Από την ιστοσελίδα του αμερικανικού κέντρου ερευνών "Stratfor" παραθέτουμε μετάφραση μιας εξαιρετικής ανάλυσης της Reva Bhalla που...
Από την ιστοσελίδα του αμερικανικού κέντρου ερευνών "Stratfor" παραθέτουμε μετάφραση μιας εξαιρετικής ανάλυσης της Reva Bhalla που αναφέρεται στο ιστορικό και στις εξελίξεις στην πολύπλοκη συμμαχία μεταξύ της Συρίας, της οργάνωσης "Χεζμπολάχ" στο Λίβανο και του Ιράν. Αξίζει να την διαβάσετε.
"Η Συρία, η Hezbollah και το Ιράν: Μια ρευστή Συμμαχία”
Από την Reva Bhalla
http://www.stratfor.com/weekly/20101013_syria_hezbollah_iran_alliance_flux/?utm_source=Snapshot&utm_campaign=none&utm_medium=email&fn=767182769
Ο Ιρανός Πρόεδρος Μαχμούντ Αχμαντινεζάντ κατέφτασε στην Βυρητό στις 13 Οκτωβρίου, πραγματοποιώντας την πρώτη του επίσημη επίσκεψη στον Λίβανο από τότε που ανέλαβε την Προεδρία το 2005. Θεωρείται ότι επιστρέφει στην χώρα όπου την δεκαετία του 80’εκπαίδευε την Hezbollah στην κοιλάδα Μπεκάα του Λιβάνου, ως νεοσύλλεκτος στην Φρουρά της Ισλαμικής Επανάστασης. Η επιστροφή του έχει προκαλέσει πολλές συζητήσεις. Σουνίτες εξτρεμιστές διαδίδουν φήμες, επιχειρώντας να σαμποτάρουν την επίσκεψη, εμπλέκοντας σε διαμάχη τους συμμάχους του Ιράν, εντός της Hezbollah (ήδη ανατινάχθηκε το αυτοκίνητο ενός ιμάμη, οπαδού της Hezbollah, ο οποίος υποστήριζε τον Αχμαντινεζάντ). Από την άλλη, λαμβάνονται αυστηρά μέτρα ασφαλείας για την επίσκεψη του Αχμαντινεζάντ στο βαριά στρατιωτικοποιημένο σύνορο με το Ισραήλ.
http://www.stratfor.com/weekly/20101013_syria_hezbollah_iran_alliance_flux/?utm_source=Snapshot&utm_campaign=none&utm_medium=email&fn=767182769
Ο Ιρανός Πρόεδρος Μαχμούντ Αχμαντινεζάντ κατέφτασε στην Βυρητό στις 13 Οκτωβρίου, πραγματοποιώντας την πρώτη του επίσημη επίσκεψη στον Λίβανο από τότε που ανέλαβε την Προεδρία το 2005. Θεωρείται ότι επιστρέφει στην χώρα όπου την δεκαετία του 80’εκπαίδευε την Hezbollah στην κοιλάδα Μπεκάα του Λιβάνου, ως νεοσύλλεκτος στην Φρουρά της Ισλαμικής Επανάστασης. Η επιστροφή του έχει προκαλέσει πολλές συζητήσεις. Σουνίτες εξτρεμιστές διαδίδουν φήμες, επιχειρώντας να σαμποτάρουν την επίσκεψη, εμπλέκοντας σε διαμάχη τους συμμάχους του Ιράν, εντός της Hezbollah (ήδη ανατινάχθηκε το αυτοκίνητο ενός ιμάμη, οπαδού της Hezbollah, ο οποίος υποστήριζε τον Αχμαντινεζάντ). Από την άλλη, λαμβάνονται αυστηρά μέτρα ασφαλείας για την επίσκεψη του Αχμαντινεζάντ στο βαριά στρατιωτικοποιημένο σύνορο με το Ισραήλ.
Από το να εμπλακούμε σε ένα δράμα περί της επίσκεψης του Ιρανού προέδρου, θέλουμε να αξιοποιήσουμε την ευκαιρία που παρέχεται από την κάλυψη όλων των Μ.Μ.Ε. ώστε να εξετάσουμε ένα θέμα που απασχολεί εδώ και καιρό το μυαλό αξιωματούχων του Ιράν, της Συρίας και της Hezbollah. Πρόκειται για την αντοχή της συμμαχίας Ιράν-Hezbollah-Συρίας, για την οποία το STRATFOR θεωρεί ότι έχει δοκιμαστεί σε μεγάλο βαθμό τους τελευταίους μήνες. Λεπτομερέστερα, το ερώτημα είναι το εξής: Ποιες είναι οι προθέσεις της Συρίας έναντι της Hezbollah;
Οι Απαρχές της Συμμαχίας
Προκειμένου να ασχοληθούμε με αυτό το ζήτημα, πρέπει να εξετάσουμε τις απαρχές αυτής της τριμερούς συμμαχίας, ξεκινώντας από την σύναψη συνεργασίας το 1979 μεταξύ της κοσμικής Συρίας με τους Αλεβίτες και τους Μπααθιστές και της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν. Όσον αφορά στην ιδεολογία, η ελίτ των Αλεβιτών της Συρίας εκπροσωπούν ένα παρακλάδι του Σιιτικού Ισλάμ και θεωρούνται αποστάτες από τους Σουνίτες. Βρήκαν μεν κάποια κοινά σημεία με την ελίτ των κληρικών στην Τεχεράνη αλλά διακυβεύονταν δε και άλλα στρατηγικά κίνητρα. Τότε, η Συρία επιχειρούσε να εδραιώσει την περιφερειακή της ισχύ και ήξερε ότι τα πρώτα βήματα προς αυτή την κατεύθυνση έπρεπε να γίνουν στον Λίβανο. Απο την άποψη της Συρίας, ο Λίβανος δεν αποτελεί μόνο φυσική προέκταση της Συρίας αλλά είναι η «καρδιά» (heartland) της Μεγάλης Συρίας των Οθωμανικών χρόνων. Από τις ημέρες της Φοινίκης μέχρι και σήμερα, ο Λίβανος συνιστά ένα σημαντικό διαμετακομιστικό εμπορικό κέντρο, συνδέοντας οδούς από τα νότια και τα ανατολικά με την Μεσογειακή λεκάνη. Και αφού για την Συρία αυτό είναι και το μείζον ζήτημα στην ευρύτερη περιοχή, πρέπει να κυριαρχήσει στον Λίβανο.
