Σχοινοβατεί πάνω από το υποθαλάσσιο ενεργειακό Ελ Ντοραντο της νοτιοανατολικής Μεσογείου η ελληνική κυβέρνηση. Η αναζήτηση της ισορροπία...
Σχοινοβατεί πάνω από το υποθαλάσσιο ενεργειακό Ελ Ντοραντο της νοτιοανατολικής Μεσογείου η ελληνική κυβέρνηση. Η αναζήτηση της ισορροπίας γίνεται ολοένα δυσκολότερη και επικίνδυνη υπόθεση, καθώς το «σχοινί» κρατούν και τραβούν από τη μια μεριά το Ισραήλ (το οποίο πιέζει την Αθήνα να ανακοινώσει την ελληνική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη στην περιοχή, προκειμένου να επιταχυνθούν οι διαδικασίες εκμετάλλευσης της) και από την άλλη η Τουρκία, η οποία απαιτεί ακριβώς το αντίθετο.
Προς το παρόν η ελληνική κυβέρνηση φαίνεται ότι, παρά την ενίσχυση της ελληνοϊσραηλινής στρατιωτικής συνεργασίας, δεν τολμά να προχωρήσει στην ανακοίνωση της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ), προκειμένου να μην προκαλέσει την οργή της Τουρκίας.
Το Ισραήλ, έχοντας ανακαλύψει στην περιοχή τεράστιο κοίτασμα φυσικού αερίου (Λεβιάθαν), βιάζεται να δρομολογήσει τη διαδικασία εκμετάλλευσης του με τη προώθηση του στην Ευρωπαϊκή αγορά. Καθώς ο χρόνος είναι χρήμα, το Τελ Αβίβ οικοδομεί τη συνεργασία με την Κύπρο (που μπορεί να αποτελέσει τερματικό σταθμό υγροποίησης φυσικού αερίου) και την Ελλάδα μέσω της οποίας (στην περίπτωση που ανακοινώσει την ΑΟΖ της στην περιοχή) θα διέλθει ο υποθαλάσσιος αγωγός μεταφοράς του φυσικού αερίου.
Η βιασύνη του Ισραήλ και η πίεση που ασκεί προς την Ελλάδα για την ανακοίνωση της ελληνικής ΑΟΖ αποβλέπει επίσης στο να βγάλει από τα πόδια του Τελ Αβίβ την Τουρκία.
Η Τουρκία, από την πλευρά της, απαιτώντας από την Ελλάδα να μην ασχοληθεί με το θέμα της ΑΟΖ στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, επιδιώκει να «γκριζάρει» την περιοχή και να ελέγξει με αυτόν τον τρόπο τη διαδικασία εκμετάλλευσης των ενεργειακών πόρων της. Το «τυράκι» που προσφέρει στην Αθήνα η Άγκυρα, προκειμένου να μην προχωρήσει στην ανακοίνωση της ελληνικής ΑΟΖ, είναι μια συμφωνία για την υφαλοκρηπίδα.
Αδιευκρίνιστη περιοχή.
Η ελληνική κυβέρνηση, από την πλευρά της, έχει ήδη δαγκώσει το «τυράκι» που προσφέρει ο Ερντογάν. Όμως η δέσμευση Παπανδρέου στον Ερντογάν να μην προχωρήσει στη χάραξη των ελληνικών ΑΟΖ διαιωνίζει τις τουρκικές αμφισβητήσεις επί της ελληνικής κυριαρχίας θαλάσσιων περιοχών με ιδιαίτερο οικονομικό ενδιαφέρον, ακόμη κι αν υπάρξει συμφωνία για το θέμα της υφαλοκρηπίδας.
Με άλλα λόγια, μπορεί το Καστελόριζο ύστερα από ελληνοτουρκική συμφωνία για την υφαλοκρηπίδα να έχει 6 μίλια χωρικά ύδατα. Ωστόσο, η μη ανακοίνωση της ελληνικής ΑΟΖ στην περιοχή αφήνει αδιευκρίνιστη μια ελληνική περιοχή (με οικονομικό ενδιαφέρον) που εκτείνεται έως 200 μίλια από το Καστελόριζο. Μάλιστα, όσο η ελληνική κυβέρνηση δεν ανακοινώνει, όπως έχει δικαίωμα από το Διεθνές Δίκαιο, την ΑΟΖ στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, τόσο παγιώνεται η ασάφεια και εδραιώνεται η εκκρεμότητα.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η επικρατούσα εκτίμηση είναι πως ο πολιτικός χρόνος τόσο στην Ελλάδα όσο και την Τουρκία (εκλογές το καλοκαίρι) δεν είναι αρκετός και ευνοϊκός για την ανακοίνωση μιας συμφωνίας για την υφαλοκρηπίδα. Έτσι αυτό που τελικά μένει είναι η δέσμευση της ελληνικής κυβέρνησης έναντι του Ερντογάν να μην προχωρήσει στην ανακοίνωση της ελληνικής ΑΟΖ, γεγονός που τελικά καλλιεργεί το έδαφος για τη σταδιακή απεμπόληση κυριαρχικού δικαιώματος.
Μοχλός πίεσης.
Συμπέρασμα: Είναι φανερό ότι στο παιχνίδι ισχύος μεταξύ Ισραήλ – Τουρκίας, η Ελλάδα χρησιμοποιείται και από τις δύο πλευρές ως μοχλός πίεσης. Αν ληφθεί υπόψη και η αμερικανική παράμετρος, η οποία προωθεί εντονότατα στο παρασκήνιο τη συμφιλίωση μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ, αντιλαμβάνεται κανείς πως η Ελλάδα κινδυνεύει να πληρώσει πολύ ακριβά το μάρμαρο των ανταγωνισμών στη περιοχή, καθώς μη έχοντας στρατηγική και πολιτική βούληση να διασφαλίσει τα συμφέροντά της στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, βαθμιαία θα απεμπολήσει κυριαρχικά δικαιώματα.
Εφημερίδα: ΠΟΝΤΙΚΙ – ΣΕΛ.13
http://gdailynews.wordpress.com/ 
