Πρίν από πολλά χρόνια, μπήκα και γώ στην στρατιωτική οικογένεια μέσα από μια μακρόχρονη σχετικά εκπαίδευση σε στρατιωτική σχολή... Περιδ...
Πρίν από πολλά χρόνια, μπήκα και γώ στην στρατιωτική οικογένεια μέσα από μια μακρόχρονη σχετικά εκπαίδευση σε στρατιωτική σχολή... Περιδιαβαίνοντας τις Μονάδες της Επικράτειας κατά την διάρκεια της καριέρας μου, γνώρισα πλήθος εφέδρων κληρωτών, διαφόρων ηλικιών και χαρακτήρων, προερχομένων από όλες τις κοινωνικές τάξεις και καταγόμενων από σχεδόν όλα τα μέρη της Ελλάδας.
Διατηρώ επαφές με αρκετά παλληκάρια από αυτά, γιατί με συνδέουν κοινές αναμνήσεις μέσα από μια σκληρή πορεία ζωής και δυσανάλογων ενίοτε υποχρεώσεων.
Για ένα πράγμα θέλω να σας διαβεβαιώσω:
Ποτέ, μα ποτέ, στην διάρκεια της θητείας μου (που αισίως κλείνει την τρίτη της δεκαετία) ο κληρωτός δεν στάθηκε κατώτερος των περιστάσεων, όσο δύσκολες και αν ήταν οι συγκυρίες. Αντίθετα, επαγγελματίες συνάδελφοι (κατ'ευφημισμόν ορισμένοι) ήταν πολύ μικροί στο ηθικό ανάστημα σε ανάλογες περιπτώσεις.
Δικαιώνω απόλυτα την πικρία των σημερινών παλληκαριών που υπηρετούν τη θητεία τους.
Πατέρας πια εφήβων που πλησιάζουν σε στρατεύσιμη ηλικία, προβληματίζομαι κι εγώ, αν αξίζει τον κόπο να τους υποβάλλω σε μια τέτοια δοκιμασία.
Επικροτώ την πρόταση μετατροπής του στρατεύματος σε αμιγώς επαγγελματικό, ως μόνη διαφαινόμενη λύση στην σημερινή κατάσταση.
Εμμένω όμως, στην άποψή μου, ότι ο στρατός, ήταν και θα είναι πάντα, ένα μεγάλο σχολείο, που μπορέι σήμερα να μην βγάζει αποτελεσματικούς μαχητές, αλλά θα βγάζει πάντα ανδρωμένες ψυχές και σφυρηλατιμένους χαρακτήρες.
Εϊμαι σίγουρος, πως αυτοί που ήδη υπηρέτησαν, όση πικρία κι αν μας ποτίζει η χώρα μας σήμερα, δεν παύουν να είναι -έστω και κρυφά- περήφανοι για το μπερέ που φόρεσαν, τον ιδρώτα που έχυσαν, τον φίλο από το στρατό που γνώρισαν, τις σπάνιες -αλλά τόσο γλυκιές- χαρές και ικανοποιήσεις που πήραν, όταν κατάφεραν σαν οργανωμένο σύνολο μια συνηθισμένη αποστολή.
Και μόνο για αυτό, αν ξαναγυρνούσα το ρολόϊ από την αρχή, πάλι ανάμεσα σε αυτά τα παλληκάρια θα ήθελα να βρίσκομαι, και να αντλώ δύναμη και κουράγιο από την προθυμία (που πάντα έχουν σαν Ελληνόπουλα), τον ενθουσιασμό και την υπομονή τους που μου χάρισαν, μετρώντας αντίστροφα δόντι-δόντι από την τσατσάρα τους την μέρα της απόλυσης και μου χάρισαν μια χειραψία και ένα καθαρό βλέμμα με χαμόγελο όταν με αποχαιρετούσαν φεύγοντας για να ανοίξουν τα φτερά τους.
Aναγνώστης
http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2011/01/blog-post_9600.html 