Η ευκαιρία της δόθηκε με τον εμφύλιο πόλεμο που ξέσπασε στον Λίβανο το 1975 (και διήρκησε μέχρι το 1990). Το μεγαλύτερο εμπόδιο στην ατζέντα της Συρίας ήταν τότε, εκτός από το Ισραήλ, η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) του Γιασέρ Αραφάτ, του οποίου το όραμα για μια ενωμένη Παλαιστίνη και οι επιχειρήσεις στον Λίβανο αντιτίθονταν στις βλέψεις της Συρίας για περιφεριακή ηγεμονία. Η οργάνωση PLO ήταν ένας από τους βασικούς λόγους για την στρατιωτική επέμβαση της Συρίας στον Λίβανο το 1975, εκ μέρους των Μαρωνιτών-Χριστιανών συμμάχων της. Την ίδια στιγμή, η Συρία αναζητούσε έναν σύμμαχο προκειμένου να υπονομεύσει το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν στο Ιράκ, με το οποίο οι Μπααθιστές της Συρίας είχαν σοβαρή αντιπαλότητα. Μια συμμαχία με το Ιράν θα εγγυούνταν στην Συρία μια εξαιρετικά αναγκαία «ατομικότητα» και μάλιστα σε μια περιοχή όπου επικρατούσαν οι Αραβικές δυνάμεις της Σ. Αραβίας και της Αιγύπτου.
Το Ιράν μετά από την επιτυχία της Ισλαμικής Επανάστασης του 1979 και εμπλεκόμενο σε ένα μακρύ και αιματηρό πόλεμο με το Ιράκ, αναζητούσε τρόπο προκειμένου να αντιμετωπίσει το καθεστώς του Μπάαθ στην Βαγδάτη. Επιπλέον, το Ιράν αναζητούσε να υπονομεύσει το όραμα του Παναραβισμού, να εδραιώσει την παρουσία του στην Ανατολική Μεσόγειο και να προωθήσει το Ισλαμικό ιδεώδες της κυβέρνησής του. Σε αντίθεση με το Ισραήλ, τον Χουσεΐν και τον Αραφάτ, το Ιράν και η Συρία αποκάλυψαν τις ρίζες μιας συμμαχίας, εκείνης που μετατοπίζονταν ανήσυχα ανάμεσα στην κοσμικότητα της Συρίας και την θρησκευτικότητα του Ιράν.
Η υιοθέτηση της Hezbollah από τους δύο συμμάχους το 1982, γεφύρωσε αυτό το χάσμα. Η Hezbollah, παρακλάδι της Amal,το κύριο Σιιτικό πολιτικό κίνημα εκείνης της περιόδου, εξυπηρετούσε πολλαπλούς σκοπούς για την Δαμασκό και την Τεχεράνη. Η Συρία βρήκε στην Hezbollah ένα χρήσιμο στρατιωτικό εργαλείο προκειμένου να αναχαιτίσει τα εμπόδια στην επιρροή της στον Λίβανο και να αντισταθμίσει την δική της στρατιωτική αδυναμία σε σύγκριση με το Ισραήλ. Στο ευρύτερο στρατηγικό όραμα της Συρία, η Hezbollah θα ήταν ένα διαπραγματευτικό χαρτί σε έναν μελλοντικό διακανονισμό με το Ισραήλ, με το που η Συρία θα διασφάλιζε την απόλυτη επιρροή στης στον Λίβανο και για αυτό το λόγο, θα ήταν ανέφικτο να συνάψει ειρήνη με το Ισραήλ από μόνο του.
Οι Ιρανοί, είδαν στην Hezbollah, το «δυναμικό» για την εξαγωγή της Ισλαμικής Επανάστασης στον Αραβικό κόσμο, έναν ισχυρό σύνδεσμο για την ακόμα καινούρια και ασταθή συμμαχία τους με αντιπάλους όπως το Ισραήλ, οι Η.Π.Α. και η Σ. Αραβία. Έτσι, το Ιράν και η Συρία ξεκίνησαν να διαμοιράζουν τις αρμοδιότητές τους ως προς την διαχείριση αυτού του στρατιωτικού εργαλείου. Το Ιράν, ανέλαβε την χρηματοδότηση, την εκπαίδευση και να διασφαλίσει την ιδεολογική προσήλωση της οργάνωσης στην Τεχεράνη, μέσω της Ισλαμικής Φρουράς της Επανάστασης. Η Συρία όφειλε να δημιουργήσει τις συνθήκες για το Ιράν να ισχυροποιήσει την Hezbollah, κυρίως με το να επιτρέψει σε αξιωματούχους της Ισλαμικής Φρουράς της Επανάστασης να ιδρύσουν στρατόπεδα στην κοιλάδα Μπεκάα και με το να διασφαλίσει την προμήθεια όπλων στην οργάνωση μέσω της Συρίας.
Όμως, η τριανδρία δεν είχε και πολύ ομαλό ξεκίνημα. Στην πραγματικότητα, η Hezbollah και η Συρία συγκρούστηκαν αρκετές φορές στις αρχές της δεκαετίας του ’80, όαν η Συρία συνειδητοποίησε ότι η οργάνωση είχε τεθεί υπό την επιρροή του Ιράν, τότε έφτασε ακόμα και σε σημείο να προκαλέσει εξωτερική επέμβαση, ( ρισκάροντας να παρασύρει σε σύγκρουση την Συρία).
Αν η Hezbollah επρόκειτο να δράσει σε έδαφος της Συρίας (όπως το έβλεπε η Συρία) στον Λίβανο, η Συρία ήθελε η Hezbollah να δράσει με τους δικούς τους όρους. Μόλις το 1987, όταν στρατεύματα της Συρίας στον Λίβανο πυροβόλησαν 23 μέλη της Hezbollah, η Hezbollah συνειδητοποίησε την σημασία συμμαχίας με την Συρία. Εν τω μεταξύ, η Hezbollah που είχε «παγιδευτεί» στις αντικρουόμενες, περιστασιακά, ατζέντες, της Συρίας και του Ιράν, είδε ότι το μονοπάτι της οργάνωσης προς την επιβίωση, εξαρτάται από την σε μεγαλύτερο βαθμό πολιτική ανεξαρτητοποίηση-σε αντίθεση με τον αμιγώς εξτρεμιστικό χαρακτήρα της-στην πολιτική αρένα του Λιβάνου.
