• Λεφτά δεν... υπάρχουν, αλλά τα ξένα γεράκια πιέζουν • Παρέλαση Γάλλων, Ρώσων και Αμερικανών από το γραφείο του Βενιζέλου • Το πρόβ...
•Λεφτά δεν... υπάρχουν, αλλά τα ξένα γεράκια πιέζουν
• Παρέλαση Γάλλων, Ρώσων και Αμερικανών από το γραφείο του Βενιζέλου
• Το πρόβλημα του υπουργείου Άμυνας είναι πολύ μεγάλο και πρέπει να το ξεπεράσει χωρίς να δημιουργήσει διπλωματικά απόνερα
Ένα πολύ σκληρό, λεπτό αλλά ίσως ορισμένες φορές και επικίνδυνο, διπλωματικό, στρατιωτικό, αλλά και οικονομικό «πόκερ» παίζεται εδώ… και μερικούς μήνες μεταξύ της ελληνικής κυβερνήσεως και ορισμένων ευρωπαϊκών χωρών, αλλά και της Ρωσίας και των ΗΠΑ.
Ένα σκληρό πόκερ που πάνω στο τραπέζι του θα έπρεπε να είναι καμιά δεκάρια δισ. ευρώ. Αλλά η «μπάνκα», όπου στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η χώρα μας και δη το υπουργείο Εθνικής Άμυνας, έχει στη διάθεσή της πολύ λιγότερα χρήματα, της τάξεως του 1,5 δισεκατομμυρίου. Μόνο που τα πράγματα είναι αρκετά μπλεγμένα σε όλα τα επίπεδα:
Στο στρατιωτικό κατ' αρχάς, υπάρχουν τα αιτήματα των Επιτελείων για εκσυγχρονισμό οπλικών συστημάτων με την αγορά νέων, αλλά και την προμήθεια πυρομαχικών και ανταλλακτικών.
Ορισμένα από τα αιτήματα αυτά μπορεί να είναι κάπως υπερβολικά και να εντάσσονται στη λογική προηγούμενων δεκαετιών -όπου η Ελλάδα περίπου αγόραζε «ό,τι πετούσε και ό,τι κολυμπούσε» και μάλιστα «σε όποια τιμή και αν επροσφέρετο»-, όμως υπάρχουν και αιτήματα που είναι επείγοντα και αφορούν συγκεκριμένους και κρίσιμους τομείς, αν θέλουμε να διατηρηθεί η ισορροπία δυνάμεων που υπάρχει στο Αιγαίο.
Στο διπλωματικό επίπεδο, υπάρχει η πιο μπλεγμένη και προβληματική κατάσταση. Η υπό τον Ε. Βενιζέλο ηγεσία του υπουργείου έχει βρει μπροστά της μια σειρά από διακρατικές συμφωνίες και υποσχέσεις των προηγούμενων ηγεσιών, η ικανοποίηση των οποίων όχι απλώς είναι αδύνατη αλλά και δεν εξετάζεται καν. Τόσο για οικονομικούς όσο και -ορισμένες φόρες- για επιχειρησιακούς λόγους. Όμως, το όλο ζήτημα είναι δύσκολα διαχωρίσιμο διπλωματικά. Κι αυτό γιατί από τη μία πλευρά δεν μπορούμε ως χώρα να φανούμε αναξιόπιστοι, μη τηρώντας τις όποιες συμφωνίες. Από την άλλη, κάθε «όχι» σε ευρωπαϊκή ή άλλη χώρα μπορεί εκτός των άλλων να έχει άμεσο αντίκτυπο και στη συνολική αντιμετώπιση της Ελλάδας στη δύσκολη αυτή οικονομική συγκυρία.
Στο οικονομικό επίπεδο, τα πράγματα είναι πιο... κατανοητά! Δεν έχουμε λεφτά να δώσουμε ούτε φέτος, ούτε τα επόμενα χρόνια. Τόσο απλά.
