Το εντυπωσιακό ποσό του ενός εκατομμυρίου, διακοσίων χιλιάδων αυστραλιανών δολαρίων θα διαθέσει ένας Έλληνας του Σίδνεϊ, για τη δημιουργία Ε...
Το εντυπωσιακό ποσό του ενός εκατομμυρίου, διακοσίων χιλιάδων αυστραλιανών δολαρίων θα διαθέσει ένας Έλληνας του Σίδνεϊ, για τη δημιουργία Ελληνικού Πολιτιστικού Κέντρου στη μεγαλύτερη αυστραλιανή πόλη.
Εξίσου εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι 0 7Οχρονος Αντώνης Μουστάκας, ο οποίος κάνει την προσφορά αυτή, δεν είναι από τους πιο πλούσιους ομογενείς και "ούτε καν εκατομμυριούχος", όπως δηλώνει ο ίδιος στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.
Έχασα τη γυναίκα μου, Μαρία και τον γιο μου Σαμ και κάνω την προσφορά αυτή στη μνήμη τους", εξομολογείται και προσθέτει: "Πιστεύω ότι η πιο μεγάλη παρακαταθήκη που έχουμε να αφήσουμε στις επερχόμενες γενιές του ελληνισμού της Αυστραλίας, είναι η γλώσσα και ο πολιτισμό μας.
Και προς αυτή την κατεύθυνση θα συμβάλλει το Πολιτιστικό Κέντρο".
Ο κ. Μουστάκας όταν έφτασε μετανάστης στην Αυστραλία, εργάστηκε αρχικά στο λιμάνι του Σίδνεϊ και στη συνέχεια έκανε δικά του καταστήματα πώλησης αθλητικών ρούχων.
Μετά το τραγικό τροχαίο του Δημήτρη Τσιγκρή στην Αθήνα (πρώην προέδρου της Ελληνικής Κοινότητας Σίδνεϊ και των Ελλήνων Λογοτεχνών και Καλλιτεχνών Αυστραλίας -ΕΛΚΑ), κλήθηκε ο ίδιος να αναλάβει την προεδρία του πνευματικού φορέα.
"Δεν ήθελα να αναλάβω πρόεδρος της ΕΛΚΑ, αλλά από τη στιγμή που ανέλαβα πρέπει να αφήσω και έργο", μας λέει και προσθέτει: "Μαζί με το συμβούλιο αποφασίσαμε να φέρουμε τους νέους κοντά μας, να εκδώσουμε ένα φιλολογικό περιοδικό και να δημιουργήσουμε το Πολιτιστικό Κέντρο".
Ο κ. Μουστάκας δεν έχει την παραμικρή αμφιβολία πως την όλη προσπάθεια θα συνδράμουν και άλλοι ομογενείς.
"Ήδη ψάχνουμε για ένα ακίνητο", αναφέρει και σημειώνει πως "το Κέντρο αυτό θα ανήκει στην ομογένεια, αν και θα υπάρχουν ως κηδεμόνες του οι κόρες μου και τα εγγόνια μου".
Φιλοδοξία του είναι το Πολιτιστικό Κέντρο να οργανώνει πνευματικές εκδηλώσεις, "να στεγάσει τον θησαυρό της παροικίας" και να έχει μεγάλη ελληνική βιβλιοθήκη.
"Με πλησιάζουν ομογενείς που θέλουν να μας προσφέρουν τις βιβλιοθήκες τους", εκμυστηρεύεται και παρατηρεί με λύπη πως "τώρα δεν έχουμε χώρο".
"Είμαι ένας πονεμένος άνθρωπος.