Η αναποδιά της Συρίας
Η συμμαχία Ιράν- Hezbollah-Συρία εξελίχθηκε σχετικά ομαλά την δεκαετία του ’90, καθώς η Hezbollah σταδιακά δομούσε τον πολιτικό της βραχίονα και η Συρία παρακολουθούσε άγρυπνα την οργάνωση μέσω των 14,000 στρατιωτών της και χιλιάδων κατασκόπων, που είχαν παραμείνει στον Λίβανο από τα τέλη του εμφυλίου. Το 2000, με βοήθεια του Ιράν και της Συρίας, η Hezbollah κατάφερε να αναγκάσει το Ισραήλ να αποχωρήσει από την νότια Ζώνη Ασφαλείας του Λιβάνου, ένα γεγονός που σταδιακά ισχυροποίησε τα διαπιστευτήρια της Hezbollah ως εθνικιστικού παράγοντα του Λιβάνου.
Αλλά νέες αλλαγές σημειώθηκαν με την αλλαγή του αιώνα. Κυρίως, η αμερικανική εισβολή στο Ιράκ το 2003, ήταν μια αποφασιστική στιγμή εξίσου για το Ιράν και στην Συρία. Οι δύο σύμμαχοι ένιωσαν εξαιρετικά άβολα με το να έχουν στα σύνορά τους τον ισχυρότερο στρατό παγκοσμίως αλλά όμως είχαν και την ευκαιρία να ανατρέψουν τον κοινό αντίπαλό τους, τον Σαντάμ Χουσεΐν. Επιπλέον, το Ιράν και η Συρία είχαν διαφορετικά σενάρια στο μυαλό τους για το μετά- Χουσεΐν Ιράκ.
Το Ιράν χρησιμοποίησε τις πολιτικές, στρατιωτικές διασυνδέσεις του και τις μυστικές υπηρεσίες του για να εδραιώσει την επιρροή στο Ιράκ μέσω της Σιιτικής πλειονότητας της χώρας. Αντιθέτως, η Συρία προσέφερε καταφύγιο στους Ιρακινούς Σουνίτες Μπααθιστές, στοχεύοντας στην επέκταση της σφαίρας επιρροής της στην περιφέρεια μέσω της κοσμικής πρώην Μπααθιστικής παρουσίας στη Βαγδάτη. Οι Σύριοι επίσης σκόπευαν να χρησιμοποιήσουν αυτούς του Σουνιτικούς συνδέσμους στο μέλλον προκειμένου να παζαρέψει με τις Η.Π.Α. για μια έδρα στο τραπέζι διαπραγματεύσεων, επιβεβαιώνοντας τοιουτοτρόπως την επιρροή της Συρίας στην περιφέρεια.
Αλλά προτού η Συρία αρχίσει να θέτει σε εφαρμογή τα σχέδιά της για το Ιράκ, η ατζέντα της στον Λίβανο υπέστη ένα τρομερό πλήγμα. Στις 14 Φεβρουαρίου 2005, μια μαζική έκρηξη αυτοκινήτων είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο του πρώην Λιβανέζου Πρωθυπουργού Rafik al-Hariri, ενός ισχυρού αντιπάλου της Συριακής Αρχής στον Λίβανο. Η επίθεση θεωρείται ότι οργανώθηκε από στοιχεία εντός του Συριακού καθεστώτος και εκτελέστηκε από μέλη της Hezbollah.
Ενώ εξοντώθηκε ένας βασικός αντίπαλος του Συριακού καθεστώτος, η Συρία δεν προέβλεψε ότι ο θάνατος στου al-Hariri θα πυροδοτούσε επανάσταση στον Λίβανο (που έλαβε την υποστήριξη χωρών όπως η Γαλλία και οι Η.Π.Α.) και θα κατέληγε με την αποχώρηση των Συριακών στρατευμάτων από τον Λίβανο.
Το κενό που άφησε η Συρία στον Λίβανο, το κάλυψε το Ιράν (μέσω της Hezbollah), το οποίο έπρεπε να ισχυροποιήσει την Hezbollah, καθώς η πολεμική ένταση αποκορυφωνόταν στην περιφέρεια λόγω των πυρηνικών φιλοδοξιών του Ιράν. Αν και η Συρία γνώριζε ότι ήταν θέμα χρόνου προτού επιστρέψει στον Λίβανο, επιπλέον είχε και στρατηγικό συμφέρον στο να επιδείξει σε Ισραηλινούς και Αμερικάνους το κόστος της απουσίας της Συρίας από τον Λίβανο. Το καθεστώς ήθελε να δείξει ότι δίχως τον έλεγχο της Hezbollah από την Συρία, καταστροφικά γεγονότα όπως η αντιπαράθεση Hezbollah-Ισραήλ, το καλοκαίρι του 2006, θα μπορούσαν να συμβούν πάλι.
Η επιστροφή της Συρίας
Έχουν περάσει πλέον περισσότερα από πεντέμισι χρόνια από την δολοφονία του al-Hariri και δεν υπάρχουν πολλές αμφιβολίες, αν για μια ακόμη φορά, η Συρία επανέκτησε την ηγεμονική της θέση στον Λίβανο. Ο μηχανισμός των μυστικών υπηρεσιών της Συρίας έχει εδραιωθεί σε όλη την χώρα και οι Λιβανέζοι πολιτικοί που τόλμησαν να μιλήσουν εναντίον του Συριακού καθεστώτος ζητούν τώρα συγχώρεση. Ίσως η πιο κραυγαλέα ένδειξη της πολιτικής στροφής προς την Δαμασκό, ήταν όταν ο Saad al-Hariri, υιός του δολοφονηθέντος al-Hariri και πρωθυπουργός του Λιβάνου, ανακοίνωσε ότι στις αρχές Ιουνίου ο Λίβανος είχε «διαπράξει λάθος» όταν είχε «κατηγορήσει πολιτικά» την Συρία για τον θάνατο του πατέρα του. Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο: η Συρία επέστρεψε.
