Συνεχίζουμε το αφιέρωμά μας στον Ελληνικό στρατό, μόνο που αυτή τη φορά θα μιλήσουμε για το θεσμό των ΕΠ.ΟΠ. Ένας θεσμός που δημιουργήθηκε γ...
Συνεχίζουμε το αφιέρωμά μας στον Ελληνικό στρατό, μόνο που αυτή τη φορά θα μιλήσουμε για το θεσμό των ΕΠ.ΟΠ. Ένας θεσμός που δημιουργήθηκε για τον ίδιο σκοπό που έχουν δημιουργηθεί και εκατοντάδες άλλοι. Ψηφοθηρία και βόλεμα.
Όπως δημοσιεύει το Δίκτυο Σπάρτακος, νέοι, μπαίνουν στον στρατό και αφού υπηρετήσουν 7 χρόνια, μπορούν να μονιμοποιηθούν στους κόλπους του. Αυτή είναι η γενική εικόνα του συγκεκριμένου θεσμού. Δεν θέλει ιδιαίτερα υψηλό IQ για να καταλάβεις τι σκοπούς εξυπηρετεί. Είναι ένας πολύ εύκολος τρόπος για να βολευτούν τα πράσινα και τα γαλάζια παιδιά, ξεπληρώνοντας το αντίτιμο για τη ψήφο που προσέφεραν στις εκλογές.
ΕΠ.ΟΠ, σημαίνει επαγγελματίας οπλίτης. Στην ουσία, έχει τις ίδιες υποχρεώσεις με τον κληρωτό οπλίτη – μέχρι να πάρουν βαθμό- , αυξημένες υποχρεώσεις σε θέματα εκπαίδευσης, αλλά και πολλά προνόμια, τα οποία δικαίως τους έχουν αποδοθεί. Όπως σε κάθε επάγγελμα υπάρχουν καλοί και κακοί επαγγελματίες, έτσι και εδώ υπάρχουν οι καλοί και οι κακοί ΕΠ.ΟΠ. Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση μιλάμε για δημόσιο και στρατό.
Λίγοι είναι αυτοί που σέβονται τα λεφτά που παίρνουν και πολλοί είναι αυτοί που στην πρώτη ευκαιρία θα πετάξουν το μπαλάκι στον απλό φαντάρο. Έχουν δημιουργήσει μια μεγάλη κλίκα μεταξύ τους, ζημιώνοντας το Ελληνικό κράτος και επιβαρύνοντας όλους εμάς.
Οι διαφορές με τον κληρωτό οπλίτη είναι σαφείς. Ο ΕΠ.ΟΠ , αμείβεται, σχολάει στις 3, διανυκτερεύει στο σπίτι του, μπαίνει στο στρατόπεδο μετά το πρωινό εγερτήριο και εκτελεί τις υπηρεσίες που του αναλογούν – συνήθως 4 το μήνα-, ανάλογα με τις ανάγκες του στρατοπέδου. Μιλάμε για δημόσιους υπαλλήλους. Το πώς θα έπρεπε να λειτουργούν, έχει μεγάλη διαφορά με την πραγματικότητα. Κάνουν ζωάρα, όπως λέμε και στη στρατιωτική αργκό. Μέχρι τις 9 καφεδάκι, μετά ο καθείς στο πόστο του. Πάντα υπάρχει η καβάντζα των φαντάρων. Δεν πρόκειται να δεις ποτέ τον ΕΠ.ΟΠ, να κάνει κάτι, αν υπήρχε περίπτωση να το κάνει ο στρατιώτης. Αράζουν σε κάποιο θαλαμάκι, μοιράζουν τις δουλειές στους κληρωτούς και αυτοί συζητούν περί ανέμων και υδάτων, μέχρι να έρθει η ώρα που σχολάνε. Ακόμη μια δύσκολη μέρα τελείωσε.
Ας πάρουμε για παράδειγμα, τον όρχο των αρμάτων. Τεθωρακισμένα. Όλα τα άρματα μαζεμένα, περιμένουν τη συντήρησή τους. Είναι δουλειά των ΕΠ.ΟΠ, βοηθούμενοι από τους φαντάρους. Είναι δικιά τους δουλειά γιατί απλούστατα ο φαντάρος δεν μπορεί να γνωρίζει ολόκληρο το φάσμα ενός άρματος, σε αντίθεση με τον ΕΠ.ΟΠ, ο οποίος έχει εκπαιδευτεί χρόνια πάνω στο αντικείμενο και υποχρεούται να το συντηρεί, ακόμα και αν δεν υπάρχει ίχνος κληρωτού οπλίτη.
Στην αρχή είσαι ενθουσιασμένος με την ιδέα του άρματος. Θέλεις να το δουλέψεις και να το ζήσεις. Οι ΕΠ.ΟΠ, σου το μαθαίνουν. Από μέσα σου σκέφτεσαι τι ωραία που είναι να γνωρίζεις το αντικείμενο της εκπαίδευσής σου. Λάθος. Τώρα που το έμαθες, θα το συντηρείς εσύ αποκλειστικά, αφήνοντας τους κουρασμένους ΕΠ.ΟΠ να ξαποστάσουν. Σου προτείνουν να στήσετε ένα είδος τέντας, ώστε να προστατεύεστε από τον ήλιο. Το χτίζεις μόνος σου, ελπίζοντας ότι όταν έρθει το καλοκαίρι, θα έχεις ένα δροσερό μέρος να ξεκουραστείς. Λάθος. Δεν πρόκειται να κάτσεις ποτέ κάτω από την τέντα. Είναι ρεζερβέ.
Αυτό είναι μόνο ένα μικρό παράδειγμα. Ειλικρινά, δεν μπορείς να μεταδώσεις ολόκληρη την εικόνα τους μέσα σε λίγες παραγράφους. Δεν υπάρχει λογική. Θα δεις υπέρβαρα άτομα να περνούν τις αθλητικές δοκιμές περπατώντας – αφού βέβαια ο κολλητός που είναι υπεύθυνος των δοκιμών, γράψει ότι έτρεξε-, φανατικά θρησκόληπτους ανθρώπους που θα σε αναγκάσουν να προσευχηθείς μαζί τους την ώρα που εσύ τρέχεις να προλάβεις να γυαλίσεις την αρβύλα, όλων των ειδών ψεύτικους ανθρώπους που στην πρώτη ευκαιρία θα σε πατήσουν κάτω γιατί απλούστατα μπορούν.
Ο θεσμός των ΕΠ.ΟΠ είναι μάστιγα για τον Ελληνικό στρατό, έτσι όπως έχουν οι συνθήκες τη δεδομένη στιγμή. Πληρώνονται για να κάθονται. Υπάρχουν μέρες που απλώς μπαίνουν στο στρατόπεδο και περιμένουν πότε θα βγουν, μέρες που υπογράφουν βιβλία εφόδου από το παράθυρο του θαλάμου, επειδή βαριούνται να εκτελέσουν σωστά την υπηρεσία τους τις 4 μέρες του μήνα. Είναι όντως τόσο τραγικά τα πράγματα. Το ξέρουν και οι ίδιοι. Που θα βρεις όμως, καλύτερο κορόιδο από το Έλληνα φορολογούμενο;
Εξαιρέσεις υπάρχουν. Αλίμονο. Υπάρχουν όμως για να επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Δυστυχώς. Ο στρατός στη χώρα μας νοσεί, με ευθύνη των πολιτικών πρώτιστα και ύστερα όλων των μόνιμων υπηρετούντων. Στη μέση ο κληρωτός, τα έχει χαμένα και περιμένει να περάσουν οι 9 μήνες του.
