Μία συγκλονιστική επιστολή μιας μητέρας που έχασε το γιό της το 1997,όταν υπηρετούσε τη θητεία του,μας έστειλε το Δίκτυο Ελεύθερων Φαντά...
Μία συγκλονιστική επιστολή μιας μητέρας που έχασε το γιό της το 1997,όταν υπηρετούσε τη θητεία του,μας έστειλε το Δίκτυο Ελεύθερων Φαντάρων. Η κ.Κυριακή Δρακάκη 14 χρόνια τώρα προσπαθεί να δώσει απαντήσεις για τον ανεξήγητο θάνατο του γιου της. Δεν έχει πεισετεί ότι επρόκειτο για αυτοκτονία,όπως την ανακοινώθηκε.Από την επιστολή της ,τα επιχειρήματα και τα στοιχεία που επικαλείται, δικαιώνεται απόλυτα η δυσπιστία της. Να ελπίζουμε ότι κάποιος θα της απαντήσει έστω και τώρα στα ερωτήματα που θέτει;
Όλη η επιστολή:
Μετά τιμής
Απευθύνομαι σε όλη την στρατιωτική και πολιτική ηγεσία, που μας κυβερνούσε και μας κυβερνάνε από την εποχή του κυρίου Σημίτη. Εποχή που έχασα το παιδί μου στον στρατό και μέχρι σήμερα.
Στις 4/1/1997 και ώρα 20.00 μ.μ. ο υιός μου Ιωάννης Ντινιόζος ετών 18 που υπηρετούσε στρατιώτης (Δ.Β.) στον 8ο ΛΔΒΕΘ βρέθηκε νεκρός, μέσα στην σκοπιά του. Χρόνο που εκτελούσε διατεταγμένη υπηρεσία σκοπού.
Από τα έγγραφα της παραπάνω δικογραφίας, αντίγραφα των οποίων παρέλαβα νομίμως, διαπιστώνεται εμφανής προσπάθεια όσων ενεπλάκησαν στη διερεύνηση της υποθέσεως να αποδοθεί ο θάνατος του παιδιού μου σε αυτοκτονία:
• Συνετάγη Ιατροδικαστική έκθεση από γιατρό άλλης ειδικότητας και όχι ιατροδικαστή.
• Ο διοικητής της μονάδας περιέγραψε το συμβάν με εκδοχή αυτοκτονίας σαν να ήτο παρών. Κατέγραψε λεπτό προς λεπτό τις κινήσεις του παιδιού.
Σχετικά με τη διενέργεια προανάκρισης επισημαίνω ασάφειες και παραλήψεις, οι οποίες προκαλούν εύλογα ερωτηματικά:
• Δεν έγινε αναζήτηση δακτυλικών αποτυπωμάτων του όπλου, της ξιφολόγχης και του χώρου.
• Η σήμανση δεν έκανε τη συγκεκριμένη έρευνα «πόσοι ήλθαν σε επαφή με τα αντικείμενα».
Την 4/9/1997 υπέβαλα μήνυση κατά παντός υπευθύνου για το θάνατο του υιού μου.
Στην προσβαλλόμενη διάταξη του ο κύριος εισαγγελέας του Στρατοδικείου Αθηνών, αντιμετώπισε με περιφρόνηση και αδιαφορία την παραπάνω μήνυση μου. Η δικογραφία μου τέθηκε στο αρχείο του στρατοδικείου ως νόμου αστήρικτη η θέση δικογραφίας με τη διάταξη.
Σε εμένα τουλάχιστον μαρτυρεί αδικαιολόγητη σπουδαιότητα να κλείσει μια τόσο σοβαρή υπόθεση που αφορά το θάνατο ενός νέου.
Οι κύριοι Εισαγγελείς του Στρατοδικείου Αθηνών έδειξαν πλήρη αδιαφορία. Ειδικά ο τελευταίος που έβαλε για πάντα την υπόθεση στο αρχείο.