Το μήνυμα αυτό δεν έγινε εύκολα αποδεκτό από την Hezbollah και το Ιράν. Η Συρία θέλει να ελέγξει την Hezbollah, επιστρέφοντας στο μοντέλο της δεκαετίας του ’90 όταν οι στρατιωτικές υπηρεσίες και οι υπηρεσίες πληροφοριών της Συρίας μπορούσαν ακόμα να ελέγχουν τη δράση και τον εφοδιασμό/υλική υποστήριξη της οργάνωσης. Το Ιράν και η Hezbollah, θεωρούν ότι η Συρία χρησιμοποίησε την επιστροφή της στον Λίβανο προκειμένου να διαφοροποιήσει την πολιτική της ατζέντα, τα τελευταία χρόνια. Η Σ. Αραβία και η Τουρκία, για παράδειγμα, «κοίταζαν» προς την Δαμασκό και είχαν διαπραγματευτεί με το καθεστώς του al Assad για να ανασχέσουν την Hezbollah, προκειμένου να υπονομεύσουν το βασικό εργαλείο του Ιράν στην Ανατολική Μεσόγειο. Όσο αυτές οι περιφερειακές δυνάμεις αναγνωρίζουν την εξουσία της Συρίας στον Λίβανο, η Συρία είναι πρόθυμη να χρησιμοποιήσει αυτές τις σχέσεις για να απαλλάξει τον εαυτό της απο το δικαστήριο για την δολοφονία του al-Hariri, να επιτύχει μια αναγκαία επένδυση στην οικονομία της και σημαντικότερο όλων, να αναδείξει εκ νέου τον εαυτό της ως περιφερειακή δύναμη. Η επίσκεψη στον Λίβανο του Σύρου προέδρου Μπασάρ Αλ Ασάντ μαζί με τον Σαουδάραβα Βασιλιά Abdullah, ήταν μια ξεκάθαρη ένδειξη στην Hezbollah και στο Ιράν ότι η Συρία είχε επιλογές και δεν φοβούνταν να τις επιδείξει.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η Συρία είνα έτοιμη και πρόθυμη να προδόσει την Hezbollah και τους Ιρανούς συμμάχους. Αντιθέτως, η Συρία ασκεί επιρροή από την διατήρηση αυτών των σχέσεων και με το να δρα ως γέφυρα ανάμεσα σε Σιίτες που αναζωπυρώνουν το ακραίο θρησκευτικό αίσθημα/φανατισμό και τις Σουνιτικές δυνάμεις. Η Συρία έχει αποδείξει σε μεγάλο βαθμό ως προς τις τωρινές προσπάθειες διαμεσολάβησης μεταξύ των Ιρακινών φατριών ότι διχάζονται μεταξύ του Ιράν από την μια πλευρά και των Η.Π.Α., της Σ. Αραβίας και της Τουρκίας από την άλλη. Αλλά αν ανατρέξουμε στην αναθεώρηση των βασικών αιτιών για τις οποίες η Συρία συμφώνησε να συμμαχήσει εξαρχής με το Ιράν και την Hezbollah, είναι εύκολο να διαπιστωθεί γιατί η Hezbollah και το Ιράν έχουν ακόμα πολλούς λόγους να ανησυχούν.
Η προτεραιότητα της Συρίας στις αρχές της δεκαετίας του ’80 ήταν να επιτύχει ηγεμονία στον Λίβανο (επετεύχθη), να εξουδετερώσει την απειλή που έθετε ο Σαντάμ Χουσεΐν στο Ιράκ (επετεύχθη) και να απομακρύνει οποιοδήποτε εμπόδιο στον Λίβανο, που θα μπορούσε να αμφισβητήσει την εξουσία της Συρίας. Την δεκαετία του ’70, το εμπόδιο αυτό είναι η Hezbollah και οι Ιρανοί υποστηρικτές της, που ανταγωνίζονται για επιρροή στον Λίβανο και δεν ερμηνεύουν με καλό μάτι τις προθέσεις της Συρίας. Η Hezbollah βασίζεται σε τεράστιο βαθμό στην Συρία για υλική υποστήριξη και γνωρίζει ότι τα επικοινωνιακά της συστήματα, για παράδειγμα, είναι ευάλωτα στις μυστικές υπηρεσίες της Συρίας. Η Hezbollah αντιδρά με νευρικότητα σε ενδείξεις ότι η Συρία εντείνει την υποστήριξή της σε ανταγωνιζόμενες ομάδες εξτρεμιστών-συμπεριλαμβάνοντας το Κίνημα Αμάλ, την οργάνωση al-Ahbash, το κίνημα του Nasser, το Κόμμα Μπάαθ και την πολιτοφυλακή Mirada του Suleiman Franjiyye-για να κάμψει το ηθικό της Hezbollah.
Από την άλλη, το Ιράν βλέπει την αιχμή του δόρατος στο πλαίσιο της στρατηγικής αποτροπής-την Hezbollah —να εξασθενεί σταδιακά σε μια περίοδο όπου το Ιράν πιέζεται να αποδείξει στις Η.Π.Α. και στο Ισραήλ ότι το κόστος μιας επίθεσης στις πυρηνικές του εγκαταστάσεις, απλά δεν αξίζει. Ο ιρανικός ανταγωνισμός με την Συρία δεν τελειώνει στον Λίβανο. Στο Ιράκ, η Συρία έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον να εγκαθιδρύσει μια κοσμική κυβέρνηση με μια πρώην Μπααθιστική παρουσία, από το να δει την Βαγδάτη να εξελίσσεται σε ένα Σιιτικό δορυφόρο για τους Ιρανούς.
Για την ώρα, η Συρία επιδέξια ελίσσεται και στις δύο πλευρές του γεωπολιτικού φάσματος στην περιφέρεια, φροντίζοντας να συνδυάσει τις διαβεβαιώσεις της προς την συμμαχία και τους αρχικούς συμμαχικούς εταίρους της στην Σ. Αραβία με απειλές αποσταθεροποίησης, η οποία θα γινόταν πραγματικότητα αν αγνοούνταν τα αιτήματα της Συρίας. Η Συρία, για παράδειγμα, έχει ξεκαθαρίσει ότι σε αντάλλαγμα για αναγνώριση της εξουσίας της στον Λίβανο, θα αποτρέψει την Hezbollah από τον να πολιορκήσει την Βυρητό, είτε αν λάβουν εντολή να το πράξουν από την Τεχεράνη ως μέρος ενός ιρανικού διαπραγματευτικού τεχνάσματος με τους Αμερικάνους, είτε δρώντας από μόνη της ως αντίποινα για τις δικαστικές διαδικασίες για την υπόθεση al-Hariri. Ταυτόχρονα, αξιωματούχοι της Συρίας θα πηγαινοέρχονται τακτικά ανάμεσα σε Λίβανο και Ιράν ώστε να επιβεβαιώσουν την προσήλωσή τους στην τριανδρία. Πίσω από αυτόν τον χονδρό μανδύα ενότητας, κρύβεται φοβία και καχυποψία μεταξύ των συμμάχων.
