Υπηρέτησα στον Ελληνικό Στρατό Ξηράς(Πεζικό) το 1998 σε ηλικία 33 ετών όταν αποφάσισα να επιστρέψω μόνιμα στην Ελλάδα μετά από 25 χρόνια...
Υπηρέτησα στον Ελληνικό Στρατό Ξηράς(Πεζικό) το 1998 σε ηλικία 33 ετών όταν αποφάσισα να επιστρέψω μόνιμα στην Ελλάδα μετά από 25 χρόνια στο εξωτερικό...
Ήμουν ώριμος αρκετά να γνωρίζω ότι στο στρατόπεδο δεν θα έχω προνόμια και ειδική μεταχείριση λόγο ηλικίας και σπουδών(βιολόγος/κάτοχος διδακτορικού) και ούτε είχα την ξεφτίλα να τα ζητήσω. Είμαι γιος και περήφανων γονιών εργατών που μου δίδαξαν αξιοπρέπεια, περηφάνια και ΚΑΘΉΚΟΝ. . Στο κέντρο εκπαιδεύσεως έκανα ότι μου ζητήθηκε / διατάχθηκε και ουδέποτε προσπάθησα να αποφύγω αγγαρεία η εκπαίδευση.
Έπλυνα κατσαρόλες στα μαγειρεία, έκανα πορείες στα λασπωμένα γεμάτα κοκκινάτσα μονοπάτια της ορεινής Αρκαδίας, έπλενα τις μπότες μου και τα ρούχα μου για ώρες ολόκληρες μετά απ αυτά και σχεδόν καθημερινά πλενόμουν με κρύο νερό. Έμαθα το όπλο μου και έκανα άφθονες βολές στο σκοπευτήριο και περισσότερες σκοπιές από μεσάνυχτα έως τα ξημερώματα. Μου ζητήθηκε ακόμα από 24χρονου υπαξιωματικούς (νεαρά παιδια για μένα στα 33 μου χρόνια)να τους φέρω καφέ και φαγητό από τα μαγειρεία. Το θεώρησα υποτιμητικό? Φυσικά και όχι! ΔΕΝ το έπαιξα μεγολοεπηστήμονας και άλλες μα___κίες? Ούτε που το σκέφτηκα!. Ταλαιπωρήθηκα? Ναι, ε, και τη έγινε? Η ζωή είναι γεμάτη εμπειρίες και αυτή ήταν μία εξαιρετικοί εμπειρία. Όταν μ' έστειλαν στη παραμεθόρια δεν έτρεξα να βάλω βύσμα για να «υπηρετήσω « στο πεντάγωνο. Πήγα, και αισθανόμουν τυχερός που δεν με έστειλα στα ποιο «μαύρα» τάγματα της παραμεθορίου γιατί εκεί οι συνθήκες είναι πολύ ποιο σκληρές αλλά και άτυχος γιατί δεν θα δοκιμαζόμουν ως άτομο κάτω από αυτές τις σκληρότερες συνθήκες. Μα ποιο πολύ απ' όλα υπηρέτησα στον Ελληνικό Στρατό (με όλα τα στραβά του) γιατί πιστεύω πώς κανείς δεν θα τρέξει να με βοηθήσει αν δεν τρέξω εγώ για το εαυτόν μου πρώτος.
Είμαι της άποψης ότι είναι στην φύση του ανθρώπου να επιβάλλεται στον λιγότερο δυνατό η στον αδύναμο. Αυτά περί αδελφότης και συμφιλίωσης των ανθρώπων είναι μπούρδες. Το μόνο πράγμα που απωθεί έναν εχθρό η εισβολέα είναι η ικανότητα να αμυνθεί η να φέρει ισχυρή αντίσταση ο αμυνόμενος. Ο στρατός, η εκπαίδευση του πληθυσμού στα όπλα και το ηθικό του να αμυνθεί είναι απαραίτητη για να απωθήσει η ενσκλαβωσή του. Ι ιστορία το έχει αποδείξει αυτό πολλές φορές. Δείτε τους Αμερικάνους στο Βιετνάμ, τους Ρώσους, και Αμερικάνους στο Αφγανιστάν. Τεράστιες δυνάμεις με την ποιο σύγχρονη πολεμική τεχνολογία δεν κατάφεραν να κατακτήσουν τους «ξυπόλυτους»)
Φαντασθείτε που θα ήμασταν σήμερα αν οι νέοι του Έπους του '40 παραπονιόντουσαν για το κρύο και τα χιόνια, το έπαιζαν γιωτάδες η έβαζαν βύσμα για να φύγουν στο εξωτερικό 'όπως έκανε ένας πρώην πρωθυπουργός και πολλοί άλλοι αλήτες της εξουσίας! Αυτοί που κάθονται και λένε ότι α στρατός είναι χάσιμο χρόνου είναι μαμμόθρεφτα και τσαμπατζήδες. Είναι οι αυριανοί απατεώνες και προδότες. Αυτοί που παραπονιούνται για τις συνθήκες του στρατού είναι τύποι που ποτέ στην ζωή τους δεν τους ζητήθηκε να κάνουν κάτι για τον εαυτόν τους! Τους τα παρείχαν όλα οι μπαμπάδες που τους έμαθαν ότι αυτά περί πατρίδας και καθήκον είναι για άλλους και όχι για αυτούς. Αυτοί είναι τα παράσιτα της κοινωνίας. Αν είσαι αδύναμος δεν σε σέβονται οι εχθροί/αντιπαλοί σου()που εμείς οι Έλληνες έχουμε πολλούς) ούτε οι φίλοι σου(που έχουμε πολλοί λίγους).
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2011/03/blog-post_2876.html#more