Σας ερωτώ κύριε Εισαγγελέα λέτε στην απόφαση σας ότι «έχουν περάσει χρόνια και οι ευθύνες έχουν παραγραφεί»!
Εγώ χρόνια αγωνίζομαι να μάθω την αλήθεια, εσείς όλοι εκεί γιατί δεν κάνετε καλά το καθήκον σας;
Να διερευνηθεί λεπτό προς λεπτό τι ακριβώς συνέβη από την 19:30 μ.μ στις 4/1/1997 που φέρεται ο υιός μου να ζητά αντικατάσταση σκοπιάς, μέχρι την στιγμή που βρέθηκε νεκρός.
Όταν ζήτησα εκταφή του παιδιού μου την απορρίψατε.
Ιατροδικαστής Αθηνών την 14/12/2000, στέλνει στην Εισαγγελία έγγραφο που λέει «η έρευνα των συνθηκών του θανάτου του άνω χρήζει Ιατροδικαστικής Πραγματογνωμοσύνης.
Απαντάτε «όχι δεν γίνεται» και βάζετε την υπόθεση στο αρχείο.
Όμως τρείς (3) Ιατροδικαστές έχουν κοινή γνώμη: ότι η έκθεση του φερόμενου Χειρούργου, μονοσέλιδη, εμφανίζει πολλαπλά κενά και παραλήψεις.
Με κατηγορήσατε ότι «δεν είμαι στα καλά μου», επειδή τόσα χρόνια αγωνίζομαι να λάμψει η αλήθεια. Δεν βρίσκω λόγια να περιγράψω την αδιαφορία που δείξατε για το φόνο του παιδιού μου.
Όσο για τον κύριο διοικητή του που έκανε τα πάντα για να φανεί ως αυτοκτονία ο θάνατος. Αφού έκαψε τα ρούχα πειστήρια που φορούσε το παιδί, αντί να προβεί σε αυτοψία.
Αφού η Πύλη Εισόδου ήταν μεγαλύτερη από την Πύλη Εξόδου. Πως αυτοκτόνησε;
Έβαλε στην πλάτη του το όπλο;
Γνωρίζετε από όπλα κύριε Εισαγγελέα;
Οι μάρτυρες δεν συμφώνησαν στις καταθέσεις τους.
Γιατί δεν τους βάζετε σε αναπαράσταση;
Βάζετε στην άκρη μια τόσο σοβαρή υπόθεση και προκαλείτε τον πόνο και την αγωνία μου.
Δεν έχετε διδαχθεί από την πολύχρονη πορεία σας πως συμπεριφέρονται στους γονείς που χάνουν τα παιδιά τους;
Όσα χρόνια και αν περάσουν δεν ξεχνώ.
Δεν έστειλα στο στρατό τρία (3) παιδιά εκείνον τον καιρό στην Κω, για να είναι έτοιμα σε καιρό πολέμου και μας φέρνουν πίσω το Γιάννη νεκρό σε καιρό ειρήνης που έκανε όνειρα.
Όχι μόνο αποποιήθηκαν των ευθυνών τους εκείνοι οι οποίοι ανέλαβαν την εκπαίδευση τους, αλλά αδιαφορία και περιφρόνηση δείχνει η εικόνα τους.
Ένα μικρό παράδειγμα θα σας πείσει: μετά τις προχειρότητες που διέπραξαν ότι αφορά τη συσκευασία του νεκρού, τον μετέφεραν μαζί με τον δίδυμο αδελφό του με ελικόπτερο εδώ στην Κρήτη. Αντί λοιπόν να στηρίξουν ψυχολογικά τον δεύτερο μετά το συμβάν, τον μετέφεραν με τη βία να συνταξιδεύσει με τον νεκρό αδελφό του.