Ο πρωταρχικός φόβος της Hezbollah και του Ιράν έχει να κάνει με τις προθέσεις της Συρίας να κάνει ένα βήμα μπροστά. Συγκεκριμένα, η Hezbollah θα ήθελε να γνωρίζει αν, στα μάτια της Συρίας, η οργάνωση ραγδαία υποβαθμίζεται από έναν στρατηγικό παράγοντα σε ένα διαπραγματευτικό χαρτί, κάθε φορά που η Συρία κερδίζει περισσότερη εμπιστοσύνη στον Λίβανο. Ωστόσο, η απάντησε σε αυτήν την ερώτηση, δεν βρίσκεται στην Συρία αλλά στο Ισραήλ και τα κέντρα σχεδιασμού πολιτικής των Η.Π.Α., του Ισραήλ και της Σ. Αραβίας έχουν κουραστεί/δυσανασχετήσει με τις διαπραγματεύσεις μερκαντιλιστικού τύπου των αξιωματούχων της Συρίας, που προσπαθούν να αποκομίσουν όσο το δυνατόν περισσότερα από τους εταίρους τους στις διαπραγματεύσεις, ενώ προσφέρουν πολύ λιγότερα ως αντάλλαγμα.
Την ίδια στιγμή, η Συρία δεν αντέχει να κάνει μεγάλα βήματα προς εξτρεμστικά εργαλεία όπως η Hezbollah, εκτός και αν λάβει διαβεβαιώσεις από το Ισραήλ σε κρυφές ειρηνευτικές συνομιλίες, οι οποίες δεν θα έχουν άμεσο αντίκρυσμα. Αλλά η Συρία, επίσης, διαισθάνεται μια ευκαιρία στο «κατώφλι» της: Οι Η.Π.Α. αδημονούν/επείγονται να ολοκληρώσουν την στρατηγική εξόδου τους από το Ιράκ,και όπως και το Ισραήλ, αναζητούν χρήσιμους «μοχλούς» επιρροής ώστε να υπονομεύσουν την ιρανική επιρροή στην περιοχή. Ένας τέτοιος «μοχλός» είναι η Συρία, κάτι που σημαίνει πως οι τωρινές ειρηνευτικές συνομιλίες Ισραήλ και Συρίας θα έπρεπε να δώσουν στο Ιράν και στην Hezbollah, άφθονη τροφή για σκέψη.
http://athensjerusalemnow.blogspot.com/2010/10/blog-post_26.html
Προκειμένου να ασχοληθούμε με αυτό το ζήτημα, πρέπει να εξετάσουμε τις απαρχές αυτής της τριμερούς συμμαχίας, ξεκινώντας από την σύναψη συνεργασίας το 1979 μεταξύ της κοσμικής Συρίας με τους Αλεβίτες και τους Μπααθιστές και της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν. Όσον αφορά στην ιδεολογία, η ελίτ των Αλεβιτών της Συρίας εκπροσωπούν ένα παρακλάδι του Σιιτικού Ισλάμ και θεωρούνται αποστάτες από τους Σουνίτες. Βρήκαν μεν κάποια κοινά σημεία με την ελίτ των κληρικών στην Τεχεράνη αλλά διακυβεύονταν δε και άλλα στρατηγικά κίνητρα. Τότε, η Συρία επιχειρούσε να εδραιώσει την περιφερειακή της ισχύ και ήξερε ότι τα πρώτα βήματα προς αυτή την κατεύθυνση έπρεπε να γίνουν στον Λίβανο. Απο την άποψη της Συρίας, ο Λίβανος δεν αποτελεί μόνο φυσική προέκταση της Συρίας αλλά είναι η «καρδιά» (heartland) της Μεγάλης Συρίας των Οθωμανικών χρόνων. Από τις ημέρες της Φοινίκης μέχρι και σήμερα, ο Λίβανος συνιστά ένα σημαντικό διαμετακομιστικό εμπορικό κέντρο, συνδέοντας οδούς από τα νότια και τα ανατολικά με την Μεσογειακή λεκάνη. Και αφού για την Συρία αυτό είναι και το μείζον ζήτημα στην ευρύτερη περιοχή, πρέπει να κυριαρχήσει στον Λίβανο.
Η ευκαιρία της δόθηκε με τον εμφύλιο πόλεμο που ξέσπασε στον Λίβανο το 1975 (και διήρκησε μέχρι το 1990). Το μεγαλύτερο εμπόδιο στην ατζέντα της Συρίας ήταν τότε, εκτός από το Ισραήλ, η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) του Γιασέρ Αραφάτ, του οποίου το όραμα για μια ενωμένη Παλαιστίνη και οι επιχειρήσεις στον Λίβανο αντιτίθονταν στις βλέψεις της Συρίας για περιφεριακή ηγεμονία. Η οργάνωση PLO ήταν ένας από τους βασικούς λόγους για την στρατιωτική επέμβαση της Συρίας στον Λίβανο το 1975, εκ μέρους των Μαρωνιτών-Χριστιανών συμμάχων της. Την ίδια στιγμή, η Συρία αναζητούσε έναν σύμμαχο προκειμένου να υπονομεύσει το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν στο Ιράκ, με το οποίο οι Μπααθιστές της Συρίας είχαν σοβαρή αντιπαλότητα. Μια συμμαχία με το Ιράν θα εγγυούνταν στην Συρία μια εξαιρετικά αναγκαία «ατομικότητα» και μάλιστα σε μια περιοχή όπου επικρατούσαν οι Αραβικές δυνάμεις της Σ. Αραβίας και της Αιγύπτου.
Το Ιράν μετά από την επιτυχία της Ισλαμικής Επανάστασης του 1979 και εμπλεκόμενο σε ένα μακρύ και αιματηρό πόλεμο με το Ιράκ, αναζητούσε τρόπο προκειμένου να αντιμετωπίσει το καθεστώς του Μπάαθ στην Βαγδάτη. Επιπλέον, το Ιράν αναζητούσε να υπονομεύσει το όραμα του Παναραβισμού, να εδραιώσει την παρουσία του στην Ανατολική Μεσόγειο και να προωθήσει το Ισλαμικό ιδεώδες της κυβέρνησής του. Σε αντίθεση με το Ισραήλ, τον Χουσεΐν και τον Αραφάτ, το Ιράν και η Συρία αποκάλυψαν τις ρίζες μιας συμμαχίας, εκείνης που μετατοπίζονταν ανήσυχα ανάμεσα στην κοσμικότητα της Συρίας και την θρησκευτικότητα του Ιράν.
