω από εβδομήντα
χρόνια, μέχρι που η Μεταπολίτευση έβαλε οριστικά τέλος σε μια πρακτική
που διατηρούσε την Ελλάδα ψηλά στον κατάλογο με τις υπόλοιπες «μπανανίες»
της οικουμένης. Μια πρακτική, στην οποία ο στρατός ήταν πάντα εκεί για
να διορθώσει – αλλά στην πραγματικότητα για να κάνει ακόμη χειρότερα –
τα κακώς κείμενα.
Η παρέμβαση του στρατού ήταν για πολλές δεκαετίες, αυτό που θα λέγαμε στα σημερινά …lifestyle ελληνικά μας, «talk of the town» στις πολιτικές κουβέντες της ελληνικής κοινωνίας.
Λειτουργούσε ως απο μηχανής Θεός της αποκατάστασης της τάξης για
κάποιους ή η απαρχή νέων δεινών για κάποιους άλλους, αλλά, είτε για τους
μεν είτε για τους δε, υπήρξε ένας εδραιωμένος και ισχυρός παράγων
επηρεασμού της πορείας των πραγμάτων.
Αυτό άλλαξε ριζικά και οριστικά το 1974.
Όχι επειδή οι φωνές της Μαρίας Δαμανάκη ή του Δημήτρη Παπαχρήστου στα μικρόφωνα του Πολυτεχνείου ήταν πιο δυνατές από τον ήχο των ριπών των πολυβόλων των ανώνυμων και μη παρακρατικών ή από τον τηλεβόα του υπίλαρχου Μιχάλη Γουνελά (αυτό
ήταν το όνομα του), που πάνω στο σιδερένιο θηρίο των 50 τόνων
προειδοποιούσε «τους αποκλεισμένους» ότι ετοιμαζόταν να γκρεμίσει στην
πύλη του Πολυτεχνείου για να τους «απεγκλωβίσει». Ούτε επειδή μερικούς
μήνες αργότερα ένας ψυχοπαθής ταξίαρχος – διοικητής της
ΕΣΑ - πείστηκε από «ορισμένους» ότι μπορεί να μεγαλώσει την επικράτεια
της χώρας, στήνοντας μαζί με κάποιους άλλους εξίσου ψυχοπαθείς με
αυτόν, ένα πραξικόπημα – οπερέτα στην Κύπρο.
Ο
λόγος για τον οποίο ο στρατός απαξιώθηκε ήταν επειδή κανένας πολίτης σε
αυτή τη χώρα δεν ήταν, πλέον πρόθυμος να αποδεχθεί ότι κάποιος
συμπολίτης του, απλά και μόνο επειδή φορούσε μια στολή και ανήκε σε ένα
προνομιούχο τμήμα της τότε κοινωνίας, είχε τη νομιμοποίηση να είναι
διαφορετικός και ισχυρότερος από τον ίδιο.
Σε αυτό βοήθησαν,
βέβαια, και με το παραπάνω οι πολιτικοί για το δικό τους όφελος. Όταν
διαπίστωσαν, παρακολουθώντας την αθρόα προσέλευση δημοσίων, και μη,
υπαλλήλων στις γιορτές της «παλιγγενεσίας» και της «πολεμικής αρετής
των Ελλήνων», ότι η χούντα τους «πήρε την πελατεία»,
κατάλαβαν την αξία του πραγματικού «στρατού». Όχι του ένστολου φυσικά,
αλλά εκείνου που διορίζεις στο Δημόσιο. Εκείνου που πολλαπλασιάζεις
συνεχώς και, τελικά, τον κάνεις πολύ πιο ισχυρό από δέκα
τεθωρακισμένες μεραρχίες, πολύ πιο αποτελεσματικό από πενήντα μοίρες
καταδρομών.
Και μέσα σε αυτόν τον πανίσχυρο στρατό των δημοσίων
υπαλλήλων ενέταξαν και τους στρατιωτικούς, με τις ίδιους ακριβώς
προνομιακούς όρους απασχόλησης που κάλυπταν τον κάθε δημόσιο υπάλληλο
της εποχής της Μεταπολίτευσης. Τους ίδιους όρους που ίσχυαν και για τον
υπάλληλο της ΔΕΗ, του ΟΤΕ, των ΕΛΤΑ και κάθε άλλου πολίτη που βρισκόταν
κάτω από την ομπρέλα ενός Δημοσίου που δανειζόταν αφειδώς και από
παντού, έτσι ώστε να διασφαλίζει ότι ο μόνος κίνδυνος που ενείχαν πλέον
τα τάνκς ήταν το να μην πέσουν έγκαιρα οι μίζες για τις αγορές των νέων
μοντέλων τους.
Μόνο που τώρα, που το ταμείο είναι μείον, ίσως αυτό
που δεν υπολόγισε σωστά ο αντιπρόεδρος στο σενάριο που σκαρφίστηκε
κατεβάζοντας ξανά τα τάνκς στους δρόμους, είναι η κατεύθυνση και η
πορεία τους. Γιατί το πιο πιθανό είναι ο ένστολος – δημόσιος υπάλληλος – χειριστής του άρματος, που ίσως και να ανήκε κάποτε ακόμη και στον κομματικό στρατό του κ. Πάγκαλου, να
μην στρέψει το πυροβόλο του προς τους πολίτες, αλλά προς την πόρτα της
τράπεζας, αφού κι οι δικές του πενιχρές καταθέσεις, όπως και τα χρέη από
τα δάνεια και τις πιστωτικές του κάρτες, βρίσκονται εκεί μέσα.
http://www.aixmi.gr/index.php/an-ta-tanks-shmathepsoun-trapezes/ 