Παζάρι στον αέρα...
Ας πάρουμε τα πράγματα ένα-ένα. Η Πολεμική Αεροπορία θα ήθελε νέα αεροσκάφη, έτσι ώστε να μπορέσει την επόμενη δεκαετία να βρεθεί στην ίδια θέση σε σχέση με την Τουρκία, που βρίσκεται και σήμερα. Η αγορά ενός νέου μαχητικού τέταρτης γενεάς είναι θέμα που απασχολεί τις Ένοπλες Δυνάμεις πολλά χρόνια. Το κόστος είναι όμως είναι τεράστιο. Οι επιλογές είναι ουσιαστικά τρεις:
α) Το Eurofighter, όπου η Γερμανία (την οποία φαίνεται να έχουμε μεγάλη ανάγκη αυτό το διάστημα) παίζει κεντρικό ρόλο.
β) Το F-35 της αμερικανικής Lockheed Martin.
γ) Το γαλλικό Rafale (της Dassault).
Αν αποφασίσουμε να προμηθευτούμε νέο τύπο αεροσκαφών, τότε θα πρέπει να αγοράσουμε 40-50 αεροπλάνα. Αν, τώρα, υπολογίσουμε ότι το Eurofighter μπορεί να φτάσει με... προσφορά τα 65 εκατ. ευρώ έκαστο, τότε χρειαζόμαστε ένα ποσό της τάξης των 20-25 δισ. σε διάστημα πέντε έως επτά ετών. Η Αγκελα Μέρκελ δηλώνει ότι έχουμε συμφωνήσει για την αγορά του αεροσκάφους πριν από το 2000 - και έχει δίκιο. Οι Γάλλοι, από την πλευρά τους, υποστηρίζουν ότι το δικό τους είναι καλύτερο, ίσως λίγο φθηνότερο και περισσότερο συμβατό με τα υπάρχοντα ελληνικά δεδομένα. Και βεβαίως, ο Νικολά Σαρκοζί επισημαίνει με νόημα τη γαλλική στήριξη στην Ελλάδα, σε όλα τα επίπεδα.
Οι Αμερικανοί, τέλος, επιμένουν για το δικό τους «αόρατο» F-35, λέγοντας πως είναι η συνέχεια των F-16 που έχουμε. Και βεβαίως πιέζουν και πολιτικά, αν και στη συγκεκριμένη φάση δεν φαίνεται να έχουν τύχη.
...στη θάλασσα...
Το Πολεμικό Ναυτικό συζητά για φρεγάτες, και προτεραιότητα φαίνεται να έχουν τα γαλλικά «σκαριά» τύπου Fremm. Το κόστος όμως κάθε Fremm (μαζί με τον οπλισμό) υπολογίζεται στα 750 εκατ. ευρώ. Άρα, για 6 φρεγάτες που συζητάμε θα απαιτηθούν αλλά 4,5 δισ. ευρώ.
Υπάρχει, επίσης, σε εξέλιξη και το πρόγραμμα των γερμανικών υποβρυχίων, το κόστος των οποίων είναι περίπου αντίστοιχο. Και εδώ οι Γάλλοι υποστηρίζουν -και δικαίως- ότι το 2008 είχαμε συμφωνήσει μαζί τους για το συγκεκριμένο πλοίο. Και πρέπει να τηρήσουμε τα συμφωνηθέντα.
...και στην ξηρά!
Στον Στρατό Ξηράς, τέλος, υπάρχει ένα άλλο πρόβλημα. Αυτό λέγεται προμήθεια 450 ΤΟΜΑ ΒΜΡ-3 από τη Μόσχα, με κόστος περίπου 1,8 δίσ. Και εδώ υπάρχει διακρατική συμφωνία Ελλάδας - Ρωσίας, την οποία βρήκε στα συρτάρια της η σημερινή κυβέρνηση και οι Ρώσοι επιμένουν να τηρηθεί. Μόνο που και εδώ δεν υπάρχουν χρήματα. Μάλιστα, έχουν προβλεφτεί για τεθωρακισμένα μόνο 250 εκατ. ευρώ...