Η υιοθέτηση της Hezbollah από τους δύο συμμάχους το 1982, γεφύρωσε αυτό το χάσμα. Η Hezbollah, παρακλάδι της Amal,το κύριο Σιιτικό πολιτικό κίνημα εκείνης της περιόδου, εξυπηρετούσε πολλαπλούς σκοπούς για την Δαμασκό και την Τεχεράνη. Η Συρία βρήκε στην Hezbollah ένα χρήσιμο στρατιωτικό εργαλείο προκειμένου να αναχαιτίσει τα εμπόδια στην επιρροή της στον Λίβανο και να αντισταθμίσει την δική της στρατιωτική αδυναμία σε σύγκριση με το Ισραήλ. Στο ευρύτερο στρατηγικό όραμα της Συρία, η Hezbollah θα ήταν ένα διαπραγματευτικό χαρτί σε έναν μελλοντικό διακανονισμό με το Ισραήλ, με το που η Συρία θα διασφάλιζε την απόλυτη επιρροή στης στον Λίβανο και για αυτό το λόγο, θα ήταν ανέφικτο να συνάψει ειρήνη με το Ισραήλ από μόνο του.
Οι Ιρανοί, είδαν στην Hezbollah, το «δυναμικό» για την εξαγωγή της Ισλαμικής Επανάστασης στον Αραβικό κόσμο, έναν ισχυρό σύνδεσμο για την ακόμα καινούρια και ασταθή συμμαχία τους με αντιπάλους όπως το Ισραήλ, οι Η.Π.Α. και η Σ. Αραβία. Έτσι, το Ιράν και η Συρία ξεκίνησαν να διαμοιράζουν τις αρμοδιότητές τους ως προς την διαχείριση αυτού του στρατιωτικού εργαλείου. Το Ιράν, ανέλαβε την χρηματοδότηση, την εκπαίδευση και να διασφαλίσει την ιδεολογική προσήλωση της οργάνωσης στην Τεχεράνη, μέσω της Ισλαμικής Φρουράς της Επανάστασης. Η Συρία όφειλε να δημιουργήσει τις συνθήκες για το Ιράν να ισχυροποιήσει την Hezbollah, κυρίως με το να επιτρέψει σε αξιωματούχους της Ισλαμικής Φρουράς της Επανάστασης να ιδρύσουν στρατόπεδα στην κοιλάδα Μπεκάα και με το να διασφαλίσει την προμήθεια όπλων στην οργάνωση μέσω της Συρίας.
Όμως, η τριανδρία δεν είχε και πολύ ομαλό ξεκίνημα. Στην πραγματικότητα, η Hezbollah και η Συρία συγκρούστηκαν αρκετές φορές στις αρχές της δεκαετίας του ’80, όαν η Συρία συνειδητοποίησε ότι η οργάνωση είχε τεθεί υπό την επιρροή του Ιράν, τότε έφτασε ακόμα και σε σημείο να προκαλέσει εξωτερική επέμβαση, ( ρισκάροντας να παρασύρει σε σύγκρουση την Συρία).
Αν η Hezbollah επρόκειτο να δράσει σε έδαφος της Συρίας (όπως το έβλεπε η Συρία) στον Λίβανο, η Συρία ήθελε η Hezbollah να δράσει με τους δικούς τους όρους. Μόλις το 1987, όταν στρατεύματα της Συρίας στον Λίβανο πυροβόλησαν 23 μέλη της Hezbollah, η Hezbollah συνειδητοποίησε την σημασία συμμαχίας με την Συρία. Εν τω μεταξύ, η Hezbollah που είχε «παγιδευτεί» στις αντικρουόμενες, περιστασιακά, ατζέντες, της Συρίας και του Ιράν, είδε ότι το μονοπάτι της οργάνωσης προς την επιβίωση, εξαρτάται από την σε μεγαλύτερο βαθμό πολιτική ανεξαρτητοποίηση-σε αντίθεση με τον αμιγώς εξτρεμιστικό χαρακτήρα της-στην πολιτική αρένα του Λιβάνου.
Η αναποδιά της Συρίας
Η συμμαχία Ιράν- Hezbollah-Συρία εξελίχθηκε σχετικά ομαλά την δεκαετία του ’90, καθώς η Hezbollah σταδιακά δομούσε τον πολιτικό της βραχίονα και η Συρία παρακολουθούσε άγρυπνα την οργάνωση μέσω των 14,000 στρατιωτών της και χιλιάδων κατασκόπων, που είχαν παραμείνει στον Λίβανο από τα τέλη του εμφυλίου. Το 2000, με βοήθεια του Ιράν και της Συρίας, η Hezbollah κατάφερε να αναγκάσει το Ισραήλ να αποχωρήσει από την νότια Ζώνη Ασφαλείας του Λιβάνου, ένα γεγονός που σταδιακά ισχυροποίησε τα διαπιστευτήρια της Hezbollah ως εθνικιστικού παράγοντα του Λιβάνου.
Αλλά νέες αλλαγές σημειώθηκαν με την αλλαγή του αιώνα. Κυρίως, η αμερικανική εισβολή στο Ιράκ το 2003, ήταν μια αποφασιστική στιγμή εξίσου για το Ιράν και στην Συρία. Οι δύο σύμμαχοι ένιωσαν εξαιρετικά άβολα με το να έχουν στα σύνορά τους τον ισχυρότερο στρατό παγκοσμίως αλλά όμως είχαν και την ευκαιρία να ανατρέψουν τον κοινό αντίπαλό τους, τον Σαντάμ Χουσεΐν. Επιπλέον, το Ιράν και η Συρία είχαν διαφορετικά σενάρια στο μυαλό τους για το μετά- Χουσεΐν Ιράκ.
Το Ιράν χρησιμοποίησε τις πολιτικές, στρατιωτικές διασυνδέσεις του και τις μυστικές υπηρεσίες του για να εδραιώσει την επιρροή στο Ιράκ μέσω της Σιιτικής πλειονότητας της χώρας. Αντιθέτως, η Συρία προσέφερε καταφύγιο στους Ιρακινούς Σουνίτες Μπααθιστές, στοχεύοντας στην επέκταση της σφαίρας επιρροής της στην περιφέρεια μέσω της κοσμικής πρώην Μπααθιστικής παρουσίας στη Βαγδάτη. Οι Σύριοι επίσης σκόπευαν να χρησιμοποιήσουν αυτούς του Σουνιτικούς συνδέσμους στο μέλλον προκειμένου να παζαρέψει με τις Η.Π.Α. για μια έδρα στο τραπέζι διαπραγματεύσεων, επιβεβαιώνοντας τοιουτοτρόπως την επιρροή της Συρίας στην περιφέρεια.