Άλλο ρώτημα που θέτω: οι κύριοι του Γενικού Επιτελείου Στρατού γιατί δεν έκαναν αυτοψία στο χώρο που σκοτώθηκε το παιδί;
Γιατί δεν έψαξαν για το βλήμα;
Γιατί δεν πήραν φωτογραφίες από το νεκρό στρατιώτη;
Γιατί μετακίνησαν το πτώμα προ τις αφίξεως του Ιατροδικαστού και της αρμόδιας αστυνομικής αρχής λήψης δακτυλικών αποτυπωμάτων;
Τίποτε από όλα αυτά δεν έγινε.
Μόνο η μονοσέλιδος «Ιατροδικαστική Έκθεση» αναφορά για το τραύμα εισόδου μεγαλύτερο από αυτό της εξόδου από μακρύκανο πολεμικό όπλο.
Αναρωτιέμαι, που υπηρετούσε ο γιός μου: σε αυτή την ένδοξη πατρίδα που λέγεται Ελλάδα ή στην Ουγκάντα.
Μετά από δέκα (10) μήνες άλλη επιτροπή μετέβη στον τόπο 8ο ΛΔΒΕΘ που βρέθηκε ο νεκρός αλλά αγνοεί το ύψος και το μήκος των χεριών του, για αυτό δε μπορεί με βεβαιότητα να εκτιμήσει αν ο συγκεκριμένος μπορούσε να αυτοπυροβοληθεί.
Κύριοι Εισαγγελείς της δικαιοσύνης.
Κύριοι υπουργοί Εθνικής Άμυνας και Δικαιοσύνης,
Μπορεί το παιδί μου να μην σκοτώθηκε στον πόλεμο αλλά σκοτώθηκε σε ώρα υπηρεσίας.
Υπηρετώντας την πατρίδα και είχαν όλοι τους ευθύνη και καθήκον να βρουν τον ένοχο.
Ας πάρουν το θάρρος να πουν την αλήθεια και όχι να συγκαλύπτουν ένα στυγερό έγκλημα.
Σε ποια χώρα σκοτώνονται οι στρατιώτες, τους καίνε τα ρούχα και με προχειρότητες που δεν ταιριάζουν, ούτε τιμούν νεκρούς, χρεώνουν έναν νέο γεμάτο αγάπη για την πατρίδα του και όνειρα για τη μετέπειτα ζωή του, σε Αυτοκτονία.
Όχι ο θάνατος δεν προέκυψε από αυτοκτονία.
Τα παιδιά μας χάνονται εξαιτίας των λαθών εκείνων που αναλαμβάνουν την ευθύνη των.
Δεν έμαθαν στα σχολεία όπου φοίτησαν, από την Αρχαία Ελλάδα μέχρι σήμερα πως τιμούν τους νεκρούς;
Πόσο μάλλον τους στρατιώτες;
Ζητάω απαντήσεις για τα παραπάνω από ανθρώπους με λογική, ευαίσθητους γονείς, μα προπαντός Έλληνες.
Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας,
Κύριε Πρωθυπουργέ,
Καταθέτω σε εσάς όλες τις ελπίδες μου για τη διερεύνηση του θέματος.
Διότι το παιδί μου δεν αυτοκτόνησε, αλλά έπεσε θύμα εγκληματικής ενέργειας που έλαβε χώρα από δόλο ή αμέλεια.
Σαν τη δική μου υπόθεση είναι πάρα πολλές.
Παιδιά γεμάτα ζωή, να κάνουν όνειρα και να ελπίζουν για ένα καλύτερο κόσμο, σε μια χώρα που διδάχτηκε τη Δημοκρατία από τους Αρχαίους Χρόνους.
Κάποιος ασυνείδητος να τους κόβει το νήμα της ζωής.
Παρακαλώ την πολιτική και στρατιωτική εξουσία να σκύψει με περισσότερο ενδιαφέρον και αγάπη στα παιδιά μας, σα να είναι δικά τους.
Είναι άδικο μια χώρα να θρηνεί φαντάρους σε καιρό ειρήνης.
Εύχομαι τα παιδιά μας να είναι τα τελευταία.
Μετά τιμής
Η μητέρα
Κυριακή Δρακάκη
http://www.onalert.gr/default.php?pname=Article&catid=4&art_id=3594 