Το πρόβλημα, λοιπόν, του υπουργείου Άμυνας είναι πολύ μεγάλο και πρέπει να το ξεπεράσει χωρίς να δημιουργήσει διπλωματικά απόνερα. Ως σήμερα έπαιζε... καθυστέρηση, τώρα όμως τα περιθώρια έχουν στενέψει. Ήδη ο Γάλλος γενικός διευθυντής εξοπλισμών ήλθε στην Αθήνα και συναντήθηκε με τον Ευάγγελο Βενιζέλο Το ίδιο έκανε και ο αντίστοιχος Ρώσος, ενώ προχθές είχαμε και γεύμα του Αμερικανού πρεσβευτή με τον Έλληνα υπουργό. Και όπως καταλαβαίνετε, στα ραντεβού αυτά δεν συζητούν για τον... καιρό!
Μια στο καρφί και μια στο πέταλο
Η τακτική που ακολουθεί ο κ. Βενιζέλος είναι μια στο καρφί και μια στο πέταλο. Στους μεν Γάλλους προτείνουμε αντί για 6 τεράστιες φρεγάτες να συζητήσουμε την αγορά δύο «κομματιών» και τεσσάρων πολύ μικρότερων κορβέτων, για επιχειρησιακούς λόγους. Και μάλιστα ποντάρουμε στο ότι με μια τέτοια συζήτηση θα αγοράσουμε και... χρόνο στο όλο ζήτημα. Οι Γάλλοι αντιπροτείνουν να μας δώσουν δάνειο για την αγορά των φρεγατών και μάλιστα με έναρξη πληρωμής του σε δύο χρόνια. Συνδυάζουν δε την αγορά των φρεγατών με την αγορά ναυπηγείου, ώστε να παραμείνουν και οι θέσεις εργασίας. Το Παρίσι επαναφέρει, παράλληλα, και το ζήτημα των αεροσκαφών, που αν συμφωνούσαμε να πάρουμε θα μπορούσαν να συζητήσουν την αλλαγή του τύπου των πλοίων!
Το Βερολίνο, από την πλευρά του, επιμένει όχι μόνο για τη συνέχιση του προγράμματος των υποβρυχίων (που έχουν σίγουρο!), αλλά πιέζει για τα αεροσκάφη, για τα οποία λέει- έχουμε συμφωνήσει προ δεκαετίας, προμοτάροντας ταυτόχρονα και τις δικές του φρεγάτες.
Και εδώ η πολιτική πίεση είναι τεράστια. Επίσης, οι Γερμανοί προτείνουν και την αγορά της ΕΑΒ, πάντα σε συνδυασμό με την παραγγελία των Eurofighter ή πιθανόν και τη συμμετοχή σε αγορά της Ελληνικής Βιομηχανίας Οχημάτων. Βεβαίως με ανταλλάγματα, όπως αγορά δικών τους τεθωρακισμένων μικρότερων και κατά πολύ φθηνότερων των ρωσικών.
Οι Ρώσοι επιμένουν πως υπάρχει διακρατική συμφωνία για τα τεθωρακισμένα και μάλιστα είναι αρκετά πιεστικοί, ενώ η ελληνική πλευρά προτείνει, ως αντιστάθμισμα, την αγορά άλλων ρωσικών οπλικών συστημάτων, πολύ φθηνότερων όμως (π.χ. αντιαεροπορικά). Μόνο που η Μόσχα φαίνεται να μην το συζητά καν, τουλάχιστον τώρα.
(ΑΠΟΨΗ 29/01/2011 – ΠΕΤΡΟΣ ΤΡΟΥΠΙΩΤΗΣ)
(Σ.Λ.)
http://staratalogia.blogspot.com/2011/02/blog-post_4535.html 