Αλλά προτού η Συρία αρχίσει να θέτει σε εφαρμογή τα σχέδιά της για το Ιράκ, η ατζέντα της στον Λίβανο υπέστη ένα τρομερό πλήγμα. Στις 14 Φεβρουαρίου 2005, μια μαζική έκρηξη αυτοκινήτων είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο του πρώην Λιβανέζου Πρωθυπουργού Rafik al-Hariri, ενός ισχυρού αντιπάλου της Συριακής Αρχής στον Λίβανο. Η επίθεση θεωρείται ότι οργανώθηκε από στοιχεία εντός του Συριακού καθεστώτος και εκτελέστηκε από μέλη της Hezbollah.
Ενώ εξοντώθηκε ένας βασικός αντίπαλος του Συριακού καθεστώτος, η Συρία δεν προέβλεψε ότι ο θάνατος στου al-Hariri θα πυροδοτούσε επανάσταση στον Λίβανο (που έλαβε την υποστήριξη χωρών όπως η Γαλλία και οι Η.Π.Α.) και θα κατέληγε με την αποχώρηση των Συριακών στρατευμάτων από τον Λίβανο.
Το κενό που άφησε η Συρία στον Λίβανο, το κάλυψε το Ιράν (μέσω της Hezbollah), το οποίο έπρεπε να ισχυροποιήσει την Hezbollah, καθώς η πολεμική ένταση αποκορυφωνόταν στην περιφέρεια λόγω των πυρηνικών φιλοδοξιών του Ιράν. Αν και η Συρία γνώριζε ότι ήταν θέμα χρόνου προτού επιστρέψει στον Λίβανο, επιπλέον είχε και στρατηγικό συμφέρον στο να επιδείξει σε Ισραηλινούς και Αμερικάνους το κόστος της απουσίας της Συρίας από τον Λίβανο. Το καθεστώς ήθελε να δείξει ότι δίχως τον έλεγχο της Hezbollah από την Συρία, καταστροφικά γεγονότα όπως η αντιπαράθεση Hezbollah-Ισραήλ, το καλοκαίρι του 2006, θα μπορούσαν να συμβούν πάλι.
Η επιστροφή της Συρίας
Έχουν περάσει πλέον περισσότερα από πεντέμισι χρόνια από την δολοφονία του al-Hariri και δεν υπάρχουν πολλές αμφιβολίες, αν για μια ακόμη φορά, η Συρία επανέκτησε την ηγεμονική της θέση στον Λίβανο. Ο μηχανισμός των μυστικών υπηρεσιών της Συρίας έχει εδραιωθεί σε όλη την χώρα και οι Λιβανέζοι πολιτικοί που τόλμησαν να μιλήσουν εναντίον του Συριακού καθεστώτος ζητούν τώρα συγχώρεση. Ίσως η πιο κραυγαλέα ένδειξη της πολιτικής στροφής προς την Δαμασκό, ήταν όταν ο Saad al-Hariri, υιός του δολοφονηθέντος al-Hariri και πρωθυπουργός του Λιβάνου, ανακοίνωσε ότι στις αρχές Ιουνίου ο Λίβανος είχε «διαπράξει λάθος» όταν είχε «κατηγορήσει πολιτικά» την Συρία για τον θάνατο του πατέρα του. Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο: η Συρία επέστρεψε.
Το μήνυμα αυτό δεν έγινε εύκολα αποδεκτό από την Hezbollah και το Ιράν. Η Συρία θέλει να ελέγξει την Hezbollah, επιστρέφοντας στο μοντέλο της δεκαετίας του ’90 όταν οι στρατιωτικές υπηρεσίες και οι υπηρεσίες πληροφοριών της Συρίας μπορούσαν ακόμα να ελέγχουν τη δράση και τον εφοδιασμό/υλική υποστήριξη της οργάνωσης. Το Ιράν και η Hezbollah, θεωρούν ότι η Συρία χρησιμοποίησε την επιστροφή της στον Λίβανο προκειμένου να διαφοροποιήσει την πολιτική της ατζέντα, τα τελευταία χρόνια. Η Σ. Αραβία και η Τουρκία, για παράδειγμα, «κοίταζαν» προς την Δαμασκό και είχαν διαπραγματευτεί με το καθεστώς του al Assad για να ανασχέσουν την Hezbollah, προκειμένου να υπονομεύσουν το βασικό εργαλείο του Ιράν στην Ανατολική Μεσόγειο. Όσο αυτές οι περιφερειακές δυνάμεις αναγνωρίζουν την εξουσία της Συρίας στον Λίβανο, η Συρία είναι πρόθυμη να χρησιμοποιήσει αυτές τις σχέσεις για να απαλλάξει τον εαυτό της απο το δικαστήριο για την δολοφονία του al-Hariri, να επιτύχει μια αναγκαία επένδυση στην οικονομία της και σημαντικότερο όλων, να αναδείξει εκ νέου τον εαυτό της ως περιφερειακή δύναμη. Η επίσκεψη στον Λίβανο του Σύρου προέδρου Μπασάρ Αλ Ασάντ μαζί με τον Σαουδάραβα Βασιλιά Abdullah, ήταν μια ξεκάθαρη ένδειξη στην Hezbollah και στο Ιράν ότι η Συρία είχε επιλογές και δεν φοβούνταν να τις επιδείξει.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η Συρία είνα έτοιμη και πρόθυμη να προδόσει την Hezbollah και τους Ιρανούς συμμάχους. Αντιθέτως, η Συρία ασκεί επιρροή από την διατήρηση αυτών των σχέσεων και με το να δρα ως γέφυρα ανάμεσα σε Σιίτες που αναζωπυρώνουν το ακραίο θρησκευτικό αίσθημα/φανατισμό και τις Σουνιτικές δυνάμεις. Η Συρία έχει αποδείξει σε μεγάλο βαθμό ως προς τις τωρινές προσπάθειες διαμεσολάβησης μεταξύ των Ιρακινών φατριών ότι διχάζονται μεταξύ του Ιράν από την μια πλευρά και των Η.Π.Α., της Σ. Αραβίας και της Τουρκίας από την άλλη. Αλλά αν ανατρέξουμε στην αναθεώρηση των βασικών αιτιών για τις οποίες η Συρία συμφώνησε να συμμαχήσει εξαρχής με το Ιράν και την Hezbollah, είναι εύκολο να διαπιστωθεί γιατί η Hezbollah και το Ιράν έχουν ακόμα πολλούς λόγους να ανησυχούν.
