Και πάμε στη δεύτερη μέρα της άααασκησηηηηης ( συνεχεια του post ''η οχιά και η χελώνα''). Κοιμηθήκαμε τελικά στο τζιπ...
Και πάμε στη δεύτερη μέρα της άααασκησηηηηης ( συνεχεια του post ''η οχιά και η χελώνα''). Κοιμηθήκαμε τελικά στο τζιπάκι και όχι στη σκηνή γιατί με τόσα ερπετά τριγύρω δεν μας έβλεπα να την βγάζουμε καθαρή. Πάντως δέν είχε κρύο πολύ εκείνη την εποχή ήταν καλά σχετικά. Γιατί είχαμε ξαναπάει παλιότερα στην ίδια τοποθεσία με χιόνια. Και στήσαμε τελικά σκηνή για να κοιμηθούμε. Πως κοιμηθήκαμε? Ακούστε.
Ιστορία νάμπερ θρί: Ο Μυτερός αναπτήρας
Καθαρίζουμε το μέρος από χιόνι. Στήνουμε τη σκηνή με πασσαλάκια. Χωρίς σφυρί με κοτρώνα. Σηκώνουμε τη σκηνή. Με το σκαπανικό φτιάχουμε κι ένα αυλάκι γύρω γύρω απ τη σκηνή για να περνάνε οι κροκόδειλοι, εεεεεεεεμ για να φεύγουν τα νερά εννοώ και μπουκάρουμε μέσα με το Χάρι να κοιμηθούμε. Ίσα ίσα χώρος για 2 άτομα. Παγωνιά φοβερή. Τι φόραγα: Βρακί, μπλουζάκι κοντομάνικο, μπλουζάκι μακρυμάνικο, πουλόβερ στρατού V, χιτώνιο, επένδυση (κατι σαν μπουφάν αμάνικο πουπουλένιο) μπουφάν πολιτικό, μπουφάν στρατού, κασκόλ, 2πλά γάντια, σκούφος, τριπλή κάλτσα, άρβυλα κι όλος μαζί μέσα σε σλίπινγκ μπάγκ κι από πάνω κουβέρτα στρατού.
Και κρυώναμε πάραυτα.
Τι να κάνουμε με το Χαρι για να ζεσταθούμε. Ξαπλωμένοι όπως είμαστε αρχίζουμε διάλογο:
- Πω πω μαλάκα Χαρι κρυώνω
- Λάμπρο και εγώ γάματα
(Λαμπρος ήταν το παρατσούκλι μου, από το Λαμπρίδης)
- Ρε μαλάκα τι να κάνουμε?
- Ελα γύρνα να είμαστε φάτσα με φάτσα
- Γιατί?
- Για να ζεσταθούμε από τα χνώτα μας.
- Λες? Καλά.
(κάπως έτσι ξεκινάει και στο τέλος καταλήγεις να γίνεις ντινκγιντάνκας)
Τελικά η στενή επαφή με το Χαρι δεν κάνει και πολλά
- Χαρι έχουν παγώσει τα χέρια μου και τα πόδια μου ρε μαλάκα
- Ασε ρε και μένα
- Τι να κάνουμε ρε πούστη μου. Χαρι, λέω να καπνίσω ρε μπας και ζεσταθώ. Που είναι ο αναπτήρας?
- Εδώ στο μαξιλάρι δίπλα
- Που ρε μαλάκα δεν βλέπω (Μαύρο σκοτάδι στη σκηνή)
- Βάλε το χέρι σου και ψαχούλευε
- Καλά. Που να είναι που να είναι. Ααααπππ τον βρήκα Χάρι!!
- Ναι ρε μαλάκα μπράβο, αυτή είναι η μύτη μου!!!
Λιώσαμε απ το γέλιο. Από την επόμενη μέρα και σε όλη την υπόλοιπη θητεία η μόνιμη πλάκα στο Χαρι ήταν ότι η μύτη του μοιάζει τελικά με αναπτήρα.
Τελος πάντων τη λύση τη βρήκαμε την άλλη μέρα που ανάψαμε κεράκι ρεσώ μέσα στη σκηνή αφού το τοποθετήσαμε πάνω στον πάτο από πλαστικό μπουκάλι νερό που το είχαμε κολλήσει ανάποδα πάνω στον πάσσαλο της σκηνής. Άψογο κολπάκι. (αν διαβάζει κανας φάνταρος πιάνει παίδες και γαμώ ζεσταίνει όλο το χώρο και έχεις και φώς και δεν ψάχνεις και αναπτήρα με κίνδυνο να πιάσεις κάτι του συναδέλφου που να μοιάζει με αναπτήρα...:Ρ)
http://laburdius.blogspot.com/2011/02/3.html 