Η προτεραιότητα της Συρίας στις αρχές της δεκαετίας του ’80 ήταν να επιτύχει ηγεμονία στον Λίβανο (επετεύχθη), να εξουδετερώσει την απειλή που έθετε ο Σαντάμ Χουσεΐν στο Ιράκ (επετεύχθη) και να απομακρύνει οποιοδήποτε εμπόδιο στον Λίβανο, που θα μπορούσε να αμφισβητήσει την εξουσία της Συρίας. Την δεκαετία του ’70, το εμπόδιο αυτό είναι η Hezbollah και οι Ιρανοί υποστηρικτές της, που ανταγωνίζονται για επιρροή στον Λίβανο και δεν ερμηνεύουν με καλό μάτι τις προθέσεις της Συρίας. Η Hezbollah βασίζεται σε τεράστιο βαθμό στην Συρία για υλική υποστήριξη και γνωρίζει ότι τα επικοινωνιακά της συστήματα, για παράδειγμα, είναι ευάλωτα στις μυστικές υπηρεσίες της Συρίας. Η Hezbollah αντιδρά με νευρικότητα σε ενδείξεις ότι η Συρία εντείνει την υποστήριξή της σε ανταγωνιζόμενες ομάδες εξτρεμιστών-συμπεριλαμβάνοντας το Κίνημα Αμάλ, την οργάνωση al-Ahbash, το κίνημα του Nasser, το Κόμμα Μπάαθ και την πολιτοφυλακή Mirada του Suleiman Franjiyye-για να κάμψει το ηθικό της Hezbollah.
Από την άλλη, το Ιράν βλέπει την αιχμή του δόρατος στο πλαίσιο της στρατηγικής αποτροπής-την Hezbollah —να εξασθενεί σταδιακά σε μια περίοδο όπου το Ιράν πιέζεται να αποδείξει στις Η.Π.Α. και στο Ισραήλ ότι το κόστος μιας επίθεσης στις πυρηνικές του εγκαταστάσεις, απλά δεν αξίζει. Ο ιρανικός ανταγωνισμός με την Συρία δεν τελειώνει στον Λίβανο. Στο Ιράκ, η Συρία έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον να εγκαθιδρύσει μια κοσμική κυβέρνηση με μια πρώην Μπααθιστική παρουσία, από το να δει την Βαγδάτη να εξελίσσεται σε ένα Σιιτικό δορυφόρο για τους Ιρανούς.
Για την ώρα, η Συρία επιδέξια ελίσσεται και στις δύο πλευρές του γεωπολιτικού φάσματος στην περιφέρεια, φροντίζοντας να συνδυάσει τις διαβεβαιώσεις της προς την συμμαχία και τους αρχικούς συμμαχικούς εταίρους της στην Σ. Αραβία με απειλές αποσταθεροποίησης, η οποία θα γινόταν πραγματικότητα αν αγνοούνταν τα αιτήματα της Συρίας. Η Συρία, για παράδειγμα, έχει ξεκαθαρίσει ότι σε αντάλλαγμα για αναγνώριση της εξουσίας της στον Λίβανο, θα αποτρέψει την Hezbollah από τον να πολιορκήσει την Βυρητό, είτε αν λάβουν εντολή να το πράξουν από την Τεχεράνη ως μέρος ενός ιρανικού διαπραγματευτικού τεχνάσματος με τους Αμερικάνους, είτε δρώντας από μόνη της ως αντίποινα για τις δικαστικές διαδικασίες για την υπόθεση al-Hariri. Ταυτόχρονα, αξιωματούχοι της Συρίας θα πηγαινοέρχονται τακτικά ανάμεσα σε Λίβανο και Ιράν ώστε να επιβεβαιώσουν την προσήλωσή τους στην τριανδρία. Πίσω από αυτόν τον χονδρό μανδύα ενότητας, κρύβεται φοβία και καχυποψία μεταξύ των συμμάχων.
Ο πρωταρχικός φόβος της Hezbollah και του Ιράν έχει να κάνει με τις προθέσεις της Συρίας να κάνει ένα βήμα μπροστά. Συγκεκριμένα, η Hezbollah θα ήθελε να γνωρίζει αν, στα μάτια της Συρίας, η οργάνωση ραγδαία υποβαθμίζεται από έναν στρατηγικό παράγοντα σε ένα διαπραγματευτικό χαρτί, κάθε φορά που η Συρία κερδίζει περισσότερη εμπιστοσύνη στον Λίβανο. Ωστόσο, η απάντησε σε αυτήν την ερώτηση, δεν βρίσκεται στην Συρία αλλά στο Ισραήλ και τα κέντρα σχεδιασμού πολιτικής των Η.Π.Α., του Ισραήλ και της Σ. Αραβίας έχουν κουραστεί/δυσανασχετήσει με τις διαπραγματεύσεις μερκαντιλιστικού τύπου των αξιωματούχων της Συρίας, που προσπαθούν να αποκομίσουν όσο το δυνατόν περισσότερα από τους εταίρους τους στις διαπραγματεύσεις, ενώ προσφέρουν πολύ λιγότερα ως αντάλλαγμα.
Την ίδια στιγμή, η Συρία δεν αντέχει να κάνει μεγάλα βήματα προς εξτρεμστικά εργαλεία όπως η Hezbollah, εκτός και αν λάβει διαβεβαιώσεις από το Ισραήλ σε κρυφές ειρηνευτικές συνομιλίες, οι οποίες δεν θα έχουν άμεσο αντίκρυσμα. Αλλά η Συρία, επίσης, διαισθάνεται μια ευκαιρία στο «κατώφλι» της: Οι Η.Π.Α. αδημονούν/επείγονται να ολοκληρώσουν την στρατηγική εξόδου τους από το Ιράκ,και όπως και το Ισραήλ, αναζητούν χρήσιμους «μοχλούς» επιρροής ώστε να υπονομεύσουν την ιρανική επιρροή στην περιοχή. Ένας τέτοιος «μοχλός» είναι η Συρία, κάτι που σημαίνει πως οι τωρινές ειρηνευτικές συνομιλίες Ισραήλ και Συρίας θα έπρεπε να δώσουν στο Ιράν και στην Hezbollah, άφθονη τροφή για σκέψη.
http://athensjerusalemnow.blogspot.com/2010/10/blog-post_26.html
